ไหปีศาจ - บทที่ 632 กองทัพต้องห้ามผงาด

บทที่ 632 กองทัพต้องห้ามผงาด

บทที่ 632

กองทัพต้องห้ามผงาด

คำตอบขององค์หญิงเจียโรวทำให้ผู้หญิงผมสีม่วงพูดไม่ออก

ใช่

ภูตดอกไม้เกิดในทะเลดอกไม้ ตามธรรมชาติแล้วก็ควรอาศัยอยู่ในทะเลดอกไม้

แต่ที่เหมาะสำหรับมันจริง ๆ คือทะเลดอกไม้ของอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะเท่านั้น

ไม่ใช่เพียงเพราะว่าทะเลดอกไม้ของอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะนั้นยิ่งใหญ่และสวยงาม แต่ยังเป็นเพราะมันมีจิตวิญญาณของภูตอีกด้วย

การเกิดของภูตดอกไม้ต้องการวิญญาณของภูต

เจตจำนงโดยรวมของทะเลดอกไม้ของอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะนั้นจะเร่งจิตวิญญาณภูตเพื่อให้กำเนิดภูตดอกไม้

นี่คือสาเหตุที่อาณาจักรอมตะโบราณมีภูตมากมายเพราะภูตจำนวนมากต้องการการเร่งปฏิกิริยาของพลังวิญญาณ

ดังนั้นอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะจึงเป็นบ้านเกิดที่แท้จริงของภูตดอกไม้

ป่าแห่งอสูรนั้นไม่ใช่

“มันเป็นเพียงสวนใหญ่ ๆ สำหรับภูตเท่านั้น” องค์หญิงเจียโรวกล่าวอย่างจริงจัง

หญิงสาวผมม่วงเงียบ

ทะเลดอกไม้ทั้งหมดดูเหมือนจะรู้สึกถึงความเงียบของราชินีดังนั้นพวกมันจึงเงียบเช่นกัน ท่ามกลางความเงียบสงัดราวกับอยู่ในทะเลดอกไม้

มันยากที่จะจินตนาการว่าองค์หญิงเจียโรวผู้รักดอกไม้จะพูดคำที่ทำร้ายจิตใจเช่นนี้

แต่นางก็พูดแล้ว

การมีอยู่ของภูตดอกไม้นั้นมีประโยชน์อย่างไม่อาจบรรยายได้ต่อทะเลดอกไม้ทั้งมวล และในฐานะราชินีแห่งทะเลดอกไม้แห่งนี้นางก็สามารถได้รับประโยชน์จากมันเช่นกัน

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่งหญิงสาวผมสีม่วงก็ส่ายหัว “ข้าไม่รู้ว่าทำไมภูตดอกไม้จึงมาปรากฏตัวที่นี่และถูกกดขี่โดยพวกเจ้า ทั้งหมดที่ข้ารู้ก็คือมันจะไม่มีวันได้กลับไปยังอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ ดังนั้นที่นี่จึงเป็นสถานที่ที่เหมาะสมที่สุดสำหรับมัน”

“เจ้าต้องการอะไร?” องค์หญิงเจียโรวถาม

“ปล่อยภูตดอกไม้ไว้ที่นี่” ดวงตาของหญิงสาวผมสีม่วงเย็นชา ร่างของนางค่อย ๆ ลอยขึ้นไปในอากาศและกระโปรงลายดอกไม้ของนางก็บานขึ้นอีกครั้งและมีสีสันมากขึ้น “พวกเจ้าออกไปได้แล้ว”

ทะเลดอกไม้เริ่มสั่นสะเทือน

ชั้นของคลื่นแผ่กระจายออกไปในทะเลดอกไม้

ดอกไม้วิญญาณทั้งหมดเข้าใจสิ่งที่ผู้หญิงผมสีม่วงต้องการจะสื่อ พวกมันเริ่มรวมตัวกันและเริ่มบานอย่างละเอียดอ่อนและสวยงาม

เห็นได้ชัดว่าการต่อสู้ยังคงเป็นสิ่งที่หลีกเลี่ยงไม่ได้

แม้ว่าภูตดอกไม้จะปลอบประโลมอารมณ์ของราชินีดอกไม้แล้ว แต่ก็ยังไร้ประโยชน์ ความแข็งแกร่งของนางไม่เพียงพอและเป็นเรื่องยากที่จะมีอำนาจเหนือกว่าราชินีดอกไม้

ใบหน้าของลั่วอู๋จมลง “เจ้าคิดว่าเรากลัวเจ้ารึ?”

