ไหปีศาจ - บทที่ 708 โอกาสในการพัฒนามิติวิญญาณ

บทที่ 708 โอกาสในการพัฒนามิติวิญญาณ

บทที่ 708

โอกาสในการพัฒนามิติวิญญาณ

งูหลามนั้นเป็นส่วนหนึ่งของเต่าสังหารจักรพรรดิ มันจึงมีร่างกายที่ทรงพลังมากและฟื้นตัวกลับมาได้ อย่างไรก็ตามมันก็ไม่กล้าที่จะโจมตีลั่วอู๋อีก และกลับเข้าไปพัวพันอยู่ใต้กระดองเต่าส่งเสียงขู่ฟ่อ ๆ

“มาเถอะเจ้าเต่า” ลั่วอู๋ไม่คิดว่าเขาจะแก้ปัญหาได้ด้วยการสะท้อนการโจมตีของมันกลับไปเพียงสองครั้ง ดังนั้นเขาจึงไม่หยุดที่จะท้าทายเต่าสังหารจักรพรรดิ

นี่ทำให้เต่าสังหารจักรพรรดิโกรธจัด

เดิมทีมันก็เป็นสัตว์วิญญาณที่เต็มไปด้วยอารมณ์แห่งความรุนแรงอยู่แล้ว เมื่อหางงูหลามของมันได้รับบาดเจ็บและถูกลั่วอู๋ยั่วโมโห มันจึงยิ่งโกรธขึ้นไปอีก

“กรร!” เต่าสังหารจักรพรรดิกระทืบเท้าเหยียบย่ำลงบนพื้น

แผ่นดินสั่นสะเทือนจนเกิดรอยแตกนับไม่ถ้วน จากนั้นพื้นโลกก็แยกออก มันปล่อยน้ำกรดอันเต็มไปด้วยพลังวิญญาณที่มีฤทธิ์กัดกร่อนให้หลั่งไหลออกมา

ลั่วอู๋รู้สึกประหลาดใจ

ไม่จริงน่า

เดิมเขาคิดว่ามันเป็นเพียงทักษะแผ่นดินไหวธรรมดา แต่เขาไม่คาดคิดว่าจะถึงขั้นที่ทำให้พื้นโลกแตกออกได้ถึงขนาดนี้ ไหนจะพลังวิญญาณแห่งการกัดกร่อนที่ไหลออกมาอีก

หากสิ่งมีชีวิตที่มีมิติวิญญาณระดับทองขั้นสูงตกลงไปในน้ำกรดพลังวิญญาณแห่งการกัดกร่อนนี้ เกรงว่าแม้แต่ละอองเลือดก็คงไม่มีเหลือ กลายเป็นความว่างเปล่าในทันทีที่ตกลงไป

“ถึงมันจะน่ากลัว แต่เจ้าไม่มีความสามารถในการควบคุมพลังวิญญาณนี้ได้อย่างอิสระใช่ไหมล่ะ ?” ลั่วอู๋บ่นพึมพำอย่างช่วยไม่ได้

แต่จังหวะต่อมาลั่วอู๋ก็แทบอยากจะตบปากตัวเอง

ช่างเป็นปากที่แกว่งหาเสี้ยนเหลือเกิน

เต่าสังหารจักรพรรดิคำรามพร้อมปล่อยน้ำกรดพลังวิญญาณออกมาอีกระลอก พลังวิญญาณแห่งการกัดกร่อนที่ทำให้หายใจไม่ออกแพร่กระจายออกไปอย่างรวดเร็ว

จากนั้นน้ำกรดก็กลายเป็นลูกศรน้ำกรดบินไปทั่วท้องฟ้า ลูกศรนับหมื่นลูกถูกยิงออกไปพร้อม ๆ กัน

ลั่วอู๋ขมวดคิ้ว

เขาต้องหยุดพวกมันลงเดี๋ยวนี้

ถ้าโดนศรเหล่านั้นมีหวังจบไม่สวยแน่ ร่างกายของเขาคงจะกลายเป็นขี้เถ้าลอยหายไปแน่ เพราะเขาไม่ได้มีร่างกายที่แข็งแกร่งเทียบเท่ากับเต่าสังหารจักรพรรดิ

