ไหปีศาจ - บทที่ 527 วิ่งหนี

บทที่ 527 วิ่งหนี?

บทที่ 527

วิ่งหนี?

ข่าวองค์ชายเฉินเสียชีวิตเป็นที่ฮือฮาอย่างมาก

แต่ลั่วอู๋ไม่สนใจ

ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดสำหรับเขาคือการสืบหาว่าเกิดอะไรขึ้นกับเจียโรว

ตามสถานการณ์ปัจจุบัน เจียโรวน่าจะเจอปัญหาแล้ว ปัญหาไม่น่ากลัว แต่ที่น่ากลัวคือไม่มีหนทางช่วยเหลือเลย

ลั่วอู๋พยายามที่จะแอบเข้าไปในวัง แต่เขารู้สึกถึงความแข็งแกร่งที่ไม่อาจต้านทานได้ ดูเหมือนว่าทันทีที่เขาเข้าใกล้เขาจะถูกฉีกเป็นชิ้น ๆ

ลั่วอู๋รู้สึกกลัว

ที่นี่ไม่ใช่สุสานของราชาผี เขาไม่สามารถซ่อนตัวได้

พระราชวังเป็นสถานที่ที่มีผู้แข็งแกร่งอยู่แน่ ๆ หากถูกเจอตัวแล้วก็มีโอกาสอย่างมากที่จะถูกกำจัดโดยที่ไม่มีโอกาสได้อธิบาย

นอกจากนี้เขาก็ยังไม่สามารถคิดคำอธิบายที่น่าเชื่อถือได้ด้วยซ้ำ

“นี่มันแย่มาก ข้าไม่สามารถเข้าไปในวังได้ทั้งในที่โล่งหรือในที่มืด” ลั่วอู๋หัวเสียเล็กน้อย

ตำหนักขององค์ชายก็ไปไม่ได้เช่นกันเพราะยังมีชายที่แข็งแกร่งที่ลั่วอู๋ไม่สามารถเทียบได้อยู่

หลังจากคิดเรื่องนี้ ลั่วอู๋ก็ตัดสินใจลอบเข้าไปในกองทัพหมาป่าเพื่อฉวยโอกาส

ท้ายที่สุดแล้วกองทัพหมาป่าก็เป็นกองทัพ

พรางตัวได้สะดวกเพราะคนเยอะ

ยิ่งไปกว่านั้นความเป็นไปได้ว่าจะมีผู้แข็งแกร่งระดับสูงในกองทัพหมาป่านั้นน้อยมาก

ฐานใหญ่ของกองทัพหมาป่าตั้งอยู่ทางตะวันออกเฉียงใต้ในเมืองหลวงของจักรวรรดิ มันไม่เหมือนกับหน่วยรบค่ายกลสังหาร มันเป็นกองทัพที่ถูกต้องตามกฎหมายและเป็นกองทัพที่สนิทกับบางตระกูล มันเหมือนกองทัพธรรมดามากกว่า ซึ่งแบ่งออกเป็นฝ่ายต่าง ๆ และแต่ละฝ่ายก็อยู่ภายใต้การบังคับบัญชาของนายพลที่แตกต่างกัน

พูดให้เข้าใจสั้น ๆ ได้ว่ากองทัพหมาป่าต่อสู้ในแบบของตัวเอง

ทหารกองทัพหมาป่าบางคนก็เข้าเป็นกองทัพระดับสูงได้สำเร็จ

น่าเสียดายที่ไม่พบอะไร

เป็นธุรกิจปกติ

บางทีนายพลที่อยู่ในระดับต่ำเกินไปก็ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้

ลั่วอู๋ได้ยินข่าวว่ามีคนพูดถึงการสังหารหมู่ทหาร 30,000 นายและน้ำเสียงของพวกเขาเต็มไปด้วยความขุ่นเคือง การที่กล้าพูดคุยเรื่องนี้อย่างเปิดเผยแสดงให้เห็นว่านายพลของกองทัพหมาป่าส่วนใหญ่ไม่รู้เรื่องการจับตัวหงเฉาและฉิงเหมย

ลั่วอู๋พยายามสอดแนมนายพลระดับสูงหลายคน แต่นายพลเหล่านี้แทบจะไม่ติดต่อกับใครและดูเหมือนจะไม่ได้คุยกับคนนอกอย่างโดยไม่จำเป็น

นี่เป็นเรื่องผิดปกติมาก

นายพลธรรมดาไม่พอใจ แต่นายพลระดับสูงเหล่านี้กลับนิ่งเฉยให้เรื่องนี้

เป็นไปได้ไหมว่านายพลระดับสูงสุดของกองทัพหมาป่ารู้เรื่องนี้?

“ข้าคิดว่านายพลบางคนแอบทำอย่างลับ ๆ แต่ตอนนี้เหมือนจะไม่ได้เป็นแบบนั้น” ลั่วอู๋พึมพำกับตัวเอง

ทั้งกองทัพหมาป่ามีปัญหากันรึ?

