ไหปีศาจ - บทที่ 796 เข้าสุสานของราชาผีครั้งที่สาม
บทที่ 796 เข้าสุสานของราชาผีครั้งที่สาม
บทที่ 796
เข้าสุสานของราชาผีครั้งที่สาม
สัตว์ประหลาดเหล่านี้สูญเสียความปรารถนาใด ๆ ไปนานแล้ว และสิ่งเดียวที่พวกเขาต้องการคือการทำลายคำสาปแห่งความตายนี้
ตามที่ฉิงชากล่าว
ราชาผีดิบเป็นบรรพบุรุษของผีดิบ
แม้ว่าเขาจะเป็นสิ่งที่ตายแล้ว แต่เขาก็มีชีวิตจริง ๆ ซึ่งเป็นตัวตนที่ขัดแย้งกันอย่างยิ่ง จากความตายมาสู่มีชีวิต
แม้ว่ามังกรกระดูกผีก็เป็นกลุ่มของสิ่งที่ตายแล้วฟื้นขึ้นมามีชีวิต แต่เมื่อเทียบกับราชาผีดิบแล้วถือว่าด้อยกว่ามาก
ร่างกายของเซียวอวี้ถูกเปลี่ยนแปลงโดยราชาผีดิบ ดังนั้นจะเรียกเขาว่าราชาผีดิบก็ไม่มากเกินไปเลย
ยิ่งไปกว่านั้นเซียวอวี้ยังเป็นจักรพรรดิจิตวิญญาณต่อหน้าเขา ร่างกายที่แข็งแกร่งของเขาเป็นวัตถุดิบที่สมบูรณ์แบบที่สุดสำหรับการสร้างศพมรณะและมันคือสิ่งที่พวกเขาใฝ่ฝันที่จะได้มา
ร่างนี้มีค่ากว่ามังกรกระดูกผี
ลั่วอู๋คิดแค่ว่าร่างกายของเซียวอวี้น่าจะมีประโยชน์กับพวกเขา แต่เขาไม่คิดว่าร่างกายของเซียวอวี้จะสำคัญกับพวกเขามากขนาดนี้
“เจ้าต้องการมันรึ?” ลั่วอู๋ถาม
สัตว์ประหลาดทั้งหมดพยักหน้า
แม้แต่หยีเทียนเฉินก็พยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้
ลั่วอู๋พูดติดตลก “สร้างวิธีฝึกฝนผีที่เป็นไปได้ให้ข้า แต่ถ้ามีปัญหาแม้เพียงเล็กน้อย เจ้าอย่าได้คิดถึงร่างของราชาผีดิบเลย”
สัตว์ประหลาดตกตะลึงจากนั้นก้มหัวและฉีกทักษะที่ยุ่งเหยิงนั้นออกเป็นชิ้น ๆ
“เร็ว เร็ว! เร็วเข้า”
“แค่วิธีฝึกฝนผีมันยากเกินกว่าที่เราจะเอาชนะได้หรือ?”
“เดี๋ยวก่อน ข้ามาคิด ๆ ดูแล้ว ดูเหมือนว่าข้าเคยอ่านทักษะการฝึกฝนผีมาแล้ว อย่าทำเสียงดังให้ข้าได้นึกถึงมันก่อน”
“ข้าจำวิธีฝึกฝนปีศาจได้ แม้ว่ามันจะต่างกันอยู่ แต่ก็น่าจะมีบางสิ่งที่ควรค่าแก่การเรียนรู้อยู่บ้าง”
“การเปลี่ยนพลังวิญญาณเป็นหินวิญญาณไม่ใช่เรื่องดีแน่ ๆ หินวิญญาณมีอยู่ 5 ชั้น ควรปรับแต่งร่างกายผีด้วยหินวิญญาณสามจุดซึ่งควรแบ่งย่อยออกเป็นสิบชั้น…”
“ข้าเคยได้เป็นเพื่อนกับผู้แข็งแกร่งระดับราชาผีแล้ว ตามความเข้าใจเหล่านี้ข้าสามารถสรุปทักษะบางอย่างของมันได้”
เหล่าสัตว์ประหลาดได้ระดมศักยภาพของพวกเขาอย่างเต็มที่
นอกเหนือจากการศึกษาของศพมรณะแล้วนี่เป็นครั้งแรกที่พวกเขาให้ความสนใจกับสิ่งอื่น ๆ มาก ความจริงจังนี้น่าประทับใจจริง
เหลือเพียงหยีเทียนเฉินเท่านั้นที่ยืนอยู่ข้าง ๆ เขาด้วยความทำอะไรไม่ถูก
แม้ว่าเขาจะเป็นอัจฉริยะ แต่เขาก็ไม่สามารถช่วยอะไรได้มากในการสร้างทักษะ
