ไหปีศาจ - บทที่ 710 ช่างเป็นเนื้อที่ชิ้นใหญ่อะไรอย่างนี้

บทที่ 710 ช่างเป็นเนื้อที่ชิ้นใหญ่อะไรอย่างนี้

บทที่ 710

ช่างเป็นเนื้อที่ชิ้นใหญ่อะไรอย่างนี้

ณ ถิ่นฐานของชาวแซค

กูระ นักรบอันดับหนึ่งของเผ่ากำลังนั่งอยู่ในถังหิน เขาอาบน้ำยาสีขุ่นอยู่ โดยในน้ำเต็มไปด้วยซากแขนขาที่เหลืออยู่ของสิ่งมีชีวิตอันน่าขยะแขยงต่าง ๆ เช่นแมงป่องและแมงมุม ซากเหล่านั้นลอยอยู่บนของเหลวส่งกลิ่นเหม็นหืนออกมา

วิธีรักษาด้วยน้ำยานี้เป็นสูตรที่ทางเผ่าได้รวบรวมมาอย่างยากลำบากจนเสร็จสิ้นสมบูรณ์ หลังจากการพยายามมาหลายต่อหลายครั้ง

แม้ว่าผลลัพธ์จะไม่ดีเท่าไหร่นักและเต็มไปด้วยสารน่ารังเกียจมากมายในนั้น แต่มันก็มีประโยชน์มากสำหรับการรักษาร่างกาย โดยมีเพียงแค่สามคนในเผ่าแซคทั้งหมดเท่านั้นที่มีคุณสมบัติเพียงพอที่จะใช้บ่ออาบยานี้

ถ้าหากต้องพึ่งพายาชนิดนี้บ่อย ๆ แม้แต่เขาเองก็คงจะต้องเสียชีวิตลงอย่างแน่นอน

อย่างไรก็ตามตราบใดที่เขาสามารถฝ่าฟันมันไปได้ เขาก็จะสามารถรักษาฟื้นฟูร่างกายของตนเองกลับมาได้

ในความเป็นจริง กูระ ไม่ต้องการของเหลวประเภทนี้อีกต่อไป เพราะสถานะที่แท้จริงของเขานั้นได้ไปถึงระดับทองแล้ว ทำให้ของเหลวเหล่านี้ไม่มีประโยชน์สำหรับเขา

แต่เพื่อช่วยให้ ลั่วอู๋ ฟื้นตัวขึ้นมาได้ เขานั้นได้เผาแก่นวิญญาณและเลือดของตนเองไปเป็นจำนวนมาก จนมิติวิญญาณของเขาก็ตกลงไปที่ระดับ เงิน มิติ 2

เพื่อป้องกันไม่ให้มิติวิญญาณเสื่อมลงไปมากกว่านี้ เขาจึงต้องพึ่งพายาเหลวเพื่อรักษาเสถียรภาพของมิติวิญญาณ

“ ฮู … ”

แก่นวิญญาณ อันชั่วร้ายบริสุทธิ์ถูกนำเข้าสู่ร่างกายของเขา

จากนั้นรอยสีดำก็ปรากฏขึ้นบนร่างกายของเขาราวกับปานพิษ ร่องรอยของความเจ็บปวดปรากฏขึ้นบนใบหน้าของกูระ แต่เพียงครู่เดียวสีดำนั้นก็หายไป ราวกับมันได้ละลายเข้าไปในร่างกายของเขา จากนั้นคิ้วของเขาก็ค่อย ๆ ขยายออกอย่างผ่อนคลาย

นี่คือข้อเสียของการฝึกฝนพลังวิญญาณในนรกมนตรา

ไม่มีใครคอยชี้ทางให้เห็น พวกเขาจะต้องฝึกฝนแบบคลำทางไปข้างหน้า กระตือรือร้นที่จะพัฒนามิติวิญญาณแบบลองผิดลองถูก ดูดซับพลังวิญญาณเข้ามาเพื่อพัฒนาร่างกาย

ทุกขั้นตอนของการฝึกฝนล้วนเป็นเรื่องที่เจ็บปวดอย่างยิ่ง

“ในที่สุดข้าก็กลับไปที่มิติวิญญาณระดับทองได้เสียที แต่ข้าไม่รู้เลยว่าเมื่อไหร่ข้าถึงจะฟื้นตัวกลับมาได้อย่างสมบูรณ์อีก” กูระ ยิ้มอย่างขมขื่นและลุกขึ้นจากถังหิน