นั่นเป็นเรื่องใหญ่แล้ว

เมื่อลั่วอู๋สืบอะไรไม่ได้เลยก็พร้อมที่จะกลับไป แขกคนใหม่ก็มาที่กองทัพหมาป่า

หนิงหันฉิงรองหัวหน้าตระกูลหนิง

เขามาจากตระกูลหนิง ซึ่งเป็นตระกูลทหารและมีอำนาจมาก เขาเป็นน้องชายของผู้นำตระกูลหนิง และเขายังเป็นนายพลระดับสูงของหน่วยรบค่ายกลสังหาร เขาแข็งแกร่งและพลังที่แท้จริงของเขาไม่ได้ต่ำต้อยเลย

กองทัพหมาป่าระดับสูงต้อนรับหนิงหันฉิงอย่างลับ ๆ และจริงจังมากขึ้น

ลั่วอู๋ดูตื่นตาเล็กน้อย

จะมีข้อตกลงระหว่างหน่วยรบค่ายกลสังหารกับกองทัพหมาป่า

สถานการณ์เริ่มเข้าใจยากขึ้นเรื่อย ๆ

ลั่วอู๋ต้องการแอบฟัง แต่นายพลเหล่านั้นมีกำลังไม่น้อย และสถานที่ประชุมก็ได้รับการคุ้มกันอย่างแน่นหนา มีความเสี่ยงอย่างมากที่จะพบว่าลั่วอู๋อยู่ใกล้ ๆ

เมื่อไม่สามารถแอบฟังการสนทนาของทหารระดับสูงได้ ลั่วอู๋จึงมุ่งเน้นไปที่ขบวนของหนิงหันฉิง

ใช่แล้วเขานำทีมมาด้วย

ขบวนข่นส่งนั้นกำลังขนกล่อง

ลั่วอู๋แอบสังเกตและพบว่าจริง ๆ แล้วกล่องเหล่านี้มีเครื่องหมายของพระราชวัง

กล่าวคือมันเป็นของพระราชวัง

อาวุธข้างในนั้นดีมาก พวกมันเป็นอาวุธที่ดีมาก

“โฮ่…” ลั่วอู๋ถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก

เรื่องนี้มันยุ่งยากจริงๆ

แม้แต่หน่วยรบค่ายกลสังหารก็มีส่วนเกี่ยวข้อง

แต่อย่างน้อยก็แน่ใจได้ว่ากองทัพหมาป่ามีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับคฤหาสน์องค์ชาย มิฉะนั้นคฤหาสน์องค์ชายจะส่งอาวุธที่ยอดเยี่ยมเช่นนี้มาให้กองทัพหมาป่าทำไม

ลั่วอู๋แฝงตัวอยู่เป็นเวลานานแล้วก็รอจนกระทั่งหนิงหัน ฉิงออกจากกองทัพหมาป่า จากนั้นก็สะกดรอยตามไปทันที

หนิงหันฉิงตรงไปที่คฤหาสน์ตระกูลหนิง

ดูเหมือนว่าพร้อมที่จะตรงกลับไปที่คฤหาสน์ตระกูลหนิง

ลั่วอู๋ไม่สามารถรอได้

ถ้ากลับไปคฤหาสน์ตระกูลหนิงแล้วก็ไม่มีสืบอะไรได้ คฤหาสน์ตระกูลหนิงเองก็ไม่สามารถแอบเข้าไปได้ง่าย ๆ

ลั่วอู๋จึงต้องใช้วิธีที่ตรงไปตรงมา

ระดับของหนิงหันฉิงอยู่ที่ระดับทองขั้นสูงสี่หรือห้า ถ้าเขาพยายามสละน้ำในสระทองคำเขาก็อาจจะสามารถเอาชนะเขาได้

“หยุด” ในตรอกมืด ลั่วอู๋ค่อย ๆ แสดงร่างของเขา

หนิงหันฉิงพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “เวลาเย็นเช่นนี้ ใครกล้าขวางทางข้ากัน? รู้ไหมว่าข้าเป็นใคร?”

เสียงของเขาหนาและทุ้มซึ่งแสดงให้เห็นถึงบรรยากาศที่ทรงพลัง และพลังในการต่อสู้ของนายพล คาดว่าคนส่วนใหญ่ต้องขาอ่อนแรงทันทีที่ลมหายใจของเขาพัดใส่

“รองหัวหน้าตระกูลหนิงสินะ ถ้าข้าไม่รู้ ข้าจะกล้ามาหาเรื่องเจ้าได้ยังไง” ลั่วอู๋ไม่ได้ซ่อนตัว เขาแสดงใบหน้าที่แท้จริงของเขาโดยตรง

ใครจะคาดคิดว่าหนิงหันฉิงจะตกใจและโพล่งออกมา “เจ้านี่เอง!”

ลั่วอู๋แปลกใจเล็กน้อย

เราเคยพบกันรึ?

