ไหปีศาจ - บทที่ 802 พบผู้บัญชาการหลิงหลง
บทที่ 802 พบผู้บัญชาการหลิงหลง
บทที่ 802
พบผู้บัญชาการหลิงหลง
เมื่อเขาเห็นจี๋กุยเขาก็อดคิดในใจไม่ได้ ใบหน้าเย็นชาของเขาพองขึ้นเล็กน้อยจากนั้นก็กลายเป็นร่องรอยของความดุเดือด “เจ้าหินเฒ่า…”
ลมปราณของจี๋กุยดุร้ายเหมือนหมีและใบหน้าของเขาก็ดุร้ายเช่นกัน
“ไม่ต้องเรียกข้าหรอก วันนี้ข้าจะฆ่าเจ้า! ไม่อย่างนั้นคงไม่อาจระบายความเกลียดชังของข้าซึ่งจะล้างความอัปยศที่เจ้าทิ้งไว้กับข้า”
เมื่อเห็นเช่นนี้นายพลและทหารคนอื่น ๆ ก็เข้ามาจับจี๋กุยและพยายามเกลี้ยกล่อมเขา
“ลืมมันไปเถอะท่าน”
“อย่าของขึ้น อย่าของขึ้น”
“คนคุ้นหน้ากันทั้งนั้นอย่าโกรธกันเลย”
แต่พวกเขาจะรั้งจี๋กุยที่โกรธได้ที่ไหน ร่างกายของจี๋กุยสั่นสะเทือน สลัดพวกเขาออกไป จากนั้นก็พุ่งไปข้างหน้าอย่างบ้าคลั่ง
ลั่วอู๋เลิกคิ้ว ไม่ได้ขัดขวาง แต่หลีกทางให้
เพราะเขาเห็นว่าจี๋กุยปล่อยจิตสังหารออกมาไม่เยอะเท่าไหร่เลย
จี๋กุยคว้าปลอกคอของไร้หน้าและยกลอยขึ้นได้อย่างง่ายดายราวกับยกไก่ จากนั้นเขาก็ทุ่มเขาลงกับพื้น
มีหลุมขนาดใหญ่เกิดขึ้นที่พื้น
ฝุ่นกำลังคลุ้งกระจาย
จี๋กุยหายใจถี่และเขากระซิบข้างหูไร้หน้าว่า “อย่าขัดขืน ข้าต้องอัดเจ้าให้น่วม ไม่งั้นข้าก็ไม่อาจจะทำงานกับท่านผู้บัญชาการได้”
ไร้หน้ากะพริบตา เขาเข้าใจและแอบพยักหน้า
ในตอนแรกเขาหนีจากหน่วยสยบมังกรได้ ส่วนใหญ่เป็นเพราะจี๋กุยเปิดช่องว่างให้ หากจี๋กุยตั้งใจที่จะหยุดเขาจริง ๆ เขาสามารถเรียกหน่วยสยบมังกรมาได้
ที่ร้ายแรงคือเขาได้ฝ่าฝืนคำสั่งของทหารและจะต้องถูกลงโทษอย่างหนัก
หากผู้บัญชาการหลิงหลงรู้ความจริงคงจบสิ้นกันแน่ดังนั้นจี๋กุยจึงต้องทำเช่นนี้
“ข้าจะฆ่าเจ้า!” จี๋กุยคำราม
หมัดที่เหมือนก้อนหินนั่นถูกตอกกระหน่ำลงเหมือนเม็ดฝน แต่ส่วนใหญ่ตอกลงบนพื้นดินและมีบางส่วนที่ตอกลงบนหน้าอกของไร้หน้า
พื้นดินแตกและฝุ่นจำนวนมากลอยขึ้นปกคลุมการเคลื่อนไหวของพวกเขาในขณะนี้
ไร้หน้าเป็นผู้ใช้ศิลปะการต่อสู้ที่มีร่างกายแข็งแรง หมัดเหล่านี้เขาทนได้สบาย ๆ แต่เพื่อให้สมจริงมากขึ้น เขาแกล้งทำให้เลือดเต็มปากและอาเจียนออกมาซึ่งทำให้เขาอายเล็กน้อย
“เป็นไงบ้าง”
“ไม่เลวเจ้าตาดำ”
“เจ้าอยากให้ข้าสละฟันสักสองซี่ไหม?”
“นั่นก็ดูเข้าท่านะ”
“มันจะไม่เหมือนจริงหากไม่มีอะไรแตกหัก”
“เจ้าแน่ใจไหม?”
