ไหปีศาจ - บทที่ 594 ยอมรับอาจารย์
บทที่ 594 ยอมรับอาจารย์
บทที่ 594
ยอมรับอาจารย์
หลังจากคุยกันในที่สุดลั่วอู๋ก็เข้าใจเรื่องที่เกิดขึ้น
เป็นเรื่องที่อีกฝ่ายอยากเป็นอาจารย์ไม่ใช่เพราะเรื่องที่ลั่วอู๋ทำ
นั่นดีแล้ว
มิฉะนั้นลั่วอู๋จะถูกลงโทษเพราะเรื่องขโมยหนังสือ
“เจ้าต้องการรับหลี่หยินเป็นศิษย์สินะ?” ลั่วอู๋ถาม
ชายชราพยักหน้า “ใช่แล้ว”
ลั่วอู๋มองไปที่หลี่หยินและพูดว่า “เจ้ายินดีไหม?”
“ข้าจะยังไงก็ได้” หลี่หยินนั่งเงียบ ๆ ข้าง ๆ เขาและนางก็เต็มใจที่จะรับเขาเป็นอาจารย์เพียงเพราะนางต้องการเข้าใจแก่นแท้แห่งมิติอย่างรวดเร็ว
ถ้าลั่วอู๋ไม่อนุญาตนางก็ไม่ว่าอะไร
ลั่วอู๋มองชายชราอย่างครุ่นคิด ความคิดนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นในหัวของเขา
ชายชราพูดอย่างไม่อดทน “คิดว่าข้าเป็นยังไง?”
ดูเหมือนว่าชายที่เห็นได้ชัดว่าเป็นคนนอกจะไม่คิดอะไร แต่ลั่วอู๋กลับส่ายหัว
“ไม่ได้”
ชายชราโกรธเกรี้ยว
ทำไมรับศิษย์มันถึงยากจัง
“ทำไมเล่า?” ชายชรามีสีหน้าไม่สู้ดี
ลั่วอู๋ตอบว่า “เราค่อยอยู่ในสำนักเฉียนหลงบ่อยนัก เพราะมันเสียเวลาเรียนรู้จากอาจารย์ของเราแต่ล่ะคน”
“ไม่เป็นไรหรอก ข้าจะสอนให้นางได้ในเวลาสั้น ๆ”
“อย่างนั้นเหรอ?” ลั่วอู๋รู้สึกประหลาดใจ
“ทำไมจะไม่ได้ล่ะ?” ชายชราพูด “ด้วยพรสวรรค์หลี่หยินข้าคิดว่าครึ่งเดือนก็จะเข้าใจแก่นแท้ทั้งชีวิตของข้าได้”
มันยากที่จะพูด
อาจารย์ทำได้เพียงแค่ชี้ทางและส่วนเส้นทางที่เหลือก็ต้องไปเอง
บางคนเสียเวลาทั้งชีวิตก็ไม่สามารถตามทิศทางของอาจารย์ได้ ในขณะที่บางคนก็ไปได้อย่างสบายตลอดทางจนถึงจุดสูงสุด
ลั่วอู๋ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “แม้ว่าข้าจะเชื่อในคุณสมบัติของ หลี่หยิน แต่การที่จะเข้าใจมันได้ภายในครึ่งเดือน ข้ากล้าถามเจ้าหน่อยว่านั่นไม่โม้ไปหน่อยรึ”
หากความเข้าใจนั้นเรียบง่าย ศิษย์ก็จะเรียนรู้ได้เร็วโดยธรรมชาติ นี่เป็นความจริงที่ธรรมดามาก
ชายชราโกรธมาก “เจ้า…”
หลี่หยินมองไปที่ชายชรา
ชายชรารีบหุบปากทันทีและกลืน “คำด่า” กลับลงไป
“เจ้ารู้อะไรไหม?” ชายชราพยายามรักษาอารมณ์ของเขาไว้“ ข้าสร้างวิธีการฝึกของหลี่หยิน และนางสามารถฝึกฝนมันได้อย่างสมบูรณ์แบบ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าเส้นทางการฝึกของข้าเหมาะสมที่สุดสำหรับนาง เมื่อทิศทางของเป้าหมายชัดเจนมาก นางก็สามารถค้นหาเส้นทางได้อย่างง่ายดายและใช้เวลาเพียงน้อยนิด”
