ไหปีศาจ - บทที่ 656 สัตว์วิญญาณแปลก ๆ ในหิมะ

บทที่ 656 สัตว์วิญญาณแปลก ๆ ในหิมะ

บทที่ 656

สัตว์วิญญาณแปลก ๆ ในหิมะ

บรรยากาศแปลก ๆ ไปชั่วขณะ

หลงเซี่ยเงียบไปครู่หนึ่ง “งั้นก็วางมือลงซะ”

ทว่าอสูรไผ่ยังไม่ยอม

หลงเซี่ยโกรธ

เจ้าไม่ได้ล้อข้าเล่นใช่ไหม

ทันใดนั้นจิตสังหารก็พุ่งสูงขึ้น หมัดของหลงเซี่ยล่องลอยไปในอากาศ ลมปราณอันน่ากลัวเบ่งบานอีกครั้งระหว่างสวรรค์และโลก หมัดสังหารมนตราปรากฏขึ้นอีกครั้ง

ราวกับว่าท้องฟ้าจะแตกเป็นเสี่ยง ๆ อีกครั้ง

อสูรไผ่ตกใจ

มันเคยได้เห็นพลังของหมัดสังหารมนตรามาแล้ว

หลงเซี่ยใช้ท่านี้มาแล้วหลายครั้งในตอนที่ต่อสู้กับพวกมัน แต่ละกำปั้นทำให้รู้สึกมันสั่นไปทั้งหัวใจ มีเพียงอสูรสีเขียวเท่านั้นที่ทนทานการโจมตีของหลงเซี่ยได้

อสูรไม้ไผ่รู้ว่าตนเองไม่สามารถต้านทานการโจมตีนี้ได้แน่ มันจึงหันศีรษะและวิ่งหนีไป

“ อย่าคิดว่าจะหนีพ้น!” หลงเซี่ยพุ่งตามไป

อสูรไผ่กลัวมากจึงพยายามอย่างเต็มที่ที่จะวิ่งหนีกลับไปทางเดิม ถ้ามันวิ่งกลับไปหาอสูรสีเขียว มันน่าจะมีโอกาสมีชีวิตรอดได้มากกว่า

แต่สิ่งที่มันไม่ได้สังเกตเลยก็คือ หลงเซี่ย ที่อยู่ข้างหลังกลับหายไปเสียอย่างนั้น?

แม้ว่ามันจะสังเกตเห็นว่าไม่มีหลงเซี่ยอยู่ข้างหลัง แต่มันก็ไม่กล้าที่จะหยุด มันคิดเพียงแค่ว่าหลงเซี่ยเร็วเกินกว่าที่มันจะรับรู้ได้

อสูรไม้ไผ่วิ่งอยู่เป็นเวลานาน แต่ก่อนที่มันจะวิ่งกลับไปถึงบริเวณปราสาทภูต มันก็ได้ยินเสียงคำรามลั่นบนท้องฟ้า พร้อมกับแสงพราวปกคลุม

มันหันขึ้นไปมอง

ทันใดนั้นอสูรไผ่ก็เห็นร่างของอสูรสีเขียวล้มลงกับพื้นอย่างหนัก ร่างกายของสิงโตสีเขียวเปรอะเปื้อนไปด้วยเลือด และเริ่มที่จะแตกสลาย แท่นดอกบัวสีเขียวโบราณของมันแตกสลายกลายเป็นเศษเล็กเศษน้อยไปทั่วพื้น เหลือเพียงใบไม้สีเขียวที่เหี่ยวเฉาเพียงไม่กี่ใบ ซึ่งแสดงให้เห็นว่าแก่นวิญญาณของอสูรสีเขียวได้ถูกโจมตีอย่างหนัก

ข้างบนเหนือท้องฟ้า หลงเซี่ยมองลงไปบนพื้นอย่างไม่แยแส ราวกับราชาผู้ควบคุมทุกสิ่ง

อสูรเขียวที่เห็นอสูรไผ่กลับมา ไม่ได้มีท่าทีโกรธ มันเพียงแต่ตกใจและคำราม“เจ้ากลับมาทำอะไรที่นี่?”