“ดาบแห่งการป้องกัน!” ลั่วอู๋ปล่อยดาบพลังวิญญาณออกมาอีกครั้ง ดาบวิญญาณกระจายออกกลายเป็นม่านดาบและปกคลุมจากศีรษะของลั่วอู๋ลงมาในรูปแบบของร่ม

ลูกศรกรดเข้าปะทะกับม่านดาบวิญญาณจนเกิดเสียงกัดกร่อนของกรด โชคดีที่อัตราการกัดกร่อนนั้นยังช้ามาก

“ช่างทักษะดาบที่ทรงพลังจริง ๆ”

ลั่วอู๋ถอนหายใจ เขาไม่นึกเลยว่าทักษะดาบที่เขาใช้มันจะยอดเยี่ยมและทรงพลังถึงขนาดนี้ เขาไม่คิดด้วยซ้ำว่าตัวเองจะสามารถปลดปล่อยทักษะดาบพลังวิญญาณที่มีพลังป้องกันแข็งแกร่งถึงขนาดนี้ได้

สมกับเป็นทักษะที่ หลินเจิ้ง ผู้ทรงพลังเป็นคนคิดค้นขึ้น

พลังของเขาสามารถป้องกันทักษะของเต่าสังหารจักรพรรดิได้ง่ายขนาดนี้เชียวหรือ? เกรงว่าเขาจะประเมินตัวเองอ่อนแอเกินไป

“แน่จริงก็ยิงมาอีกสิ” ลั่วอู๋มีรอยยิ้มที่ริมฝีปากของเขาและยังคงพูดยั่วยุต่อ

เต่าสังหารจักรพรรดิทนต่อไม่ไหว มันจึงเริ่มโจมตีลั่วอู๋ต่อทันที

พื้นโลกแตกออก ท้องฟ้าถูกดูดลงไปในพลังวิญญาณแห่งการกัดกร่อนเป็นระยะทางหลายร้อยลี้รอบ ๆ พลังทำลายล้างของมันรุนแรงจนเกือบจะเหมือนวันสิ้นโลก อบอวลไปด้วยกลิ่นอายแห่งการทำลายล้าง

ลั่วอู๋บินหลบไปทั่วท้องฟ้าโดยอาศัยเพียงทักษะดาบแห่งการป้องกันสะท้อนการโจมตีของเต่าสังหารจักรพรรดิกลับไป

ความเร็วของเต่าสังหารจักรพรรดินั้นเร็วไม่พอที่จะหลบ แต่ทักษะดาบของลั่วอู๋เองก็สามารถสะท้อนการโจมตีกลับไปได้เพียงทิศทางเดียว แต่แน่นอนว่าการโจมตีของเต่าสังหารจักรพรรดินั้นก็ไม่สามารถข้ามผ่านม่านดาบมาได้เช่นกัน

การต่อสู้ดำเนินต่อเนื่องไปเกือบสามชั่วโมงโดยที่ยังไม่มีฝ่ายใดได้รับบาดเจ็บ การต่อสู้นี้ดูจะยืดเยื้อไปอีกนาน

จังหวะนี้เองลั่วอู๋ก็ได้พบว่ารูปแบบของดาบระบำแห่งความตายนั้นดูเหมือนจะเปลี่ยนไป ซึ่งทำให้เขาประหลาดใจมาก สีแดงบนใบดาบนั้นเข้มขึ้นเรื่อย ๆ แล้วจึงค่อยๆเปลี่ยนเป็นสีดำ

ว่ากันว่าเมื่อดาบเลือดเดือดเลื่อนระดับขึ้นไปสู่ระดับสวรรค์ได้อย่างสมบูรณ์ มันก็จะเปลี่ยนไปเป็นดาบวิญญาณที่มีคุณสมบัติเหมาะสมที่สุดสำหรับผู้เป็นนายของมัน

