ไหปีศาจ - บทที่ 533 แก่นแท้ทักษะกลืนกิน

บทที่ 533 แก่นแท้ทักษะกลืนกิน

บทที่ 533

แก่นแท้ทักษะกลืนกิน

สัตว์วิญญาณระดับทองขั้นสูง ก้อนความฝัน

เช่นเดียวกับสัตว์ร้ายหมิงเต๋า มันเป็นสัตว์วิญญาณที่เชี่ยวชาญในเรื่องการควบคุมพลังวิญญาณ

อย่างไรก็ตามสัตว์ร้ายหมิงเต๋ามุ่งเน้นไปที่การสร้างความเสียหายต่อจิตใจมากกว่าในขณะที่ ก้อนความฝัน ดูเหมือนจะมุ่งเน้นไปที่การควบคุมจิตใจ

“ สะกดจิตสมบูรณ์ !” ดวงตาของเย่เฟิงแคบลงเล็กน้อยนิ้วของเขาเริ่มแกว่งไปมาเหมือนหุ่นเชิดพร้อมกับคลื่นพลังวิญญาณที่ถูกส่งออกไปอย่างช้าๆ

เขาชอบเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้ที่ไร้สมองแบบนี้ที่สุด

เพราะมันเป็นเป้าหมายในการทดลองที่มีชีวิต

ในสถานการณ์ที่ศัตรูโกรธการป้องกันจิตใจจะเปราะบางมาก หรือกล่าวก็คือช่วงเวลานั้นเป้าหมายจะถูกสะกดจิตได้ง่ายที่สุด

การปราบปรามพลังวิญญาณจึงควบคู่ไปด้วยกับการสะกดจิต

มันเป็นเรื่องง่ายสำหรับเขาในการสะกดจิตลั่วอู๋

เย่เฟิงเต็มไปด้วยความมั่นใจในเรื่องนี้

น่าเสียดายที่เขาไม่รู้ว่าลั่วอู๋เคยสัมผัสกับทะเลสีทองจากแก่นวิญญาณอันน่ากลัวในร่างกายของคุน ทำให้ตัวเขามีความรู้สึกไวต่อการโจมตีทางจิตใจ

ดังนั้นต่อหน้าการลอบโจมตีของเย่เฟิง ลั่วอู๋ นั้นสามารถรู้สึกถึงการโจมตีของอีกฝ่ายได้ตั้งแต่ต้น

“มาสิ” ลั่วอู๋พ่นหยดน้ำสีทองออกมาสิบหยด

เขาไม่ได้ใช้มันมากนัก เพราะเขาไม่ต้องการให้การต่อสู้จบลงเร็วจนเกินไป

คิ้วของเย่เฟิงเลิกขึ้น อะไรกัน?

เขาไม่ทันสังเกตเห็นอันตรายใด ๆ แต่เขาก็ไม่ได้หยิ่งยโส เขาสร้างโล่พลังวิญญาณที่มีผลในการเสริมความแข็งแกร่งทางจิตใจให้กลั่นตัวขึ้นเป็นสสาร

อย่างไรก็ตามสิ่งที่เขาไม่ได้คาดคิดมาก่อนก็คือหยดน้ำสีทองนั้นสามารถกำจัดความผิดปกติในจิตวิญญาณได้ มันเหมือนวัวที่จมลงไปในทะเลจนไม่มีใครได้พบมันอีก

นี่มันแปลก ๆ

สถานการณ์นี้มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่?

สิ่งที่ทำให้เขาตกใจมากไปกว่านั้นก็คือหยดน้ำสีทองได้พุ่งตรงผ่านโล่พลังวิญญาณและหยดลงบนตัวเขาอย่างง่ายดาย

ทันใดนั้นจิตวิญญาณของเขาก็สั่นเทา

ราวกับว่ามีสัตว์มหึมาบางตัวที่ไม่สามารถต้านทานได้อยู่ข้างหลังเขา

“อา” ความตกใจอย่างรุนแรงเกิดขึ้นในจิตสำนึกและแก่นวิญญาณของเขา เย่เฟิงร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด เลือดเริ่มไหลออกมาจากปากและจมูกของเขา

แก่นวิญญาณของเขาบอบช้ำอย่างมาก

แต่เขาก็ยังไม่ตาย.

