ไหปีศาจ - บทที่ 535 ลืมมันซะ

บทที่ 535 ลืมมันซะ

บทที่ 535

ลืมมันซะ

ลั่วอู๋มาที่คฤหาสน์ขององค์ชาย

ในขณะนี้มันเต็มไปด้วยธงไว้ทุกข์ โคมไฟสีขาวถูกแขวนไว้ทุกที่ในคฤหาสน์ขององค์ชาย แต่คฤหาสน์ขององค์ชายทั้งหมด กลับไม่มีความโศกเศร้ามากเท่าไหร่นัก ทุกอย่างกลับดำเนินไปอย่างเรียบร้อย

ตอนนี้ลั่วอู๋เปลี่ยนร่างเป็นเย่เฟิงจึงไม่มีใครมาหยุดเขาได้

เขามาที่นี่เพื่อจุดประสงค์ง่ายๆ

การก่อวินาศกรรม และค้นหาเบาะแสเกี่ยวกับผู้คนในสำนักโล่พิทักษ์

มันไม่ได้อยู่ในความทรงจำของเย่เฟิง เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้รับผิดชอบในส่วนนี้

ตอนนี้มี 13 นายพลแห่งเทพเจ้าเหลืออยู่เพียงคนเดียวคฤหาสน์องค์ชาย

นั่นก็คือหยีหยุนเต๋า นายพลแห่งเทพเจ้าร้อยตา

เขามีสัตว์วิญญาณระดับทองขั้นสูงที่ไม่เหมือนใครนั่นคือ ปีศาจดวงตาของพระเจ้า

ปีศาจดวงตาของพระเจ้า นั้นมีรูปร่างเหมือนแมวสีขาวมีร่างกายที่เบาหวิว มันมีก้อนเมฆลอยอยู่ที่บริเวณเท้า บนหน้าผากมีดวงตาสีฟ้าใสเหมือนไพลินเป็นตาดวงที่สาม มันมีความสามารถมองเห็นได้ไกลลิบ

แน่นอนว่ามันไม่ได้มีความพิเศษแค่รูปร่างเท่านั้น

ปีศาจดวงตาของพระเจ้า ยังมีทักษะระดับ S ที่เป็นเอกลักษณ์อยู่

ทักษะแยกร่างทั่วไปนั้นจะทำการแยกร่างออกเป็นหลาย ๆ ร่าง แต่ทักษะแยกร่างของมันนั้นแยกร่างออกมาแค่เพียงส่วนตา และไม่มีประสิทธิภาพในการต่อสู้ใด ๆ อย่างไรก็ตามจำนวนตาที่แยกร่างออกมานั้นสามารถเพิ่มขึ้นได้หลายร้อยตา

ดวงตาเหล่านี้สามารถเคลื่อนไหวได้โดยอิสระ และลอยไปไกลจากร่างต้นได้อย่างอิสระ เพื่อตรวจสอบการเคลื่อนไหวของศัตรู นอกจากนี้สายตาอันกว้างไกลของปีศาจดวงตาของพระเจ้าเองก็ทำให้ระยะการมองเห็นของมันแทบจะครอบคลุมเมืองหลวงของจักรวรรดิทั้งหมดได้

ดังนั้นหยีหยุนเต๋า จึงรับผิดชอบงานในฐานะหน่วยข่าวกรอง

ความสำคัญในทักษะการสังเกตการณ์และความฉลาดของเขานั้นชัดเจน ดังนั้นเขาจึงมีมูลค่าสูง นอกจากนี้ความแข็งแกร่งของเขาเองก็ไม่ได้อ่อนแอ เขามีพลังมากกว่าคนในทะเลเหนือสุดขอบทั้งหมด เขาจึงได้รับการยอมรับจนมีสถานะสูงในคฤหาสน์องค์ชาย

หากอยู่ในตำแหน่งสูง มันก็แน่อยู่แล้ว ว่าเขาอดไม่ได้ที่จะหยิ่งผยองในฝีมือ

นอกเหนือจากองค์ชายเล็ก และ เสี่ยวเว่ยแล้วเขายังไม่ยอมรับคำสั่งจากใครอื่น

หยีหยุนเต๋า นั้นดูเด็กมาก เขาน่าจะมีอายุไม่เกิน 30 เขามีรูปร่างบอบบางมาก แต่ดวงตาของเขานั้นดูขุ่นมัวและอึดอัดมาก

“ฝ่าบาทเสด็จไปที่พระราชวังแล้ว เจ้ากลับมาที่นี่ทำไมกัน ? ถ้าพลาดงานใหญ่เจ้าจะทำยังไง?”หยีหยุนเต๋าที่เห็นลั่วอู๋พูดอย่างไม่พอใจ

ลั่วอู๋ประหลาดใจเล็กน้อย

องค์ชายเล็กไปถึงพระราชวังแล้ว? การกบฏเริ่มขึ้นแล้วหรือ?