“ข้าถูกเขาไล่ตามมา” อสูรไผ่รู้สึกมึนงง

เดี๋ยวก่อน ชายคนนั้นกำลังต่อสู้กับอสูรเขียวที่นี่

แล้วใครกันที่กำลังไล่ล่ามัน?

ตัวปลอมงั้นหรือ ?

นั่นมันเป็นไปไม่ได้ ไม่มีเหตุผลเลย ทำไมหมัดสังหารมนตราที่น่ากลัวเช่นนั้นถึงเป็นของปลอมไปได้

“วิ่งหนีไปสิ” อสูรเขียวจ้องไปที่อสูรไม้ไผ่ “ภาพตรงหน้าเจ้ามันชัดเจนไม่พอรึไง เจ้าอยากตายรึ?

อสูรไผ่รีบหันกลับและวิ่งหนีอีกครั้ง

แต่หลงเซี่ยกลับมองดูมันโดยไม่คิดที่จะไล่ตาม

อสูรสีเขียวจ้องมองไปที่หลงเซี่ย “เจ้าจะฆ่าพวกเราจริง ๆ เหรอ มันผิดกฎแล้ว เจ้าจะไม่สามารถเปิดพรมแดนลับได้ด้วยวิธีนี้แน่”

“ข้ากำจัดพวกเจ้าไปทีละคนก็ได้” หลงเซี่ย กล่าว

“ไม่ มันเป็นไปไม่ได้” “หากเจ้าไม่ได้จัดการพวกเราในเวลาเดียวกัน มันจะบังคับให้พวกเราฆ่าตัวตายและปิดพรมแดนลับนั้นจนสนิท”

หลงเซี่ยขมวดคิ้ว

มัน? บังคับให้ฆ่าตัวตาย?

มันพูดถึงอะไร?

หลงเซี่ยต้องการถามอีกครั้ง แต่อสูรเขียวก็ไม่ได้ตอบ เห็นได้ชัดว่าเพราะมันพูดประโยคนั้น ร่างของสิงโตเขียวจึงเริ่มเหี่ยวเฉา เพียงชั่วพริบตาเดียวพลังของมันก็หายไปถึงหนึ่งในสิบ

ฉากนี้ทำให้เขาหนาวสั่น

……

……

อสูรไผ่วิ่งหนีอีกครั้ง แต่ก็ต้องหมดหวัง

หลงเซี่ยที่เพิ่งไล่ล่าจนเกือบฆ่ามันตาย ได้ปรากฏตัวต่อหน้าต่อตามันอีกครั้ง

“แยกร่าง?” อสูรไผ่หน้าซีด

ทำไมอีกฝ่ายถึงยังมีพลังวิญญาณที่ทรงพลังเช่นนี้

นี่มันแย่มากที่แม้จะเป็นร่างแยกแต่อีกฝ่ายก็ยังคงมีประสิทธิภาพในการต่อสู้เท่าเดิม

อสูรไผ่กลัวมากจึงหันหลังวิ่งต่อ

ในขณะนี้อารมณ์ของมันได้ลดลงไปบางส่วน มันจึงเปลี่ยนทิศทางหนี แต่ปลายทางสุดท้ายก็คือถิ่นฐานของอสูรหิมะ

อสูรสีเขียวไม่สามารถพึ่งพาได้เพราะมันได้รับบาดเจ็บมากเกินไป ความหวังของมันจึงมีเพียงแค่ตามหา อสูรหิมะ และหากรวมพลังของพวกมันทั้งสองเข้าด้วยกันพวกมันอาจจะมีโอกาสรอดจากเงื้อมมือของมนุษย์คนนี้

