ไหปีศาจ - บทที่ 732 เข้าวัง

บทที่ 732 เข้าวัง

บทที่ 732

เข้าวัง

ทิศทางตะวันออกเฉียงใต้เป็นที่ราบโดยทั่วไปไม่สามารถมองเห็นภูเขาสูง ๆ ได้เลยโดยส่วนใหญ่มีเพียงเนินเขาและเนินเตี้ย ๆ ซึ่งค่อนข้างหายาก

ลั่วอู๋เงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า ดาวสีดำทั้งเก้าดวงสว่างและมืด แต่จำนวนช่วงเวลาที่สว่างเพิ่มขึ้นอย่างเห็นได้ชัด

โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับดาวดวงที่แปดยิ่งอยู่ใกล้ทางทิศตะวันออกเฉียงใต้มากเท่าไหร่ดาวก็จะยิ่งสว่างมากขึ้นและแม้แต่ดาวดวงอื่น ๆ ก็จะถูกระงับ

“ดวงดาวของราชาปีศาจอมตะ” ลั่วอู๋ชะลอตัวลงและเริ่มมองดูสภาพแวดล้อมของเขาอย่างใกล้ชิด

เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่ว่าดาวดวงที่แปดจะสว่างกว่าดวงอื่น ๆ แต่บริเวณนี้เป็นที่อยู่ของดาวดวงที่แปด

แทบไม่มีปีศาจระดับต่ำที่นี่ อย่างน้อยก็อยู่เหนือระดับทอง

ลั่วอู๋เดินเข้ามาอย่างระมัดระวัง หลายครั้งที่เขาพบกับปีศาจขวางถนน เขาเลือกไม่ทำอะไรแต่เลือกที่จะไปรอบ ๆ

เพราะไม่มีความจำเป็น

เพื่อไม่ให้งูตื่น

เมื่อใกล้เข้ามาเล็กน้อยลั่วอู๋รู้สึกว่ามีวิญญาณชั่วร้ายที่น่ากลัวอย่างยิ่งในอากาศและแหล่งที่มาก็อยู่ไม่ไกลจากด้านหน้า

ลั่วอู๋สูดหายใจเข้าลึก ๆ

ดูเหมือนว่าจะมาเร็ว ๆ นี้

ในเวลานี้ด้านหน้าของที่ราบปรากฏลูกชิ้นก้อนใหญ่ดูแปลกตามากแถมยังมีชีวิตให้คนดูขนลุก

เมื่อมองไปในทิศทางที่ต่างออกไปลั่วอู๋พบว่าลูกชิ้นนั้นไม่มีแม้แต่หัว แต่มันกลับทำให้ลมปราณแห่งชีวิตไหลออกมาจริงๆ

“เป็นปีศาจที่น่ารังเกียจมาก” ลั่วอู๋รู้สึกเบื่อแต่ทันใดนั้นก็ดูเหมือนจะคิดอะไรบางอย่างได้ ” มันเหมือนกับที่แซคเฒ่าพูดว่าไร้ฟัน ”

ไร้ฟันยังเป็นเนื้อและเลือดของราชาปีศาจอมตะ

แต่ข้าก็นึกไม่ถึงว่าไม่มีฟันแต่ยังไม่มีอะไรเหลืออยู่เลยนอกจากก้อนเนื้อ

“เจ้าคงไม่สามารถแพร่พันธุ์ได้โดยการแบ่งตัวหรอกนะ” ลั่วอู๋รู้สึกไม่สบายใจเมื่อนึกถึงหนอนมรณาซึ่งแบ่งออกเป็นสองตัวและเติบโตเป็นสองตัวใหม่

ราชาปีศาจอมตะไม่มีอะไรที่เกิดมาแบบปกติ

ลั่วอู๋ต้องการที่จะเข้าใกล้ แต่ทันใดนั้นเองก็รู้สึกได้ถึงแรงกดดันที่รุนแรงจนแทบจะปราบปรามสิ่งมีชีวิตทั้งหมด

“ฟึบ” ลั่วอู๋ถูกแรงกดดันบนพื้นโดยตรง จากนั้นในอกของเขาก็รู้สึกถูกบีบรัดจนกระอักเลือดออกมา

เขาตัวสั่นไม่สามารถลุกขึ้นได้เลย

แรงกดดันระดับจักรพรรดิ!!!

เป็นไปได้อย่างไร?