ไม่น่าแปลกใจที่ ทีฮั๋ว ปล่อยเขาไปอย่างเรียบง่าย เพราะพวกเขากำลังจะไปที่พระราชวังกันแล้วนั่นเอง

คำถามก็คือ

เย่เฟิงนั้นมีหน้าที่อะไรในการก่อกบฏครั้งนี้

เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นโดยไม่มีข้อมูลอยู่ในความทรงจำของลั่วอู๋

“เกิดอะไรขึ้น?” หยีหยุนเต๋า ขมวดคิ้วและดูเหมือนจะโกรธ “ทำไมเจ้าไม่ตอบข้าหน่อยล่ะ เจ้าไม่ควรจะล้มเหลวในหน้าที่ของตนเองนะ”

ลั่วอู๋ทำได้แค่พูดอ้ำอึ้งว่า “ข้ามีปัญหา และอยากจะไปคุยกับฝ่าบาท”

หยีหยุนเต๋า กลอกตาของเขาและปล่อยให้ลั่วอู๋อยู่ตามลำพัง

ทั้งสองต่างมีหน้าที่รับผิดชอบในเรื่องที่แตกต่างกัน และเขาขี้เกียจเกินไปที่จะสนใจเรื่องของคนอื่น

ถือเป็นความโล่งใจสำหรับ ลั่วอู๋

ดูเหมือนว่าความสัมพันธ์ระหว่าง 13 นายพลเทพเจ้าจะไม่ได้สนิทสนมกันเท่าไหร่ ไม่อย่างนั้นทักษะการแสดงแย่ ๆ ของ ลั่วอู๋ คงไม่สามารถหลอกเขาได้แบบนี้

ลั่วอู๋ เดินเข้ามาหาอีกฝ่ายอย่างไร้ร่องรอย“ ยังไงเจ้าช่วยติดต่อฝ่าบาทให้ข้าได้ไหม?”

“เจ้าลืมไปแล้วรึไงว่าเจ้าสื่อสารทางจิตกับฝ่าบาทก็ได้นี่?” หยีหยุนเต๋า งงงวยอยู่พักหนึ่งจากนั้นก็จ้องไปที่ ลั่วอู๋

ลั่วอู๋คิดว่าตัวเขาต้องดูมีบางอย่างผิดปกติแน่

เขาคิดว่าเขาคงจะถูกอีกฝ่ายจับได้เสียแล้ว แต่ใครจะไปรู้ว่าหยีหยุนเต๋ากลับยังคงเฝ้าติดตามสถานการณ์ระยะไกลแทนเสียอย่างนั้น

“ ฟู่” ลั่วอู๋ถอนหายใจอย่างโล่งอก

นี่มันน่าอายมาก

มันไม่ง่ายเกินไปหน่อยเหรอ?

อย่างไรก็ตามเขาก็พอสามารถเข้าใจได้ว่าเย่เฟิงนั้นเป็นกรณีพิเศษ

ความแข็งแกร่งของเย่เฟิงนั้นแย่เกินไปถ้าเทียบกับคนอื่น ๆ ดังนั้นความสามารถของเขาจึงไม่สามารถทำให้คนอื่นตื่นตัวได้

“ โทษตัวเองเสียเถอะนะ” ลั่วอู๋ส่ายหัวแล้วจึงปล่อยหยดน้ำสีทอง 18 หยดใส่อีกฝ่าย

ชั่วพริบตาพลังวิญญาณอันน่ากลัวก็ระเบิดออกมา

ดวงตาของ หยีหยุนเต๋า เบิกกว้าง เลือดไหลออกมาจากทวารทั้งเจ็ดจากนั้นเขาก็ล้มลงอย่างช้าๆโดยแทบจะไม่มีการต่อต้านใด ๆ ร่างของเขากระตุกเป็นครั้งคราว ดูเหมือนว่าเขาจะยังไม่ตาย

