ไหปีศาจ - บทที่ 703 แสร้งทำเป็นสงบ

บทที่ 703 แสร้งทำเป็นสงบ

บทที่ 703

แสร้งทำเป็นสงบ

ในบ้านหินหลังเล็ก ๆ

ไอเลือดอันสยดสยองของเลือดที่เต็มไปด้วยพลังวิญญาณค่อยๆเพิ่มขึ้น ส่วนแซคเฒ่าที่ทนมองไม่ได้ ก็ได้ถอนตัวออกจากบ้านหินหลังเล็กนั้นไป

การเผาไหม้แก่นวิญญาณและเลือด รวมกันเป็นพลังวิญญาณบริสุทธิ์จากนั้นค่อย ๆ หลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายของ ลั่วอู๋

ลั่วอู๋รู้สึกได้ถึงร่างกายที่แตกสลายของเขา ซึ่งหมดสติไปนานนั้นค่อย ๆ รู้สึกอบอุ่นขึ้น จากนั้นก็ร้อนรุ่มราวกับถูกฝังอยู่ในหินหนืด

“อา”

ลั่วอู๋อดไม่ได้ที่จะตะโกนออกมา

เขารู้สึกประหลาดใจที่พบว่าเส้นเสียงของเขาหายดีเป็นปกติแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็ยังอ่อนแอเกินไปที่จะพูด

ด้วยพลังวิญญาณที่ลดลงไปของผู้กล้าทั้งสิบแปดคนที่อยู่รอบตัวเขา ในที่สุดแก่นวิญญาณที่เสียหายของลั่วอู๋ก็เริ่มฟื้นตัวภายใต้ความชุ่มชื้นของพลังวิญญาณบริสุทธิ์

ทันทีที่วิญญาณของลั่วอู๋ถูกสั่นคลอนเขาก็เริ่มใช้ทักษะดูดซับพลังวิญญาณในอากาศ เพื่อที่จะฟื้นฟูตัวเองและคลายความกดดันของนักรบทั้งสิบแปดคน

แขนขาที่หักของเขาหลุดออกอย่างช้า ๆ จากนั้นก็เริ่มงอกแขนขาใหม่ที่ยังเด็กเหมือนเด็กทารกออกมา

“ขอบคุณมาก” ลั่วอู๋คิดอย่างเงียบ ๆ

เขาเป็นคนที่ชอบล้างแค้นและทดแทนบุญคุณมาโดยตลอด

ทำให้เมื่อมองไปที่ใบหน้าอันชราภาพของนักรบแซคทั้งสิบแปดคน ลั่วอู๋ก็รู้ว่าเขาเป็นหนี้ครั้งใหญ่

เวลาผ่านไป

ในที่สุดแก่นวิญญาณของเขาก็ฟื้นคืนสู่ระดับที่สามารถการดูดซับพลังวิญญาณได้ด้วยตัวเอง แม้ว่าแขนขาของเขาจะยังไม่เติบโตเต็มที่ก็ตาม แต่ลั่วอู๋ก็สามารถลุกขึ้นนั่งได้แล้ว เขาพูดออกมา “พอได้แล้ว!”

ประโยคนี้มีความผันผวนทางจิตวิญญาณ จนนักรบทั้งสิบแปดคนสามารถเข้าใจคำพูดของลั่วอู๋ได้

พวกเขาถอนหายใจด้วยความโล่งอก จากนั้นก็หยุดการกระทำเผาผลาญแก่นวิญญาณลง พวกเขาทุกคนก็ล้มลงกับพื้น ลมปราณของพวกเขาลดลงมาก พวกเขาอายุมากขึ้นจนมีริ้วรอยที่เห็นได้ชัดบนใบหน้า

นักรบสามคนที่มีระดับมิติวิญญาณต่ำสุดหมดสติลงไป

กูระ บังคับร่างกายตัวเองเดินไปที่ประตูและตะโกนสองสามครั้ง ทันใดนั้นชาวแซคก็บุกเข้ามาและพานักรบทั้งสามคนนั้นไปพัก