ของเหลวในถังหินได้ถูกเขาดูดซับไปเรียบร้อยแล้ว เหลือเพียงน้ำยาอันขุ่นมัวและส่งกลิ่นเหม็น สิ่งเหล่านี้เป็นสารตกค้างที่เหลืออยู่ จึงเป็นเพียงของเสียที่มีความเป็นพิษสูง

กูระ เดินออกจากห้องของเขา ทำให้ชาวแซคต่างมีความสุขกันมากที่ได้พบเขา

“ กูระออกมาแล้ว!”

“สุดยอดจริง ๆ ”

“ตราบใดที่เจ้ายังอยู่ที่นี่ พวกเราก็วางใจได้”

“ ยังมีเนื้อสะอาดเหลืออยู่ รีบ ๆ ฟื้นกลับมาไว ๆ นะ ข้าจะเอามาให้เจ้า”

ผู้คนในเผ่าต่างให้ความช่วยเหลือกับเขาอย่างอบอุ่น

กูระตอบด้วยรอยยิ้มอันอบอุ่นใจ ตราบที่เขาสามารถปกป้องพวกพ้องจากความทุกข์ยากได้ เขาพร้อมทำทุกอย่าง

แซคเฒ่าเองก็ได้มาที่นี่ด้วย เขาเป็นคนที่มีจิตใจดีและดูแก่มาก แต่ในความเป็นจริงแล้ว แซคเฒ่านั้นมีอายุเพียงแค่ 40 ปี

“หัวหน้าเผ่า” คำทักทายอย่างเคารพดังมาจากทุก ๆ คนในเผ่า

กูระ เห็นเขาก็ทักทันที “ท่านหัวหน้าเผ่า ท่านสุขภาพไม่ดีเท่าไหร่ ท่านควรพักผ่อน”

“ไม่เป็นไรไม่เป็นไร” แซคเฒ่ากล่าวด้วยรอยยิ้ม “สภาพของเจ้ากลับมาดีขึ้นรึยัง”

“ข้ากลับขึ้นมาเป็นมิติวิญญาณระดับทองได้แล้ว” กูระ ตบหน้าอกของเขา

“ดีมาก ดีมาก”

แซคเฒ่าดูมีความสุขมาก

“ เอาเถอะ แล้วพี่น้องคนอื่น ๆ ล่ะ” กูระถาม

มีนักรบทั้งหมด 18 คนในเผ่าที่ได้เผาแก่นวิญญาณและเลือด เพื่อช่วยให้ลั่วอู๋ฟื้นสภาพร่างกายของเขากลับมา ระดับกูระยังตกต่ำถึงขนาดนี้คนอื่น ๆ ย่อมมีสภาพแย่ลงไปตามธรรมชาติ

บรรยากาศแย่ลงมาในทันที

ผู้คนชาวแซคต่างมองหน้ากันด้วยรอยยิ้มอันขมขื่น

กูระตะลึง “มีอะไรงั้นเหรอ?”

“พวกเขายังไม่ฟื้นตัวเลย ตอนนี้มิติวิญญาณของพวกเขาล่มสลายไปแล้ว” แซคเฒ่ากล่าวโดยไม่ปิดบัง

“นี่มันเกิดขึ้นได้ยังไง!”

“ไม่แปลกหรอก วัสดุที่ใช้ในการทำน้ำยาอาบนั้นมีไม่เพียงพอ พวกเราสามารถรวบรวมพวกมันเข้าด้วยกันเพื่อช่วยให้เจ้าฟื้นมาก่อนได้เพียงคนเดียวเท่านั้น พวกเราต้องการนักรบที่แข็งแกร่งมาปกป้องเผ่า” แซคเฒ่ากล่าวอย่างจริงจัง “ไม่เช่นนั้นเผ่าของเราก็คงจะไม่สามารถต้านทานภัยอันตรายจากภายนอกได้”

