ไหปีศาจ - บทที่ 638 หลงเซี่ย

บทที่ 638 หลงเซี่ย

บทที่ 638

หลงเซี่ย

ลั่วอู๋ไม่ได้เจอหลงเซี่ยเลยตั้งแต่ทีมหวงชาจากไป

ตอนที่พระราชวังยุติการกบฏ เพราะไร้หน้า ลั่วอู๋จึงได้ไปหาเฉินซังเทียนแต่คำตอบที่ได้คือหลงเซี่ยได้จากไปนานแล้ว

ลั่วอู๋ไม่คิดว่าจะได้พบกับหลงเซี่ยที่นี่

มันเป็นเวลาหกปีแล้ว

ลักษณะของหลงเซี่ยยังคงเหมือนเดิม

ในตอนแรกความแข็งแกร่งของลั่วอู๋อยู่ในระดับต่ำ และเขาไม่สามารถมองเห็นความแข็งแกร่งของหลงเซี่ยได้เลย เขารู้แค่ว่าเขาแข็งแกร่งมาก แต่ตอนนี้เขามาถึงระดับทองขั้นสูงแล้ว เขาก็รู้สึกว่าความแข็งแกร่งของหลงเซียนั้นไม่สามารถคาดเดาได้เลย

นี่ยังเป็นเพียงร่างวิญญาณจักรพรรดิหวู่ที่เสียหาย ความแข็งแกร่งของหลงเซียก็ลดลงอย่างมากแล้ว

ยากที่จะจินตนาการได้ว่าหลงเซี่ยตอนอยู่จุดสูงสุดน่ากลัวแค่ไหน

“ท่านหลงเซี่ย” ลั่วอู๋แสดงความเคารพอย่างสูง

แน่นอนหลงเซี่ยจำลั่วอู๋ได้เช่นกันพยักหน้าแล้วถามซ้ำอีกครั้ง “เจ้ามาทำอะไรที่นี่?”

“เรามาที่นี่เพื่อจับสัตว์วิญญาณ” ลั่วอู๋ตอบ

หลงเซี่ยมองไปที่ลั่วอู๋อย่างสงสัย

คนส่วนใหญ่ไม่รู้จักป่าแห่งอสูรด้วยซ้ำ นับประสาอะไรกับจะเข้ามา เพียงแค่จะจับสัตว์วิญญาณทำไมต้องเสี่ยงมาในสถานที่เช่นนี้

แน่นอนว่าหลงเซี่ยไม่สามารถจินตนาการได้ว่าความต้องการของลั่วอู๋ที่มีต่อสัตว์วิญญาณนั้น “รุนแรง”

ราชาหมาป่ายังคงคำรามบ้าคลั่งมากขึ้นเรื่อย ๆ

ภายใต้คำสั่งของราชาหมาป่า หมาป่าจันทราเงินตัว อื่น ๆ ก็เริ่มเข้าใกล้แม้ว่าพวกมันจะกลัวกลิ่นของหลงเซี่ยก็ตาม

หลงเซี่ยขมวดคิ้วเล็กน้อย “อย่าพูดมากเลย ตามข้ามา จะอยู่ที่นี่นาน ๆ ไม่ได้”

ทุกคนไม่เข้าใจ

หนีไปทำไม?

หลงเซี่ยมีความแข็งแกร่งพอที่เขาจะไม่กลัวหมาป่าจันทราเงิน มันง่ายมากสำหรับเขาที่จะฆ่าพวกมัน

แต่หลงเซี่ยไม่ได้อธิบาย เขากลับชกไปในอากาศ

หมัดที่ดูธรรมดากลับทำให้มิติแตกกระจายโดยตรง ช่องมิตินั้นเหมือนกระจกซึ่งแตกออกอย่างรวดเร็วเผยให้เห็นหลุมดำ

ช่องมิติ?

ระเบิดช่องมิติออกมาเลย!

ฝูงชนตกตะลึง

พลังและการควบคุมนี่มันอะไร

อาจเป็นไปได้ที่จะทุบมิติให้แตกออก แต่นั่นก็ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะทำได้เพื่อสร้างช่องมิติ

นอกจากลั่วอู๋ คนอื่น ๆ ไม่รู้จักตัวตนที่แท้จริงของหลงเซี่ย

แต่ตอนนี้พวกเขาอาจจะแน่ใจได้อย่างหนึ่งแล้ว

สามเดือนก่อนเขาต้องเป็นผู้แข็งแกร่งในป่าแห่งอสูรแน่นอน

“ออกไปจากที่นี่ก่อน” หลงเซี่ยกล่าวอย่างเงียบ ๆ

ไม่ไกลออกไป หมาป่าจันทราเงินก็ใกล้เข้ามา

ผู้คนไม่รอช้า เข้าช่องมิติและหายไปจากสถานที่ แต่เมื่อหลงเซี่ยกำลังจะเข้าตามไปก็มีเสียงคำรามดังกึกก้องในท้องฟ้า

“ชายคนนั้นปล่อยให้ข้าจัดการเอง!”