เป็นไปได้หรือไม่ที่ราชาปีศาจอมตะจะค้นพบข้า

ลั่วอู๋เงยหน้าขึ้นอย่างไม่เต็มใจ แต่ก็พบว่าไม่มีราชาปีศาจอมตะ มีเพียงก้อนลูกชิ้นสั่นไหวไปตามแรงลมราวกับแก้วน้ำที่น่าเกลียด

พวกมันกำลังปลดปล่อยแรงกดดัน

“ให้ตายเถอะ เจ้านั่นมันสามารถปล่อยแรงกดดันระดับจักรพรรดิได้หรือเนี่ย นี่มันไร้สาระเกินไปแล้ว”

ลั่วอู๋รีบร้อนและใช้วิธีการที่เจ้าสำนักมอบให้เขาทันทีเพื่อปกปิดร่างกายทั้งหมดด้วยเนื้อและเลือดของปีศาจศิลาและซ่อนลมปราณของตัวเอง

อาจเป็นเพราะว่ารู้สึกถึงลมปราณแบบเดียวกัน แรงกดดันจึงค่อยๆกระจายออกไป

ลั่วอู๋ถอนหายใจอย่างโล่งอก

ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร

ไม่คาดคิดมาก่อนว่าลูกชิ้นนี้จะปล่อยแรงกดดันระดับจักรพรรดิได้ ไม่มีใครสามารถต้านทานแรงกดดันระดับจักรพรรดิภายใต้ระดับเพชรได้

สิ่งมีชีวิตที่อ่อนแอจะถูกฆ่าโดยแรงกดดันระดับจักรพรรดิ และปีศาจที่ดุร้ายจะไม่กล้าเข้าใกล้แรงกดดันระดับจักรพรรดิเมื่อพวกมันรู้สึกได้

ไม่รู้ว่าสิ่งที่เรียกว่า “ไร้ฟัน” อยู่ในระดับไหน แต่ดูเหมือนว่ามันยากที่จะแยกแยะออกเพราะลมปราณนั้นคลุมเครือและไม่มีพลังต่อสู้ที่จะแสดงออกมา

“นี่คือผู้คุมที่นี่ไม่น่าแปลกใจที่เจ้าสำนักบอกว่าเพียงปิดลมปราณของตัวเองเขาก็สามารถแอบเข้าไปในวังของราชาปีศาจอมตะได้” ลั่วอู๋เช็ดเหงื่อออกจากหน้าผาก

และข้างทางมีนกเก้าปีก

ลั่วอู๋เงยหน้าขึ้นอย่างระมัดระวัง

นกเก้าปีกเป็นสิ่งมีชีวิตที่เกิดจากเนื้อและเลือดของราชาปีศาจอมตะ

ในขณะนี้บนท้องฟ้ามืดสลัวมีนกเพียงตัวเดียวที่มีรูปร่างแปลก ๆ ขนาดประมาณฝ่ามือ แต่มีปีกสีสันสวยงามถึงเก้าปีก สีแตกต่างกัน ซึ่งดูไม่เป็นระเบียบ ดวงตาของมันว่างเปล่าและไม่แยแสราวกับว่าทุกสิ่งอยู่ในสายตาของมัน

“มีเพียงตัวเดียว” ลั่วอู๋ไม่เข้าใจ

ลั่วอู๋อดไม่ได้ที่จะมองไปไกลๆและเห็นนกเก้าปีกที่เหมือนกันทุกประการ จากนั้นเขาก็มีปฏิกิริยา

บางทีในพื้นที่ขนาดใหญ่นกเก้าปีกก็เพียงพอที่จะเฝ้าดูผู้มาเยือนทั้งหมดได้

นกเก้าปีกตัวนี้ดูอ่อนแอมากราวกับว่ามันสามารถตายได้ด้วยการตบเพียงครั้งเดียว แต่ลั่วอู๋ไม่กล้าทำเช่นนั้น

ปีศาจศิลามีการป้องกันที่แข็งแกร่ง

ไร้ฟันสามารถปลดปล่อย แรงกดดันระดับจักรพรรดิที่น่ากลัวได้

นกเก้าปีกตัวนี้ตามการคาดเดาของลั่วอู๋น่าจะมีสายตาที่เกินจริงมากและมีความสามารถในการตรวจจับสภาพแวดล้อม

บางทีไร้ฟันที่ปล่อยแรงกดดันระดับจักรพรรดิเพื่อกดขี่ลั่วอู๋ เพราะเขาถูกพบโดยนกเก้าปีก หากนกเก้าปีกตาย ไร้ฟันคงจะสังเกตเห็นแน่นอน

“แม้ว่าพวกมันจะมีวิธีการที่พิเศษมาก แต่ก็ดูเหมือนจะมีความสามารถในการรุกไม่เพียงพอ” ลั่วอู๋อดคิดไม่ได้

บางทีมันอาจจะมีบางอย่างเกี่ยวข้องกับราชาปีศาจอมตะ ท้ายที่สุดแล้วปีศาจในตำนานที่สูญเสียสติก็ไม่เคยเก่งในการโจมตี

ลั่วอู๋เดินต่อไป

แต่นกเก้าปีกบนยอดเขากำลังจ้องมองมาที่ลั่วอู๋ตลอดเวลาดูเหมือนว่ามันจะสับสนมาก ตอนนี้มันมีกลิ่นของคนนอกแล้วมันจะหายไปในทันทีได้อย่างไร

“สวัสดี”