ริมฝีปากของ กูระ ขยับและเขาไม่สามารถพูดอะไรได้

แม้แต่ยาเหลวที่เป็นอันตรายก็ยังหายาก สำหรับเผ่าแซคในตอนนี้

“ ชีวิตของพวกเขาไม่ตกอยู่ในอันตรายใช่ไหม?” กูระ ถามหลังจากที่เงียบไปนาน

แซคเฒ่าส่ายหัว “ไม่ต้องกังวลไป สิ่งที่พวกเขาสูญเสียไปมีเพียงความสามารถในฐานะนักรบ อย่างไรก็ตามสภาพของพวกเขาก็ยังดีกว่าคนธรรมดาทั่วไปมาก”

กูระได้ แต่ถอนหายใจและยอมรับความเป็นจริง

ทันใดนั้นเสียงของเด็กน้อยก็ดังขึ้นมา “ไม่เป็นไรท่านอาจารย์ บอกว่าจะแก้ปัญหาเรื่องอาหารและยารักษาโรคให้พวกเราเอง”

ทุกคนมองไปทางต้นเสียง

แน่นอนว่านั่นเป็นเสียงของนารุน้อย ใบหน้าเด็กของเขาเต็มไปด้วยความจริงจัง

ทุกวันลั่วอู๋ใส่แก่นแท้ดาบลงไปให้เขาได้ทำความเข้าใจ แม้ว่าเขาจะยังไม่เข้าใจมันทั้งหมด แต่เขาก็รู้สึกได้ถึงพลังวิญญาณจากทักษะของอาจารย์

อาจารย์มีพลังอำนาจมากกว่าท่านลุงมาก

ในเมื่อลั่วอู๋บอกว่าจะแก้ไขให้ เขาก็คงจะทำตามนั้นได้อย่างแน่นอน

ผู้คนในเผ่าต่างทำอะไรไม่ถูก

พวกเขาทุกคนต่างรู้ดีว่าลั่วอู๋กำลังทำอะไร

มันบ้ามากที่จะไปท้าทายกับเต่าวิญญาณที่อยู่ในจุดสูงสุดของมิติวิญญาณระดับทองขั้นสูง

กูระอยากจะถามกลับไป แต่เขาก็เลือกที่จะยิ้มอย่างช่วยไม่ได้แทน เต่าวิญญาณที่อยู่ในจุดสูงสุดของมิติวิญญาณระดับทองขั้นสูง? เกรงว่าถ้าเป็นเขาที่ไป เขาก็คงจะตายในการโจมตีของมันเพียงครั้งเดียว

แม้ว่าผู้มีพระคุณอย่างลั่วอู๋จะมีความแข็งแกร่งของระดับทองขั้นสูง แต่เขาก็เป็นเพียงผู้ใช้พลังวิญญาณที่ไม่มีสัตว์วิญญาณ ความแข็งแกร่งของลั่วอู๋ถูกลดลงเป็นอย่างมาก อีกทั้งยังได้รับบาดเจ็บสาหัสในช่วงเริ่มต้นของการฟื้นตัว ด้วยความแข็งแกร่งระดับนั้น

เขาจะไปเอาชนะเต่าวิญญาณได้ยังไง

กูระก้มศีรษะลงแล้วถาม “นารุตัวน้อยเจ้าบอกว่าเขาจะแก้ปัญหาเรื่องอาหารและยารักษาโรคให้กับพวกเรางั้นเหรอ?”

นารุน้อยพยักหน้าอย่างหนัก “ใช่นั่นคือสิ่งที่ท่านอาจารย์พูด”

“ แล้วเขาจะแก้ไขมันยังไง?”

“เอ่อ … ” นารุสับสน

เด็กน้อยอายุเพียงไม่ถึงสี่ขวบ ย่อมไม่รู้อะไรมากนัก เขาแค่เชื่อใจในตัวลั่วอู๋

กูระ ได้ แต่ส่ายหัว ความหวังของเขาดูจะไร้ผล

ที่นารุออกมาแบบนี้ก็เพราะว่า ป้าและคนอื่น ๆ ในเผ่าต่างโกรธอาจารย์ของเขากันอย่างเห็นได้ชัด

พวกเขาหันหน้าหนีจากนารุ และทำทีเป็นไม่สนใจ

อย่างไรก็ตามพวกเขามีสิ่งที่สำคัญกว่าจะต้องทำ พวกเขาไม่มีเวลามาสนใจเรื่องพรรค์นี้

“ฮึ่ม แล้วแต่พวกเจ้าเลย ข้าจะไปตามหาท่านอาจารย์” นารุน้อยหันหน้าไปทางพวกเขาอย่างโกรธ ๆ แล้ววิ่งออกไป โดยไม่ลืมที่จะนำหอกไม้ของตัวเองติดมือไปด้วย