ทันใดนั้นชายในชุดเกราะสีดำก็ปรากฏตัวขึ้น ดวงตาเย็นชาราวกับมาจากยอดเขาแห้งแล้ง

ร่องรอยของความเคร่งขรึมฉายผ่านใบหน้าของหลงเซี่ยและจากนั้นก็ระเบิดพลังออกมา

ลูกเตะพุ่งออกไป

ตู้ม

พื้นที่รอบ ๆ พังทลายลง

แม้แต่ช่องมิติที่สร้างโดยหลงเซี่ยก็พังทลายลงในช่วงเวลานั้น

ปราณที่รุนแรงสั่นสะเทือนออกมาอย่างต่อเนื่อง และพื้นที่ทั้งหมดก็สั่นไหว คลื่นอากาศที่แผ่ออกมาทีละลูกฉีกป่าที่อยู่ใกล้เคียงและทำลายต้นไม้ล้มลงสู่พื้นดิน

ราชาหมาป่าแห่งหมาป่าจันทราเงินคำรามสองครั้งด้วยความตกใจ จากนั้นฝูงหมาป่าทั้งฝูงก็วิ่งกลับไปและวิ่งหนีเพื่อเอาชีวิตรอด พวกมันไม่กล้าอยู่ที่นี่อีกแล้ว

ผลกระทบที่ตามมาก็เพียงพอที่จะสร้างความเสียหายอย่างมากให้กับฝูงหมาป่าจันทราเงินแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นยังมีชายชุดเกราะสีดำอยู่ที่นี่ ทั้งสองฝ่ายประมือกัน เป็นเรื่องยากที่มองตามทัน

หลังจากแลกหมัดกัน ลมและคลื่นก็ลดลง

หลงเซี่ยมองไปที่ชายในชุดเกราะสีดำและขมวดคิ้ว

หลงเซี่ยมองไปที่ชายชุดเกราะสีดำ ขมวดคิ้วและถามว่า “เจ้าเป็นใคร?”

เขาไม่รู้เลยว่าบรรพบุรุษภูเขาที่หลับใหลจะกลายร่างเป็นมนุษย์เพื่อตามล่าเขา

“เจ้าไม่จำเป็นต้องรู้หรอก” ชายชุดเกราะสีดำตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชา น้ำเสียงทื่อที่เปี่ยมไปด้วยจิตสังหาร “อย่างไรก็ตาม วันนี้เจ้าจะต้องตายที่นี่”

หลังจากนั้นชายชุดเกราะสีดำก็พุ่งลงมาอีกครั้ง คราวนี้แทนที่จะใช้เท้ากลับใช้ร่างกายเป็นอาวุธและพุ่งลงมา

ทั้งร่างเต็มไปด้วยไฟอันน่าสยดสยอง เนื่องจากพลังวิญญาณที่พลุ่งพล่านอย่างรุนแรงราวกับอุกกาบาตขนาดใหญ่ที่กำลังจะตกลงมา

ดวงตาของหลงเซี่ยทะยานขึ้น หมัดของเขากำแน่น พลังวิญญาณและเลือดทั้งตัวของเขาพองโตในทันทีและปล่อยลมปราณที่สง่างามและน่าเกรงขาม

ด้านหลังเขามีเงาของเทพเจ้าแห่งศิลปะการต่อสู้ที่ไม่สมบูรณ์ เขามีพลังและสูงสง่าและมีท่าทางที่น่าเกรงขาม น่าเสียดายที่มันไม่สมบูรณ์

แต่ถึงอย่างนั้นมันก็ยังคงเปี่ยมไปด้วยแรงกดดันที่น่ากลัว

ป่าบนภูเขาเริ่มสั่นสะเทือน และสิ่งมีชีวิตนับไม่ถ้วนก็วิ่งหนีไปด้วยความหวาดกลัว

การต่อสู้ระดับนี้ หากไม่มีความแข็งแกร่งสูงพอก็ไม่มีสิทธิ์แม้แต่จะรับชมการต่อสู้นี้ เพราะจะไม่สามารถต้านทานผลพวงของการต่อสู้ได้เลย

“หมัดเวทสังหาร!” ดวงตาที่ไม่แยแสของหลงเซี่ยเผยให้เห็นร่องรอยของความบ้าคลั่ง หมัดของเขาดูเหมือนจะมีจักรวาลที่ไร้ขอบเขตและหมัดนั้นเต็มไปด้วยพลังราวกับจะทำลายโลกทั้งใบได้

ตู้ม!

มิติไม่สามารถแบกรับพลังแบบนี้ได้จึงแตกออกเป็น เสี่ยง ๆ ทุกระเบียบนิ้ว

แต่น่าแปลกใจ มิตินั้นแตกออกอย่างชัดเจน แต่มันถูกควบคุมอยู่ในพื้นที่ขนาดเล็กมาก และชายในชุดเกราะสีดำก็ถูกปกคลุมไปด้วยมิติเหล่านั้น

ตูม!