มีถนนหลายพันเส้นและคุณสมบัติที่ดี ซึ่งสามารถแสดงให้เห็นเพียงแค่ว่าไปหาทางของตัวเองจะดีกว่า และไปจัดการกับความยากลำบากและอุปสรรคบนเส้นทาง
แต่เมื่อพบหนทางของตัวเองจริง ๆ ความยากลำบากและอุปสรรคบนเส้นทางจะมีน้อยลงและทุกอย่างจะกลายเป็นราบรื่นโดยไม่ต้องมีคำแนะนำจากอาจารย์มากเกินไป
เขารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยในความคิดสร้างสรรค์ของลั่วอู๋
“แน่นอน” ชายชราตะคอก
ลั่วอู๋อดไม่ได้ที่จะเงยหน้าขึ้นมองชายชราตรงหน้า
การที่จะมีคุณสมบัติที่จะทำหน้าที่เป็นผู้ดูแลคฤหาสน์ สุตรานั้นไม่น่าจะเป็นคนธรรมดา
ทักษะระดับเพชรภายใต้สถานการณ์ปกติจะสามารถสร้างระดับความแข็งแกร่งระดับเพชรได้โดยธรรมชาติ
ปณิธานของฝันร้ายที่ยิ่งใหญ่
ฝันร้าย
จู่ ๆ ลั่วอู๋ก็เกิดนึกขึ้นได้ว่าเขาไม่ได้ให้ความสำคัญกับการเลือกทักษะในตอนแรก เขาคิดว่ามันเป็นคำแต่งขึ้นเอง ต่อมาเขาตระหนักว่ามีสัตว์วิญญาณชนิดหนึ่งที่ชื่อว่าฝันร้ายในโลกนี้
ในตอนแรกรองประธานกล่าวว่ามีชายคนหนึ่งในสำนักเฉียนหลงที่พิชิตฝันร้ายและสร้างชื่อเสียงให้กับแผ่นดินใหญ่
“เจ้าคงไม่ใช่นักฆ่าในตำนานใช่ไหม?” ลั่วอู๋ถามอย่างกะทันหัน
ชายชราพยักหน้าอย่างหยิ่งผยอง
การจะบอกว่าเขามีพลังมากแค่ไหนนั้นเป็นสิ่งที่ไม่ควร
เขาจึงไม่เคยบอกว่าเขาเป็นใคร
ตอนนี้ดูเหมือนว่าแม้ว่าเขาจะหายไปหลายร้อยปี แต่เขาก็ยังมีชื่อเสียงอยู่บ้าง
ลั่วอู๋รู้สึกประหลาดใจ
นักฆ่าลัทธิเต๋าตัวจริงเสียงจริง
“ข้าได้ยินมาว่าเจ้าเป็นแค่ยอดระดับทองขั้นสูง?” ลั่วอู๋ถามอย่างสงสัย
ชายชราไม่พอใจ “เจ้าเด็กน้อยก็พูดไป หลายปีผ่านมา น่าแปลกที่ข้าได้รับการเลื่อนขั้นเป็นจักรพรรดิวิญญาณ”
แปลกแน่นอน
เป็นเรื่องแปลกที่คนแบบนี้หายตัวไปหลังจากที่เขาได้รับการเลื่อนขั้นเป็นจักรพรรดิจิตวิญญาณโดยไม่ทิ้งข่าวคราวใด ๆ เลย
ในตอนแรกหลายคนเดาว่ามีนักฆ่ามากเกินไปและในที่สุดพวกเขาก็มีปัญหากับคนที่พวกเขาไม่สามารถรับมือได้จากนั้นพวกเขาก็ถูกกวาดล้าง
“เจ้าอยากจะรู้อะไรกันแน่? แม้ว่าหลี่หยินจะฝึกฝนทักษะของเจ้ามาแล้ว แต่ข้าก็ไม่ชอบให้นางไปตามทางของเจ้า…”
ชายชราขมวดคิ้ว
ไม่ใช่ว่าเขาอารมณ์เสียกับลั่วอู๋
ถ้าเขาทำได้เขาก็ไม่อยากให้เป็นแบบนั้น
เขาแค่รู้สึกสงสัยเล็กน้อย
ในตอนแรกเขากวาดล้างไป 17 เมือง สร้างทะเลเลือดและสังหารผู้คนนับไม่ถ้วน จากนั้นเขาก็ได้รับการยอมรับจากฝันร้าย แต่ฟังคำจากเด็กน้อยทั้งสองแล้วดูเหมือนว่าหลี่หยินจะไม่เคยทำอะไรพิเศษเลย
เจ้าพลาดงั้นรึ?