เขามีความแข็งแกร่งสูงสุดในกลุ่ม ดังนั้นเขาจึงมีสภาพดีกว่าคนอื่น ๆ เล็กน้อย แต่ขณะนี้มิติวิญญาณของเขานั้นลดลงจนเหลือเพียงมิติวิญญาณระดับเงิน มิติหนึ่งหรือสอง แสดงให้เห็นถึงความเหนื่อยล้าของพวกเขา

มันเป็นอย่างที่เขาจินตนาการไว้จริง ๆ นี่ถือเป็นสถานการณ์อันเลวร้ายสำหรับเหล่าแซค

“ขอบคุณมาก” ลั่วอู๋มองดูนักรบแซคเหล่านั้น ด้วยความอึมครึม

กูระ ยิ้มและส่ายหัว “ถ้าไม่มีผู้มีพระคุณละก็ พวกเราชาวแซคก็คงไม่สามารถแข็งแกร่งได้ถึงขนาดนี้ ไหนจะเผชิญกับวิกฤตอาหารอีก ที่ผ่านมาด้วยความช่วยเหลือของท่านผู้มีพระคุณพวกเราถึงใช้ชีวิตรอดกันมาถึงวันนี้ได้ นี่เป็นการกระทำที่คุ้มค่ามากแล้วที่พวกเราสามารถช่วยชีวิตท่านได้ด้วย การเสียสละมิติวิญญาณของพวกเรา”

แก่นวิญญาณของเขาอ่อนแอลงมาก จนเกือบจะหมดสภาพ เห็นได้ชัดว่าสถานะปัจจุบันของเขาไม่พร้อมที่จะปลดปล่อยพลังวิญญาณอีกแล้ว

ลั่วอู๋เงียบไปครู่หนึ่งแล้วจึงส่ายหัว

อาวุธและอาหารก่อนหน้านี้นั้นเป็นเพียงการค้า แม้ว่าชาวแซคจะขอมาจากลั่วอู๋ แต่พวกเขาก็ไม่ได้เป็นหนี้อะไรลั่วอู๋

มันเป็นแค่เรื่องของผลประโยชน์ ต่างจากเรื่องนี้

“ข้าจะหาทางช่วยให้เจ้ากลับมาเหมือนเดิม” ลั่วอู๋ กล่าว

ความแข็งแกร่งทางแก่นวิญญาณของกูระนั้นยากเกินกว่าที่จะรักษาให้กลับมาได้ โชคดีที่คนอื่น ๆ นั้นไม่ได้ยินคำพูดของลั่วอู๋ เพราะถ้าได้ยินก็คงไม่มีใครเชื่อเขา

กูระ พูดคำสั่งเฉพาะ จากนั้นก็นำนักรบที่เหลือออกจากบ้านหินไป

เขาต้องการให้ ลั่วอู๋ ได้พักผ่อนอย่างเต็มที่

และนั่นก็คือสิ่งที่ลั่วอู๋ต้องการเช่นกัน

ตอนนี้เขานั้นยังอ่อนแอมาก แม้ว่าสภาพร่างกายของเขาจะฟื้นขึ้นมาบ้างแล้ว แต่ร่างกายของเขาก็ยังเต็มไปด้วยบาดแผล เส้นวงจรพลังวิญญาณของเขาเสียหายเกือบทั้งหมด และความเสียหายของแก่นวิญญาณก็ยังไม่ฟื้นตัวดี

แม้ว่าการเผาไหม้แก่นวิญญาณและเลือดของนักรบ มีผลอันน่าอัศจรรย์ในการฟื้นตัวจากการบาดเจ็บ แต่ความสามารถในการซ่อมแซมแก่นวิญญาณและพลังวิญญาณนั้นมีน้อยนิดมาก

ดังนั้นลั่วอู๋จึงต้องจัดการเรื่องนี้ด้วยตนเอง

ลั่วอู๋หลับตาและพยายามสื่อสารกับสัตว์วิญญาณของเขาผ่านพลังแห่งพันธสัญญาวิญญาณ แต่ไม่นานนักใบหน้าของเขาก็มืดมัว