ตูม!

ตูม!

โลกมืดสลัวทันทีที่หมัดเวทสังหารออกมา

แม้ว่าจะเป็นอุกกาบาตมันก็จะระเบิด

เป็นพลังที่น่าอัศจรรย์

แสงอันร้อนแรงลอยขึ้นมาจากท้องฟ้า

มิติในพื้นที่เล็ก ๆ นี้พังทลายลงอย่างสมบูรณ์ และโซ่แห่งแก่นแท้ก็ไหลออกมาจากความว่างเปล่า แต่ถูกทำลายลงด้วยแรงกระทบที่น่ากลัว

ร่างของชายชุดเกราะสีดำถอยหนีอย่างดุเดือด แววตานั้นเย็นชามากขึ้นเรื่อย ๆ

และหลงเซี่ยก็ยืนอยู่ที่เดิมราวกับเทพแห่งสงคราม หมัดของเขายังคงอยู่และลมปราณของเขาก็ไร้เทียมทาน

การต่อสู้ครั้งนี้

ดูเหมือนว่าจะเสมอกัน

“จัดมาอีกสักชุดสิ” ชายชุดเกราะสีดำพร้อมที่จะโจมตีอีกครั้ง

หลงเซี่ยหายใจเข้าลึก ๆ และคำราม: “พอเถอะ แม้ว่าข้าจะไม่รู้ว่าเจ้าเป็นใคร แต่เจ้าควรมองไปรอบ ๆ ดีกว่า”

ชายชุดเกราะสีดำเป็นชะงักแล้วมองไปรอบ ๆ

ป่าทึบโดยรอบได้กลายเป็นความว่างเปล่าโดยสิ้นเชิง โชคดีที่มีพลังลึกลับที่ครอบคลุมผลกระทบจากการต่อสู้ของทั้งสองคนไว้เพื่อให้พลังเหล่านั้นไม่รั่วไหลออกไปและพื้นที่ทั้งหมดก็จะพังทลายลง

ในระดับของพวกเขา จะบอกว่าถ้าใช้พลังอย่างเต็มที่จะเป็นการการทำลายเมืองและทำลายประเทศก็ไม่เกินจริง

ป่าแห่งอสูรทั้งป่าไม่อาจทนได้นับประสาอะไรกับพื้นที่เล็ก ๆ ตรงกลางทั้งสอง

ในการต่อสู้ของผู้มีพลังในระดับจักรพรรดิวิญญาณพวกเขามักจะเลือกสถานที่ที่ไม่ค่อยมีคน หรือบินไปที่สูง หรือแม้แต่ไปต่างแดน

ตอนแรกในพระราชวัง จักรพรรดิและหลี่หวู่หยวนร่วมกันโจมตีผู้พิทักษ์เวหาและพลังของพวกเขาจำกัดไว้อย่างสมบูรณ์ แต่พวกเขาไม่สามารถควบคุมผลจากการต่อสู้ได้อย่างสมบูรณ์

เป็นผลให้พระราชวังพังพินาศ

หัวใจของชายเกราะดำเย็นชาเล็กน้อย

ผู้ชายคนนี้

เขาไม่เพียง แต่สกัดกั้นการโจมตีทั้งหมดของเขาเท่านั้น แต่ยังมีพลังในการจำกัดผลจากการต่อสู้ได้อีกด้วย?

ความแข็งแกร่งนี้น่ากลัวขนาดไหนกัน?

เห็นได้ชัดว่าหลงเซี่ยไม่ต้องการทำลายพื้นที่นี้ดังนั้นเขาจึงควบคุมการต่อสู้ในพื้นที่เล็ก ๆ นี้ อย่างไรก็ตามหากชายชุดเกราะสีดำมุ่งมั่นที่จะต่อสู้อีกครั้งหลงเซี่ยก็ไม่สามารถรับประกันได้ว่าเขาจะสามารถจำกัดพลังที่มาจากการต่อสู้ต่อไปได้โดยให้ดูเหมือนว่าเขาไร้เทียมทาน

“มนุษย์เอ๋ย จงออกไปเถอะ เครื่องรางภูตไม่ใช่สิ่งที่เจ้าจะครอบครองได้” ชายชุดเกราะสีดำหยุดต่อสู้ แต่ยังคงคำรามด้วยความโกรธ

หลงเซี่ยส่ายหัว “มันไม่เกี่ยวกับเจ้า”

หลังจากนั้นหลงเซี่ยก็เปิดช่องมิติอีกครั้งและจากไปอย่างชาญฉลาด

ชายชุดเกราะดำไม่ได้หยุดหลงเซี่ย

เพราะเขารู้ว่าเขาเป็นไม่ได้เป็นคู่ต่อสู้ของหลงเซี่ย หากจะหยุดเขาต่อไปก็จะมีแต่ทำให้อีกฝ่ายโกรธเท่านั้น