อย่างไรก็ตามในช่วงเวลาสั้น ๆ นี้เขาก็ได้ตกอยู่ในสถานะที่ไม่สามารถรีดเค้นพลังวิญญาณใด ๆ ออกมาได้

ลั่วอู๋มองเขาอย่างเย็นชา “เจ้าคิดว่ามันง่ายที่จะฆ่าข้างั้นสิ”

“เจ้าหนุ่ม” เสียงของเย่เฟิงสั่นสะท้านความเจ็บปวดที่แล่นไปทั่วศีรษะของเขา เขาคำรามออกมา”เจ้ากล้าทำลายทะเลแก่นวิญญาณของข้า ข้าจะฆ่าเจ้า”

เขาคงต้องใช้เวลาหลายปีในการฟื้นตัวของทะเลแก่นวิญญาณที่เสียหาย หมายความว่าความแข็งแกร่งของเขาจะลดลงอย่างมากเป็นเวลาหลายปี ซึ่งก็อาจจะมากกว่าสิบปีเลยทีเดียว

ความแข็งแกร่งของเย่เฟิงลดลงไปอย่างน้อยก็ครึ่งหนึ่ง

ลั่วอู๋คาดการณ์เช่นนี้ เพราะว่าก่อนหน้านี้เขาใช้ หยดน้ำ 27 หยดจากสระทองคำ ฆ่าปังชิเย่ที่มีมิติวิญญาณระดับทองขั้นสูง มิติ 4 ในพริบตา

แม้น้ำจากสระทองคำจำนวน 10 หยดจะทำให้ทะเลแก่นวิญญาณของเย่เฟิงเสียหายอย่างหนัก แต่เขาก็ไม่สูญเสียความสามารถในการเคลื่อนที่ เห็นได้ชัดว่าสิบหยดมันยังไม่เพียงพอในการสังหารศัตรูระดับนี้ บางทียี่สิบหยดน่าจะเป็นตัวเลขที่ปลอดภัยกว่า

ลั่วอู๋ชักดาบระบำแห่งความตายชี้ไปที่หน้าของเย่เฟิงด้วยจิตสังหารอันน่ากลัว

เขายังคงโกรธมากเช่นเคย

เพียงแต่ลั่วอู๋ไม่อยากเสียน้ำจากสระทองคำไปกับการกำจัดเย่เฟิง เพราะมันมีค่าเกินไปที่จะใช้ฆ่าเขา

ทักษะ [ลมหายใจมังกร] ถูกใช้งาน

ด้วยความพยายามอย่างต่อเนื่องของ ลั่วอู๋ ความเชี่ยวชาญในทักษะนี้ของเขาสูงถึง 43% เมื่อมันถูกใช้ออกมา พลังวิญญาณของมังกรอันยิ่งใหญ่ก็แผ่ออกมาราวกับจะแผดเผาพื้นโลกให้เป็นจุณ

“อา! ตาย ตายแน่ ๆ ” เย่เฟิงวิ่งหนีเป็นคนบ้าพลางยิงทักษะมั่ว ๆ สวนกลับไป การโจมตีทางจิตที่ทรงพลังที่สุดของเขาไม่สามารถใช้งาน ส่วนทักษะอื่น ๆ ที่เหลือก็อยู่ในระดับปานกลางที่อ่อนแอจนเกินไป

อย่างไรก็ตามมันก็แรงพอที่จะสามารถสั่นคลอนลมหายใจมังกรของลั่วอู๋ได้

ช่องว่างระหว่างมิติวิญญาณของพวกเขานั้นใหญ่เกินไปจริงๆ

ลั่วอู๋ไม่ปรากฏท่าทีหวาดกลัวแต่อย่างใด แต่เขาเลือกที่จะเผชิญหน้ากับเย่เฟิง เขาใช้พลังวิญญาณอันน่ากลัวของ ลิงเผือกที่พร้อมจะฉีกสวรรค์และโลกออกจากกัน ช่องว่างขนาดใหญ่แตกออกภายใต้การฟาดฟันดาบของลั่วอู๋

ไม่แน่ หากลั่วอู๋มีทักษะดาบเขาอาจจะปล่อยพลังที่รุนแรงกว่านี้ออกมาก็ได้

เย่เฟิงที่เดิมคิดว่าเขาสามารถฆ่าอีกฝ่ายได้อย่างง่ายดาย แต่หลังจากที่โดนน้ำสีทอง พลังวิญญาณของเขาก็ลดลงมาก ลั่วอู๋จึงไม่มีความปรานี

เขายิ่งต้องสู้กับอีกฝ่าย

ลั่วอู๋โจมตีได้อย่างกล้าหาญมากขึ้นในการต่อสู้ พลังวิญญาณและเลือดที่เดือดพล่านของเขาดูเหมือนจะถล่มท้องฟ้าให้ร่วงหล่นลงมา โดยเฉพาะอย่างยิ่งความดุร้ายอันบ้าคลั่งจาก ลิงเผือก ทำให้เย่เฟิงซึ่งเก่งเรื่องการโจมตีทางจิต ไม่ปรับตัวเข้ากับมันไม่ทัน ยิ่งไปกว่านั้นลั่วอู๋เองก็ไม่มีท่าทีว่าจะกลัวที่จะเขารับการโจมตีและบาดเจ็บทั้งสองฝ่ายกันซึ่ง ๆ หน้า

