ไหปีศาจ - บทที่ 630 ราชินีแห่งดอกไม้

บทที่ 630 ราชินีแห่งดอกไม้

บทที่ 630

ราชินีแห่งดอกไม้

เถาวัลย์เป็นเหมือนกิ่งไม้ที่ถูกตัดเป็นชิ้น ๆ และดอกไม้สีม่วงก็สั่นสะท้านราวกับว่ามันเจ็บปวด

แม้ว่ามันจะไม่สามารถเจ็บแค้นได้ แต่กิ่งไม้นี้ก็เป็นส่วนหนึ่งของร่างกายของมัน

บ้าเอ๊ย!

กลีบของดอกสีฟางสั่นอย่างรุนแรงและความสดใสลึกลับออกมาจากเกสร ดูเหมือนว่ามันจะโกรธมากราวกับผู้หญิงที่ หยิ่งผยอง

ลั่วอู๋ขมวดคิ้วและพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่ดี “เจ้าอย่ามาหาเรื่องข้าจะดีกว่า ข้าไม่อยากสร้างปัญหา แต่ข้าไม่ลังเลที่จะสั่งสอนเจ้าหรอกนะ”

ประโยคนี้ทำให้ดอกไม้สีม่วงโกรธมากขึ้น

แต่ทันใดนั้นลำแสงสีม่วงก็ปรากฏขึ้นอย่างลึกลับทั่วท้องฟ้า มันสดใสและงดงาม ดอกไม้สีม่วงก็สงบลงทันที

จากนั้นทุกคนก็เห็นภูเขาที่เหมือนเงาดอกไม้สีม่วงค่อย ๆ เผยให้เห็น พืชชนิดนี้มีความมหัศจรรย์อย่างยิ่งไม่เพียงแต่มีความสดใสลึกลับที่ไหลเวียนเท่านั้น แต่ยังภาพของกลุ่มก้อนดอกไม้นับหมื่นให้เห็น ดอกไม้ลวงตาสะบัดเพียงดอกเดียวก็มีศักยภาพที่จะครอบคลุมได้ทั้งท้องฟ้า

เดิมทีดอกไม้สีม่วงก็เป็นเหมือนเด็กดี ซ่อนตัวอย่างฉลาดอยู่เงียบ ๆ

“หืม? ตัวเล็กแล้วก็ตัวใหญ่รึ?” ดวงตาของลั่วอู๋กวาดมองเงาที่ว่างเปล่าของสีฟาง “ข้าไม่คิดเลยว่าจะมีตัวอาวุโสอีก”

คาดว่าร่างของสีฟางมีมาอย่างน้อยหนึ่งร้อยปี มีฤทธิ์ทางยาที่แข็งแกร่ง เห็นได้ชัดว่ามันไม่ใช่สัตว์ประหลาดธรรมดา คาดว่าร่างกายของมันคงเติบโตอย่างรวดเร็ว

ภาพลวงตาของดอกสีฟางเต็มไปด้วยความผันผวนทางจิตวิญญาณ

มนุษย์เจ้าทำเกินไปแล้ว

เราไม่ใช่เผ่าพันธุ์เงือกนะ

ลั่วอู๋พูดอย่างโกรธ ๆ “เจ้าควรเข้าใจก่อนว่าเราไม่ได้ทำอะไร ดอกไม้นั่นต่างหากที่เคลื่อนไหวก่อน ข้ายังไม่ได้เริ่มต่อสู้กลับด้วยซ้ำ”