ทุกคนพร้อมที่จะต่อสู้ทันที

ลำแสงแพรวพราวทุกชนิดเติมเต็มทะเลดอกไม้ และลมปราณรุนแรงก็ไหลออกมาจากทุกคนราวกับกลายเป็นเสาพลังที่สูงตระหง่าน

ยอดนักเรียนที่มีพรสวรรค์แห่งสำนักเฉียนหลง

สามทองขั้นสูงและสี่ยอดระดับทอง

ร่องรอยของความกลัวฉายในดวงตาของผู้หญิงผมสีม่วง อย่างไรก็ตามนางก็เป็นเพียงราชินีดอกไม้ธรรมดา ดังนั้นนางจึงไม่แน่ใจในพลังของตน แต่ถึงอย่างนั้นนางก็ยังต้องทำ

ดอกไม้จำนวนนับไม่ถ้วนกำลังพลิ้วไหวและลมปราณของดอกไม้วิญญาณนับร้อยเผยให้เห็นจากทุกที่ในทะเลดอกไม้ อย่างน้อยทั้งหมดก็อยู่ในระดับทอง

แต่ไม่มีดอกไม้วิญญาณระดับทองขั้นสูง

ดอกไม้วิญญาณไม่ใช่เผ่าพันธุ์ที่มีศักยภาพมาก ดอกไม้วิญญาณธรรมดามีสติปัญญาได้ แต่อย่างมากก็ไม่มีศักยภาพเกินระดับทอง

แต่มีดอกไม้หลากสีหลายร้อยดอกล้อมรอบพวกลั่วอู๋ ด้วยการมีอยู่ของราชินีดอกไม้สีม่วง แรงกดดันจากลั่วอู๋จึงถูกระงับสิ้น

หญิงสาวผมสีม่วงมองไปที่ภูตดอกไม้และยื่นมือออกมา เสียงของนางเต็มไปด้วยรสชาติที่ไม่อาจปฏิเสธได้ “ตามข้าเถิด ออกมาจากการควบคุมของมนุษย์เสีย”

แม้ว่าจะมีสัญญาระหว่างสัตว์วิญญาณและมนุษย์ก็ตาม

แต่สัญญานั้นมีความเท่าเทียมกันและไม่อาจบังคับกันได้

กล่าวอีกนัยหนึ่งคือทั้งสองฝ่ายสามารถละทิ้งอีกฝ่ายได้

เหมือนกับในหุบเขามรณะ หยีเทียนเฉินตัดสินใจที่จะสละสัตว์นรกพิษห้าสีและหลบหนีไปเพียงลำพังในช่วงคอขาดบาดตาย สัตว์นรกพิษห้าสีที่หงุดหงิดก็เลือกที่จะแยกจากไป

สถานการณ์นี้แม้ว่าจะมีสัญญาระหว่างกันก็ไม่มีประโยชน์

ดังนั้นภูตดอกไม้จึงสามารถเลือกที่จะทิ้งองค์หญิงเจียโรวได้

แต่ภูตดอกไม้มองไปที่ผู้หญิงผมสีม่วงแล้วส่ายหัว นางยังคงบินไปรอบ ๆ องค์หญิงเจียโรวโดยไม่มีวี่แววว่าจะจากไป

องค์หญิงเจียโรวรู้สึกยินดีเป็นอย่างยิ่ง

มันไม่ไปกับเจ้า

ใบหน้าของผู้หญิงผมสีม่วงดูน่าเกลียดเล็กน้อย นางหายใจเข้าลึก ๆ “เจ้าบังคับข้า”

ทันทีที่สิ้นเสียงทะเลดอกไม้ก็เริ่มกระเพื่อม

วิญญาณดอกไม้หลายร้อยตัวแสดงพลังเวทมนตร์ออกมา และแสงพราวหลากสีส่องประกายบนท้องฟ้า พวกลั่วอู๋หลายคนรู้สึกกดดันมาก

แม้ว่าจะเป็นเพียงแค่ดอกไม้วิญญาณ

แม้ว่าจะเป็นเพียงระดับทอง

แต่ช่องว่างนั้นสามารถชดเชยด้วยจำนวนได้

“ทำไงดี?” ฉูจงฉวนกระซิบ

ถ้าอยากสู้ก็ต้องสู้ให้ถึงที่สุด

ฉูจงฉวน ลั่วอู๋และหยู่เฮา หากพวกเขาให้พลังเต็มที่พวกเขาก็ยากที่จะควบคุมเช่นกัน คาดว่าพวกเขาจะทำลายทั้งทะเลดอกไม้