ราวกับว่าเขาได้สูญเสียตัวเองไปนับ 1,000 ครั้งจากการต่อสู้ในอดีต และเลือดของศัตรูมากกว่า 800 คนที่ผ่านมาเหมือนจะทำให้เขาก้าวร้าวและดุร้ายมากขึ้น

“ สัตว์วิญญาณของมันต้องเป็นลิงเผือกแน่นอน” หัวใจของเย่เฟิงสั่นไหว

มีเพียงลิงเผือกเท่านั้นที่มีพรสวรรค์ในการต่อสู้อันน่ากลัวเช่นนี้

“ เจ้าบังคับข้าเองนะ” ฟันหน้าของเย่เฟิงกัดแน่น มือของเขาไขว้กัน พร้อมปล่อยคลื่นพลังวิญญาณที่ทำให้หายใจไม่ออกไปทั่วบริเวณ การสั่นสะเทือนอันรวดเร็วเข้าปกคลุมร่างของลั่วอู๋ในทันที

นี่ทำให้การเคลื่อนไหวของลั่วอู๋เฉื่อยชาลง

มันเป็นอะไรที่แปลกมาก

ราวกับว่ามีบางสิ่งมัดมือและเท้าของเขาเอาไว้

“แก่นแท้ของทักษะ?” ลั่วอู๋เข้าใจได้ในทันที

รอยยิ้มอันดุร้ายปรากฏบนใบหน้าของ เย่เฟิง “นี่คือแก่นแท้ของทักษะวิญญาณที่ข้าเชี่ยวชาญ มันเป็นเกียรติของเจ้าที่ได้ตายภายใต้แก่นแท้ของทักษะนี้”

นี่เป็นครั้งแรกที่ลั่วอู๋รู้สึกได้ถึงการโจมตีของแก่นแท้จากทักษะวิญญาณ

แม้ว่าจะเป็นผู้ใช้พลังวิญญาณระดับทองขั้นสูง มันก็ยังเป็นเรื่องยากมากที่จะสามารถแสดงพลังของแก่นแท้ในทักษะวิญญาณออกมาได้ เนื่องจากมันใช้ปริมาณพลังวิญญาณมากมายมหาศาล ดังนั้นนอกจากผู้ใช้พลังวิญญาณระดับเพชร จึงมีเพียงไม่กี่คนที่จะต่อสู้โดยใช้แก่นแท้ของทักษะวิญญาณออกมา

ความเชี่ยวชาญในแก่นแท้ทักษะวิญญาณของเย่เฟิงนั้นอะไรที่ทั่ว ๆ ไปมากและพลังของมันก็ไม่ได้เหนือไปกว่าทักษะโจมตีอื่น ๆ อย่างไรก็แก่นแท้ทักษะวิญญาณนั้นเหนือกว่าในด้านความลึกลับ มันจึงเป็นเรื่องยากสำหรับคนที่ไม่รู้เกี่ยวกับแก่นแท้ทักษะวิญญาณกฎที่จะสามารถต่อต้านอำนาจของมัน

แก่นแท้ของทักษะวิญญาณนี้สามารถรบกวนการรับรู้ทำให้เกิดความเจ็บปวด ความกลัว ความรู้สึกของการถูกพันธนาการและความรู้สึกเชิงลบอื่น ๆ ได้ แต่ส่วนที่น่ากลัวที่สุดคือความรู้สึกนี้จะกลายเป็นความจริงในระดับหนึ่ง

กล่าวคือหากไม่สามารถต่อต้านมันได้ ผู้คนที่ถูกโจมตีด้วยแก่นแท้ของทักษะวิญญาณนี้ก็อาจจะมีแผลสาหัสจนถึงขั้นเสียชีวิตโดยไม่รู้ตัวได้เลยทีเดียว

การโจมตีด้วยแก่นแท้ทักษะวิญญาณของเย่เฟิงไม่ได้แข็งแกร่งมากนัก แต่มันก็ถือว่ายากมากสำหรับลั่วอู๋ในการรับมือมัน

เพราะเขายังไม่ได้ไปถึงระดับที่จะเข้าใจแก่นแท้ของทักษะวิญญาณ

ประกายแห่งความบ้าคลั่งส่องสว่างขึ้นมาในดวงตาของลั่วอู๋

“ มาดูกันว่า ข้าจะสามารถใช้กลืนกินสวรรค์กับเจ้าได้หรือไม่ ไม่สิข้าจะสามารถกลืนแก่นแท้จากทักษะวิญญาณของเจ้าได้รึเปล่ามากกว่า ?” แววตาของลั่วอู๋จริงจังขึ้น ข้างหลังเขามีเงาของสุนัขสีเงินตัวใหญ่คำรามขึ้นไปบนฟ้า

ทักษะระดับ SS [กลืนกินสวรรค์]

หลุมดำพร้อมแรงดูดอันน่ากลัวก่อตัวขึ้นอย่างรวดเร็วข้างหน้า ลั่วอู๋

“กลืนกินสวรรค์!”