ภาพลวงตาของสีฟางไม่สนใจเรื่องนี้และยังคงปล่อยคลื่นวิญญาณออกไป

ข้าไม่สน

ออกไปจากที่นี่ไม่งั้นข้าจะลงมือแล้ว

“มันพูดว่าอะไร?” คนที่ไม่เชี่ยวชาญการสื่อสารทางวิญญาณถาม

ลั่วอู๋อธิบายสิ่งที่ภาพลวงตาพูด

ทุกคนต่างโกรธ

โดยเฉพาะหลินยูหลันที่ระเบิดอารมณ์มากที่สุด

สัตว์ประหลาดระดับทอง ช่างกล้าจริง ๆ

ดวงตาของลั่วอู๋มืดมน “มันไม่มีเหตุผลจริง ๆ เหรอ? ถ้าข้าไม่ไปเจ้าจะทำอะไรข้าได้? เชื่อไม่เชื่อ ข้าจะเผาทะเลดอกไม้ให้แหลกสลายด้วยไฟก็ยังได้นะ?”

ภาพลวงตาดอกสีฟางโกรธเกรี้ยวและในทันใดนั้นทะเลดอกไม้ก็เดือด

ใช้งานทักษะระดับ A [พลังแห่งธรรมชาติ]

ดอกไม้ทั้งหมดดูเหมือนจะมีความคิดเป็นของตัวเองได้ มันหลั่งไหลขึ้นมาราวกับเป็นสัตว์ประหลาดที่ต้องการจะกินลั่วอู๋

ลั่วอู๋พึมพำ พลังแห่งการทำลายล้างสีเทาก็เริ่มรวมตัวกันในดวงตาของเขา เพียงแค่พลังที่น่ากลัวนี้กระจายออกไป ดอกไม้รอบตัวเขาก็กลายเป็นผง

ในขณะนี้ ผงของกลีบดอกไม้ก็ลอยไปทั่วท้องฟ้า

และพลังแห่งการทำลายล้างได้รวมกันเป็นพลังที่น่ากลัวที่นัยน์ตาซึ่งถูกปลดปล่อยออกมาในขณะนั้นเหมือนแสงสีดำที่ละเอียดอ่อน แต่พลังที่แท้จริงที่อยู่ในนั้นจะทำให้กลัวได้เลย

SS [นัยน์ตาแห่งการทำลายล้าง]

ตู้ม

แสงสีดำผ่านร่างภาพลวงตาของสีฟางซึ่งแตกเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยราวกับกระจก แตกออกเป็นชิ้น ๆ กระจายไปทั่วท้องฟ้า

แต่ว่านี่ก็คือภาพลวงตาและในไม่ช้าเศษกระจกเหล่านั้นก็รวมกลับเข้าด้วยกันอีกครั้ง แต่สิ่งที่น่าตกใจคือภาพลวงตานั้นไม่สามารถกลับคืนสู่รูปลักษณ์เดิมได้เช่นเดียวกับจิ๊กซอว์ที่ไม่สามารถปะติดปะต่อได้สำเร็จ ทุกความพยายามนั้นไร้ผลและสุดท้ายมันก็กลายเป็นเศษเสี้ยวอีกครั้ง

“ข้ารู้ว่ามันเป็นภาพลวงตา แต่พลังแห่งการทำลายล้างเกาะติดกับภาพลวงตาของเจ้าและจะกัดกร่อนมันไปตลอดกาล” ลั่วอู๋ตะคอกอย่างเย็นชา

ชิ้นส่วนภาพลวงตาเหล่านี้เริ่มสั่นสะท้านไม่รู้ว่าเป็นเพราะความกลัวหรือความโกรธ

ความผันผวนทางวิญญาณของมันเริ่มไม่ต่อเนื่อง

แต่ลั่วอู๋กลับรู้สึกว่าอีกฝ่ายมีความโกรธมากกว่าความกลัว

ทะเลดอกไม้รอบ ๆ ยังเดือดอยู่

แค่ไม่กล้าโจมตี พวกลั่วอู๋รู้สึกแล้วว่ามีคนหลายคนที่มีลมปราณแห่งชีวิตปรากฏขึ้น แต่ทั้งหมดนั่นเป็นของดอกไม้ทั้งสิ้น

“นี่เป็นแค่การลงโทษเพียงเล็กน้อย ยกเลิกเวทมนตร์ของเจ้าเสีย” ดวงตาของลั่วอู๋เปล่งประกายสีทอง “เจ้าอยากจะสู้ต่อรึ? เจ้าคิดว่าข้าจะหาร่างของเจ้าไม่เจอรึไง?”

