ไหปีศาจ - บทที่ 733 มิติแบ่งแยก
บทที่ 733 มิติแบ่งแยก
บทที่ 733
มิติแบ่งแยก
เมื่อเวลาผ่านไป ลั่วอู๋ก็พบกับความว่างเปล่า
ไม่ต้องพูดถึงสัตว์ร้ายกระหายเลือดเลย ไม่มีอย่างอื่นเลยทั้งวังว่างเปล่าราวกับถูกปล้นสะดม
เป็นไปไม่ได้ที่จะถูกปล้น นี่คือรังของปีศาจ
เห็นได้ชัดว่า นี่คือสิ่งที่เป็นอยู่
ลั่วอู๋เริ่มสงสัยว่าพระราชวังมีอยู่จริงหรือไม่
“สัตว์ร้ายกระหายเลือดอยู่ที่ไหน”
ลั่วอู๋คิดอยู่นานแต่สุดท้ายก็ต้องมองร่างมืดที่นอนกรนอยู่ในส่วนลึกของวัง
หาที่ไหนก็ไม่เจอเลย
“หวังว่ามันจะสามารถป้องกันการรับรู้ของราชาปีศาจอมตะได้ ไม่งั้นข้าได้ตายจริงๆแน่” ลั่วอู๋เรียกความกล้าและเดินเข้าไปในส่วนลึกของวังอย่างระมัดระวัง
ความมืดกำลังแทรกซึมเข้ามา
เงาดำขนาดใหญ่ในส่วนลึกของวัง
เสียงกรนนั้นราวกับเสียงกระซิบของปีศาจที่กำลังจะตาย
ลั่วอู๋รู้สึกประหม่าแต่เขาก็ยังเข้าไปข้างในเงาดำขนาดใหญ่ปกคลุมไปทั่วทั้งวังทำให้ผู้คนรู้สึกถึงการกดขี่ที่ไม่อาจพรรณนาได้
ตึกตัก
เหงื่อเย็นหยดจากหน้าผากของลั่วอู๋
แทบไม่มีเสียงเลย
แต่ลั่วอู๋กลัวแทบตาย
ลั่วอู๋ใช้เวลานานในการฟื้นตัวและเริ่มกลั้นหายใจเพื่อที่จะสำรวจส่วนลึกของพระราชวัง เงาขนาดใหญ่ค่อยๆปรากฏต่อหน้าต่อตาของเขา
ลั่วอู๋มองเห็นปีศาจ
มันไม่แปลกเลย มันไม่น่ากลัวเลย มันเหมือนเนินเขา มันมีผิวดำและหนา มันมีเขี้ยวแหลม มันเหมือนมีดที่คม
ลั่วอู๋โง่เล็กน้อย
ช่างแตกต่างจากจินตนาการของเขาเหลือเกิน
มันไม่เหมือนปรมาจารย์ปีศาจ มันดูราวกับหมูป่า
“เอ่อ…”
แน่นอนว่าอารมณ์ที่เก่าแก่ที่สุดและแข็งแกร่งที่สุดของมนุษย์คือความกลัวและความกลัวที่เก่าแก่ที่สุดและแข็งแกร่งที่สุดคือความกลัวในสิ่งที่ไม่รู้จัก
แม้ว่า “วิญญาณหมูป่า” นี้จะส่งลมปราณออกไปโดยไม่ได้ตั้งใจ แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้ลั่วอู๋ไม่สามารถสู้กับความคิดที่จะเผชิญหน้าได้
แต่ลั่วอู๋ไม่กลัวอีกต่อไป
“ข้าคิดว่าราชาปีศาจอมตะผู้เป็นหนึ่งในเก้าของปรมาจารย์ปีศาจนั้นดูไม่ต่างอะไรกับหมูป่าตัวใหญ่” ลั่วอู๋เม้มริมฝีปาก
ถ้าพูดอย่างนี้ใครจะเชื่อ เกรงว่าจะทำให้คนกลุ่มหนึ่งประหลาดใจ
ลืมมันไปดีกว่า
ต้องรีบตามหาคน
นี่ไม่ใช่เวลาที่ดีในการแสดงอารมณ์
ลั่วอู๋เริ่มค้นหาส่วนลึกของพระราชวังแต่น่าเสียดายที่เขาไม่ได้พบอะไรเลย
เขาดูหนักใจมาก
มันน่าแปลก
มันเป็นไปได้หรือไม่ที่สัตว์ร้ายกระหายเลือดทั้งสองนั้นหลอกลวงเขา ไม่ได้อยู่กับราชาปีศาจอมตะแต่กลับอยู่กับปรมาจารย์ปีศาจตนอื่น?
