ไหปีศาจ - บทที่ 627 เข้าสู่ป่าแห่งอสูร

บทที่ 627 เข้าสู่ป่าแห่งอสูร

บทที่ 627

เข้าสู่ป่าแห่งอสูร

เผ่าพันธุ์: บันยัน (ตายแล้ว)

ระดับ : เพชร

มิติ : ระดับ เพชร มิติ 8

ทักษะ : จอมขมังเวท (ระดับ SS), ความตายกลืนกิน (ระดับ SS), เถาวัลย์ไม้ (ระดับ SS),คืนชีพเฉินหมู่ (ระดับ SS)

สัตว์วิญญาณที่เกิดจากต้นไทรที่มีอายุยาวนานเกิน 80,000 ปี

มีอายุยาวนานเกินกว่า 80,000 ปี

ลั่วอู๋สูดหายใจ นี่คือสัตว์วิญญาณที่เก่าแก่มากจริง ๆ

[คืนชีพเฉินหมู่] เป็นทักษะเวทมนตร์เพื่อรักษาตัวเองด้วยไฟแห่งชีวิต ซึ่งเป็นเปลวไฟอันดับต้น ๆ ในด้านการรักษา

ส่วนทักษะอื่น ๆ เขาไม่แน่ใจเท่าไหร่ แต่ดูเหมือนจะเป็นทักษะโจมตี การที่สามารถมีทักษะโจมตี ระดับ SS ได้ถึงสามอย่างก็เพียงพอแล้วที่จะแสดงให้เห็นว่ามันไม่ธรรมดา

“มาลองดูนี่สิ” ลั่วอู๋เรียกพรรคพวก จากนั้นจึงแสดงข้อมูลที่ไหปีศาจตรวจพบให้พวกเขาดูทุกคนต่างประหลาดใจเมื่อมองไปยังสถานะของต้นไทรเก่าแก่แปลกๆ ต้นนี้

ต้นกำเนิดของมันไม่ใช่เพียงแค่ต้นไทรธรรมดา แต่เป็นสัตว์วิญญาณปีศาจโบราณที่ชาญฉลาด

มันไม่เหมือนกับการมีชีวิตอยู่จนเกิดเป็นปัญญา แต่เกิดจากโชค แก่นแท้สัตว์วิญญาณพืชบางชนิดเกิดขึ้นโดยบังเอิญ ในขณะที่ต้นไม้โบราณบางชนิดมีอายุผ่านไปหลายพันปีโดยที่ยังไม่ได้ไปถึงจุดนั้น

หากการมีชีวิตอยู่ได้นานพอจะทำให้ก่อเกิดจิตใจ เกรงว่าภูเขาแห้งแล้งจะเต็มไปด้วยสัตว์วิญญาณแปลก ๆ เหล่านี้ เนื่องจากที่นี่เต็มไปด้วยต้นไม้โบราณ

แต่มันก็ยังเป็นเรื่องหายากมากที่จะเจอต้นไม้ที่มีชีวิตอยู่นานถึง 80,000 ปี

มันเป็นสิ่งมีชีวิตระดับฟอสซิล

สัตว์วิญญาณโดยทั่วไปจะมีความเฉลียวฉลาด แต่สัตว์วิญญาณประเภทดอกไม้ พืชและต้นไม้มักจะไม่ถูกนับรวมอยู่ในสัตว์วิญญาณ เมื่อพวกมันไปถึงระดับมีสติปัญญาเท่านั้นจึงจะนับ

“ ช่างน่าเสียดายอะไรอย่างนี้” ลั่วอู๋ลูบเปลือกไม้ที่หยาบกร้านและถอนหายใจ “มันตายไปแล้ว ถ้ามันยัง มันคงจะเป็นสัตว์วิญญาณระดับตำนาน มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่ต้นไม้จะเติบโตขึ้นมาได้ถึงระดับนี้ ต่อให้เป็นระดับจักรพรรดิก็ตามทีเถอะ”

