ไหปีศาจ - บทที่ 722 ถึงเวลาที่เจ้าสำนักจะต้องกลับมาแล้ว

บทที่ 722 ถึงเวลาที่เจ้าสำนักจะต้องกลับมาแล้ว

บทที่ 722

ถึงเวลาที่เจ้าสำนักจะต้องกลับมาแล้ว

หากต้องการที่จะอธิบายสิ่งที่น่าเกลียดและน่ากลัวมาก ส่วนใหญ่มักจะใช้คำว่าดุร้าย

แต่ความจริงแล้วสัตว์ร้ายกระหายเลือดนั้นไม่ได้น่ากลัวมากนัก ตั้งแต่สมัยโบราณมีสัตว์ที่น่ากลัวและแปลกประหลาดกว่าสัตว์ร้ายกระหายเลือดมากมาย แต่เสียงมันนั้นเหมือนการทุบหินและทำให้เกิดความกลัวได้ง่าย

ยิ่งไปกว่านั้นสัตว์ร้ายกระหายเลือดไม่ใช่สัตว์ที่โหดร้ายและไม่เคยมีการบันทึกไว้ในหนังสือโบราณว่าสัตว์ร้ายกระหายเลือดฆ่าล้างตามใจชอบ

หากจะระบุพลังวิญญาณของสัตว์ร้ายกระหายเลือดควรเป็นระดับเพชร เมื่อมันวิวัฒนาการไปถึงขีดสุดปีกจะงอกออกมาจากเอวและมีพลังพิเศษต่าง ๆ ที่ทรงพลัง

การเดินตัวตรงเป็นเพียงสถานะหนึ่งของพวกมัน พวกมันนั้นสามารถเปลี่ยนจากรูปสัตว์เป็นครึ่งคนเพื่อปรับให้เข้ากับสถานการณ์ต่าง ๆ ได้

“ไม่แปลกใจเลยที่มันมาโผล่ที่นี่ได้” ลั่วอู๋แอบพูดในใจ

สัตว์ร้ายกระหายเลือดไม่ใช่ปีศาจและดูเหมือนว่าสัตว์ร้ายทั้งสองไม่ได้ถูกรุกรานโดยพลังวิญญาณชั่วร้ายที่จะส่งผลบังคับให้มันกลายเป็นปีศาจ

แม้ว่าผนึกมนตราจะทรงพลัง แต่มันก็มุ่งเป้าไปที่ปีศาจเท่านั้น

ดังนั้นสัตว์ร้ายกระหายเลือดจึงสามารถมาที่นี่ได้

“พวกมันเป็นผู้ส่งสารแห่งปรมาจารย์ปีศาจหรือ?” ลั่วอู๋มองดูพวกมันอย่างระมัดระวังและพบว่าพวกมันน่าจะเป็นชายหนึ่งหญิงหนึ่ง สัตว์ร้ายกระหายเลือดตัวผู้และตัวเมีย

ความแข็งแกร่งไม่น่าจะถึงระดับเพชร แต่ก็คงจะอยู่ระดับสูงสุดของระดับทองขั้นสูง

สิ่งนี้ทำให้ลั่วอู๋โล่งใจเล็กน้อย

เพราะแม้ว่าจะมีศักยภาพระดับเพชร แต่ก็ยังยากที่จะก้าวไปสู่ระดับเพชรได้

มันแปลกมาก สัตว์ร้ายกระหายเลือดทั้งสองตัวนี้นั้นมาจากไหน? สัตว์ร้ายโบราณตัวนี้หายากมาก ในช่วงหลายพันปีที่ผ่านมาไม่เคยได้ยินข่าวของสัตว์ร้ายกระหายเลือดเลย แล้วมันมาปรากฏในนรกมนตราได้อย่างไร

ถ้ามันอยู่ตั้งแต่ช่วงเริ่มต้นของการเปิดนรกมนตรามันก็จะอยู่มานานกว่า 8000 ปี มันก็น่าจะสามารถไปสู่ระดับเพชรได้แล้ว

ขณะที่ลั่วอู๋ลังเล สัตว์ร้ายกระหายเลือดทั้งสองก็เคลื่อนไหวทันที

“…”

สัตว์ร้ายกระหายเลือดทั้งสองดูเหมือนจะพูดคุยกัน แต่ก็น่าเสียดายที่ลั่วอู๋นั้นไม่เข้าใจที่มันพูด

ตามที่ตะขาบตัวใหญ่บอก ผู้ส่งสารแห่งปรมาจารย์ปีศาจมาที่นี่เมื่อหนึ่งเดือนก่อน เหตุใดพวกมันจึงยืนอยู่ที่เชิงเขาแทนที่จะปีนขึ้นไป

ประมาณหนึ่งชั่วโมงผ่านไป

ทันใดนั้นสัตว์ร้ายกระหายเลือดทั้งสองก็แยกจากกันและพวกมันได้จากไปในทิศทางตรงกันข้าม ความเร็วของพวกมันนั้นเร็วมากและพวกมันก็หายไป

ลั่วอู๋กลัวจนใจเต้น

อีกฝ่ายพบตัวเขาแล้วหรือยัง?

ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของเขา ถ้าเผชิญหน้ากับสัตว์ร้ายกระหายเลือดที่อยู่ระดับยอดทองขั้นสูงทั้งสอง เกรงว่ามันจะอันตรายไม่มากก็น้อย แม้ว่าดาบเทพพิทักษ์จะทรงพลัง แต่ว่าดาบก็สามารถต้านทานการโจมตีจากทิศทางใดทิศทางหนึ่งเท่านั้น ซึ่งทำให้ยากต่อการรับมือกับการโจมตีแบบกลุ่ม

แต่ไม่นานลั่วอู๋ก็สงบลง

เขาไม่รู้สึกถึงอันตรายที่ใกล้เข้ามา

ยิ่งไปกว่านั้นหากอีกฝ่ายต้องการที่จะจัดการกับตัวเองก็ไม่จำเป็นต้องแยกกันลอบโจมตี พวกมันสามารถโจมตีโดยตรงได้เลย

เห็นได้ชัดว่าพวกมันได้จากไปแล้ว

ลั่วอู๋ลังเลอยู่ครู่หนึ่งและเดินขึ้นไปอย่างเงียบ ๆ

ภูเขายังคงเป็นเหมือนครั้งที่แล้ว มันเงียบและรอบ ๆ ก็เงียบมาก ยกเว้นลมที่รุนแรงของลมปีศาจที่ไม่เคยจางหายจากบนยอดเขาและจะรู้สึกได้ถึงความเจ็บปวดจากการที่ผิวหนังแตกเนื่องจากได้เข้าไปใกล้

“ลมชั่วร้ายสีดำอ่อนแอลงจริง ๆ” ลั่วอู๋ขมวดคิ้ว

ในตอนแรกลั่วอู๋ที่อยู่ระดับเกือบจะต้องพยายามอย่างเต็มที่ในการทนต่อลมชั่วร้ายสีดำเพื่อปีนเขาและเกือบตายในสายลมที่ชั่วร้ายนี้

แต่ตอนนี้ความแรงของลมที่ชั่วร้ายอ่อนกำลังลง คาดว่าผู้ใช้พลังวิญญาณระดับเงินขั้นสูงสุดก็สามารถที่จะต้านทานมันได้

นั่นเป็นเรื่องแปลก

ผนึกมนตรากำลังอ่อนกำลังลงจริงหรือ?

ลั่วอู๋รู้สึกไม่สบายใจที่จะเข้าไปใกล้และทันใดนั้นรูม่านตาของเขาก็หดตัวราวกับเห็นภาพที่น่ากลัวมาก

ตอนนี้มันอยู่ไกลเกินไปและสัตว์ร้ายกระหายเลือดทั้งสองก็สะดุดตา ลั่วอู๋จึงไม่สังเกตเห็นสิ่งผิดปกติที่เชิงเขา

ไม่ไกลจากสถานที่ที่สัตว์ร้ายกระหายเลือดอาศัยอยู่ มีหลุมขนาดใหญ่เป็นสีดำเหมือนกับหลุมฝังศพที่เพิ่งขุด

ลมปราณแห่งความตายลอยออกมาจากหลุม

นรกมนตรานั้นมืดเกินไปและหลุมนั้นลึกมากจึงไม่สามารถมองเห็นได้ว่ามีอะไรอยู่ในนั้น แต่ถึงอย่างนั้นลั่วอู๋ก็ยังรู้สึกใจสั่น

สัญชาตญาณบอกเขาว่าในนั้นไม่มีอะไรที่ปกติอย่างแน่นอน

“นายท่าน…” เสียงของจื่อซวนดังขึ้นในใจของลั่วอู๋

ลั่วอู๋พูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “เจ้าก็รู้สึกเหมือนกันใช่หรือไม่”

“ใช่มันเป็นกลิ่นของเลือด”

ลั่วอู๋หายใจเข้าลึก ๆ

ไม่มีกลิ่นพิเศษในอากาศ แต่ในฐานะที่เป็นจิตวิญญาณของดาบแห่งการป้องกัน จื่อซวนสามารถแยกแยะสิ่งผิดปกติได้อย่างแน่นอน

หลังจากได้รับการเลื่อนระดับไปสู่ระดับสวรรค์ ดาบเทพพิทักษ์ก็เปลี่ยนสภาพไปโดยสิ้นเชิงและสูญเสียลักษณะของการดูดเลือดไป แต่มันได้รับการพัฒนาอย่างมากในด้านการโจมตีและการป้องกัน

แต่เมื่อพูดถึงความไวต่อเลือดดาบเทพพิทักษ์ก็ไม่ได้อ่อนแอกว่าเลย

ลั่วอู๋เดินช้า ๆ ไปที่ขอบหลุม พลังวิญญาณของเขาได้ควบแน่นที่ดวงตา

สายตาของเขาดีขึ้นในช่วงเวลาสั้น ๆ เขาเห็นซากศพจำนวนนับไม่ถ้วน

เลือดสีดำข้นราวกับหมึกกลายเป็นทะเลสาบแห่งความตาย มีตอไม้จำนวนนับไม่ถ้วนลอยอยู่เหนือหัวงู หางจระเข้ ขาแมงมุม ปีกที่ฉีกขาด….

