ไหปีศาจ - บทที่ 586 การฆ่าเพื่อชีวิต

บทที่ 586 การฆ่าเพื่อชีวิต

บทที่ 586

การฆ่าเพื่อชีวิต

หนิงเจี่ยหยู่ ลั่วอู๋เคยได้ยินชื่อนี้

อัจฉริยะอันดับต้น ๆ ของตระกูลหนิงรุ่นล่าสุด เป็นลูกชายคนเล็กของแม่ทัพหนิง ตอนนี้เขาเป็นนายพลของหน่วยรบค่ายกลสังหาร

ตระกูลหนิงเต็มไปด้วยความจงรักภักดี แรงกายแรงใจของพวกเขาทุ่มเทให้กับกองทัพ ไม่เพียงแต่หน่วยรบค่ายกลสังหารเท่านั้น แต่ยังสามารถพบเห็นได้ในกองทัพอื่น ๆ ด้วย

บางคนถึงกับพูดติดตลกในกองทัพว่าคำพูดของจักรพรรดินั้นอาจไม่ดีเท่ากับคำพูดของหัวหน้าตระกูลหนิง

แน่นอนว่านี่เป็นการพูดเกินจริง

อย่างไรก็ตามมันไม่ใช่เรื่องยากที่จะเห็นว่าตระกูลหนิงมีอำนาจที่ยิ่งใหญ่ในกองทัพอย่างแท้จริง

มันยากที่จะจินตนาการว่าสุภาพบุรุษในชุดขาวที่ดูสง่างามนั้นแท้จริงเป็นนายพลของหน่วยรบค่ายกลสังหาร มันมองไม่เป็นแบบนั้นเลย

ลั่วอู๋จึงระวังตัว

ลูกชายคนเล็กของนายพลหนิง เราจะประมาทไม่ได้

ยิ่งไปกว่านั้นหนิงเจี่ยหยู่ก็ไม่ใช่คนธรรมดา เขายังเข้าฝึกในสำนักเฉียนหลงและมีมิติวิญญาณระดับทองขั้นสูงมาเป็นเวลานาน

ดาบพลังวิญญาณที่สูงตระหง่านนั้นหายไปทันทีและมองไม่เห็น แน่นอนว่าพวกมันไม่ได้หายไปจริงๆ แต่เป็นรูปแบบพรางตัวและลอยอยู่ในอากาศ

ลั่วอู๋สามารถเปิดใช้งานมันได้ทุกเมื่อ

หากมีใครบางคนเผยจิตสังหารออกมา ลั่วอู๋ก็จะเริ่มการโจมตีได้ทันท่วงที นอกจากนี้รั้วดาบนี้จะถูกเปิดใช้งานโดยอัตโนมัติเพื่อโจมตีศัตรู

นายพลทั้งสองถอนหายใจด้วยความโล่งอกเมื่อดาบพลังวิญญาณสลายไป ในขณะเดียวกันพวกเขาก็หวาดกลัว ถ้า หนิงเจี่ยหยู่ไม่ปรากฏตัวขึ้นมา พวกเขาคงจะต้องตายด้วยน้ำมือลั่วอู๋

อย่างมากคนคนนี้ก็เป็นเพียงผู้ที่เพิ่งเข้าสู่ระดับทองขั้นสูงเท่านั้น ทำไมเขาถึงแข็งแกร่งขนาดนี้?

หนิงเจี่ยหยู่มองไปที่พวกเขาและพูดด้วยเสียงต่ำ “อย่าเพิ่งรีบไป นายของเจ้าสั่งให้เจ้ามาเชิญท่านลั่ว ใครสั่งให้เจ้าทำแบบนี้กัน?”

