ไหปีศาจ - บทที่ 612 การทดสอบหินกลั่นหัวใจ
บทที่ 612 การทดสอบหินกลั่นหัวใจ
บทที่ 612
การทดสอบหินกลั่นหัวใจ
หินกลั่นหัวใจ
กำแพงหินนี้ได้มาจากการทดลองอันดุเดือดของท่าน หม่าเฉิน ในสมัยที่เขายังเด็ก อาจจะกล่าวได้ว่าหินกลั่นหัวใจนั้นมีส่วนช่วยเป็นอย่างมาก ในการทำให้เขามาถึงจุดจุดนี้ได้
มีเพียงอัจฉริยะยอดเยี่ยมที่สุดในภูเขาแห้งแล้งเท่านั้น ที่จะสามารถได้รับการอนุญาตจากเขา ให้มายังสถานที่แห่งนี้เพื่อเข้าร่วมการทดสอบ
พวกเขาเหล่านั้นต่างเป็นบุคคลที่รู้จักกันดีในภูเขาแห้งแล้งและได้รับคำสั่งจากท่านหม่าเฉินให้มาที่นี่
เขาแทบจะไม่ยอมให้คนนอกได้เข้ามาที่นี่เลย
แต่บางครั้งก็มีข้อยกเว้น
ในไม่กี่สิบปีที่ผ่านมา เขาเคยปล่อยให้นักเรียนผู้มีพรสวรรค์จากสำนักเฉียนหลงคนหนึ่งมาที่นี่ ต่อมานักเรียนคนนั้นได้ทำบางสิ่งบางอย่างที่ทำให้ทั้งแผ่นดินใหญ่ต้องตกใจ
และแล้วตอนนี้เองท่านหม่าเฉินก็ได้นำนักเรียนห้าคนจากสำนักเฉียนหลงมายังที่นี่อีกครั้ง
หยู่เฮา ดูสับสน
แม้แต่เขาก็ไม่เคยได้รู้อะไรเกี่ยวกับหินกลั่นหัวใจ เพราะไม่มีใครสามารถพูดถึงเรื่องนี้ได้
เมื่อมองไปยังหลุมมืด ลั่วอู๋ ก็หันไปมองท่านหม่าเฉินที่ยังคงนั่งอยู่บนเก้าอี้หวาย เขาถามด้วยความเคารพ “ข้าจะผ่านการทดสอบนี้ได้อย่างไรขอรับ”
“ จงเข้าไป แล้วเดินออกมา” ท่านหม่าเฉิน กล่าวเบา ๆ
ลั่วอู๋รู้สึกประหลาดใจ
มันฟังดูง่ายมาก แต่ในไม่ช้าเขาก็ตื่นตัว
ยิ่งฟังดูง่าย ก็ยิ่งยากมากขึ้น
ลั่วอู๋ ถามว่า “อัตราการผ่านของการทดสอบนี้คือเท่าไหร่ขอรับ?”
ท่านหม่าเฉิน กล่าวอย่างใจเย็นว่า “ครั้งหนึ่งข้าเคยพาคนกว่า 77 คนมาที่นี่ แต่มีเพียงเก้าคนเท่านั้นที่ผ่านมาได้ แต่ถึงแม้ว่าพวกเขาจะผ่านไปไม่ได้พวกเขาก็ได้รับประโยชน์บางอย่างกลับไป”
หัวใจของลั่วอู๋จมลง
ในกรณีนี้มีความน่าจะมีเพียงหนึ่งในแปดเท่านั้น
พวกเขามีกันทั้งหมดห้าคนที่นี่ มันยากเกินไปที่พวกเขาทุกคนจะผ่านทั้งหมด
ถึงท่านหม่าเฉินจะบอกว่า แม้ว่าพวกเขาจะล้มเหลว พวกเขาก็จะได้รับประโยชน์มากมายกลับไป แต่จุดประสงค์ของพวกเขาที่มาที่นี่นั้นไม่ใช่เพื่อการฝึกฝน
คนอื่น ๆ คงจะปลาบปลื้มอย่างแน่นอน
แต่นี่ไม่ใช่สิ่งที่ลั่วอู๋ต้องการ
ลั่วอู๋ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงถามว่า “ถ้าข้าเป็นคนเดียวที่ผ่านไปได้ ข้าจะถูกส่งไปยังอาณาจักรเซียนโบราณหมื่นอมตะเพียงลำพังไหม?”
นี่อาจฟังดูน่าเกลียดเล็กน้อย
เพราะมันดูเหมือนว่าลั่วอู๋ยอมแพ้ในศักยภาพของพรรคพวกของเขา
แต่ทุกคนต่างก็เข้าใจดีว่า ที่ลั่วอู๋กล่าวเช่นนี้เพราะลั่วอู๋มีโลกใบเล็กอยู่ นั่นหมายความว่าตราบใดที่ ลั่วอู๋ ผ่านไปได้ พวกเขาก็สามารถแอบเข้าไปด้วยได้ผ่านมัน
แต่ปัญหาก็คือ
เหวินเสี่ยวไม่ได้รู้เรื่องนั้น
หลังจากได้ยินเรื่องนี้เขาก็แสดงความโกรธออกมาอย่างมาก แต่เขาก็ยังไม่รู้ว่าความโกรธนี้มาจากที่ไหนอยู่ดี
เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ได้สนใจลั่วอู๋ ตราบใดที่เขาได้รับน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ แล้วทำไมเขาถึงโกรธเพราะประโยคอัน “สมเหตุสมผล” นี้ของลั่วอู๋กัน?