80,000 ปีของการสะสมพลังวิญญาณ ย่อมมีพลังวิญญาณอันน่ากลัว

ช่างน่าเสียดาย

ข้อมูลที่ได้รับจากไหปีศาจนั้นไม่สามารถผิดพลาดได้

ต้นไม้เก่าแก่ต้นนี้ไม่ได้อยู่เฉย ๆ แต่ตายไปแล้ว

ทุกคนพยักหน้าอย่างค่อนข้างเสียใจ

“ต้นไทรโบราณ … ” หยู่เฮากล่าวอย่างครุ่นคิด “ดูเหมือนข้าจะมีความประทับใจเล็ก ๆ น้อย ๆ เกี่ยวกับมัน ในตอนที่ข้ายังเป็นเด็ก ดูเหมือนข้าจะได้ฟังเรื่องราวของท่านปู่เกี่ยวกับต้นไทรโบราณ”

“พูดถึงเรื่องของเจ้านี่งั้นเหรอ ?” คนอื่น ๆ ถามพร้อมกัน

หลังจากครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งหยู่เฮาก็กล่าวต่อ “ข้าจำไม่ได้เท่าไหร่ มันเกี่ยวกับปีศาจต้นไทรที่น่ากลัว มันอาศัยอยู่บนภูเขาแห้งแล้ง และเคยก่อให้เกิดภัยพิบัติครั้งใหญ่ที่เกือบจะกวาดล้างมนุษยชาติทั้งหมดในภูเขาแห้งแล้ง ภายหลังมันได้ถูกผู้คนในภูเขาแห้งแล้งขับไล่ และไม่เคยปรากฏตัวอีกเลยหลังจากนั้น เรื่องนี้ดูเหมือนจะตกทอดมานานแล้ว ปู่ของข้าบอกว่าเขาได้ฟังมาจากปู่ของเขาอีกที”

ทุกคนมองไปที่ต้นไทรอันเก่าแก่

แม้ว่ามันจะตายไปแล้ว แต่ลำต้นก็ยังคงสูงสง่า กิ่งก้านและใบยังคงเป็นสีเขียว แม้ว่าพื้นผิวจะหยาบและแข็ง แต่ทุกคนก็สัมผัสได้ว่าต้นไม้นี้ยังคงมีพลังวิญญาณแห่งชีวิตอันยิ่งใหญ่อยู่

ถ้านั่นเป็นเรื่องจริง

ปีศาจต้นไทรในตำนานนั้นจะต้องเป็นต้นไทรเก่าแก่ที่อยู่ตรงหน้าพวกเขาในตอนนี้แน่ ๆ

ระดับเพชร มิติ 8 มันเกือบจะเป็นหนึ่งในสัตว์วิญญาณที่แข็งแกร่งที่สุด โดยที่ยังไปไม่ถึงระดับจักรพรรดิ คงไม่มีใครเชื่อว่ามันจะตายด้วยเหตุผลคลุมเครือเช่นในตำนานแน่

“ ต้นไทรเก่าแก่นี้เกี่ยวข้องกับป่าแห่งอสูรรึเปล่า?” ฉูจงฉวน มองไปที่ต้นไทร อย่างอยากรู้อยากเห็น แต่ก็ยังไม่พบเบาะแสใด ๆ

ลั่วอู๋ ถามหยู่เฮา “ท่านหม่าเฉินได้บอกวิธีเข้าไปในป่าแห่งอสูรกับเจ้าไหม?”