……

……

ภูเขาหิมะ

ฉูจงฉวน และคนอื่น ๆ ต่างกังวล

แต่ในที่สุดตวนซีดูเหมือนจะรู้สึกได้ถึงอะไรบางอย่าง ดวงตาสีฟ้าของมันสว่างขึ้นเล็กน้อยจากนั้นมันก็กระโดดเพื่อส่งสัญญาณออกมา

“เอาล่ะเตรียมตัวลุยกันได้เลย” เหวินเสี่ยวกล่าวด้วยเสียงต่ำ

ฉูจงฉวน มีความสุขมาก

ในขณะนี้ร่างกายของตวนซีเริ่มเปลี่ยนเป็นเทพวิญญาณไร้รูป จากนั้นเทพวิญญาณไร้รูปก็ได้กลายเป็นรูปลักษณ์ของหลงเซี่ย

แม้ว่าจะมีการเตรียมความพร้อมทางด้านจิตใจมาบ้าง แต่ ฉูจงฉวน และ เหวินเสี่ยว ก็อดไม่ได้ที่จะอุทานออกมา

ลั่วอู๋ มักจะมีเทคนิคแปลก ๆ มากมายใหม่ ๆ มาเสมอ

สัตว์วิญญาณของเขาช่างมหัศจรรย์

บางอย่างไม่ใช่ว่าพวกเขาไม่เคยสงสัย แต่พวกเขาเลือกที่จะไม่ถามโดยปริยาย เพราะทุกคนต่างก็มีความลับเป็นของตัวเอง

เมื่อมาถึงจุดนี้ ลั่วอู๋ นั้นได้เป็นศูนย์กลางของแผนการ เขาจึงปล่อยให้ความลับของตัวเองปรากฏตัวต่อหน้าทุกคน

“ตวนซี มันขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว” ฉูจงฉวน กล่าวอย่างจริงจัง

ตวนซีพยักหน้าแล้วลอยขึ้นไปในอากาศ

“หลงเซี่ย” คำรามเสียงต่ำ “ออกมาซะ อสูรหิมะ”

กองหิมะสั่นสะท้านอสูรหิมะปรากฏตัวขึ้นอย่างรวดเร็ว ใบหน้าของมันดูซีดเซียว มันไม่คาดคิดว่าจู่ๆมนุษย์คนนี้จะมาปรากฏตัวที่นี่

“เจ้าต้องการอะไร?” ดวงตาของอสูรหิมะเป็นประกาย

หลงเซี่ยพูดอย่างเย็นชา“ข้าเบื่อเกมน่าเบื่อแบบนี้แล้ว ในเมื่อข้าไม่สามารถเปิดพรมแดนลับได้ ข้าก็จะไม่หวังเครื่องรางภูตแล้ว ข้าจะฆ่าเจ้าซะ”

อสูรหิมะเมื่อเห็นหลงเซี่ยพูดคำตอบนี้ มันก็ดูเหมือนจะลุกลี้ลุกลนมาก แต่สายตาของมันกลับไปทางอื่นโดยไม่สมัครใจ เห็นได้ชัดว่ามันมีความกังวลอย่างมากเกี่ยวกับสัตว์วิญญาณที่มันซ่อนอยู่ในหิมะ

“ไม่ ไม่ มันไม่อยู่ที่นี่” มีเพียงความคิดเดียวในใจของ อสูรหิมะ

มันไม่ได้มีความกล้าหาญที่จะต่อสู้กับหลงเซี่ย มันแค่ต้องการที่จะหลบหนี โดยที่จะไม่ให้สัตว์วิญญาณในกองหิมะได้รับผลกระทบ

