ไหปีศาจ - บทที่ 634 ถามใคร
บทที่ 634 ถามใคร
บทที่ 634
ถามใคร
ลั่วอู๋กลับไปรวมกลุ่ม
“เจ้าจะกลับไปเพื่ออะไร?” องค์หญิงองค์หญิงเจียโรว งงงวย
ลั่วอู๋ยิ้มอย่างมีเลศนัยและชี้ไปที่ภูตดอกไม้ที่นั่งอยู่บนไหล่ขององค์หญิงเจียโรว “ข้าพบสนามเด็กเล่นสำหรับเจ้าหนูตัวน้อยคนนี้ ข้าจะไปเล่นที่โลกไหเมื่อข้าว่าง”
ไม่มีทะเลดอกไม้ขนาดใหญ่เช่นนี้ในโลกไห ซึ่งมันได้มาเติมเต็มช่องว่าง
ต่อมาลั่วอู๋บอกทุกคนเกี่ยวกับการเอาส่วนหนึ่งของทะเลดอกไม้มา
“แต่ยังเล็กกว่านิดหน่อย และหากไม่มีคู่หูคนอื่น ๆ ภูตดอกไม้ก็ดูเหงาเล็กน้อย” ลั่วอู๋กล่าว
หลังจากได้ยินสิ่งนี้องค์หญิงเจียโรวก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ “แล้วเจ้าอยากทำอะไรล่ะ?”
“ที่นี่มีทะเลดอกไม้มากมายถ้าเอาแต่ล่ะส่วนจากทะเลดอกไม้แต่ละแห่งมาจะสามารถสร้างทะเลดอกไม้หลากสีในโลกไหได้ และยังสามารถนำดอกไม้วิญญาณไปเป็นเพื่อนเล่นของภูตดอกไม้ได้ด้วย” ลั่วอู๋กล่าวด้วยรอยยิ้ม
ไม่มีใครคัดค้าน
จากนั้นผู้คนเริ่มแอบเข้าไปในทะเลดอกไม้ทุกหนทุกแห่ง ขุดชิ้นส่วนให้เร็วที่สุดแล้ววิ่งหนีไปก่อนราชินีแห่งทะเลดอกไม้จะตอบสนอง
ด้วยวิธีนี้พวกเขาขโมยดอกไม้จากทะเลดอกไม้สิบแปดแห่ง ขุดส่วนหนึ่งของมันและนำดอกไม้วิญญาณออกไปด้วยเล็กน้อย
ก่อนที่ราชินีแห่งทะเลดอกไม้จะตอบสนอง พวกลั่วอู๋ก็ได้มุ่งหน้าไปทางใต้และออกจากพื้นที่นั้น
ทะเลดอกไม้ในโลกไหนั้นสวยงามและมีสีสันในขณะนี้ และมันก็เจริญรุ่งเรืองภายใต้ความชุ่มชื้นของออร่าที่อุดมสมบูรณ์และไม่มีปัญหาใด ๆ เนื่องจากการเปลี่ยนแปลงของสิ่งแวดล้อม
ภูตดอกไม้เล่นในทะเลดอกไม้อย่างมีความสุข
พวกเขามุ่งหน้าไปทางทิศใต้ พื้นที่ถัดไปเป็นเหมืองหินขนาดใหญ่ มีหินรูปร่างแปลก ๆ หลากสี
มีหินหยาบขนาดใหญ่ หยกที่อบอุ่น และคริสตัลก้อนกรวดที่เรียบเนียนและมีสีสัน และหินแปลก ๆ มากมายที่มีรูปร่างไม่เหมือนใคร
ราวกับว่าก้อนหินของทั้งป่าแห่งอสูรมารวมกันที่นี่
เพราะในที่อื่น ๆ ผู้คนไม่ค่อยเห็นหินแบบนี้มากนัก
ในสุดทางของเหมืองหินมีภูเขาสูงตระหง่าน ภูเขาดูโล่งเตียนและไม่มีพืชพันธุ์งอกงาม ดูเหมือนภูเขาแห้งแล้งซึ่งค่อนข้างเยือกเย็น
“มันแปลก” หยู่เฮายักไหล่
“เกิดอะไรขึ้น?” พวกเขาถาม
“ข้าได้กลิ่นของสิ่งมีชีวิตมากมาย แต่ข้ามองไม่เห็นอะไรเลยนอกจากก้อนหิน” หยู่เฮาพูดด้วยความไม่เข้าใจ