ตัวอย่างเช่นดาบเลือดเดือดของผู้บัญชาการหลิงหลง ดาบนั้นได้กลายเป็นดาบที่มีพลังแก่นแท้ทักษะของดาบสังหารเก็งจิน ซึ่งมีพลังในการฆ่าสังหารอันคมกริบไร้ที่เปรียบ นอกจากนี้มันยังสามารถรับพลังวิญญาณของพยัคฆ์ขาวได้ถึง 100%

“เจ้ากำลังจะพัฒนาระดับตัวเองขึ้นไปงั้นเหรอ?” ลั่วอู๋พยายามสื่อสารกับดาบระบำแห่งความตาย

ทันใดนั้นดาบระบำแห่งความตายก็ส่งอารมณ์อันรุนแรงออกมา

มันต้องการเลือด

มันต้องการเลือดมหาศาล ของตัวตนอันทรงพลัง

หลังจากการต่อสู้มาอย่างยาวนาน ในที่สุดวิญญาณดาบในดาบระบำแห่งความตายก็ได้พัฒนาเติบโตขึ้นไปอีกขั้น ตอนนี้โอกาสที่ดาบระบำแห่งความตายจะก้าวขึ้นสู่มิติวิญญาณที่สูงกว่าเดิมได้มาถึงแล้ว ทว่าตอนนี้มันยังไม่มีพลังวิญญาณมากเพียงพอ

มันคงจะเป็นเรื่องน่าเสียดายมาก หากมันล้มเหลว

การหาโอกาสที่ดีสำหรับการวิวัฒนาการ ย่อมดีกว่าการพึ่งพาเลือดเพียงอย่างเดียว

“ยังไม่ได้” ลั่วอู๋ปลอบประโลมวิญญาณดาบที่กำลังจะก่อตัวขึ้น “เจ้าต้องทนไปก่อนตอนนี้ แล้วเจ้าจะได้ดื่มเลือดของสัตว์วิญญาณเพิ่มในภายหลัง”

เมื่อลั่วอู๋ปลอบประโลมมันเสร็จ ดาบระบำแห่งความตายก็ขานรับด้วยการส่งเสียงดาบอันชัดเจนออกมา เหมือนว่าเห็นด้วยกับเขา

ลั่วอู๋จ้องมองไปที่เต่าสังหารจักรพรรดิอย่างกังวล: ทำไมมันยังไม่เข้ามาด้วยตัวเองอีก

ชายหนึ่งคนและเต่าหนึ่งตัวต่อสู้กันอีกครั้ง

พื้นดินแตกระแหงไปทั่ว ท้องฟ้ามืดเริ่มครึ้ม

การโจมตีของเต่าสังหารจักรพรรดิดุเดือดมากขึ้นเรื่อย ๆ ก่อนหน้านี้มันนอนหลับมานานเกินไป ตอนนี้การต่อสู้กับลั่วอู๋จึงได้ปลุกพลังวิญญาณในเลือดของมัน ทำให้มันแข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อย ๆ

ใบหน้าของลั่วอู๋เริ่มหนักอึ้ง อากาศเริ่มนิ่งลง สภาพแวดล้อมดูเหมือนจะกลายเป็นทะเลลึกอันไร้ความเคลื่อนไหวใด ๆ

จากนั้นจู่ ๆ พื้นดินก็ถูกปกคลุมด้วยน้ำแข็งบาง ๆ

“อาณาเขตวิญญาณ” มีแสงวาบสว่างผ่านดวงตาของลั่วอู๋

มีเพียงตัวตนระดับเพชรเท่านั้น ที่สามารถสร้างอาณาเขตวิญญาณของตัวเองได้ ซึ่งแน่นอนว่านี่ไม่รวมผู้ที่มีทักษะอาณาเขตส่วนตัว

อย่างไรก็ตามเต่าสังหารจักรพรรดินั้นไม่มีทักษะอาณาเขตส่วนตัว การเปลี่ยนแปลงรอบตัวมันนั้นไม่ใช่การเปล่งพลังวิญญาณออกมาสร้างอาณาเขตวิญญาณ แต่เป็นเพราะมันเริ่มรวบรวมพลังวิญญาณทั้งหมดในแถบนี้เข้ามา นั่นก็เพราะว่า