ดูเหมือนว่าสิบแปดหยดนั้นกำลังเป็นปริมาณพอดี

ลั่วอู๋ใช้ดาบระบำแห่งความตายแทงไปที่หัวใจของ หยีหยุนเต๋าและปิดฉากเขาได้สำเร็จ

เลือดและแก่นวิญญาณทั้งร่างกายของเขาถูกดาบระบำแห่งความตายสูบเขาไป

แน่นอนว่าลั่วอู๋เก็บเลือดไว้หนึ่งหยด ทำให้เขาได้รับส่วนหนึ่งของความทรงจำที่หยีหยุนเต๋ามีผ่านความสามารถของค้างคาวโลหิตทิ่มแทง

แม้ว่าจะเป็นเพียงส่วนหนึ่ง แต่มันก็เยอะมาก

เพราะหยีหยุนเต๋า นั้นเป็นหน่วยข่าวกรอง

เขารู้จัก 13 นายพลแห่งเทพเจ้าเกือบทุกคน

ในเวลานี้ดาบระบำแห่งความตาย ก็ส่งเสียงดาบอันแผ่วเบาราวกับทารกที่อ่อนแอออกมา ราวกับว่ามันจะหายไปได้ทุก ๆ เมื่อ

ลั่วอู๋ตกตะลึงในตอนแรก จากนั้นก็ประหลาดใจยิ่งกว่าเดิม

จิตวิญญาณแห่งดาบกำเนิดขึ้นในมันแล้วงั้นเหรอ?

ตามหลักแล้วมันน่าจะให้กำเนิดเป็นวิญญาณภูต เนื่องจากมันเกิดจากพลังวิญญาณในดาบ

อย่างไรก็ตามในเมื่อมันมีจิตวิญญาณและความฉลาดแล้ว ก็หมายความว่ามันอยู่ห่างไปไม่ไกลนักจากการเป็นอาวุธมนตราที่แท้จริงแล้ว

หลังจากประหลาดใจสักพัก ลั่วอู๋ ก็มองไปที่ร่างของ หยีหยุนเต๋า จากนั้นเขาก็พบแหวนสัตว์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์ ที่อยู่บนตัวของอีกฝ่าย เพราะโดยปกติแล้วสัตว์วิญญาณนั้นจะถูกเก็บอยู่ในแหวนสัตว์วิญญาณศักดิ์สิทธิ์

ทักษะของปีศาจดวงตาของพระเจ้านั้นหายากมาก

ถ้าเป็นไปได้เขาอยากศึกษามัน

ตอนนี้เขาเพียงแค่ต้องหาสถานที่เหมาะ ๆ ที่จะปลดปล่อยสัตว์วิญญาณที่หยีหยุนเต๋ามี

ถ้าทำได้เขาก็อยากจะเอามันเก็บเข้าไปในมิติไห

จากนั้นลั่วอู๋ก็เดินออกจากคฤหาสน์ขององค์ชายไปโดยไม่มีใครสังเกตเห็น

……

……

แล้วมันยังไงล่ะ ?

นี่คือคำตอบขององค์ชาย หลี่ซวนจง

ทุกคนต่างเงียบเหมือนคนตาย

เขาเป็นคนใจกว้างพอที่จะยอมรับว่าตัวเขาออกคำสั่งมาโดนไม่ได้สนใจใคร

เฒ่าชู ไม่เคยคิดว่า หลี่ซวนซง จะกล้าพูดแบบนี้ เขาโกรธจนขนหัวลุก “อย่าคิดว่าเจ้าจะทะนงตนได้ในฐานะพระญาติ เดิมทีชื่อของเจ้านั้นเป็นที่รู้จักในระดับโลก แต่ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะไม่เข้ากับความเป็นจริง แม้แต่บิดาของเจ้าก็ยังไม่กล้าพูดแบบนั้น อย่าคิดว่า เจ้าจะทำอะไรก็ได้เพียงเพราะเจ้าได้รับบัลลังก์ขององค์ชายมา เชียวล่ะ! ”

เฒ่าชูนั้นอายุมากแล้ว เขามีอายุราว ๆ 93 ปี แต่เขาไม่เคยฝึกฝนมิติวิญญาณ มันจึงไม่ใช่เรื่องง่ายที่เขาจะมีชีวิตอยู่มาได้จนถึงตอนนี้ โดยมีความสุขและสนุกสนาน