“ช่างเถอะข้าแค่ล้อเล่น”
คนสองคนกระซิบกันเสียงกำปั้นดังลั่นพื้นกลบเสียงการสนทนาของคนทั้งสองอย่างสมบูรณ์พื้นดินมีหลุมขนาดใหญ่
พลทหารและคนรอบข้างต่างกังวลเพราะกลัวว่าจะเป็นอะไรกัน
แต่พวกเขาไม่กล้าที่จะเข้าไปห้าม
ท้ายที่สุดจี๋กุยและไร้หน้าต่างก็อยู่ในยอดระดับทองขั้นสูง ใครจะกล้าไปห้ามทั้งคู่
ในเวลานี้ก็มีคนที่น่ากลัวส่งเสียงเย็นชามา “เอาล่ะ เลิกเล่นละครตบตาตอนที่ข้ามองไม่เห็นได้แล้ว”
ทันทีที่คำพูดนั้นดังออกมาทั้งสองคนที่อยู่ในฝุ่นก็ตัวแข็งและหน้าเสีย
ใช่แล้วมันเป็นเสียงของผู้บัญชาการหลิงหลง
ลั่วอู๋หันไปเห็นผู้บัญชาการหลิงหลงที่สวมเกราะโลหิตปรากฏตัวขึ้นกลางค่าย ผมของนางถูกมัดด้วยเข็มขัดสีดำอย่างไม่เป็นระเบียบและพลิ้วไสวในสายลม ริมฝีปากของนางเป็นสีแดงราวกับเลือด ราวกับดวงอาทิตย์ที่แผดจ้า ดาบพยัคฆ์ขาวสะท้อนแสงเย็นระยับ นางเป็นคนที่น่าเกรงขามและหยิ่งผยองเช่นเคย
ดูเหมือนนางจะเปล่งประกายตลอดเวลาจนทุกคนต้องตะลึง
“ท่านผู้บัญชาการ” นายพลและทหารทั้งหมดต่างโค้งคำนับ
ผู้บัญชาการหลิงหลงพยักหน้าเล็กน้อยจากนั้นมองไปยังฝุ่นที่คลุ้งไปทั่วท้องฟ้าจากนั้นไร้หน้าและจี๋กุยก็ออกมาด้วยความอับอาย
หน้าไร้หน้านั้นบาดเจ็บและดูอายเล็กน้อย
จี๋กุยกระสับกระส่าย
“ค่อนข้างสมจริงเลยนะ” ผู้บัญชาการหลิงหลงกล่าว เบา ๆ
จี๋กุยส่งเสียงอย่างระมัดระวัง “ท่านผู้บัญชาการ ข้า…”
“อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าเจ้าจงใจปล่อยเขาไป ข้าแค่ขี้เกียจที่จะลงโทษเจ้าเท่านั้นเอง” ผู้บัญชาการหลิงหลงกล่าวอย่างแผ่วเบา “ในเมื่อเจ้าชอบการแสดงนัก ก็จงนำกองทัพยี่สิบคนไปก่อน”
เมื่อได้ยินบทลงโทษจี๋กุยก็รู้สึกโล่งใจ
แค่มีกองทัพเพียงยี่สิบคน เห็นได้ชัดว่าท่านผู้บัญชาการไม่ได้โกรธจริง ๆ
ตราบใดที่ได้รับบทลงโทษ ก็ถือว่าจบเรื่องแล้ว นี่คือจรรยาบรรณของผู้บัญชาการ และเราจะไม่ขุดเรื่องมาตัดสินใหม่อีกหลังจากจบเรื่องแล้ว
จี๋กุยไปนำทัพอย่างมีความสุข ผู้บัญชาการหลิงหลงมองไปที่ไร้หน้าและเสียงของนางก็เย็นชา “ในที่สุดเจ้าก็หนีออกไปได้ แล้วทำไมเจ้าถึงกล้าที่จะกลับมา?”