มันอันตรายเป็นอย่างยิ่งที่จะวิ่งออกไปภายนอกคนเดียว

ไม่ต้องพูดถึงจุดที่ว่าเขาเป็นเพียงเด็กอายุต่ำกว่าสี่ขวบ

แม้แต่หนูวิญญาณที่อ่อนแอที่สุด ก็ยังแข็งแกร่งกว่านารุน้อยที่อายุไม่ถึงสี่ขวบ

แต่เมื่อเด็กน้อยโกรธเขาก็ไม่ได้สนใจคำเตือนของพ่อแม่อีกต่อไป แม้ว่าพวกเขาจะเตือนนารุหลายต่อหลายครั้งแล้วว่าอย่าออกไปไหนคนเดียว

พวกยามคุ้มกันเผ่าเองก็ไม่ได้สนใจเลย พวกเขาคิดเพียงว่านารุตัวน้อยกำลังเล่นซ่อนหาอยู่ พวกเขาจึงไม่ได้ตามไปดูอย่างจริงจัง และปล่อยให้นารุวิ่งออกไป

“ท่านอาจารย์ ท่านอาจารย์หายไปไหนแล้ว” นารุน้อยคิด

น่าจะเป็นทางทิศตะวันตก

นารุน้อยวิ่งไปทางทิศตะวันตก

วิ่งต่อไปเรื่อย ๆ

โชคดีที่เขาไม่เจอกับอันตราย

แต่หลังจากวิ่งไปได้ประมาณสิบนาที นารุก็รู้สึกเหนื่อยจนเดินไม่ไหว สภาพแวดล้อมรอบตัวเขานั้นมืดมนและน่ากลัว

นารุน้อยจึงเริ่มร้องไห้

“ฮือ ข้าอยากกลับบ้าน”

ในเวลานี้เสียงอันงงงวยก็ดังขึ้นมา “ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็กลับไปที่เผ่าสิ มันอยู่ข้างหลังเจ้าไม่ใช่เหรอ?”

นารุน้อยหยุดร้องไห้และมองไปรอบ ๆ

ที่ตั้งของเผ่านั้นอยู่ห่างออกไปถึง 100 เมตร

แต่หลังจากวิ่งไปเพียงแค่สิบนาที ด้วยความแข็งแกร่งของนารุตัวเล็ก เขานั้นสามารถเดินไปได้ไกลได้แค่นั้น

โอ้ ในที่สุดเสียงนี้มัน

นารุน้อยเปลี่ยนใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาของเขาให้กลายเป็นรอยยิ้ม

จากนั้นเขาก็มองไปตรงหน้า เงยขึ้นไปหาคนที่เพิ่งพูดกับเขา

“ท่านอาจารย์!” นารุน้อยร้องออกมาด้วยความตื่นเต้น

ใช่แล้ว เขาคือลั่วอู๋

ลั่วอู๋เตรียมจะกลับไปยังเผ่าแซค แต่เขาดันมาเจอกับนารุตัวน้อยที่กำลังร้องไห้งอแงจะกลับบ้าน

เมื่อมองไปที่นารุที่เขามากอดขาของเขาอย่างตื่นเต้น ลั่วอู๋ก็สับสน

เขาไม่ควรยอมรับเด็กโง่คนนี้เป็นศิษย์เลย

แต่ช่างมันเถอะ ตอนนี้เขาต้องกลับไปที่เผ่าแซคก่อน

ลั่วอู๋กอดนารุตัวน้อย อุ้มเขากลับไปที่เผ่าแล้วทิ้งอุ้งเท้าเต่าขนาดใหญ่ลงบนพื้นอย่างแรง

“ มันตายแล้ว” ลั่วอู๋บ่นและตะโกน “ออกมากินเนื้อมันกัน!”

ชาวแซคเดือดพล่านในทันที

ทุกคนมองไปที่อุ้งเท้าเต่าขนาดใหญ่เท่าเนินเขา ตกอยู่ในสภาพที่เต็มไปด้วยโคลน

ช่างเป็นเนื้อชิ้นใหญ่อะไรอย่างนี้