พวกเขาประหลาดใจที่แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้สำรวจสภาพแวดล้อมโดยรอบอย่างจริงจัง แต่จิตสำนึกของพวกเขาก็ยังคงถูกปลดปล่อยอยู่เสมอและไม่ตระหนักว่าอะไรผิดปกติ
พวกเขารีบปลดปล่อยสติและรับรู้สภาพแวดล้อมโดยรอบอย่างรวดเร็ว แต่ก็ไม่พบร่องรอยของชีวิต
“เจ้ารู้สึกผิดปกติหรือเปล่า?” ลั่วอู๋ถาม
หยู่เฮาส่ายหัว “ในการรับรู้ของข้าไม่พบสิ่งมีชีวิต แต่ข้าได้กลิ่นของชีวิตจริง ๆ นี่เป็นสัญชาตญาณของข้าที่ได้รับการฝึกฝนในป่าและมันจะไม่ผิดพลาดแน่นอน”
สัมผัสเทพไม่มีผลอย่างแน่นอน
มีสัตว์ประหลาดหายากมากมายในอาณาจักรภูเขาแห้งแล้ง ซึ่งเป็นไปได้ว่ามันจะมีวิธีต่อต้านสัมผัสเทพ
ดังนั้นผู้คนในอาณาจักรภูเขาแห้งแล้งจึงมีวิธีพิเศษในการฝึกฝนการรับรู้กลิ่นและการได้ยินเพื่อรับมือกับภัยคุกคาม ต่าง ๆ ในอาณาจักรภูเขาแห้งแล้ง
เมื่อได้ยินหยู่เฮาพูดเช่นนั้นผู้คนก็ไม่สงสัยและเริ่มค้นหาอย่างจริงจัง แต่ก็ยังไม่พบอะไร
“เป็นไปได้ไหมที่ก้อนหินเหล่านี้มีชีวิตน่ะ?” ฉูจงฉวนหัวเราะกับตัวเองและเตะหินก้อนใหญ่ข้างเท้าของเขาอย่างไม่ใส่ใจ
พื้นผิวขรุขระของหินขนาดใหญ่เป็นรูปครึ่งวงกลมและมีสีเทาตั้งอยู่อย่างเงียบ ๆ
ใครจะคิดได้ว่าหลังจากถูกเตะหินก็สั่นและกลิ้งไปสองสามครั้งก่อนจะเผยให้เห็นดวงตา
ดวงตากลมโตมากมันกินพื้นที่เกือบ 1 ใน 3 ของทั้งก้อน ดูเหมือนโคมไฟขนาดใหญ่ซึ่งค่อนข้างน่ากลัว
ฉูจงฉวนกลัวและกระโดดไปข้างหลัง เมื่อมองไปที่ก้อนหินก้อนใหญ่เขาก็อดไม่ได้ที่จะกลืนน้ำลาย “มันมีชีวิต”
ลั่วอู๋มองไปที่ก้อนหินอย่างรวดเร็ว
เผ่าพันธุ์: สัตว์ประหลาดหิน
คุณสมบัติ: ทอง
มิติวิญญาณ: ระดับทอง 4
ทักษะ: หินกลิ้ง (S) เกราะหิน (S) กระแทก (A) มั่นคง (A)
ความเป็นมา: สิ่งมีชีวิตที่มีปัญญา เกิดจากหินที่ไม่ชอบเคลื่อนไหว พวกมันมีอายุยืนยาวมากและใช้ชีวิตส่วนใหญ่ไปกับการนอนหลับ
ร่างของหินก้อนใหญ่สั่นสะท้านเมฆฝุ่นร่วงหล่น จากนั้นก็มีเสียงครวญครางทุ้มอยู่ข้างใน
เข้าใจสิ่งที่มันพูดแล้ว
หินก้อนนี้ถามว่าทำไมฉูจงฉวนถึงเตะมัน
ฉูจงฉวนอายและเขิน “ข้าเตะไปโดยไม่ได้ตั้งใจน่ะ”
ก้อนหินใหญ่กะพริบตาแล้วหลับตาลงอีกครั้ง
งั้นก็ระวังด้วย
สิ้นประโยคนี้มันก็กลับสู่รูปลักษณ์เดิมที่เหมือนหินธรรมดา แต่ลั่วอู๋รู้แล้วว่ามันไม่ธรรมดา
ฝูงชนมองหน้ากัน
“ข้าไม่คิดว่าหินก้อนนั้นจะมีจิตใจได้จริง ๆ” หยู่เฮาประหลาดใจ “ข้าคิดว่ามันเป็นแค่ตำนาน”
“นั่นสิ” ลั่วอู๋พูด