นายพลทั้งสองพูดไม่ออก

“แต่ท่านนายพล เขา…” ชายคนหนึ่งกระซิบ

“เขาอะไร?” หนิงเจี่ยหยู่ตะโกน “ขอบคุณสำหรับความหวังดีนะ แต่เจ้าคิดว่ายอดฝีมือของสำนักเฉียนหลงนั้นจะเหมือนกับพวกปลาซิวปลาสร้อยที่เจ้าเจอประจำหรือเปล่าล่ะ? เจ้าโชคดีแล้วที่รอดมาได้นานขนาดนี้”

ทั้งสองต้องหุบปากและขอบคุณลั่วอู๋

ดวงตาของลั่วอู๋หรี่ลงเล็กน้อย

เขาไม่เชื่อว่าหนิงเจี่ยหยู่บังเอิญผ่านมา อีกฝ่ายต้องซ่อนตัวอยู่ใกล้ และออกมาลงสนามเมื่อเห็นว่าสถานการณ์ไม่สู้ดี

ถ้าเขาไม่สามารถเอาชนะนายพลทั้งสองนี้ได้ เขาก็ไม่ถือหากต้องไปหาตระกูลหนิง

แม้ว่าหนิงเจี่ยหยู่ดูไม่เป็นภัยคุกคาม แต่ลั่วอู๋ก็ไม่ประมาท เขาเป็นยอดฝีมือระดับทองขั้นสูงที่มาจากสำนัก เฉียนหลง อาจมีพวกไร้ฝีมือในตระกูลหนิง แต่พวกเขาจะไม่มีวันปล่อยให้พวกไร้ฝีมือกลายเป็นนายพลของหน่วยรบค่ายกลสังหารแน่

หลังจากดุนายพลทั้งสองแล้ว หนิงเจี่ยหยู่ก็พูดด้วยรอยยิ้มอ่อนโยน “เอาล่ะ ท่านลั่วจะไปคฤหาสน์หนิงกับข้าได้รึไม่?”

ลั่วอู๋ครุ่นคิดสักครู่แล้วพูดว่า “ช่วยนำทางด้วย”

มันไม่ใช่ถ้ำเสือ ไม่มีอะไรที่กล้าบุกเข้าไป และเขาก็ไม่เชื่อว่าตระกูลหนิงจะกล้าทำร้ายเขา

ในช่วงเริ่มต้นของการกบฏของคฤหาสน์องค์ชาย เรื่องราวของผู้อาวุโสหนิงที่ถูกลอบสังหารได้แพร่กระจายไปอย่างกว้างขวาง ตอนที่เกิดเหตุการณ์ลานจัตุรัสซวนวู หน่วยรบค่ายกลสังหารก็เลือกที่จะอยู่นิ่ง ๆ

นี่เป็นเรื่องแปลกมาก

ถ้าเลือกลี้ภัยไปหาคฤหาสน์องค์ชาย ทำไมถึงไม่ส่งกองกำลังไปเป็นกองกำลังของคฤหาสน์องค์ชายล่ะ?

แล้วถ้ายืนหยัดเพื่อสนับสนุนจักรพรรดิ ทำไมถึงไม่ส่งกองกำลังไปเพื่อจัดการเหตุการณ์ไม่สงบล่ะ

หลายคนคิดว่าเป็นเพราะผู้อาวุโสตระกูลหนิงถูกแทงหมดและสติ ตระกูลหนิงที่เหลือก็แบ่งออกเป็นสองฝ่ายและพวกเขาต่อต้านกันและกันซึ่งนำไปสู่การล่มสลายของหน่วยรบค่ายกลสังหารแน่นอนว่าเป็นการเดาทั้งหมด

เนื่องจากลั่วอู๋ได้พบกับนายพลหนิงในระหว่างการเดินทางครั้งนี้ ปริศนาเหล่านั้นก็ไขได้อย่างง่ายดาย

ในไม่ช้าลั่วอู๋ก็ถูกพาไปที่คฤหาสน์ตระกูลหนิงภายใต้การนำทางของหนิงเจี่ยหยู่

คฤหาสน์ตระกูลหนิงดูเหมือนจะไม่โอ่อ่าและไม่ค่อยสมกับสถานะที่สูงเช่นนี้ แต่มีกลิ่นเหล็กและเลือดจาง ๆ มันทำให้ผู้คนรู้สึกหวาดกลัว