สัตว์ประหลาดเหล่านี้ค่อนข้างโดดเด่นในหลาย ๆ ครั้งและความแข็งแกร่งของพวกเขาก็สูงถึงระดับหนึ่ง และพวกเขาก็มีความเชี่ยวชาญในวงกว้างด้วย
เขาไม่แข็งแกร่งพอที่จะเข้าร่วมหุบเขามรณะ
เมื่อคนแปลก ๆ เหล่านี้รวมตัวกันพลังงานที่ระเบิดออกมานั้นน่ากลัวมาก
“มันวิเศษจริง ๆ” ลั่วอู๋อดไม่ได้ที่จะรู้สึก
เขาดูพวกเขาวิเคราะห์สูตรที่ละเอียดอ่อนของพวกเขาทีละขั้นจากนั้นจึงใช้อวัยวะของคนตายเพื่อจำลองโครงกระดูกผี เขาก็ใช้หมอกพิษและลมปราณพิเศษบางอย่างเพื่อสร้างพลังงานที่คล้ายกับหินวิญญาณ
ด้วยการพัฒนาไปทีละขั้นตอนแบบนี้ จากที่ไม่เป็นอะไรเลยจนเราได้สร้างโครงร่างของวิธีการฝึกฝนผีแล้ว
จากนั้นมีการขัดเกลาและทดลองมากมายเพื่อปรับปรุงโครงร่างจากมุมต่าง ๆ มากกว่า 100 มุมและสร้างรายละเอียดที่ละเอียดขึ้นเรื่อย ๆ
แน่นอนว่าในระหว่างการสร้างทักษะไม่มีข้อพิพาทและการทะเลาะวิวาทกันเลย
พวกเขาโกรธก็จะด่ากัน ด่ากันจนทนฟังไม่ได้ แต่ก็ไม่ได้หยุดมือกันเลย พวกเขาสามารถหาแผนการที่ดีที่สุดจากการด่ากันได้เสมอ
บางทีนั่นอาจเป็นเหตุที่พวกเขาเข้ากันได้
สามวันต่อมาวิธีการฝึกฝนผีที่สมบูรณ์และเป็นไปได้ถูกส่งไปให้ลั่วอู๋
ทักษะนี้ถูกจำลองขึ้นหลายพันครั้งก็น่าจะไม่มีปัญหา มีความสามารถในการปรับตัวได้กว้างและเหมาะกับผีทุกชนิด
“เร็วจริง ๆ ทำงานกันหนักมาก” ลั่วอู๋กล่าว
ดวงตาของเหล่าสัตว์ประหลาดเต็มไปด้วยไฟสีเขียว จาง ๆ
พวกเขาไม่มีวันเหนื่อยและไม่มีความคิดที่จะนอนด้วย และในระหว่างนี้คำพูดไม่สามารถทำให้ใจของพวกเขาสั่นคลอนได้
“ทำไมไม่ตอบแทนพวกเราล่ะ?”
สัตว์ประหลาดเหล่านั้นจ้องมองไปที่ลั่วอู๋จนพูดไม่ออก
แต่ดูเหมือนว่าจะมีจิตสังหารที่อธิบายไม่ได้อยู่
ลั่วอู๋ยิ้มเขิน ๆ “ได้ ๆ ข้าจะไม่ทำให้ทุกคนต้องเสียเวลา”
เขาเหวี่ยงร่างของเซียวอวี้ออกมาอย่างรวดเร็ว
สัตว์ประหลาดกลุ่มนี้ก็เหมือนกับฝูงหมาป่าที่หิวโหยที่ได้เห็นชิ้นเนื้อแสนอร่อย พวกเขาก็รีบวิ่งเข้าไปอย่างบ้าคลั่ง
ถ้าไม่นึกถึงความแข็งแกร่งของเซียวอวี้ ลั่วอู๋จะกังวลว่าร่างเขาจะถูกฉีกขาด
เมื่อไม่จำเป็นต้องพักผ่อน ปราสาทก็เต็มไปด้วยความอึกทึกอีกครั้ง
สัตว์ประหลาดกลุ่มนี้เริ่มศึกษาความลับของราชาผีดิบ แน่นอนว่ากองกำลังหลักของการวิจัยคือหยีเทียนเฉิน พรสวรรค์ของเขาในด้านนี้ไม่มีข้อกังขา
ลั่วอู๋ถูกทิ้งให้อยู่ข้าง ๆ
มีเพียงฉิงชาเท่านั้นที่ไม่ได้เข้าไปร่วมงานรื่นเริง บางทีอาจเป็นเพราะเขามีอายุยืนยาวที่สุดและหัวใจที่ตายแล้วของเขาก็สงบสุขที่สุด
ฉิงชาถามว่า “พลังของเจ้าคือผนึกจากนรกมนตราสินะ?”
“ใช่” ลั่วอู๋พยักหน้า “เจ้ารู้ได้ยังไง?”