มันไม่ควรอย่างยิ่ง
ข้อมูลสำคัญดังกล่าวไม่มีทางผิด
ในลมปราณของเงาดำขนาดใหญ่ดูเหมือนว่ามีควันลอยออกมาจากนั้นก็ค่อยๆลอยขึ้นไปด้านบนของพระราชวังและในที่สุดก็สลายไปในท้องฟ้าและดวงดาว
ลั่วอู๋จ้องมองไปที่ควันสีเทาด้วยความงุนงง
หรือมันอาจจะอยู่ในร่างกายของราชาปีศาจอมตะ
“งานยากแล้ว” ลั่วอู๋เกาแก้มของเขาและเดินวนไปรอบๆ ราชาปีศาจอมตะอย่างระมัดระวัง เขาได้สังเกตทุกส่วนของร่างกายของราชาปีศาจอมตะ
ดูเหมือนจะไม่มีอะไรเป็นที่น่าสังเกต
ลั่วอู๋ขมวดคิ้ว
ทันใดนั้นพระราชวังก็สั่นสะเทือนราวกับแผ่นดินไหวและดวงดาวทั้งเก้าบนท้องฟ้าก็กะพริบอย่างรวดเร็ว
“เกิดอะไรขึ้น?” ลั่วอู๋ตกใจมาก
ร่างของราชาปีศาจอมตะสั่นเล็กน้อยจากนั้นก็ตะแคงข้างดวงตาสีขาวลอยออกมาจากจมูกของมันค่อยๆรวมตัวเป็นรูปร่าง
มันจบแล้ว
ควันสีขาวดูเหมือนจะมีรูปแบบของตัวเอง
แม้ว่าลมปราณบนร่างของลั่วอู๋จะถูกปกคลุมไปหมด แต่ร่างกายที่แท้จริงก็ไม่เปลี่ยนแปลง
เป็นไปไม่ได้ที่ปรมาจารย์ปีศาจทั้งเก้าจะจดจำมนุษย์ไม่ได้
ในช่วงเวลาวิกฤตนี้ ทันใดนั้นลั่วอู๋ก็เห็นราชาปีศาจอมตะเปลี่ยนท่าทางการนอนจึงเปลี่ยนไปเล็กน้อยเผยให้เห็นหน้าท้องของเขา
และมีรูสีดำอยู่ในช่องท้อง
รู!
จะมีรูได้อย่างไร
ราชาปีศาจอมตะมีร่างกายเป็นอมตะทำไมถึงทิ้งบาดแผลไว้ได้ ใช่มันเป็นไปไม่ได้ มันต้องสูญเสียพลังปีศาจด้วยตัวเอง
ลั่วอู๋แทบจะกรีดร้อง
ไม่มีเวลาคิดเรื่องนี้ในกรณีฉุกเฉินเช่นนี้เขาต้องการที่ซ่อนตัวแม้ว่ามันจะฟังดูแปลกๆก็ตาม
ลั่วอู๋รีบวิ่งไปที่รูที่ท้องของราชาปีศาจอมตะ
ฟิ้ว
มันดูดลั่วอู๋ให้หายเข้าไปในนั้น
ควันสีขาวค่อยๆกลั่นตัวเป็นรูปร่างและกลายเป็นมนุษย์ลวงตา เขาเดินเหมือนมังกรและเสือ เขาหล่อเหลาและดวงตาอันศักดิ์สิทธิ์ของเขาเหมือนคบเพลิง แม้ว่าจะมีเขี้ยวคู่หนึ่งจะออกมาจากปากของเขา แต่ก็ไม่ได้แสดงให้เห็นทันทีทันใด แต่พวกเขาเพิ่มความป่าเถื่อนซึ่งหาที่เปรียบมิได้
นี่คือรูปร่างของราชาปีศาจอมตะ
“เอาล่ะ” ชายคนนั้นย่นจมูกและขมวดคิ้ว “คนโง่คนไหนหลงเข้ามาในวังของข้าอีกแล้ว!”