ทำไมเขาถึงไม่รู้จักมาก่อน

“รองหัวหน้าตระกูลหนิงรู้จักข้างั้นรึ?” ลั่วอู๋ถาม

หนิงหันฉิงสงบลงในทันที “ลั่วอู๋ ทั้งชื่อและหน้าเจ้า หลายคนก็รู้จักทั้งนั้นแหละ”

มันเป็นความจริง เฉียนหลงยังคงมีคุณสมบัติพอที่ผู้คนจะยังให้ค่า

“เจ้าต้องการอะไร?” ว่าหนิงหันฉิงพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ทำไมถึงขวางทางข้า”

ลั่วอู๋หัวเราะเบา ๆ “ขอให้ผู้น้อยได้ถามเจ้าเถอะ ในฐานะที่เป็นคนของหน่วยรบค่ายกลสังหาร ทำไมต้องไปที่กองทัพหมาป่าล่ะ?”

“เจ้าสะกดรอยข้า!” หนิงหันฉิงโกรธและหายใจแรง

แต่ลั่วอู๋ไม่ขยับ

แม้ว่าจะเป็นมิติวิญญาณระดับทองขั้นสูง แต่ก็ไม่สามารถทำให้ลั่วอู๋ตกใจกลัวได้ด้วยลมหายใจ

เมื่อเห็นว่าลั่วอู๋ไม่สะทกสะท้าน หนิงหันฉิงก็ก้าวถอยหลังเล็กน้อย

จิตใจของลั่วอู๋ช่างน่ากลัว เขาต้องใช้ทักษะที่ทรงพลังหรือ

“เข้ามาเถอะ ข้าก็อยากจะลองต่อสู้ด้วยพลังวิญญาณเหมือนกัน” มีแววแห่งสงครามในสายตาของลั่วอู๋

ในตอนแรกที่เอ๋าเฉียนจุนได้พบกับลั่วอู๋และไป่ฉี ก็ตระหนักได้ถึงโอกาสที่ไปถึงระดับทองขั้นสูง

ลั่วอู๋เองก็อยากลอง บางทีเขาอาจได้รับสิ่งที่เป็นประโยชน์มากมายจากการต่อสู้กับหนิงหันฉิง

“เจ้าช่างกล้าหาญยิ่งนัก เจ้าอยากสู้กับข้ารึ? ข้าคิดว่าเจ้ายังเด็กมาก อย่าประเมินตัวเองสูงไป รีบกลับไปเร็ว ๆ จะดีกว่า”

ลั่วอู๋ส่ายหัว “ถ้าบอกข้าได้ว่าเจ้าไปทำอะไรมา ข้าจะไม่สู้ด้วยก็ได้”

“ไร้สาระ! ข้าแค่ไม่อยากฆ่าคนที่มีพรสวรรค์เช่นเจ้า เจ้าก็คิดว่าสมควรที่จะมาต่อรองกับข้าแล้วงั้นหรือ? เจ้าแค่รนหาที่ตายเท่านั้น” ว่าแล้วหนิงหันฉิงก็ก้าวถอยหลัง

ลมหายใจมหึมารุนแรงขึ้นเรื่อย ๆ

หัวใจของลั่วอู๋จมลง

นี่กะจะฆ่ากันแล้วใช่ไหม?

“ออกไปจากที่นี่ซะ” หนิงหันฉิงคำรามเหมือนฟ้าร้องและก้าวถอยหลัง

ลั่วอู๋หายใจเข้าลึก ๆ และพร้อมที่จะต่อสู้

“ในเมื่อเจ้าไม่ยอมพูด ก็คงมีแต่ต้องสู้กันล่ะนะ ขอโทษทีแม่ทัพหนิง” ลั่วอู๋พึมพำ

หนิงหันฉิงก็เป็นนายพลที่ดุร้ายในสนามรบ ได้ทำผลงานมากมายและเป็นเสาหลักของประเทศ

ถ้าเป็นไปได้ ลั่วอู๋ก็ไม่เต็มใจที่จะต่อสู้กับบุคคลเช่นนี้

“เจ้าหนู ข้ายังไม่อยากตาย!” หนิงหันฉิงถอยไปอีกก้าว ในขณะที่ลั่วอู๋กำลังรอเขาอยู่เขาก็หันหลังหนีไป ขณะวิ่งเขาขู่ด้วยเสียงดัง “อย่าคิดจะวิ่งตามมา! ถ้าเจ้าตามมาข้าจะฆ่าเจ้าทันที”

“อย่าหนีนะ”

“วันนี้ไม่เจ้าตายก็ข้ารอดล่ะนะ”

น่าเสียดายที่เสียงของเขาดังอยู่ไปไกลออกไปเรื่อย ๆ ทิ้งให้ลั่วอู๋อยู่คนเดียวท่ามกลางสายลม

วิ่ง… วิ่งหนีงั้นรึ?

เขาก้าวถอยหลังหลายครั้ง ไม่ใช่เพื่อจะโจมตี แต่เพื่อวิ่งหนี?

นั่นหมายความว่ายังไง?