ท่านหม่าเฉินมองไปที่ลั่วอู๋ด้วยดวงตาอันลึกล้ำราวกับว่าเขามองผ่านเจตนาของลั่วอู๋ จากนั้นเขาก็หัวเราะแล้วพูดว่า “ไม่มีทาง”
“คนที่ผ่านแล้ว กับคนที่ไม่ผ่านท่านจะนับได้อย่างไร” ลั่วอู๋พูดอย่างช่วยไม่ได้
“ถ้าพวกเจ้าสี่ในหกคน ผ่านการทดสอบข้าจะช่วยพวกเจ้าแก้ปัญหาให้ แม้ว่าพวกเจ้าบางคนจะไม่ได้ผ่านการทดสอบก็ตาม” ท่านหม่าเฉินกล่าว
ลั่วอู๋กะพริบตาเขาหันไปมอง ฉูจงฉวนที่ยืนอยู่ข้างหลังเขา
จากนั้นเขาก็มองไปที่องค์หญิงเจียโรวและขยิบตาอย่างรวดเร็ว
องค์หญิงเจียโรว ย่นจมูกแสดงความไม่พอใจ จากนั้นนางก็ลุกขึ้นยืนแล้วพูดว่า “ข้าขอเลือกที่จะออกจากการทดสอบ”
ยังไงซะนางก็ตามไปอาณาจักรเซียนโบราณหมื่นอมตะไม่ได้อยู่แล้ว
นางยอมแพ้การทดสอบไปเลยก็ได้
จากนั้น ลั่วอู๋ ก็พูดกับหยู่เฮา ทันที “หยู่เฮา เจ้ามาเข้าร่วมทีมของเรา ดังนั้นพวกเราจึงมีหกคน”
เมื่อหยู่เฮาเข้าใจความคิดของลั่วอู๋ ทันใดนั้นเขาก็ยิ้มกว้าง “ตกลง ได้เลยไม่มีปัญหา”
แม้ว่าคุณสมบัติของ องค์หญิงเจียโรว จะยอดเยี่ยม แต่มันก็ยังมีช่องว่างระหว่าง องค์หญิงเจียโรว กับคนอื่น ๆ อยู่มาก ดังนั้นความน่าจะเป็นของหยู่เฮาที่จะผ่านการทดสอบนั้นจึงสูงกว่าโดยธรรมชาติ
ท่านหม่าเฉินตะลึงแล้วหัวเราะออกมา
มันเป็นแบบนี้ไปได้ยังไงกัน
ลั่วอู๋ก้มศีรษะด้วยความเคารพแล้วจึงกล่าวว่า “มาเริ่มกันเลยดีกว่าขอรับ”
เขาไม่สบายใจเล็กน้อย เพราะกังวลว่าสิ่งนี้จะทำให้ ท่านหม่าเฉินไม่พอใจ
แต่ทว่าท่านหม่าเฉินนั้นไม่ได้สนใจกลเม็ดเหล่านี้เลย เขาพยักหน้าอย่างใจกว้าง “ใช่แล้ว พวกเจ้าเข้าไปได้”
ลั่วอู๋รู้สึกโล่งใจ
เขาหันไปมองคนอื่น ๆ “มาเถอะ รีบไปกัน”
องค์หญิงเจียโรวที่รออยู่นอกถ้ำ ได้แต่มองไปที่พรรคพวกลั่วอู๋ทั้งหกเดินเข้าไปในถ้ำมืด
ทุกครั้งที่มีคนเข้าไปกำแพงหินที่ประตูจะเปล่งแสงจาง ๆ ออกมา และดูเหมือนว่าหลังจากนั้นพื้นผิวของกำแพงจะเริ่มเปลี่ยนไปเล็กน้อย อย่างไรก็ตามช่วงการเปลี่ยนแปลงนั้นน้อยมาก จนไม่น่าจะมีใครหาพบหากไม่ได้ตั้งใจดู
เมื่อพวกเขาเข้าไป กลับไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ อีกเลย ในถ้ำอันมืดมิดนี้ไม่มีอะไรเลย
แต่มันก็ไม่ใช่ถ้ำธรรมดา
“สวัสดี” องค์หญิงเจียโรวพูดตะโกนไปที่ทิศทางเข้าของถ้ำ” เจ้าได้ยินข้าไหม ”
เจ้าได้ยินข้าไหม.