“เอาเถอะ ข้าไม่มีเวลาไปสนใจเรื่องพรรค์นี้ ”
ชายคนนั้นทะยานเข้าไปในวังและหายตัวไป ดาวดวงที่แปดบนท้องฟ้าซึ่งเป็นตัวแทนของราชาปีศาจอมตะพลันเปล่งแสงเจิดจ้า
……
……
ลั่วอู๋รู้สึกเหมือนกำลังเข้าสู่มิติใหม่
ที่นี่มืดสนิท แต่ก็เต็มไปด้วยพลังที่ไม่มีที่สิ้นสุดเช่นเดียวกับมิติที่สับสนวุ่นวายที่ยังไม่ได้เปิดหยินและหยางเพื่อแบ่งแยกสวรรค์และมิติออกจากกัน
“มิติแบ่งแยก” คำนั้นแวบผ่านหัวของลั่วอู๋
ลั่วอู๋ไม่ใช่คนแปลกหน้าในมิตินี้
ในตอนแรก เขาได้เห็นมันในตัวของคุนแล้ว สิ่งมีชีวิตระดับจักรพรรดิมีสวรรค์และโลก สามารถสร้างมิติของตัวเอง เห็นได้ชัดว่านี่คือมิติของราชาปีศาจอมตะ
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่ามิติแบ่งแยกร่างหลักของราชาปีศาจอมตะยังไม่เปิดอย่างเต็มที่ซึ่งแย่กว่ามากถ้าเทียบกับมิติของคุน
“หากถูกกักตัวไว้ในที่ใดที่หนึ่งแน่นอนว่าเป็นสถานที่ที่น่าจะเป็นไปได้มากที่สุด ” ลั่วอู๋พูดกับตัวเอง
“สวัสดี”
“มีใครอยู่บ้างไหม”
“สัตว์ร้ายกระหายเลือดอยู่ไหม”
ลั่วอู๋คลำในความมืดไม่กล้าปล่อยแสงดาบออกมาทำได้เพียงตะโกนเบาๆ หวังว่าจะได้รับบางสิ่งบางอย่าง
สุดท้ายเขาก็ได้รับการตอบสนอง
“จ..เจ้าเป็นใคร”
มีคลื่นวิญญาณที่อ่อนแอที่สุดเข้ามา
ลั่วอู๋ดีใจมาก “เจ้าคือสัตว์ร้ายกระหายเลือดหรือไม่”
“เจ้ารู้ได้อย่างไร เจ้าเป็นใคร”
“หยุดพูดเรื่องไร้สาระก่อน ข้ามาที่นี่เพื่อที่จะพาเจ้าออกไป” ในขณะที่เขาเคลื่อนไปยังแหล่งที่มาของความผันผวนทางวิญญาณ ลั่วอู๋ปลดปล่อยคลื่นวิญญาณของตัวเอง
ไม่นานเขาก็พบกัน
มันเป็นสัตว์ร้ายกระหายเลือดที่อ่อนแอ
เห็นได้ชัดว่าเป็นผู้หญิงตัวไม่ใหญ่ มีเขาเดียวและห้าหาง ข้อแตกต่างเพียงอย่างเดียวคือมีปีกสีดำคู่หนึ่งที่ด้านหลัง
มันถูกยับยั้งโดยพลังของราชาปีศาจอมตะและไม่สามารถขยับได้เลย
“ลูกของเจ้านั้นได้วางใจในตัวของข้าและข้ามาเพื่อช่วยเจ้า ” ลั่วอู๋กล่าวอย่างรวดเร็ว
สัตว์ร้ายกระหายเลือดลืมตาขึ้นและดวงตาสีอำพันของ มันก็จ้องมองไปที่ลั่วอู๋ เสียงคำรามทำให้รู้สึกขนหัวลุก “เห็นได้ชัดว่า เจ้านั้นเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของราชาปีศาจอมตะ ข้าได้กลิ่นของร่างกายเจ้า”
พลังแห่งการตัดมิติที่อ่อนแรงกำลังพุ่งเข้ามา
โชคดีที่สัตว์ร้ายกระหายเลือดตัวนี้อ่อนแอมากจนอาจถูกฆ่าตายโดยไม่ได้ตั้งใจ
“นี่น่ะคือการปลอมตัวยังไงล่ะ” ลั่วอู๋ถอดการปลอมตัวออกอย่างรวดเร็วและเผยให้เห็นลมปราณของตัวเอง