ลั่วอู๋เห็นปีศาจที่คุ้นเคยมากมายอยู่ในนั้น

พวกมันกลายเป็นเศษเล็กเศษน้อยและลอยอยู่ในสระเลือดสีดำ

แม้ว่าลั่วอู๋จะฆ่าปีศาจไปมากมาย แต่เขาก็อดไม่ได้ที่จะอาเจียนออกมาเมื่อเห็นฉากนี้

“ฝีมือพวกมันรึ?” มีความสงสัยอยู่ในดวงตาของลั่วอู๋

“ไม่ใช่ว่าสัตว์ร้ายกระหายเลือดไม่ใช่สัตว์ที่โหดร้ายหรอกรึ? ทำไมพวกมันถึงฆ่าปีศาจจำนวนมาก”

แม้ว่าจะไม่มีปัญหากับสภาพแวดล้อมของนรกมนตราแต่ปีศาจโดยทั่วไปจะสมองไม่ดีและอารมณ์ของพวกมันอยู่ใน เชิงลบอย่างมาก แต่ก็ไม่น่าฆ่าตามอำเภอใจ

ยิ่งไปกว่านั้นสัตว์ชนิดพิเศษชนิดนี้มักมีพลังวิญญาณที่พิเศษ ซึ่งไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะติดเชื้อจากพลังปีศาจที่ชั่วร้ายเช่นเดียวกับอาชูร่าที่ฉูจงฉวนนำไปจากที่นี่

พลังของอาชูร่าสามารถต้านทานการรุกรานของพลังปีศาจที่ชั่วร้ายได้

นอกจากนี้ยังมีเต่าสังหารจักรพรรดิที่ถูกลั่วอู๋ฆ่า มันได้อาศัยอยู่ในนรกมนตรามานานกว่า 8000 ปี และอิทธิพลของพลังปีศาจที่ชั่วร้ายที่มีต่อมันก็ไม่มากนัก

นอกจากนี้

“ช่างเป็นอะไรที่แปลกเสียจริง” ลั่วอู๋ขมวดคิ้วแน่น “มันมีธรรมเนียมพิเศษอะไรที่ต้องการโยนปีศาจที่ถูกฆ่าทั้งหมดลงหลุมด้วย?”

ลั่วอู๋เงียบไปครู่หนึ่ง แต่ตัดสินใจที่จะปีนขึ้นไปบนภูเขาก่อน

สัตว์ร้ายกระหายเลือดสองตัวนี้กำลังจะทำอะไรเขาไม่สามารถควบคุมได้

ดังนั้นลั่วอู๋จึงบินตรงขึ้นไปบนภูเขา

ลมปีศาจสีดำนั้นอ่อนแรงมาก นอกจากนี้ความแข็งแกร่งของลั่วอู๋ยังได้รับการพัฒนาอย่างมากดังนั้นจึงง่ายต่อการปีนขึ้นไปบนภูเขา

มันยังคงเป็นทางราบเล็ก ๆ มีเสาหินสีดำขนาดใหญ่ฝังอยู่ในภูเขาพื้นผิวของเสาหินเรียบและเรียบเช่นเดียวกับ หินออบซิเดียนอันล้ำค่า

ลั่วอู๋มองไปรอบ ๆ และไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง

ดวงดาวสีดำทั้งเก้าดวงบนท้องฟ้ายังคงเหมือนเดิมราวกับว่าพวกมันไม่มีวันสัมผัสได้ถึงครึ่งของพวกมัน ยังคงอยู่เบื้องบนเบ่งบานด้วยแสงสลัว

“ท่านเจ้าสำนัก” ลั่วอู๋กล่าวเบา ๆ

ลมสีดำกำลังพัดไปมา

ไม่มีปฏิกิริยาใด ๆ เลย

“ท่านเจ้าสำนัก?” ลั่วอู๋เร่งเสียงให้ดังมากขึ้น

ยังคงไม่มีการตอบสนอง

ไม่มีทาง

เป็นไปได้ไหมที่เขาจะหลับ? เมื่อเขามาครั้งแรกผนึกนี้ได้พูดคุยกับเขา

ลั่วอู๋ได้แต่ตะโกนออกมา “ท่านเจ้าสำนักถึงเวลาต้องลุกขึ้นแล้ว ช่วยข้าด้วย ! ”

……

ยังมีแต่ความเงียบ

ไม่มีการตอบสนองใด ๆ