ลั่วอู๋มองดูอย่างถี่ถ้วนเพื่อดูว่าเป็นเพราะอะไร

การตกแต่งของคฤหาสน์ตระกูลหนิงนั้นคล้ายกับของค่ายทหาร นอกจากนี้ยามที่ประตูและคนรับใช้ในคฤหาสน์ต่างก็ดูเย็นชา

เห็นได้ว่าคนเหล่านี้น่าจะเป็นทหารผ่านศึก

“เชิญทางนี้” หนิงเจี่ยหยู่นำทางไปข้างหน้า

ตลอดเส้นทางในสนามหญ้าลั่วอู๋รู้สึกได้ถึงสายตาที่ระแวดระวังราวกับว่าถ้าได้รับคำสั่งคนรับใช้และองครักษ์ของตระกูลหนิงก็จะรีบแห่มาปราบลั่วอู๋

เมื่อเขามาถึงห้องโถงกลางลั่วอู๋ก็เห็นชายชราคนหนึ่งนั่งอยู่บนบัลลังก์ ผมของเขาเป็นสีเทาและใบหน้าของเขาก็เย็นชา เขานั่งตัวตรงและสูง เขาเต็มไปด้วยความสง่าที่น่าเกรงขาม เสื้อผ้าที่เขาสวมใส่ดูนุ่มสบาย แต่เขาก็มีกลิ่นเหล็กและเลือดที่เย็นยะเยือก

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือดวงตาของชายชรานั้นราวกับว่าพวกมันจะส่องแสง เพียงแค่มองผู้คนก็รู้สึกกดดัน

“ท่านพ่อ” หนิงเจี่ยหยู่โค้งคำนับเล็กน้อย

เห็นได้ชัดว่าบุคคลผู้นี้คือหัวหน้าตระกูลที่แท้จริง นายพลอาวุโสหนิง หนิงเฉียว

หนิงเฉียวพยักหน้าเล็กน้อยแล้วมองไปที่ลั่วอู๋ “เจ้าคือลั่วอู๋สินะ?” เสียงของเขาต่ำและแหบราวกับคอจะกลายเป็นฝุ่นผง

แรงกดดันที่มองไม่เห็นห่อหุ้มไปทั่วบริเวณ

มันเป็นบรรยากาศที่เกิดจากการต่อสู้และควบคุมกองทัพมาหลายปี คนธรรมดาไม่สามารถทนต่อสายตาของนายพลหนิงได้เลย

แต่ลั่วอู๋นั้นแตกต่างออกไป

ทั้งแรงกดดันของจักรพรรดิหรือของผู้บัญชาการหลิงหลงเขาก็ผ่านมาแล้ว เป็นธรรมดาที่เขาจะไม่พ่ายแพ้ต่อแรงกดดันนี้

ลั่วอู๋ยังมองไปที่หนิงเฉียว “เจ้าคือแม่ทัพหนิงสินะ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า” จู่ ๆ หนิงเฉียวก็หัวเราะและดูเหมือนจะมีความสุขเล็กน้อย เคราขาวสั่นสะท้าน “ไม่มีใครกล้าพูดแบบนี้ต่อหน้าข้ามาหลายปีแล้ว”

แต่แล้วแสงแห่งความดุร้ายของแม่ทัพหนิงก็กะพริบในดวงตาของเขาราวกับเหมือนสิงโตที่หลับใหลซึ่งเปล่งความดุร้ายที่น่ากลัว ยากที่จะเชื่อว่าไม่นานมานี้เขาถูกลอบสังหารจนเจ็บสาหัสและเกือบเสียชีวิต

“เจ้าฆ่าคนในหน่วยรบค่ายกลสังหารของข้าสินะ” เสียงของแม่ทัพหนิงดังมากจนสร้างแรงกดดันอย่างมากทันที