ไร้หน้าอึดอัดเล็กน้อย
ตอนแรกเขาเป็นศัตรูกับผู้บัญชาการหลิงหลง แต่เมื่ออีกฝ่ายช่วยเขาปรับปรุงตัวเอง ความเป็นปรปักษ์ก็ค่อย ๆ หายไป
ภายหลัง ด้วยความค่อย ๆ สนิทกัน เขาจึงรู้สึกว่าอีกฝ่ายเป็นคนใจแข็ง และดูแลคนของตัวเองเป็นอย่างดี ดังนั้นการที่ไร้หน้าจึงเริ่มปฏิบัติต่ออีกฝ่ายในฐานะผู้หลักผู้ใหญ่
หกปีของการฝึกสอนถ้าจะบอกว่าไม่มีความรู้สึกอะไรเลย มันก็คงเป็นเท็จอย่างแน่นอน
อาจเป็นวิธีที่ดีในการอธิบายตัวผู้บัญชาการหลิงหลง
ลั่วอู๋เห็นแบบนี้แอบเตะไร้หน้า “รีบยอมรับผิดเร็ว”
“โอ้”
ไร้หน้าคุกเข่าลงอย่างซื่อสัตย์ “อาจารย์หญิง ข้าผิดไปแล้ว”
“เจ้าเชื่อฟังเขา” ผู้บัญชาการหลิงหลงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา แต่แม้น้ำเสียงจะเย็นชาก็สามารถได้ยินว่าอารมณ์ของนางดีขึ้นมาก
เพราะท้ายที่สุดแล้วไร้หน้าก็เป็นผู้สืบทอดคนสนิทของผู้บัญชาการหลิงหลงแล้วก็ไม่ได้ทำเรื่องผิดพลาดมากมาย คำว่าอาจารย์หญิงก็เพียงพอที่จะกำจัดความโกรธของผู้บัญชาการ หลิงหลงได้
ลั่วอู๋กล่าวด้วยรอยยิ้ม “อาจารย์อย่าโกรธไร้หน้านักเลย เรายังมีเรื่องสำคัญที่ต้องคุยกันนะ”
ดวงตาของผู้บัญชาการหลิงหลงขยับ นางหันและเดินเข้าไปในค่าย
เห็นได้ชัดว่าเรื่องนี้จบลงแล้ว
ลั่วอู๋เข้าไปในค่ายพร้อมกับไร้หน้า ไม่มีใครอื่นอยู่ที่นั่น
จากนั้นลั่วอู๋คำนับผู้บัญชาการหลิงหลงและขอบคุณ “ขอบคุณท่านผู้บัญชาการ”
ขอบคุณ ข้าต้องพูดแบบนั้น
หากผู้บัญชาการหลิงหลงไม่เลือกที่จะนำกองทัพออกไปตอนที่ราชินีแห่งฝันร้ายสร้างความวุ่นวายครั้งใหญ่ให้กับเมืองหลวงของจักรวรรดิ แต่เลือกที่จะนำกองทัพเข้าสู่เมืองหลวงเพื่อยุติความโกลาหล ทุกอย่างคงจบสิ้น
สิ่งที่ลั่วอู๋อุตส่าห์ฝึกฝนมาก็จะจบสิ้นด้วย
ต่อหน้ากองทัพสยบมังกร นายพลผี นกวิญญาณ และทีมพันมิตรผู้ล้างแค้นก็ไม่เพียงพอ
ผู้บัญชาการหลิงหลงเงียบไปครู่หนึ่งแล้วถามว่า “ข้าไม่คิดว่าเจ้าจะยังมีชีวิตอยู่ ตอนนั้นข้าช่วยเอาศพเจ้ามาต่อกันแล้วฝังไว้ด้วย”
นางไม่รู้ว่าลั่วอู๋ยังไม่ตายและข่าวที่ว่าลั่วอู๋อยู่ในนรกมนตราก็ไม่เคยมาถึงหูของนาง
ตอนที่นางได้รู้ว่าลั่วอู๋ปรากฏตัวในเมืองหลวงของจักรวรรดิ
นางถึงกับผงะจริง ๆ
จู่ ๆ คนที่ตัวเองฝังกับมือก็ปรากฏตัวขึ้นหลังจากผ่านไปหกปีซึ่งแปลกเกินไป
สำหรับเหตุผลที่นางไม่นำกองทหารของนางเข้าไปในเมืองหลวงนั้นไม่ใช่เรื่องที่จะอธิบายได้ง่าย ๆ มันเป็นสัญชาตญาณมากกว่า ผู้บัญชาการหลิงหลงรู้สึกว่านางไม่ควรทำเช่นนั้นอย่างอธิบายไม่ถูก
สำหรับผู้ที่แข็งแกร่งในระดับนี้ สัญชาตญาณนั้นค่อนข้างแม่นยำ
ดังนั้นนางจึงรีบออกเดินทางพร้อมกับกองทัพของนางตลอดทั้งคืนจนพลาดช่วงเวลาที่สงบที่สุดและไม่ได้โจมตี “กองกำลัง” ของลั่วอู๋
นางไม่รู้ว่าคนที่สร้างปัญหาในเมืองหลวงเกี่ยวข้องอะไรกับลั่วอู๋
“ไม่จำเป็นต้องใช้คำพูดที่สุภาพมากไปกว่านี้หรอก ในเมื่อเจ้ายังมีชีวิตอยู่ก็ถึงเวลาพูดในสิ่งที่เจ้ายังพูดไม่จบเมื่อหกปีก่อนแล้ว” ผู้บัญชาการหลิงหลงจ้องมองที่ลั่วอู๋
หากลั่วอู๋เป็นคนธรรมดา เกรงว่าจะต้องขวัญกระเจิงเพราะผู้บัญชาการหลิงหลงแล้ว
แต่ตอนนี้ลั่วอู๋ไม่กลัวแล้ว
ลั่วอู๋ยิ้มรับฟังคำกระตุ้นของผู้บัญชาการหลิงหลงได้ อาจเป็นเพราะรู้ถึงความวิตกกังวลของอีกฝ่ายในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาด้วย
ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะหาเบาะแสของหลงเซี่ย แต่มันจบแล้ว เป็นไปไม่ได้ที่จะบอกว่าไม่ใช่เรื่องเร่งด่วน
“ในอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ” ในที่สุดลั่วอู๋ก็พูดออกมา
—————————–