ฉิงชาเงียบไปครู่หนึ่ง ทันใดนั้นเปลวไฟสีเขียวเข้มในดวงตาของเขาก็สว่างและมืดลง “ข้าโชคดีที่ได้ดูการปิดผนึกนรกมนตรา”
ลั่วอู๋ก็ตระหนักขึ้นได้ทันที
ในตอนแรกที่นรกมนตราถูกปิดผนึกและเขาได้เฝ้าดูมัน ดังนั้นเขาจึงคุ้นเคยกับพลังในร่างของลั่วอู๋
“ข้ามีอะไรต้องทำ ขอตัวก่อน” ลั่วอู๋กล่าว
ฉิงชาไม่รั้งเขาไว้
เขาเสียความรู้สึกไปมาก ต้องเมื่อประมาณ 8000 ปีที่แล้วที่เขาจะมีร่องรอยของอารมณ์ได้
……
……
ในไม่ช้าลั่วอู๋ก็มาถึงเนินผี
เนินผียังคงหนาแน่นไปด้วยพลังวิญญาณที่แข็งแกร่งและผีจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังลอยอยู่บนภูเขา
ลั่วอู๋ไม่สนใจผีที่อยู่รอบ ๆ ดังนั้นเขาจึงตรงเข้าไปในสุสานของราชาผี เมื่อลมปราณของเขาปรากฏ ก็มี 23 กลิ่นที่น่ากลัวออกมาสุสานของราชาผี
ราชาผีทั้งหมดปรากฏตัวขึ้นในทันที
“ข้าได้กลิ่นเหม็นของมนุษย์ มันเป็นกลิ่นที่คุ้นเคยและน่ารังเกียจ”
เสียงร้องโหยหวนของผีที่เย็นเฉียบดังขึ้น
มือผีขนาดใหญ่คู่หนึ่งยื่นออกมาจากสุสานของราชาผีจากนั้นปีศาจที่เหมือนภูเขาก็ปรากฏขึ้น ใบหน้าของเขาดุร้ายผิวหนังของเขาเป็นสีเขียวซีด แผลแหวะเต็มไปด้วยความน่ากลัว และดวงตาของเขาแตกร้าวและดุร้ายมาก
ราชาผีเฮนเทียน
ราชาผีที่ทรงพลังที่สุดในสุสานราชาผี
เขายังเป็นราชาผีที่แปลกประหลาดที่สุด
ราชาผีตนอื่น ๆ ล้วนเป็นดูมนุษย์ มีเพียงราชาผีตนนี้เท่านั้นที่ดูเหมือนสัตว์ประหลาดเพราะร่างที่ไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นร่างพิเศษที่เกิดจากเศษวิญญาณระดับจักรพรรดิที่หลงเหลืออยู่รวมกับวิญญาณแห่งความแค้นนับไม่ถ้วน
“เจ้ายังกล้ามาที่นี่อีก!”
ราชาผีเฮนเทียนคำราม
ราชาผีตนอื่น ๆ ก็จ้องมองไปที่ลั่วอู๋ แต่พวกเขาไม่รีบโจมตีอาจเป็นเพราะพวกเขากลัวว่าจะถูกผู้บัญชาการหลิงหลงเล่นงานเหมือนครั้งที่แล้ว
“ข้าไม่ได้มาที่นี่เพื่อสร้างปัญหา ข้าแค่บังเอิญมีธุระกับเจ้า” ลั่วอู๋พูดเบา ๆ
มือกระดูกผีขนาดใหญ่และน่ากลัวคู่นั้นกำลังโบกมือและพลังวิญญาณมหาศาลก็มารวมกัน ราชาผีเฮนเทียนคำราม “เจ้าคิดว่านี่คือที่ไหน? คิดว่าจะเข้าออกตามใจชอบได้รึไง?”
“มันคือสุสานของราชาแห่งผี” ลั่วอู๋พูดอย่างไม่ใส่ใจ “ข้าเคยมาสองครั้งแล้วและทุกครั้งก็ออกไปได้อย่างปลอดภัย และนี่ก็จะเป็นครั้งที่สาม”
“ช่างกล้า! หากสตรีผู้ควบคุมพลังของเสือขาวไม่อยู่ที่นี่เจ้ายังจะกล้าที่จะปากดีอีกรึ!” ราชาผีเฮนเทียนกรีดร้องและตบกรงเล็บของเขา
พลังวิญญาณรวมกันอย่างบ้าคลั่งกลายเป็นพลังที่ท่วมท้นและฟาดลง
ลั่วอู๋ค่อย ๆ ยกดาบเทพพิทักษ์ร่องรอยแห่งความดุร้ายฉายในดวงตาของเขา “ข้าก็จะเป็นคนอาละวาดเองไง”
—————————–