ไหปีศาจ - บทที่ 601 เข้าสู่ชั้นที่สี่

บทที่ 601 เข้าสู่ชั้นที่สี่

บทที่ 601

เข้าสู่ชั้นที่สี่

นักฆ่าลัทธิเต๋าลดปลายนิ้วของเขาลง

ในตอนแรกหลี่หยินก็ตกตะลึง และจากนั้นก็รู้สึกว่ามีอะไรแปลก ๆ ปรากฏขึ้นในหัว หลังจากทำความเข้าใจอย่าง ถี่ถ้วนแล้วก็เห็นเมล็ดสีแดงเข้มอยู่กลางทะเลแห่งความรู้มันคือประสบการณ์ฆ่าอันยาวนานของนักฆ่าลัทธิเต๋า

เมล็ดพันธุ์แห่งแก่นแท้เป็นสิ่งที่สร้างได้ยากมากเพราะมันจะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อเราต้องการสูญเสียพลังชีวิตและการรับรู้ และอย่างน้อยก็ต้องไปถึงระดับที่สี่ของการรู้แจ้งในการรับรู้

ไม่มีใครเต็มใจที่จะทำเช่นนั้นเว้นแต่จะเป็นผู้สืบเชื้อสายหรือผู้สืบทอดโดยตรง

ในความเป็นจริงก็มีข้อเสียในการทำเช่นนั้น

เช่นเดียวกับเมล็ดถั่วสองเมล็ด ในเมล็ดพันธุ์แห่งแก่นแท้ ถ้ามีความเข้าใจมากเกินไปมันจะเป็นเรื่องง่ายที่จะนำทาง หลี่หยินไปเดินบนถนนสายเดียวกับนักฆ่าลัทธิเต๋า

โลกไม่ต้องการนักฆ่าลัทธิเต๋าคนที่สอง

สิ่งที่เขาอยากเห็นคือผู้สืบทอดที่เหนือกว่าตัวเขาเอง

หากพึ่งพาเมล็ดพันธุ์แห่งแก่นแท้มากเกินไปมันจะจำกัดอนาคตของหลี่หยินโดยสิ้นเชิง

ดังนั้นแม้ว่านักฆ่าลัทธิเต๋าจะสามารถรวบรวมข้อมูลเชิงลึกลงในเมล็ดพันธุ์ได้มากมายเขาก็จะไม่ทำเช่นนั้น เมล็ดพันธุ์ของแก่นแท้นี้มีบทบาทในการชี้แนะเท่านั้นและไม่มีอะไรอื่นอีก

แต่ถึงอย่างนั้นมันก็มีค่ามากพอ

“แก่นแท้แห่งการฆ่าก็เป็นหนึ่งในแก่นแท้ที่ยากที่สุดในการเข้าใจ แม้ว่าเจ้าจะจากข้าไปแล้วเจ้าก็ยังสามารถใช้เมล็ดพันธุ์นี้เพื่อทำความเข้าใจได้” นักฆ่าลัทธิเต๋ากล่าวอย่างใจเย็น

เมล็ดพันธุ์แห่งแก่นแท้นี้ไม่ได้มีแก่นแท้มากมาย อย่างมากมันก็สามารถช่วยให้หลี่หยินไปถึงขั้นที่สองของ “การมองเห็นจุดเล็ก ๆ” ซึ่งมีบทบาทสำคัญ

แต่นั่นก็เพียงพอแล้ว

หนทางสู่อนาคตขึ้นอยู่กับตัวนางเอง

หลี่หยินก็ตระหนักถึงความสำคัญของเมล็ดพันธุ์นี้ ซึ่งมันมีค่ามากกว่าหินมิติและน้ำแข็งแห่งความว่างเปล่า

“ขอบคุณ อาจารย์” หลี่หยินกล่าว

นักฆ่าลัทธิเต๋าพยักหน้าและพูดเร่งนาง “เวลาหมดไปเรื่อยแล้ว เจ้าควรรีบนะ”

“ตกลง”

หลี่หยินพยักหน้าจากนั้นก็หลับตาและเข้าสู่สมาธิ

สติสัมปชัญญะของนางค่อย ๆ กวาดทะเลแห่งความรู้ และเศษเสี้ยวของแก่นแท้ก็ลอยออกมา ทันใดนั้นทะเลแห่งความรู้ก็เดือดอย่างรุนแรงทำให้เกิดพายุที่โหมกระหน่ำ

คิ้วของหลี่หยินขมวด นางรู้สึกปวดหัวเล็กน้อย

มันเหมือนมีอะไรบางอย่างออกมา

นางอดไม่ได้ที่จะร้องออกมา “อ๊า!”

นักฆ่าลัทธิเต๋าประหลาดใจ “เป็นอะไรรึเปล่า?”