อีกไม่นานมิติวิญญาณของมันกำลังจะเลื่อนขึ้นไปอีกขั้นใหญ่ ๆ

“มาเถอะเจ้าเต่าให้ข้าได้เห็นความแข็งแรงของเจ้าหน่อย” ลั่วอู๋เปิดม่านดาบวิญญาณขึ้นและหัวเราะอย่างดุร้าย “อย่าให้ต้องเสียหน้าท่านบรรพบุรุษของเจ้าเลย”

ดาบแห่งการป้องกันนั้นถูกใช้บ่อยมากขึ้นเรื่อย ๆ ด้วยทักษะนี้เท่านั้น เขาถึงจะสามารถหยุดการโจมตีของอีกฝ่ายได้ แต่ถ้าเขาถูกลากเข้าไปอาณาเขตวิญญาณขึ้นมาละก็ เขาก็จะแพ้ในทันที

เมื่อได้ยินคำเยาะเย้ยของ ลั่วอู๋ เต่าสังหารจักรพรรดิก็คำรามอย่างโกรธเกรี้ยวขึ้นไปบน ระเบิดลมปราณดั้งเดิมของมันออกมา

“ตูม”

มันปล่อยพลังวิญญาณที่เป็นของเต่าทักษิณออกมา

แน่นอนว่ามันทำแบบนี้ได้เพียงชั่วคราว

เพราะมันนั้นไม่ใช่บรรพบุรุษของมัน

ลมปราณของมันทะลุผ่านม่านดาบของลั่วอู๋ ลงเขาบินลองออกไป ทิ้งรอยลากบนพื้นลงกว่า 1 ลี้

“แค่ก แค่กโหดมาก” ลั่วอู๋ลุกขึ้นจากพื้น มือของเขาสั่นอย่างไม่สามารถควบคุมได้ เลือดในร่างและดาบระบำแห่งความตายต่างก็ส่งเสียงสะอื้นออกมาอย่างเห็นได้ชัด

แต่แทนที่ใบหน้าของเขาจะเป็นใบหน้าแห่งความหดหู่และสิ้นหวัง ใบหน้าของลั่วอู๋ในตอนนี้กลับเต็มไปด้วยความตื่นเต้น

นี่มันประสบความสำเร็จชัด ๆ

เลือดของสัตว์วิญญาณระดับทองขั้นสูงที่คู่ควรจะเป็นแหล่งพลังงานในการยกระดับดาบระบำแห่งความตายได้มาอยู่ที่นี่แล้ว

สิ่งที่ลั่วอู๋ต้องการก็คือกระตุ้นให้เต่าสังหารจักรพรรดิได้รับการเลื่อนมิติวิญญาณ มันอาศัยอยู่ในนรกมนตรามานานตั้งกว่า 8000 ปี แต่ก็ยังไม่สามารถเลื่อนระดับได้เสียที่

เพียงแต่มันยังไม่ต้องการ

เนื่องจากการพัฒนามิติวิญญาณนั้นต้องใช้ความเข้าใจและยอมรับในสวรรค์และโลก จากนั้นจึงปล่อยพลังวิญญาณให้ไหลเวียนเข้าสู่ร่างกาย เสริมสร้างแก่นกำเนิดของตนเองและดำเนินการเปลี่ยนระดับชีวิตให้สมบูรณ์ขึ้น

หากไม่มีการเตรียมพร้อมไว้เป็นอย่างดี มันก็จะดูดซับพลังวิญญาณชั่วร้ายเข้าไปในการวิวัฒนาการ ซึ่งความภาคภูมิใจตามธรรมชาติของมันไม่มีทางยอมให้เกิดเรื่องแบบนั้นแน่ เพราะนั่นจะทำให้มันจะเบี่ยงเบนไปจากเส้นทางวิวัฒนาการสู่การเป็นเต่าทักษิณ

อย่างไรก็ตาม การที่มันสะสมพลังวิญญาณมาเกือบ 8000 ปี เองก็ไม่ใช่ตัวแปรที่จะสามารถมองข้ามไปเฉย ๆ ได้ มันจึงต้องพยายามข่มตัวเองไม่ให้ฝืนวิวัฒนาการ