ไม่มีทาง ไม่มีข้อผิดพลาดในทักษะและฝันร้าย
หลี่หยินเป็นผู้สืบทอดแห่งโชคชะตาของเขาอย่างแน่นอน
ดังนั้นเขาจึงไม่ได้อธิบายเพิ่มเติมเพียงแต่พยักหน้า “ข้ามีหน้าที่แค่สอนเท่านั้นจะไม่ยุ่งกับทางเลือกใด ๆ ของนาง”
ลั่วอู๋โล่งใจ
หากมีทางเลือกใหญ่อะไรหลี่หยินจะต้องหารือกับเขาอย่างแน่นอน
“แน่นอนว่าเรียนจากอาจารย์ได้” ลั่วอู๋ครุ่นคิดสักพักแล้วพูดว่า “อาจารย์ ข้าควรได้ของกำนัลจากท่านไหม?”
ชายชรามีลางสังหรณ์ในใจ “ข้าไม่เคยใช้ของแปลกปลอม ดังนั้นข้าจึงไม่มีวัตถุวิญญาณที่มีค่ามากนัก”
“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร” ลั่วอู๋กล่าวด้วยรอยยิ้ม
……
……
“เจ้าไม่มีสิทธิ์เข้าชั้นห้า”
“มันผิดกฎของคฤหาสน์สุตรา”
“ในฐานะผู้ดูแลคฤหาสน์สุตราข้าไม่สามารถทำอะไรเพื่อผลประโยชน์ส่วนตัวได้” ชายชรากล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา
ชายชราเมินเขา
ข้าเห็นได้ว่าเขายังคงมีหลักการมาก
สิ่งนี้ทำให้ลั่วอู๋อุ่นใจเกี่ยวกับอาจารย์ของหลี่หยิน
ลั่วอู๋ก็หัวเราะ “มันไม่สำคัญว่าข้าจะไม่มีสิทธิ์หรือไม่ แต่ท่านอาจารย์ ในฐานะผู้พิทักษ์ของคฤหาสน์สุตราย่อมต้องมีสิทธิ์ที่จะเข้าสู่ชั้นที่ห้าอยู่แล้ว”
ชายชราพูดไม่ออก
แน่นอนว่าเขามีสิทธิ์เข้าได้
เขาก็เป็นชายชราในสำนักเฉียนหลง เขาไม่เพียงแต่แข็งแกร่ง แต่ยังมีความน่าเชื่อถือที่เพียงพอ
ลั่วอู๋กล่าวด้วยรอยยิ้ม “โปรดไปที่ชั้น 5 และช่วยเราค้นหาข้อมูลที่เราต้องการจะได้ไม่ละเมิดกฎของสำนัก”
“นี่มัน…” ชายชราลังเล
นั่นนับว่าละเมิดหรือไม่กัน?
เขารู้สึกสับสนเล็กน้อย
มันไม่ควรจริงๆ
แต่เขารู้สึกแปลก ๆ อยู่ตลอด
ชายชราครุ่นคิดอยู่นานและถามว่า “เจ้าต้องการข้อมูลอะไร ถ้ามันเกี่ยวข้องกับความลับของสำนักเฉียนหลงข้าจะไม่บอกเจ้า”
“ไม่ใช่แน่นอน ข้าต้องการทราบว่ามีวิธีอื่นในการเข้าสู่อาณาจักรโบราณหมื่นอมตะนอกเหนือจากพลังของสำนักหรือไม่?”
“อย่างงั้นก็ไม่เป็นปัญหา” ชายชรากล่าวพร้อมกับถอนหายใจอย่างโล่งอก “รออยู่นี่แหละ”
ข้อมูลมันไม่สำคัญมาก
ไม่ใช่ปัญหาใหญ่อะไร
หลังจากนั้นชายชราก็ตรงไปที่ชั้นห้าและกองกำลังพิทักษ์ของชั้นที่ห้าก็ค่อย ๆ แยกย้ายกันไปปล่อยให้ชายชราเข้าไปโดยไม่มีสิ่งกีดขวางใด ๆ