“ไม่รู้สิ ข้าเจ็บ”

“หยุดมัน หยุดมันซะ” นักฆ่าลัทธิเต๋ารีบบอก เขาไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ เขาตระหนักถึงแก่นแท้เท่านั้น เรื่องนี้เกิดขึ้นได้อย่างไร?

หลี่หยินกล่าวอย่างอ่อนล้า “ข้าหยุดแล้ว แต่มันก็ยังเจ็บอยู่”

“ไม่มีทาง” นักฆ่าลัทธิเต๋ารีบไปดึงเมล็ดพันธุ์แห่งแก่นแท้ที่เขามอบให้กลับคืนมา

แต่ในชั่วอึดใจต่อมา เส้นเลือดก็เข้มขึ้นในดวงตาของ หลี่หยิน กระแสเลือดพุ่งออกมาจากร่างกายของนางและลมปราณของนางก็เต็มไปด้วยความกลัว

“แฮ่ก…” หลี่หยินลูบขมับของนางและผ่อนคลายลง “ดูเหมือนว่าข้าจะไม่เป็นไร ข้าแค่สงสัยข้าก็ปวดหัวทันทีเลย”

อาการปวดหัวมาและไปอย่างรวดเร็ว

แต่ดูเหมือนนางจะไม่พบว่าตัวเองเปลี่ยนไป

นักฆ่าลัทธิเต๋าตกตะลึง “เจ้ากำลังเริ่มเข้าใจรึ?”

สิบวันที่ทำความเข้าใจผ่านไปเร็วมาก และยังต้องสะสมความเข้าใจไว้ในภายหน้า

สถานการณ์ของการเข้าใจแก่นแท้ที่สองนี้เป็นอย่างไร!

เจ้าจะสามารถรับมันได้จริงหรือเปล่า?

……

……

เจดีย์เก้าชั้น

“วงล้อมแห่งดาบ!”

รูปร่างสีเงินลอยอยู่ในอากาศ และมีเงาดาบจำนวนนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นรอบตัวเขา ดาบแต่ละเล่มเต็มไปด้วยแรงกดดันอันน่าทึ่งและรัศมีที่น่ากลัว

ในช่วงสิบวันที่ผ่านมาลั่วอู๋ได้ฆ่าจระเข้ดำไป 27 ตัวติดต่อกันและถลกหนังมันออก เลือดนั้นเข้าสู่ดาบระบำแห่งความตายและเนื้อก็กลายเป็นอาหารในท้องของต้าหวง

ต้องบอกว่าเป็นผลที่น่าพอใจ

ดาบต้องการการลับคม

หลังจากสิบวันของการต่อสู้ ระดับความสำเร็จของวงล้อมแห่งดาบไปถึง 25% แล้ว แม้ว่าพลังของมันจะอ่อนกว่าทักษะระดับ SS อื่น ๆ เล็กน้อย แต่ก็ค่อนข้างดี

ยิ่งไปกว่านั้นลั่วอู๋ก็ค่อย ๆ เริ่มมีความเข้าใจบางอย่างเกี่ยวกับการเคลื่อนย้ายดาบ [หยินเซียน] ซึ่งดูเหมือนจะใช้ได้สะดวกขึ้น

นั่นคือประโยชน์ของการมีทักษะ

เจ้าสามารถใช้มันก่อนแทนที่จะต้องเข้าใจมันก่อน

รู้สึกง่ายขึ้นมากหลังใช้

สิ่งที่ทำให้ลั่วอู๋ประหลาดใจที่สุดคือระดับทักษะของ “หยินเซียน” ได้รับการยกระดับจาก C ไปเป็น B

ลั่วอู๋เคยเห็นการพัฒนาระดับทักษะมาก่อน อย่าง “กลืนกินสวรรค์” ของต้าหวงที่มาจากทักษะระดับ A “กลืนกิน”

แต่สถานการณ์นั้นแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง

เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าด้วยการพัฒนาการควบคุมทักษะจะสามารถพัฒนาระดับทักษะได้ด้วย

“สมแล้วที่เรียนรู้วิชาดาบจากนักดาบอันดับหนึ่งของโลก มันไม่เหมือนใครจริง ๆ” ลั่วอู๋ก็มีความสุข

มันสามารถพัฒนาได้เป็นขั้นสูงได้ นั่นหมายความว่าศักยภาพของหยินเซียนนั้นสูงที่สุดในบรรดาทักษะทั้งหมดของเขา

ด้านหน้าของลั่วอู๋คือจระเข้ดำ

อย่างไรก็ตามจระเข้ดำตัวนี้ดูแตกต่างออกไป เขาของมันเป็นสีทองและมีขนาดใหญ่และดุร้ายกว่าตัวก่อน ๆ

ทองขั้นสูงมิติ 6

มันน่าจะเป็นที่สุดของที่นี่

ลั่วอู๋และจระเข้ดำตัวนี้ประมือกันมาตลอดทั้งวัน แต่ก็ยังล้มเหลวในการทำลายอวัยวะภายใน ตรงกันข้ามจระเข้ดำนั้นกล้าหาญมากขึ้นและบ้าคลั่งที่จะฆ่าลั่วอู๋

“เป็นปัญหาซะจริง!”