“กลืนกินมันเข้าไป!”

ลั่วอู๋แทบคลั่ง เขาใช้ทักษะออกมาโดยไม่สนใจสิ่งใด

ท่าทางของเย่เฟิงเต็มไปด้วยความลุกลี้ลุกลนทันที เพราะเขาพบว่าพลังของแก่นแท้ทักษะวิญญาณของเขากำลังถูกพรากไปจริง ๆ มันค่อย ๆ ถูกกลืนหายไป

“หยุดนะ!” เย่เฟิงมีสีหน้าที่ตื่นตกใจ เขาร้องขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

ลั่วอู๋รู้สึกถึงความตึงเครียดอย่างชัดเจน แต่เขาก็ยังใช้ทักษะกลืนกินพลังวิญญาณของอีกฝ่ายต่อไป เส้นลมปราณพลังวิญญาณของเขารีดเค้นพลังวิญญาณออกมาอย่างต่อเนื่องและหลั่งไหลไปที่ทักษะของเขา

หลุมดำที่เกิดจากการกลืนกินสวรรค์ได้กลืนกินแก่นแท้จากทักษะวิญญาณทั้งหมดของเย่เฟิงไปแล้ว

ทันใดนั้นลั่วอู๋ก็ตกอยู่ในสภาพที่อธิบายไม่ได้และทุกอย่างที่อยู่ตรงหน้าเขาชัดเจนขึ้นมาก แรงโน้มถ่วงของหลุมดำแสดงให้เห็นถึงรูปร่างของของเหลวในดวงตาของเขา

เขารู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงในขณะนั้นอย่างชัดเจน

ความรู้สึกนี้ลึกลับมาก ลึกลับมากจนน่าตกใจ

“นี่คือแก่นแท้ของทักษะวิญญาณ”

ลั่วอู๋นั้นสามารถกลืนกินแก่นแท้ทักษะวิญญาณมาได้ ในขณะเดียวกันเขาก็เข้าใจแก่นแท้ในทักษะวิญญาณของตัวเอง

แก่นแท้ทักษะวิญญาณ ของทักษะ กลืนกิน!

“ ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า” ลั่วอู๋หัวเราะ อย่างไรก็ตามแววตาของเขาเต็มไปด้วยความไม่แยแส “มาต่อกันเถอะ”

เนื่องจากเขาเข้าใจในแก่นแท้ทักษะวิญญาณของมันแล้ว การใช้พลังวิญญาณของทักษะกลืนกินสวรรค์จึงลดลงไปเกือบครึ่งหนึ่ง และระดับความเชี่ยวชาญก็เพิ่มขึ้นมากถึง 50% โดยทันที

“ กลืนกินสวรรค์!”

ลั่วอู๋ใช้ทักษะอีกครั้ง

เย่เฟิงเองก็รู้สึกถึงแก่นแท้ทักษะวิญญาณของอีกฝ่ายด้วยปัญญาที่ฉลาดหลักแหลมของเขา ทันใดนั้นความกลัวก็เขาครอบงำเขา

แก่นแท้ทักษะวิญญาณกฎของทักษะ กลืนกิน เป็นแก่นแท้ทักษะวิญญาณที่มีลำดับสูงกว่า

เขาไม่กล้าที่จะปะทะกับมันและอยากจะวิ่งหนีเต็มทน ทว่าเขาก็ลืมไปว่าตัวเองกำลังบาดเจ็บ ทำให้เขาไม่สามารถหนีรอดออกไปจากการโจมตีด้วยแก่นแท้ของทักษะกลืนกินได้

นอกจากนี้ลั่วอู๋เพิกเฉยต่อท่าทีของเย่เฟิงและคิดจะกลืนกินอีกฝ่ายลงไปจริง ๆ

ถ้าอีกฝ่ายเลือกที่จะต่อสู้ตามปกติ ผลก็คงไม่เลวร้ายถึงขนาดนี้

น่าเสียดายที่เขาไม่มีโอกาสนั้นแล้ว

ร่างครึ่งหนึ่งของเย่เฟิงถูกดึงเข้าไปในหลุมดำจากนั้นส่วนที่เหลือก็ตกลงไปบนพื้น