“ไม่” หยู่เฮา ส่ายหัว”นี่อาจจะเป็นการทดสอบของท่าน ท่านอาจารย์มักลังเลที่จะสอนเกี่ยวกับเรื่องนี้ มาโดยตลอด เขามักจะอ้างว่าไปตามทาง แล้วจงสำรวจด้วยตัวเอง ”

ตอนนี้ทุกคนต่างกังวล

มีเพียงองค์หญิงเจียโรวนั่งเงียบ ๆ อยู่ข้างต้นไทรโบราณ ดูเหมือนนางจะรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง แววตาของนางมีความรู้สึกอ่อนไหวเล็กน้อย มือของนางก็ค่อย ๆ ลูบเปลือกไม้อันหยาบกร้านของต้นไทร

นางรู้สึกถึงความเศร้าโศก

แต่ต้นไทรเก่านี้ตายไปแล้ว

เพียงแค่นี้องค์หญิงเจียโรวก็เงยหน้าขึ้นอย่างสงสัย

ด้านบนมีต้นไทรเก่าแก่ ห้อยลงมาตามกิ่งก้านเช่นเดียวกับหนวด มันมีความแข็งแรงและยุ่งเหยิงหนาแน่นเหมือนพู่ใต้ร่มไม้

ลั่วอู๋ พบท่าทีที่แปลกประหลาดของ องค์หญิงเจียโรว เขาจึงถามนาง “มีอะไรงั้นเหรอ?”

“บางสิ่งบนท้องฟ้าดูเหมือนจะเรียกหาข้า” องค์หญิง เจียโรวกล่าวอย่างลังเล

พรรคพวกลั่วอู๋ยกศีรษะขึ้นมอง

แต่ก็ไม่มีอะไรผิดปกติ

ลั่วอู๋เงียบไปครู่หนึ่งราวกับคิดถึงความสัมพันธ์โดยกำเนิดของ องค์หญิงเจียโรวกับ สัตว์วิญญาณ และ คุน ปลาตัวใหญ่แห่งพระราชวังเป่ยหมิง จากนั้นเขาจึงพูดว่า “มาเถอะมาปีนขึ้นไปดูกันเถอะ”

เขาโบกแขนเสื้อและเรียกดาบระบำแห่งความตายออกมาเพื่อใช้ทักษะศิลปะแห่งจักรพรรดิดาบบินขึ้นไปบนท้องฟ้า

ทันใดนั้นก็เกิดแรงกระเพื่อมในช่องว่างห้วงมิติขึ้น เหมือนกับก้อนหินที่ตกลงไปในทะเลสาบ ทันทีที่ร่างของลั่วอู๋แตะแท่งแนวตั้งของท้องฟ้า เขาก็หายตัวไป

นี่ทำให้คนอื่น ๆ รู้สึกประหลาดใจมาก

มีปัญหาบางอย่างเกิดขึ้นแน่ ๆ

“ไปกันเถอะ” ฉูจงฉวน กล่าว

พวกเขาทั้งหมดพยายามอย่างเต็มที่ที่จะบินขึ้นไปบนฟ้า แต่เมื่อไปได้ครึ่งทางพวกเขารู้สึกว่าพื้นที่ด้านหน้าเริ่มผันผวน จากนั้นพวกเขาก็หลุดเข้าสู่ช่องว่างมิติที่ไม่รู้จัก

ช่วงเวลาต่อมาทุกคนก็ปรากฏตัวในสถานที่ใหม่

มันเป็นป่าในภูเขาที่ดูพิเศษ

มีดอกไม้บานสะพรั่งเต็มไปหมด ราวกับมีดอกไม้ทุกชนิดอยู่ที่นี่ พวกมันเต็มไปด้วยสีสัน โดยกลิ่นหอมหวานจาง ๆ ลอยไปในอากาศ

กลิ่นนี้ไม่เป็นพิษ แต่ทำให้พวกเขารู้สึกสบายตัวและผ่อนคลาย

ที่นี่มีต้นไม้โบราณไม่มากนัก แต่ก็ให้ความรู้สึกถึงชีวิตชีวาแก่ผู้คนที่เข้ามา เป็นพลังวิญญาณแห่งชีวิตที่แตกต่างจากป่าด้านนอก