ลั่วอู๋โกรธ

เวลาของข้ามีค่า ข้าไม่สามารถเสียเวลากับเจ้ามากเกินไปได้

ช่างเรื่องเก็บหนังจระเข้ไปก่อน

ใช้งาน [ลมปราณมังกร]

พลังทำลายล้างพุ่งออกมาจากร่างของลั่วอู๋ มันเป็นพลังงานที่น่ากลัวที่ทำให้ผู้คนสั่นสะเทือนไปถึงส่วนลึกของจิตวิญญาณ ชั้นที่สามของเจดีย์เก้าชั้นดูเหมือนจะสั่นไหว

ผลจากระดับของการรับรู้แก่นแท้ขั้น”รู้แจ้ง” ทำให้พลังของลมปราณมังกรสามารถเรียกได้ว่าหวาดกลัวทีเดียว

แม้แต่จระเข้ดำดุร้ายที่รู้วิธีการโจมตีก็ยังกลัวเล็กน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่ลั่วอู๋เห็นจระเข้ดำกลัว

“เจ้าก็กลัวเป็นเหมือนกันนี่” ลั่วอู๋หัวเราะเยาะ “ข้าคิด จริง ๆ นะว่าเจ้าคงไม่มีอะไรอยู่ในหัวนอกจากการโจมตี”

จระเข้ดำดูเหมือนจะต้องการหลบหนี แต่มันก็สายเกินไป

ลมปราณของมังกรออกมาแล้ว

โลกกำลังสั่นสะเทือน

ราวกับว่าโลกกำลังจมลงไปพร้อมกับมัน

ปราณพุ่งขึ้นอย่างรุนแรงและพายุก็พัดไปราวกับกับอุกกาบาตจำนวนนับไม่ถ้วนที่ตกลงมาจากท้องฟ้า ทั้งบึงก็เดือดทันที

แต่ในไม่ช้าปราณก็ลดลง

จระเข้ดำตรงหน้าเขาสลาย เนื้อและเลือดเกือบทั้งหมดระเหยออกไปไม่เหลือ แม้แต่ผิวหนังที่แข็งซึ่งครั้งหนึ่งเคยทำให้ลั่วอู๋ปวดหัวก็ยังได้รับความเสียหายอย่างหนักในตอนนี้

“ช่างน่าเสียดาย” ลั่วอู๋โยนหนังแข็งที่แตกออกไปยังโลกไหจากนั้นตรงไปที่ชั้นสี่โดยไม่หยุดพัก

หลังจากอยู่ที่นี่มานาน แน่นอนเขาก็พบทางเข้าชั้นสี่แล้ว

หลังจากเข้าสู่ชั้นที่สี่สภาพแวดล้อมก็จะเปลี่ยนไปอีกครั้ง

ชั้นที่สี่ไม่ใช่พื้นที่ แต่เป็นยอดเขาสูงตระหง่าน สูงเสียดฟ้าและตั้งตระหง่าน

ยอดเขาสูงมากจนลั่วอู๋มองไม่เห็นพื้นเลยเมื่อเขามองลงไป

มันเหมือนหลุมลึก

ยอดเขาที่ใหญ่โตนี้ไม่ใช่ภูเขาแห้งแล้ง ไม่มีภูเขา ถึงจะแห้งแล้งเหมือนกันก็ตาม มันเปลือยเปล่าทั้งภูเขาและแข็งเหมือนเหล็ก เหมือนภูเขาเหล็กมากกว่า

“มีสัตว์วิญญาณอยู่ในสถานที่เช่นนี้หรือ?” ลั่วอู๋สงสัย มองไปรอบ ๆ ก็ไม่เห็นอะไร

แต่ในขณะนี้มีเสียงร้องที่ดุร้ายในท้องฟ้า

ลั่วอู๋เงยหน้าขึ้น

ลึกเข้าไปในก้อนเมฆที่เขามองไม่เห็น

พลังวิญญาณที่น่ากลัวกำลังเดือดดาลและพลุ่งพล่าน

“สัตว์วิญญาณในท้องฟ้า?” ลั่วอู๋เข้าใจแล้ว

ยอดเหล็กนี้ไม่ใช่สถานที่ที่สัตว์วิญญาณอาศัยอยู่ แต่เพื่อช่วยให้ผู้ทดสอบได้ขึ้นไปถึงจุดสูงสุดของเมฆได้