แต่ว่าด้วยสถานการณ์ในตอนนี้เต่าสังหารจักรพรรดิถูกลั่วอู๋ยั่วยุทำให้มันรู้สึกโกรธเกรี้ยวอย่างรุนแรง มันจึงไม่สามารถยับยั้งการวิวัฒนาการได้อีกต่อไป และเลือกที่จะฝืนเลื่อนระดับมิติวิญญาณตัวเอง

“ช่วงเวลาที่กำลังเพ่งสมาธิกับการเลื่อนขั้นมิติวิญญาณ มักจะเป็นช่วงเวลาที่เขาอ่อนแอที่สุด” ลั่วอู๋กำดาบในมือไว้แน่น

แม้ว่าตอนนี้เต่าสังหารจักรพรรดิจะดูงดงามด้วยแสงส่องสว่าง เต่าและงูต่างร้องคำรามร่วมกัน กระทืบเท้าทำให้พื้นโลกสั่นสะเทือน ดูเหมือนว่าแม้แต่ดาวอันมืดมิดบนท้องฟ้าเก้าดวงที่เป็นดั่งสัญลักษณ์ของปรมาจารย์ปีศาจแห่งนรกมนตราทั้งเก้าเองก็จะกลายเป็นของมัน

หากมันวิวัฒนาการได้สำเร็จละก็มันจะแข็งแกร่งและอันตรายขึ้นกว่าเดิมมาก เรียกได้ว่าขึ้นไปถึงมิติวิญญาณระดับเพชรที่เหนือกว่ามิติวิญญาณระดับทองขั้นสูงลิบลับกันเลยทีเดียว

ทว่าตอนนี้มันกำลังอยู่ในช่วงระหว่างขั้นตอนการชำระล้าง

นี่เป็นช่วงเวลาที่มันอ่อนแอที่สุด

ลั่วอู๋หายใจเข้าลึก ๆ และยกดาบวิญญาณในมือของเขาขึ้น “ข้าหวังว่า ที่ข้าคิดจะได้ผลนะ”

ดาบแห่งการทำลายล้าง!

จงออกมา

ที่ใบดาบของลั่วอู๋ถูกห่อหุ้มด้วยพลังวิญญาณแห่งการทำลายล้างอันน่าสะพรึงกลัว

แม้ว่าสัตว์วิญญาณของเขาจะไม่ได้อยู่รอบ ๆ แต่ความเข้าใจในแก่นแท้ทักษะแห่งการทำลายล้างของเขาก็ยังมั่นคง ลั่วอู๋จึงได้ใช้พลังของแก่นแท้แห่งการทำลายล้าง สร้างทักษะดาบแห่งการทำลายล้างขึ้นมา

“ฮ่าฮ่าฮ่า ข้านี่อัจฉริยะจริง ๆ” ลั่วอู๋หัวเราะ

เขารู้สึกว่าจะทำแบบนี้ได้มานานแล้ว

และตอนนี้เขาก็ได้ประสบความสำเร็จ

“ตายซะ”

ลั่วอู๋บินไปข้างหน้าเต่าสังหารจักรพรรดิที่กำลังอยู่ในช่วงสำคัญของการพัฒนายกระดับมิติวิญญาณ มันจะเสียสมาธิฟุ้งซ่านไปคิดเรื่องอื่นตอนนี้ไม่ได้

เขาจึงได้ใช้ดาบระบำแห่งความตายที่ห่อหุ้มด้วยพลังวิญญาณแห่งการทำลายล้างตัดลงไปที่หางของเต่าที่เป็นร่างของงูเหลือม

ใช่แล้ว

เขาต้องเริ่มจากตรงนี้ก่อน

หัวงูถูกสะบั้นหลุดออกมาทันที เลือดอันเข้มข้นของมันไหลทะลักออกมา ท้องฟ้าเต็มไปด้วยห่าฝนของเลือดร้อน ๆ พุ่งกระจายไปทั่ว