เจ้าเข้าใจที่ข้าพูดไหม
ได้ยินรึเปล่า
มีเพียงเสียงสะท้อนตอบกลับมา
นอกจากนั้นไม่มีการตอบสนองใด ๆ อีก
องค์หญิงเจียโรว นั่งอยู่หน้าทางเข้าถ้ำรอการกลับมาของ ลั่วอู๋ ห่างออกไปไม่ไกลนัก คือท่านหม่าเฉิน
นางไม่กล้าเข้าใกล้เขา
แม้ว่า ท่านหม่าเฉินจะดูเป็นคนง่ายๆและใจดี แต่เขาก็เป็นคนที่มีพลังอำนาจมากที่สุดคนหนึ่งบนโลก ถ้าเขาทำให้อีกฝ่ายไม่พอใจใครจะไปรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้น
ว่ากันว่าท่านหม่าเฉินในตำนาน สามารถจะกลายร่างเป็นสัตว์ดึกดำบรรพ์ อย่างไทแรนโนซอรัสเร็กซ์หลังจากที่เขาออกแรงปล่อยพลังแก่นแท้แห่งความบ้าคลั่งอันไม่สิ้นสุด
ครั้งหนึ่งเขาได้ทุบดวงดาวนับไม่ถ้วนด้วยการระเบิดเพียงครั้งเดียวและสร้างอุกกาบาตอันร้ายแรงที่เกือบจะทำลายพื้นที่ภูเขาที่แห้งแล้งทั้งหมด
ชื่อของชายผู้แข็งแกร่งเป็นอันดับหนึ่งของภูเขาแห้งแล้ง ไม่ได้มาจากการฝึกฝนเพียงอย่างเดิม แต่มาจากการปราบปรามและการสังหารอย่างแท้จริง
ทันใดนั้น ท่านหม่าเฉินก็พูดขึ้นมาว่า “พ่อของเจ้าเป็นยังไงบ้าง?”
“ก็สบายดีนะ ทำไมเหรอ?” องค์หญิงเจียโรว ตื่นขึ้นมาราวกับอยู่ในความฝัน นางมองไปที่ ท่านหม่าเฉินด้วยความประหลาดใจ “ท่านรู้จักพ่อของข้างั้นเหรอ ?”
ท่านหม่าเฉิน หัวเราะ “คำสาปในร่างกายของเขา ข้าคาดว่าเขาจะตายไปแล้ว ตั้งแต่เมื่อสิบปีก่อน ข้าไม่คาดคิดเลยว่าเขาจะมีชีวิตอยู่จนถึงตอนนี้ มันคงไม่ง่ายสำหรับเขาเลยสินะ”
องค์หญิงเจียโรว มองไปที่ ท่านหม่าเฉินอย่างระมัดระวัง
ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะรู้เรื่องคำสาปเมื่อนานมาแล้วขององค์จักรพรรดิ
คำสาปนั้นมาจากท่านหม่าเฉินงั้นเหรอ?
องค์หญิงเจียโรว ไม่กล้าตอบกลับ
อย่างไรก็ตาม ท่านหม่าเฉินก็ไม่ได้ดำเนินการต่อในหัวข้อนี้ แต่เข้าไปดูที่ถ้ำแล้วถามว่า “เจ้าต้องการเข้าไปดูไหม”
“แน่นอน” องค์หญิงเจียโรว ตอบว่า “แต่ข้าไม่ต้องการเข้าไป โปรดอย่าชวนข้าเลย ตอนนี้ข้าไม่ใช่สมาชิกในทีมของพวกเขา”
ท่านหม่าเฉินยิ้ม: “ไม่ต้องกังวล เจ้าจะไม่ถูกนับเป็นหนึ่งในนั้น ความสำเร็จหรือความล้มเหลวของเจ้าจะไม่มีผลต่อการตัดสินใจของข้าว่าข้าจะเต็มใจที่จะช่วยพวกเจ้าหรือไม่”
“เป็นแบบนั้นก็ดี” องค์หญิงเจียโรวดูมีความสุขขึ้นมา
แน่นอนว่าถ้าหากนางสามารถลองได้ นางก็อยากที่จะลองเข้าไปดูบ้าง เพราะยังไงซะมันก็คงไม่มีอันตราย
นางมักจะอยากรู้อยากเห็นเสมอ
ขณะที่องค์หญิงเจียโรวกำลังจะเดินเข้าไปในถ้ำนางก็หันหน้ามาถามว่า “ท่านไม่ได้โกหกข้าใช่ไหม?”
ท่านหม่าเฉินเหลือบมองนางแต่ก็ไม่ได้ตอบ เขาเพียงแค่สะบัดนิ้วอีกครั้ง
องค์หญิงเจียโรวลอยเข้าไปในถ้ำอย่างไม่สามารถควบคุมได้
“โอ้ ท่านอย่ามาเล่นกลตอนนี้สิ” เสียงอันเร่งด่วน องค์หญิงเจียโรวดังขึ้นมา แต่มันก็หยุดลงอย่างกะทันหัน
ตอนนี้เหลือเพียงท่านหม่าเฉินคนเดียวเท่านั้นที่นั่งอยู่ภายนอก
ลมภูเขาพัดส่งเสียงโหยหวน
ท้องฟ้ากว้างขึ้น
คงไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้สถานที่แห่งนี้แน่