ในเวลาต่อมาเวทนัยน์ตาแห่งท้องฟ้าก็คลายออก

ลั่วอู๋พบกับร่างต้นของภาพลวงตาทันที

มันก็เป็นดอกไม้สีม่วงที่มีกลิ่นหอม ดูเหมือนว่ามันจะใหญ่กว่าเล็กน้อย แต่มีแสงสีทองหลายดวงอยู่ใต้กลีบดอกไม้ซึ่งมีความละเอียดอ่อนและมีเสน่ห์

ดอกไม้สีม่วงถูกห่อหุ้มด้วยแสงสีทองและหดตัวลงในดินโดยตรง

ดวงตาของลั่วอู๋กวาดสายตามองไปยังดอกไม้ทั้งหมด ในขณะนี้ดอกไม้วิญญาณจำนวนมากรวมตัวกัน ส่วนใหญ่เป็นเพียงระดับเงินและทอง แต่ไม่มีดอกไหนที่ยังอยู่ดี

“ดีเลยที่เรามารวมตัวกัน เจ้ารู้ไหมว่ามนุษย์ที่แข็งแกร่งที่เพิ่งมาที่นี่เมื่อไม่นานมานี้ไปไหนแล้ว?” ลั่วอู๋ถามดัง ๆ

แต่ไม่มีคำตอบ

พวกมันต่างกลัวและโกรธ

แต่พวกลั่วอู๋ไม่ได้ทำให้พวกมันกลัวที่จะต่อต้าน ดังนั้นพวกมันทั้งหมดจึงล้อมพวกเขาไว้

กระแสของดอกไม้กำลังพลุ่งพล่านเช่นเดียวกับกลุ่มดาวที่หนุนดวงจันทร์ แต่ความจริงแล้วมีโอกาสมากมายที่จะฆ่าพวกมัน

“ออกไปกันเถอะ” หยู่เฮาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “มนุษย์ไม่เป็นที่ต้อนรับของที่นี่หรอก”

ถ้ามนุษย์ต้องการที่จะอยู่รอดในอาณาจักรภูเขาแห้งแล้ง แน่นอนพวกเขาต้องต่อสู้และฆ่า สัตว์วิญญาณเป็นสิ่งมีชีวิตที่ค่อนข้างอ่อนโยน และโดยธรรมชาติแล้วพวกมันไม่ชอบมนุษย์

หนีออกจากที่นี่ก่อนแล้วค่อยถามดอกไม้วิญญาณทีหลังก็ได้

แต่ในขณะนี้ทุกคนรู้สึกถึงแรงกดดันอื่น ค่อนข้างอ่อนโยน แต่ก็ดุร้ายเล็กน้อย

หญิงสาวผมสีม่วงที่มีกลีบดอกหลากสีที่กระโปรงของนางค่อย ๆ ปรากฏตัวขึ้น สีหน้าของนางเย็นชา ดอกบัวเติบโตที่เท้าของนาง นางก้าวไปในอากาศทีละก้าว ในแต่ละก้าวดอกไม้รอบตัวนางจะผลิบานอย่างสวยงาม ภาพนี้สุดยอดมากและมีมนต์ขลัง

จิตวิญญาณแห่งดอกไม้

ดอกไม้วิญญาณที่เปลี่ยนแปลงไป

รูปร่างหลังการเปลี่ยนแปลงนั้นไม่ตายตัว แต่ดอกไม้วิญญาณจำนวนมากชอบรูปร่างมนุษย์ ดังนั้นพวกมันจึงชอบที่จะเปลี่ยนเป็นร่างมนุษย์ ไม่ได้สนิทกับมนุษย์ แต่มันคิดง่าย ๆ ว่ารูปร่างของมนุษย์นั้นเอื้อต่อการฝึกมากกว่า