การมาถึงของ ลั่วอู๋ และคนอื่น ๆ ไม่ได้นำมาซึ่งผลกระทบใด ๆ

เช่นเดียวกับส่วนลึกของป่าหวงชา ดูเหมือนว่าที่นี่จะไม่มีสภาพอากาศตายตัว ด้านหน้าลั่วอู๋มีป่าเมเปิ้ล

ใบเมเปิ้ลสีแดงกระจายอยู่เต็มท้องฟ้า ลมในฤดูใบไม้ร่วงกำลังพัดพาพวกมันไปทำให้ฉากตรงหน้าพวกเขาดูสวยงามไม่น้อย

พวกเขาบินไปบนฟ้า มองไปยังที่ไกล ๆ สถานที่ต่อไปน่าจะเป็นบริเวณดอกท้อ ที่มีต้นพีชสีชมพูบานสะพรั่งราวกับไฟ

ถัดไปจากตรงนั้นมีโขดหินรูปร่างประหลาดมากมายกองรวมกันนับไม่ถ้วน โดยมีสัตว์วิญญาณบางชนิดเลื้อยอยู่รอบ ๆ

“ถูกต้องแล้ว ที่นี่น่าจะเป็นป่าแห่งอสูร” ลั่วอู๋ถอนหายใจอย่างโล่งอก “ข้าไม่รู้ว่ามันคือโลกภายในห้วงมิติ หรือประตูลับ”

ที่นี่ประกอบไปด้วยผืนดินและท้องฟ้า

นี่คืออาจจะเป็นสิ่งที่เกิดจากทักษะมนตราชนิดหนึ่ง มันไม่น่าจะใช่ทักษะที่มีมาแต่กำเนิด มันน่าจะเป็นการสร้างมิติโลกใบเล็กในร่างกาย ด้วยการหลอมรวมการรับรู้ของตนเองผ่านการฝึกฝน

อย่างไรก็ตามโลกใบเล็กเช่นนี้มักจะไม่สมบูรณ์และขาดกฎเกณฑ์บางอย่างไป

แม้ว่าจะเป็นผู้ทรงอำนาจ แต่มันก็เป็นไปไม่ได้ที่โลกใบเล็กจะสมบูรณ์แบบ เพราะเมื่อทรัพยากรมนุษย์มีน้อยเกินไป ก็จะไม่สามารถเข้าใจแก่นแท้ทั้งหมดของผืนดินและท้องฟ้าได้

ดังนั้นมิติไหจึงมีค่ามาก มันไม่เพียงแต่มีคุณสมบัติในการเติบโตอย่างต่อเนื่องเท่านั้น แต่ยังค่อนข้างสมบูรณ์แบบโดยแทบจะไม่ขาดกฎเกณฑ์แก่นแท้ใด ๆ เลย

“ ป่าแห่งอสูรนี้ดูจะค่อนข้างสมบูรณ์ มันดูไม่เหมือนโลกในมิติแยกเลย บางทีมันอาจจะเป็นแค่สถานที่ลับพิเศษ โดยมีต้นไทรใหญ่นั่นเป็นประตูลับคอยดูแลทางเข้าและทางออก” หยู่เฮา กล่าว

ลั่วอู๋พยักหน้า

มันยากที่จะสรุป

ต้นไทรที่มีอายุกว่า 80,000 ปี ใครจะรู้บ้างว่ามันได้เรียนรู้แก่นแท้อะไรมาบ้าง? มันไม่ใช่เรื่องเป็นไปไม่ได้ที่ต้นไทรนี้จะสร้างโลกใบเล็กที่ค่อนข้างสมบูรณ์แบบในร่างกายของมัน

แต่เขาไม่จำเป็นต้องใส่ใจกับมัน

เพราะจุดประสงค์ของการเดินทางครั้งนี้ไม่ใช่เพื่อสำรวจความลับ แต่เพื่อปราบสัตว์วิญญาณมาทำพันธสัญญา

ฉูจงฉวนแทบจะรอไม่ไหวแล้วเขาจึงเร่งเร้าลั่วอู๋ “รีบไปกันต่อเร็ว ๆ เถอะ”