ทั้งห้องโถงล้อมรอบไปด้วยทหาร

ทุกคนมีความรู้สึกของสงครามอย่างรุนแรงบนใบหน้าของเขา คนที่หมายถึงสงครามที่ว่าก็คือลั่วอู๋

ลั่วอู๋รู้สึกประหลาดใจ

ในที่สุดก็รู้ว่าความเป็นปรปักษ์ของทั้งสองนายพลมาจากไหน

“ข้าไม่เข้าใจว่านายพลหนิงพูดถึงอะไร” ลั่วอู๋สงบสติอารมณ์และพูดอย่างใจเย็น

ตาของแม่ทัพหนิงหรี่ลงเล็กน้อยและพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “เจ้ายังแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องอยู่งั้นหรือ ให้ข้าเตือนความจำเจ้าสักหน่อยละกัน… แหล่งมรดกทางการทหารโบราณ”

หัวใจของลั่วอู๋จมลงและดวงตาของเขาก็สำรวจสภาพแวดล้อมโดยรอบอย่างรวดเร็ว

เขากำลังมองหาโอกาสที่จะหลบหนี

ตอนแรกเขาฆ่าคนของหน่วยรบค่ายกลสังหารกลุ่มเล็ก ๆ ในแหล่งมรดกทางการทหารโบราณจริง ๆ เขาคิดว่าเหตุการณ์นี้จะไม่บานปลาย เพราะคฤหาสน์ขององค์ชายก็ไม่เต็มใจที่จะแบกรับความโกรธของตระกูลหนิง แต่ตอนนี้มันแตกต่างออกไป คฤหาสน์องค์ชายได้พังทลายลงแล้วและไม่ใช่เรื่องแปลกที่จะมีเรื่องนี้ออกมา

ไม่คาดคิดเลยว่าตระกูลหนิงจะกลับมาจัดการปัญหาของตัวเองเพราะเรื่องนี้จริง ๆ

นี้ท่าจะไม่ดี

“มีอะไรจะแก้ตัวไหม?” หนิงพูดเสียงเข้ม

ลั่วอู๋ใจเย็น “ใช่ ข้าฆ่าไปจริง”

“หน้าไม่อาย” จิตสังหารของหนิงเฉียวกำลังพลุ่งพล่านเช่นเดียวกับแม่น้ำที่พุ่งออกมาจากเขื่อน “เป็นเรื่องธรรมดาที่เลือดต้องล้างด้วยเลือด เป็นเรื่องธรรมดาที่คนของหน่วยรบค่ายกลสังหารจะไม่ตายอย่างไร้ประโยชน์”

หลังจากได้ยินเรื่องนี้ ลั่วอู๋ก็โกรธมาก “ข้าไม่คิดเลยว่าแม่ทัพหนิงในตำนานจะเป็นคนที่แยกถูกผิดไม่ออก การฆ่ามีค่ากับชีวิต คนของหน่วยรบค่ายกลสังหารของเจ้าคือมนุษย์ แล้วสมาชิกตระกูลฉวนเหล่านั้นไม่ใช่มนุษย์งั้นหรือ? ทำไมเจ้าถึงไม่เคารพคำสั่งของจักรพรรดิและเข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์อย่างป่าเถื่อนเมื่อเจ้าคุมหน่วยรบค่ายกลสังหาร”

ทหารยามรอบตัวเขาแผ่จิตสังหารออกมาทันที

เพราะลั่วอู๋ดูถูกผู้อาวุโสที่พวกเขาเคารพมากที่สุด

แต่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดก็คือหลังจากฟังคำพูดของลั่วอู๋แล้วดวงตาของหนิงก็ดุดันและอดกลั้นและปากของเขาก็มีรอยยิ้มและกล่าวว่า “พูดได้ดี”

ทหารโดยรอบก็ดึงจิตสังหารกลับคืนและทำให้ความสงบกลับคืนมา

ราวกับว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นเป็นเพียงภาพลวงตา

ลั่วอู๋ตะลึง

เกิดอะไรขึ้น?