เพราะเขาไม่สามารถรู้สึกถึงมันได้เลย

เขาไม่สามารถสัมผัสถึงการมีอยู่ของต้าหวงได้ แล้วนับประสาอะไรกับการสื่อสาร

“ดูเหมือนว่าจะไกลเกินไปสินะ” ลั่วอู๋ถอนหายใจ

นรกมนตรานั้นเป็นห้วงมิติที่ถูกเปิดขึ้นมาใหม่ แม้ว่าจะติดอยู่กับห้วงมิติหลัก แต่ก็ยังคงเป็นช่องว่างมิติที่แยกออกมา

ที่นี่มีห้วงมิติความว่างเปล่าอันไม่มีที่สิ้นสุดขวางกั้นอำนาจพลังแห่งพันธสัญญาวิญญาณเอาไว้อยู่

“จากที่นี่ดูเหมือนว่าข้าจะไม่สามารถส่งข้อความผ่านพลังแห่งพันธสัญญาได้ ใช้พลังวิญญาณไปกับการฟื้นฟูน่าจะดีกว่า”

นี่ทำให้ลั่วอู๋เศร้า

เขาไม่รู้เลยว่าตอนนี้เกิดอะไรขึ้นกับหลี่หยิน ตวนซีฟื้นขึ้นมารึยัง ฉูจงฉวนเป็นยังไงบ้าง พวกเขาอาจจะคิดว่าลั่วอู๋ตายไปแล้วและกำลังเสียใจอยู่

อาการบาดเจ็บของเขานั้นเริ่มคงที่ ทำให้ลั่วอู๋มีเวลามาคิดถึงเรื่องเหล่านี้

แต่ยิ่งคิดถึงเรื่องพวกนี้ก็ยิ่งทำให้เขาอารมณ์เสีย

เขาจึงคิดว่าควรจะเอาห้วงความคิดไปตั้งเป้าที่การฟื้นตัวให้ดี แล้วพยายามกลับไปที่นั่น หลังจากฟื้นตัวเรียบร้อยแล้วดีกว่า

ตอนนั้นเองแซคเฒ่าก็เดินเข้ามาอย่างช้า ๆ เขาถือชามหินขนาดเล็กที่มีเนื้อปรุงสุกหลายชิ้นอยู่ข้างใน

มีไม่กี่อย่างที่สามารถใช้เป็นเชื้อเพลิงสำหรับนรกมนตราได้ ทำให้การทำอาหารเป็นเรื่องยากมากที่นี่ ดังนั้นชาวแซคจึงมักกินอาหารดิบ

แต่ตอนนี้มันดีขึ้นเล็กน้อย เพราะมีนักรบอยู่ในเผ่ามากขึ้น พวกเขาเหล่านั้นสามารถอุ่นอาหารโดยการต้มด้วยพลังวิญญาณและเลือดของตัวเอง เพื่อให้ผู้คนในเผ่ารับประทานอาหารที่ปรุงสุกขึ้นมาได้

อาหารปรุงสุกนั้นมีค่ามาก เช่นเดียวกับเนื้อสัตว์ที่สะอาด นี่จึงทำให้เห็นได้ชัดว่าแซคเฒ่าให้ความสำคัญกับลั่วอู๋เป็นอย่างมาก

“กินอะไรหน่อยสิ” แซคเฒ่าวางชามหินขนาดเล็กไว้บนเตียงหินและพูดออกมาเป็นภาษามนุษย์

ลั่วอู๋ไม่เกรงใจ เขาจับเนื้อขึ้นมาแล้วกลืนใส่ลงในกระเพาะอาหารของเขาทันที อาหารนั้นไม่เพียง แต่สามารถช่วยฟื้นฟูความแข็งแรงทางกายภาพ แต่ยังสร้างเสริมพลังวิญญาณในร่างได้อีกด้วย

การกินให้มาก จึงเป็นสิ่งที่ดีสำหรับการฟื้นตัว

แม้ว่าเนื้อพวกนี้จะไม่อร่อย แต่ลั่วอู๋กินพวกมันจนหมด

“เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า เจ้ามาโผล่ในนรกมนตรานี่อีกครั้งได้อย่างไร ในตอนที่คนรับร่างของเจ้าเข้ามาจากข้างนอก ข้านึกว่าเจ้าตายไปแล้วด้วยซ้ำ แซคเฒ่าถาม