แม้ว่าลั่วอู๋จะไม่สนใจมันมากนัก แต่มันก็ทำให้เกิดปัญหามากมาย

อสูรก็มีอยู่ด้วย พวกเขาไม่สามารถเทียบสิ่งมีชีวิตนั้นได้ หากพวกเขาไปยั่วยุสิ่งมีชีวิตเหล่านั้นทุกอย่างก็จบ

แม้ว่าพวกเขาจะต้องการสัตว์วิญญาณระดับเพชร

แต่พวกเขาก็ไม่กล้าไปหาเรื่องสัตว์วิญญาณระดับเพชรทั้งหมด

ต้องใช้โอกาสดูว่าจะสามารถพบกับตัวที่ยังไม่โตเต็มวัย หรือตัวโตเต็มไวที่ยังไม่แข็งแรงพอ

“ไม่ต้องห่วง” ลั่วอู๋มองเขาอย่างมั่นใจ

จากนั้นลั่วอู๋มองไปรอบ ๆ มองไปที่ผู้หญิงผมสีม่วงที่ลอยอยู่ในอากาศและหัวเราะเยาะ “เจ้าไม่คิดว่าจะเพียงพอหรอกใช่ไหม? ดอกไม้วิญญาณระดับทองร้อยดอกเนี่ยนะ? ถ้ามีสหายราชินีดอกไม้โปรดเรียกพวกเขาออกมาด้วยกันเถอะ”

ทะเลดอกไม้ทั้งหมดส่งความขุ่นเคืองออกมา

ราวกับว่าได้รับความอับอายอย่างรุนแรง

หญิงสาวผมสีม่วงกล่าวอย่างเย็นชาว่า “เจ้าช่างหยิ่งยโสยิ่งนักเจ้ามนุษย์ ข้าแค่ต้องการขับไล่เจ้า แต่ตอนนี้เจ้ากำลังทำให้ข้าโกรธ”

ท่าทีดูถูกเช่นนี้ทำให้นางโกรธ

นางเป็นเพียงราชินีดอกไม้แห่งทะเลดอกไม้แห่งนี้ แน่นอนว่านางไม่มีความสามารถที่จะให้ราชินีดอกไม้คนอื่นมาช่วยตัวเองได้

“ทำให้เจ้าโกรธ?” ใบหน้าของลั่วอู๋มืดมน “เจ้าอยากปล้นข้า แต่ตอนนี้เจ้าโทษว่าข้าทำให้เจ้าโกรธงั้นเหรอ? แบบนี้ทำลายทะเลดอกไม้ดีกว่า”

ด้วยเหตุนี้ลั่วอู๋จึงโบกมือ

กองทัพผีปรากฏในทะเลดอกไม้

บรรยากาศของป่าปกคลุมพื้นที่ทั้งหมดในทันที

มันหนาวสั่น

ไม่มีการแสดงออกบนใบหน้าของนายพลผีแต่ละคน ตาของเขาตายด้านและร่างกายของเขาก็แตกหัก หยินฉีที่รุนแรงชวนหายใจไม่ออกดูเหมือนจะทำให้ความมีชีวิตชีวาของทะเลดอกไม้ทั้งหมดกระจัดกระจาย

นายพลผีนายพลผีระดับทอง 500 ตนและทหารผีธรรมดามากกว่า 1,000 ตน ลมปราณของพวกเขาถูกรวมเข้าด้วยกัน

ไป่ฉียืนอยู่ด้านหน้า

ใบหน้าของเขาเย็นชาและจิตวิญญาณแห่งการต่อสู้ของเขารุนแรง เขาถือหอกปราบมังกรและสวมชุดเกราะซวนหวู่เขาเงยหน้าขึ้นมองทะเลดอกไม้ตรงหน้า

ราวกับว่าต้องการเพียงคำสั่งของลั่วอู๋แล้วกองทหารทผีก็จะกลายร่างเป็นเครื่องจักรสงครามที่สังหารสิ่งมีชีวิตทั้งหมดได้อย่างไร้ความปรานี

ลั่วอู๋ยกมือขึ้นและดาบระบำแห่งความตายก็ออกมา

ดาบสีแดงเข้มชี้ไปที่หญิงสาวผมสีม่วงและดวงตาของลั่วอู๋เต็มไปด้วยจิตสังหาร

“ให้ข้าดูหน่อยสิว่าเจ้ามีทางเลือกอื่นนอกจากถูกฆ่าโดยกองทัพผีของข้าไหม?”

ทันใดนั้นทะเลดอกไม้ก็เงียบลง

มีเพียงความสับสนอลหม่านของสงครามเท่านั้นที่ พลุ่งพล่าน