ความคิดแวบผ่านในหัวของพวกเขา

ไม่รู้สึกถึงความเป็นมนุษย์ในผู้หญิงคนนี้เลย

เพราะพวกเขารู้สึกว่านางใกล้เคียงกับดอกไม้สีม่วงมาก แถมยังแข็งแกร่งสุด ๆ มันต้องเป็นดอกไม้วิญญาณของราชาแห่งยาแน่นอน เมื่อจิตใจเกิดแล้วก็จะเป็นราชินีแห่งดอกไม้

เพราะว่าดอกสีฟางก็เป็นเพียงดอกไม้วิญญาณระดับสูงธรรมดา

แม้เป็นถึงราชินีแห่งดอกไม้ แต่ยังมีความแข็งแกร่งเพียงทองขั้นสูงระดับหก

“ทำร้ายคนของข้าทำไม?” ผู้หญิงผมสีม่วงถาม

นางไม่ได้พูดภาษาของมนุษย์ แต่เป็นวิธีการสื่อสารทางจิตวิญญาณดังนั้นนางจึงสามารถทำให้อีกฝ่ายเข้าใจความหมายของตัวเองได้

ใบหน้าของลั่วอู๋จมลง “มันเป็นการต่อสู้ครั้งใหญ่จริง ๆ ในฐานะราชินีแห่งดอกไม้เจ้าต้องดูแลดอกไม้ทั้งทุ่ง จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นได้ยังไง?”

หญิงสาวผมสีม่วงเงียบไปครู่หนึ่ง “ข้าคือราชินีแห่งดอกไม้ ก็เป็นธรรมดาที่ข้าจะต้องการปกป้องดอกไม้ของข้าจากอันตราย การทำร้ายลูก ๆ ของข้าเป็นบาปใหญ่หลวง”

“เริ่มไร้เหตุผลแล้ว!” ลั่วอู๋โกรธมาก “เมื่อสามเดือนก่อน เมื่อผู้แกร่งของกลุ่มเรามาถึงเจ้ากล้าที่จะหยุดเขาหรือไม่? เอาแต่กลั่นแกล้งผู้ที่อ่อนแอและกลัวผู้ที่แข็งแกร่ง ข้าไม่กลัวเลย เจ้าเป็นแค่ราชินีดอกไม้ระดับทองขั้นสูง ข้าอยากจะรู้ว่าเจ้าจะแน่สักแค่ไหน?”

บรรยากาศก็ตึงเครียดขึ้นมาทันที

ราชินีดอกไม้สีม่วงนี้เป็นร่างมนุษย์ แต่รูปลักษณ์ของมันก็สวยงามเช่นกัน รูปร่างไม่ได้ด้อยไปกว่าสาวงามของโลก ยิ่งไปกว่านั้นนางใช้กลีบดอกไม้เป็นกระโปรง และมีดอกบัวโตทุกก้าวเดิน ในความเป็นจริงมันค่อนข้างสอดคล้องกับความคาดหวังของฉู จงฉวนแม้ว่าศักยภาพจะแย่เล็กน้อย แต่ทองขั้นสูงก็ไม่ใช่ทางเลือกที่แย่นัก

ท้ายที่สุดมันก็เป็นเรื่องยากเกินไปที่จะหาสัตว์วิญญาณที่มีศักยภาพระดับเพชรและถูกใจได้

แต่ฉูจงฉวนไม่ได้พูดอะไรในขณะนี้ แต่ทำท่าทางว่าเขาต้องการที่จะต่อสู้

แต่ในช่วงเวลาที่สำคัญฉูจงฉวนไม่เคยสูญเสียตัวตน