ลั่วอู๋ไม่ได้ดูลุกลี้ลุกลนเลยแม้แต่น้อยและยังมีเวลาทักทายนกเก้าปีกอีกด้วย

“ถ้าไม่ใช่เพราะไหปีศาจไม่อยู่กับตัวตอนนี้ ข้าคงเอาพวกแกไปหมดแล้วช่างเป็นตัวสอดแนมและผู้คุ้มกันที่ดีเสียจริง” ลั่วอู๋เสียใจเล็กน้อยและภายในแววตาของเขาก็ปรากฏความโลภออกมา

เขาได้เดินไปต่อ

หลังจากเดินไปประมาณครึ่งชั่วโมง ข้างหน้าก็มืดมากขึ้นเรื่อย ๆ

แสงดูเหมือนจะถูกพรากไปกลายเป็นวังวนแห่งความมืดขนาดใหญ่และวิญญาณชั่วร้ายที่เกิดขึ้นที่นี่

ลั่วอู๋ถึงกับรู้สึกเวียนหัว เขาพยายามทำให้จิตวิญญาณมั่นคง เขาลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะกลืนยาอายุวัฒนะสุดแปลกลงไป

พลังชีวิตบริสุทธิ์แทรกซึม

จิตวิญญาณทรงตัวในทันที

ลั่วอู๋จับจ้องไปที่เนินเขาราบขนาดใหญ่ในความมืดข้างหน้าและมีพระราชวังขนาดใหญ่ตั้งอยู่บนเนินเขา

แต่พระราชวังอันมืดมิดได้ซ่อนอยู่ในความมืดดูเหมือนภาพลวงตา ซึ่งไม่สามารถแยกได้ถึงความแตกต่างระหว่างของจริงและภาพลวงตาได้

พลังงานปีศาจที่น่ากลัวได้ถูกแทรกซึมราวกับถูกห่อหุ้มด้วยความมืดที่หนาที่สุด ทำให้หายใจไม่ออกยากที่จะหลบหนี

ลั่วอู๋กลืนน้ำลาย

วังอยู่ที่ไหน? ดูเหมือนนี่จะเป็นประตูสู่ยมโลก

แต่พวกเขามาที่นี่แล้วยังไงก็ต้องเข้าไป

ลั่วอู๋หายใจเข้าลึกๆ และเดินไปที่พระราชวังอย่างระมัดระวัง เขาเห็นสุนัขเฝ้านรกสามหัวเฝ้าอยู่หน้าประตูวัง

สุนัขเฝ้านรกเป็นสัตว์วิญญาณระดับเพชรมีความดุร้ายมาก ว่ากันว่าทุกสิ่งที่กลืนเข้าไปจะถูกขังอยู่ในคุกใต้ท้องของมัน

เจ้าสามหัวจ้องมองที่ลั่วอู๋ จ้องมองผมของเขาอยู่ทางด้านหลัง

ลั่วอู๋แสร้งทำเป็นสงบและบอกตัวเองในใจว่าวิธีที่เจ้าสำนักสอนนั้นต้องถูกต้อง ไม่ต้องตกใจ ไม่ต้องตกใจ

แน่นอนว่าเมื่อลั่วอู๋เลือกที่จะก้าวเข้าไปในวังโดยไม่กลัว สุนัขเฝ้านรกสามหัวไม่แน่ใจในตัวตนของลั่วอู๋และในที่สุดมันก็เลือกที่จะเพิกเฉยต่อเขา

“ฮึก น่ากลัวแทบตาย” ลั่วอู๋ถอนหายใจยาวอย่างโล่งอก

พระราชวังก็มืดมิด

ดูเหมือนจะไม่มีอะไร

ครอก

ครอก

มีเสียงกรนอยู่

ลั่วอู๋อดไม่ได้ที่จะมองดูเงาขนาดใหญ่ดูเหมือนจะหลับใหลอยู่ในส่วนที่ลึกที่สุดของพระราชวัง เสียงกรนของมันทำให้พระราชวังสั่นสะเทือน

“ราชาปีศาจอมตะ”

ลั่วอู๋ไม่กล้าเข้าใกล้เขาจึงก้าวถอยหลัง

ปรมาจารย์ปีศาจทั้งเก้าควรจะต่อสู้กับผนึกมนตรา จะสามารถเห็นได้ว่าปรมาจารย์ปีศาจกำลังหลับใหลอยู่ ใครจะรู้ว่ามันกำลังทำอะไรอยู่ ตอนนี้การนอนหลับของมันอาจเป็นเพียงแค่การฟื้นฟูความแข็งแกร่งก็เป็นได้

ดังนั้นลั่วอู๋จึงลอบหนีจากปีศาจที่อยู่ลึกที่สุดและเดินไปรอบ ๆ ขอบของพระราชวังเพื่อมองหามัน

“เจ้าสัตว์ร้ายกระหายเลือด เจ้าอยู่ไหนกันเนี่ย?”

ลั่วอู๋รู้สึกหวาดกลัว

ทุกนาที ทุกวินาทีมีแต่ความทุกข์