ยิ่งอยู่มานานก็ยิ่งรู้อะไร ๆ มากขึ้น

เขารู้เรื่องการก่อกบฏขององค์ชายเฉินเมื่อ 30 ปีก่อน

ดังนั้นเขาจึงจริงใจ คอยตรวจสอบเกี่ยวกับที่อยู่อาศัยขององค์ชายเล็ก แม้ว่าโลกภายนอกจะกล่าวเกินจริงถึงองค์ชายเล็ก หลี่ซวนจง ในแง่ดี แต่เขาก็ระวังและแสดงออกถึงความไม่ชอบจากภายในมาโดยตลอด

นอกจากนี้เขายังเป็นคนตรงไปตรงมาและอวดดี

ดังนั้นองค์ชายเล็กจึงไม่เคยพยายามที่จะเถียงเอาชนะเขา

“ข้าจะทำสิ่งที่ข้าต้องการแล้วเจ้าจะทำอะไรได้ ?” ริมฝีปากของหลี่ซวนจงแสดงให้เห็นรอยยิ้มล้อเลียน “เจ้าเป็นองค์จักรพรรดิรึไง ท่านปรมาจารย์ ชู?”

เฒ่าชู ปิดหน้าอกของเขาด้วยความโกรธและตะโกนเหมือนสิงโตแก่ที่กำลังโกรธจัด “เจ้ามันดื้อรั้น ข้าจะรายงานต่อองค์จักรพรรดิ แม้ว่าองค์จักรพรรดิจะนับเจ้าเป็นส่วนหนึ่งของราชวงศ์ ข้าก็จะให้เขาลองมองเจ้าดูอีกครั้ง เจ้าไม่ควรเช่นนี้ ”

จัดการรายงาน?

มีร่องรอยของความรังเกียจบนใบหน้าของ หลี่ซวนซง

ถ้าเขาไม่กล้าทำอะไรกับองค์ชายมาตลอดสามสิบปี เขาก็คงไม่กล้าทำอะไรกับตัวเขาเช่นกัน

นี่คือความคิดของคนเฒ่าชู?

“เอาเถอะข้าแค่อยากให้เขาออกมาเร็ว ๆ มันคงจะช่วยให้ข้าประหยัดเวลาได้มาก ถ้าเขาออกมาหลังจากที่เก็บตัวมานาน” หลี่ซวนซง กล่าวอย่างเย็นชา

เขาเองก็กำลังทำทีเหมือนรอให้องค์จักรพรรดิปรากฏตัว

น่าเสียดายที่ความจริงแล้วเขานั้นไม่สามารถรอได้

“เดี๋ยวก่อนเลย ทุกคนเข้าไปพร้อมกับข้าเพื่อพบองค์จักรพรรดิเถอะ การทำเช่นนี้ไม่ต่างจากการก่อกบฏ ข้าต้องขอให้องค์จักรพรรดิลงโทษเขาอย่างรุนแรง”

ตามปกติเขานั้นมีบารมีสูง เสียงของเขาจึงควรก้องกังวานในหมู่ชน

แต่ตอนนี้กลับมีผู้ตอบรับเพียงไม่กี่คน และส่วนใหญ่เลือกที่จะนิ่งเฉย

ในกรณีเช่นนี้พลเรือนและทหารส่วนใหญ่ในอาณาจักรราชวงศ์มังกรเร้นกายเลือกที่จะเงียบ ซึ่งเป็นสิ่งที่แปลกมาก

“พวกเจ้าเป็นอะไรกันไปหมด ?” เฒ่าชู หันศีรษะด้วยความโกรธและมองไปที่องค์ชาย

ที่นี่มีศิษย์ของเขาอยู่มากมาย

หลายคนในนี้ต่างก็มีความรับผิดชอบอันหนักหน่วง หากมีปัญหากับพวกเขา อาณาจักรก็จะไม่เป็นระบบระเบียบแน่

ทันใดนั้นก็มีคนกระซิบข้างหูเขาว่า “ท่านอาจารย์ … ปล่อยเขาเถอะ”

ลืมมันไป

ลืมมันไป

เฒ่าชู มองไปที่ศิษย์คนโปรดของเขาต่อหน้าต่อตา มันเหมือนกับว่าเขาถูกฟ้าผ่า เขาอดไม่ได้ที่จะเขย่าร่างของตัวเองพร้อมความสับสนในดวงตาของเขา

เกิดอะไรขึ้นที่นี่กันแน่