แน่นอนว่าอสูรหิมะไม่ได้ต่อต้านเลยและวิ่งหนี

โดยมี “หลงเซี่ย” ไล่ตามติดไป

ในที่สุด ฉูจงฉวน ก็ออกมาจากที่ซ่อน “ฮ่าฮ่า แผนประสบความสำเร็จ ในที่สุด ตราบที่อสูรหิมะ ไม่อยู่ที่นั่นวิสัยทัศน์ของถิ่นฐานของมันก็จะไร้ประโยชน์”

นี่คือการฆ่านกสองตัวด้วยหินก้อนเดียว

เขาไม่เพียง แต่ช่วย หลงเซี่ย แต่ยังช่วย ฉูจงฉวน ด้วย

ฉูจงฉวน แทบรอไม่ไหวที่จะบุกเข้าไปในกองหิมะ แม้ว่าเม็ดหิมะจะแข็งจนหาที่เปรียบไม่ได้ แต่ก็ยังยากจะต้านทานเมื่อต้องเจอกับไฟของฉูจงฉวน

“ไฟแห่งความเงียบ!”

ฉูจงฉวน อาบเปลวไฟสีเขียวทั่วร่างกายของเขาแล้วพุ่งตรงไปในกองหิมะ ตามที่คาดไว้เขาได้เข้าไปสู่ช่องมิติโดยตรง

คลื่นพลังวิญญาณอันทรงพลังถูกเปล่งออกมา

ความรู้สึกแบบนี้ทำให้ ฉูจงฉวน รู้สึกราวกับว่าเขาอยู่ในที่ราบที่เต็มไปด้วยพลังวิญญาณ มันรู้สึกสบายมาก

“โอ้ ไม่จริงน่า” ฉูจงฉวน สงสัย

อสูรหิมะมันเปล่งพลังวิญญาณที่แข็งแกร่งขนาดนี้ออกมาได้อย่างไร

เนื่องจากการบุกรุกของ ฉูจงฉวน รอยเลื่อนหิมะทั้งหมดจึงเริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรงราวกับว่าพยายามขับไล่ผู้รุกราน แต่มันก็ยังเป็นเพียงสิ่งที่ไม่มีสติสัมปชัญญะ

มีแสงสีฟ้าและสีขาวลอยอยู่ตรงหน้าเขา

ฉูจงฉวน เดินเข้าไปอย่างช้าๆ

มันเหมือนถ้ำที่ทำจากน้ำแข็งและหิมะ

ข้างในนั้นมีสัตว์วิญญาณสีฟ้าคล้ายน้ำแข็งตัวเล็ก ๆ กำลังวิ่งไปมา ดูมีชีวิตชีวา แต่เห็นได้ชัดเลยว่าสัตว์วิญญาณตัวเล็กนั้นไม่ค่อยมีความสุข

เพราะมันติดอยู่ในถ้ำนี้

ฉูจงฉวน มองไปที่มัน

มันคือสัตว์วิญญาณตัวสีฟ้า ขนาดเล็กคล้ายกับกวาง ขนของมันเปล่งแสงสีฟ้าราวกับคริสตัล มันน่ารักและมีเสน่ห์มาก มันเขาเดี่ยวและลำตัวเรียว ส่องแสงเหมือนเพชรสดใส นอกจากนี้มันยังมีหนวดมังกรสีขาวหิมะคู่หนึ่งลอยอยู่รอบตัวเหมือนริบบิ้น

อสูรหิมะหรือ ?

ไม่ ไม่ อสูรหิมะ ไม่เป็นเช่นนี้แน่

นี่มันภูตในตำนานชัด ๆ

มันเป็นสัตว์วิญญาณที่มีระดับที่สูงกว่าภูตน้ำ คงมีเพียงทะเลสาบวิญญาณที่บริสุทธิ์ที่สุดเท่านั้นที่สามารถให้กำเนิดราชาแห่งน้ำ สัตว์วิญญาณลึกลับตัวนี้ได้

ใครจะไปคิดว่าอสูรหิมะได้กักขังราชาแห่งน้ำเอาไว้ในแก่นวิญญาณร่างกายของมันเอง