เป็นเรื่องยากมากและหายากมากที่จะมีจิตใจเกิดจากสิ่งที่ตายแล้ว
สิ่งต่าง ๆ เช่นดาบและชุดเกราะถูกหล่อหลอมจากวัตถุวิญญาณต่าง ๆ ซึ่งมีร่องรอยของจิตวิญญาณ นอกจากนี้ต้องอยู่ภายใต้การฝึกฝนพลังวิญญาณเป็นเวลานานจึงจะทำให้เกิดจิตใจได้
แต่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่สิ่งที่ตายแล้วเช่นหินจะมีจิตใจกำเนิดขึ้น
ว่ากันว่ามีสิ่งมีชีวิตแบบนี้บนแผ่นดินใหญ่ แต่ไม่เคยมีใครพบเห็นสิ่งมีชีวิตแบบนี้ในอาณาจักรมังกรเร้นกายหรือบนอาณาจักรภูเขาแห้งแล้ง
ไม่มีใครเชื่อตำนานนี้
ดังนั้นเมื่อพวกเขาเข้าไปในเหมืองลั่วอู๋ไม่คิดด้วยซ้ำว่าหินที่นี่อาจเป็นสิ่งมีชีวิต
“มันเป็นสถานที่ที่ยอดเยี่ยมมาก โชคดีที่สัตว์ประหลาดหินดูเหมือนจะไม่ชอบเคลื่อนไหวมากนักและมันก็คงไม่ชอบการต่อสู้” ลั่วอู๋กระซิบ
ฝูงชนพยักหน้า
สัตว์ประหลาดหินมีอารมณ์ดี
ทั้งที่จู่ ๆ ก็โดนเตะ แต่ก็แค่ตื่นมาเตือนแล้วนอนต่อ
ผู้คนมองไปรอบ ๆ มีแต่ก้อนหินอยู่รอบ ๆ ไม่มีทางที่จะแยกแยะได้เลยว่าก้อนไหนคือหินจริงๆ ก้อนไหนคือสัตว์ประหลาดหิน
เนื่องจากลมปราณของสัตว์ประหลาดหินเองก็เป็นลมปราณของหินธรรมดา พวกมันเข้าใจวิธีการปกปิดอย่างสมบูรณ์แบบโดยธรรมชาติ ดังนั้นพวกลั่วอู๋จึงไม่สามารถแยกแยะได้ด้วยสัมผัสเทพของพวกเขา
อย่างไรก็ตามตราบใดที่ระมัดระวังและอ้อมก้อนหินไปก็ไม่น่าเกิดปัญหา
แต่ก็ปัญหายังมี
พวกเขาเดินตามรอยเท้าของมนุษย์ผู้แข็งแกร่ง
ตอนนี้พวกเขาไม่รู้ว่าผู้แข็งแกร่งนั้นอยู่ที่ไหน
ลั่วอู๋ลังเลอยู่ครู่หนึ่งเคาะร่างหินตรงหน้าเขาเบา ๆ และส่งคำทักทายอย่างสุภาพ “สวัสดี ขอโทษที่รบกวน”
สัตว์ประหลาดหินกลับมามีชีวิตอีกครั้งและครั้งนี้เขาไม่มีความสุขเล็กน้อย
ใครก็ตามที่ต้องตื่นสองครั้งติดกันก็ไม่มีความสุขทั้งนั้น
มีอะไร? สัตว์ประหลาดหินถาม
“สามเดือนก่อนน่าจะมีคนแข็งแกร่งมาที่นี่ รู้ไหมว่าเขาอยู่ที่ไหน?” ลั่วอู๋ถาม
สัตว์ประหลาดหินตอบ ข้ากำลังหลับอยู่ ข้าไม่รู้หรอก
“……”
ดูเหมือนว่าจะไม่มีอะไรมารบกวนการนอนหลับสนิทของสัตว์ประหลาดหินได้เลย
นอกจากนี้ชีวิตที่ยืนยาวเช่นนี้ แต่ไม่สามารถกลิ้งไป รอบ ๆ ได้อย่างอิสระ นอกจากการนอนหลับแล้วมีสิ่งใดที่มันสามารถทำได้กัน
“เจ้ารู้ไหมว่าใครพอจะรู้?” ลั่วอู๋ถาม
ร่างของสัตว์ประหลาดหินแกว่งไปมาชั่วขณะและแข็งไป ขอบและมุมของลำตัวชี้ไปที่ภูเขาที่ไกลออกไป เจ้าสามารถไปถามมันได้
พวกเขามองไปที่ภูเขา
เกิดความเงียบไปครู่หนึ่ง
ถาม…ใคร?