ลั่วอู๋ถอนหายใจและวางชามหินเล็ก ๆ ลง “ข้าเจอศัตรูที่ร้ายกาจ จนถูกไล่ให้หนีมายังนรกมนตรา”

ความจริงเรื่องมันซับซ้อนกว่านี้มากจนลั่วอู๋ไม่อยากเสียพลังงานของเขาไปกับการเล่าเรื่องทั้งหมด

แน่นอนว่าแซคเฒ่าเองก็ไม่ได้อยู่ที่นี่เพื่อฟังเรื่องราว

“ใกล้จะถึงเวลาตามข้อตกลงครั้งต่อไปแล้ว” แซคเฒ่ากล่าว “ตอนนี้อาหารและยาของเผ่าเราใกล้จะหมดลงเต็มที”

ดวงตาของลั่วอู๋ขยับ

หากไม่มีข้อตกลงนี้ เขาเกรงว่าแซคเฒ่าคงจะไม่ตัดสินใจที่จะให้นักรบทั้งสิบแปดคนปฏิบัติกับเขาแบบนั้นแน่

เพราะยังไงซะค่าใช้จ่ายในการรักษาลั่วอู๋นั้นสูงเกินไปมาก

“ธุรกิจของพวกเราจะยังคงดำเนินต่อไป” ลั่วอู๋พูด

แซคเฒ่าถอนหายใจด้วยความโล่งอก “ดีแล้ว”

ในความเป็นจริงแล้วลั่วอู๋ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าธุรกิจของพวกเขาจะสามารถดำเนินต่อไปได้หรือไม่ เขาจะกลับไปได้ยังไง? สำนักโล่พิทักษ์ยังอยู่ดีไหม? สำนักเฉียนหลงจะยังคงปลอดภัยจริง ๆ งั้นหรือ?

สิ่งเหล่านี้ล้วนเป็นปัญหา

แต่เขาไม่สามารถพูดออกไปได้

ตอนนี้ถ้าเขาต้องการที่จะอยู่รอดในนรกมนตรา เขาต้องพึ่งพาพลังของชาวแซค ดังนั้นเขาจึงต้องแสดงให้เห็นถึงคุณค่าของตัวเอง

“ใช่แล้ว” จู่ ๆ ลั่วอู๋ก็พูดขึ้น “ข้าต้องการส่งจดหมายกลับไป”

มีช่องว่างห้วงมิติในเผ่าของชาวแซค ซึ่งปลายทางนำไปสู่บ้านพักของลั่วอู๋ในสำนักเฉียนหลง น่าเสียดายที่มันเป็นไปไม่ได้ที่จะส่งคนที่ยังมีชีวิตผ่านไปทางนั้น แต่มันก็เป็นไปได้ที่จะส่งจดหมายไป

แซคเฒ่าไม่คิดว่าจะมีปัญหาอะไร เขาจึงพยักหน้า “ยังไงก็ตามพวกเรามี ยากระต่ายหยกเหลืออยู่ไม่มากเท่าไหร่แล้ว ข้าเกรงว่าพวกเราจะเปิดช่องว่างห้วงมิติได้มากสุดก็เพียงสองครั้งเท่านั้น”

ยากระต่ายหยกเป็นวัตถุวิญญาณที่สามารถใช้รักษาความมั่นคงของห้วงมิติได้ มันจึงถูกใช้ทุกครั้งที่เปิดช่องว่างห้วงมิติ

“ดีข้าจะได้ขอมันมาเพิ่ม” ลั่วอู๋ยังคงดูสงบ

ไม่มีใครสามารถเข้าไปยังที่บ้านพักในสำนักเฉียนหลงได้ หากไม่ได้รับความยินยอมจากเจ้าของ นี่เป็นกฎของสำนัก เฉียนหลง ยิ่งไปกว่านั้นทางเข้า ออกช่องห้วงมิตินั้นถูกซ่อนอยู่ นอกจากลั่วอู๋แล้วมีเพียงหลี่หยินเท่านั้นที่รู้ว่ามันอยู่ที่ไหน

ลั่วอู๋ได้แต่ภาวนาในใจ

หลี่หยิน เจ้าต้องกลับไปที่บ้านพักของข้าในสำนัก เฉียนหลงให้ได้นะ