ไหปีศาจ - บทที่ 803 พลังตีเหล็ก
บทที่ 803 พลังตีเหล็ก
บทที่ 803
พลังตีเหล็ก
ลั่วอู๋บอกสิ่งที่เขารู้กับผู้บัญชาการหลิงหลง
ทั้งเรื่องหุบเขาอสูร สามปีศาจ เครื่องรางภูต สถานที่ลับ ฯลฯ
ผู้บัญชาการหลิงหลงฟังเรื่องราวทั้งหมดนี้อย่างเงียบ ๆ แต่ได้ยินมาว่าหลงเซี่ยกำลังอยู่ระหว่างการเดินทางเพื่อรักษาอาการบาดเจ็บ แววตาของนางสั่นไหว
“เขาบอกว่าจะกลับมาหลังจากรักษาหายแล้วรึเปล่า?” ผู้บัญชาการหลิงหลงก็เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงทุ้มทันที
ลั่วอู๋ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและพูดว่า “ถึงจะไม่ได้พูดไว้ชัดเจน แต่ก็ประมาณนั้นแหละ”
“เป็นคนงี่เง่าอะไรอย่างนี้!”
ทันใดนั้นผู้บัญชาการหลิงหลงก็กลายเป็นระเบิดไฟลูกใหญ่ เสียงเหมือนภูเขาไฟระเบิด ทั้งตัวดูราวกับถูกปกคลุมไปด้วยเปลวไฟสีทอง
บรรยากาศทรราชเบ่งบานทำทั้งค่ายสะเทือน ทหารของหน่วยสยบมังกรเริ่มถอยอย่างเป็นระเบียบ อาจเป็นเพราะมีแผนสำหรับรับมือสถานการณ์นี้
“เขาคิดว่าเขาเป็นใคร! บุกเข้าไปในอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะเพียงลำพัง เจ้าคิดว่าเจ้ายังคงเป็นมังกรไร้เทียมทานหลงเซี่ยที่เป็นระดับจักรพรรดิรึไง”
“สถานที่ลับของภูต? ขุมพลังอมตะที่สามารถรักษาอาการบาดเจ็บของเขาได้นั้นต้องล้ำค่าอย่างยิ่ง เขากล้าโลภในสมบัติระดับเทพแบบนั้นได้อย่างไร? เจ้าไม่กลัวที่จะต้องเจอกับราชินีแห่งภูตรึไง?”
“โง่! งี่เง่า! ถ้าเจ้าไปตายในต่างถิ่นแม้แต่ศพที่จะให้คนอื่นฝังก็ไม่มี มันสนุกนักรึ! น่าสนใจรึไง?”
พลังวิญญาณในดาบพยัคฆ์ขาวที่อยู่ในมือของผู้บัญชาการหลิงหลงถึงกับเริ่มส่งเสียงออกมา มันส่งเสียงคำรามของเสือที่น่ากลัวคลื่นเสียงที่เต็มไปด้วยพลังวิญญาณ
ลั่วอู๋ไม่รู้สึกอะไรมากนัก แต่ดาบในมือของเขาสั่นอย่างแผ่วเบา
ดาบเทพพิทักษ์ได้ไปถึงระดับสวรรค์ขั้นกลางซึ่งสามารถทำให้นางรู้สึกกลัวได้ เกรงว่าดาบพยัคฆ์ขาวคงได้รับการยกระดับไปเป็นระดับสวรรค์ชั้นสูงสุดแล้ว
กล่าวอีกนัยหนึ่งคือดาบพยัคฆ์ขาวไม่ได้ด้อยไปกว่าดาบที่มีชื่อเสียงระดับโลกทั้งสิบ
ควบคู่ไปกับสภาพของผู้บัญชาการหลิงหลงที่ไม่มีใครเทียบได้ จึงสามารถกล่าวได้ว่าไม่มีอาวุธใดในโลกที่สามารถเพิ่มพลังต่อสู้ของผู้บัญชาการหลิงหลงได้ดีไปกว่ามันแล้ว
“ราชินีแห่งภูต?” ลั่วอู๋สะดุดหูกับคำหนึ่ง
แต่เขากลัวที่จะถาม
ผู้บัญชาการหลิงหลงกำลังโกรธ อย่าไปยั่วยุดีกว่า
แม้ว่าปากของผู้บัญชาการหลิงหลงจะเต็มไปด้วยถ้อยคำที่โกรธเกรี้ยว แต่ลั่วอู๋ก็ยังรู้สึกว่านางห่วงใยหลงเซี่ย เขามองไปที่ตา จมูก และหัวใจของนางแล้วแสร้งทำเป็นว่าเขาไม่ได้ยินอะไรเลย
“’งั้น…” ลั่วอู๋อยากจะพูดอะไรอีก
ผู้บัญชาการหลิงหลงมองด้วยแววตาเย็นชา ริมฝีปากสีแดงเปิดออกเล็กน้อย “ไปเถอะ”
ได้เลย!
ลาก่อน
ลั่วอู๋หันหลังและวิ่งออกไป
ลองคิดดูแล้วเขาน่าจะใช้สมองให้หนักกว่านี้
ตอนนี้ถึงผู้บัญชาการหลิงหลงจะโมโห แต่มันก็ทำให้นางรู้สึกโล่งใจด้วย
ไม่ว่าในกรณีใด เรื่องที่ควรพูดก็ได้พูดไปแล้ว ดังนั้นก็อย่าอยู่ต่อแล้วโดนลูกหลงเลย
แม้ว่าตอนนี้เขาต้องอาศัยพลังผนึกที่เหลือ แต่เขาก็ยังมีความแข็งแกร่งระดับจักรพรรดิวิญญาณ แต่เมื่อเผชิญหน้ากับผู้บัญชาการหลิงหลง พลังผนึกไม่สามารถต้านทานได้เลย
หากซวนชิงหยู่คือมหาสมุทรอันกว้างใหญ่ที่สงบและไร้ขอบเขต
ผู้บัญชาการหลิงหลงก็เป็นธารภูเขาไฟที่น่ากลัวซึ่งมักจะทอดยาวหลายพันลี้และเผาผลาญทุกสิ่ง
ไร้หน้าตะโกนอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ “อาจารย์หญิง…”
“ไปให้พ้น!”
ผู้บัญชาการหลิงหลงจมลงสู่ความโกรธแล้ว
นางหน้ามืดตามัว
มันน่ากลัวมาก
ลั่วอู๋และไร้หน้าวิ่งหนีด้วยความตื่นตระหนกและดูน่าอายสุด ๆ เบื้องหลังของเขามีกลิ่นอายของความน่ากลัวที่พุ่งขึ้นไปบนท้องฟ้าและทำให้พายุโหมกระหน่ำ
“นายท่านวิ่งเร็วเกินไปแล้ว”
“เจ้าก็อย่าช้าสิ”
พวกเขามองหน้ากันด้วยรอยยิ้มที่ขมขื่น
ในความเป็นจริงผู้บัญชาการหลิงหลงปล่อยให้พวกเขาหนี
ไปก่อนก็เป็นผลดีเช่นกันเพราะบางครั้งผู้บัญชาการ หลิงหลงก็ไม่สามารถควบคุมพลังของตัวเองได้
ไม่รู้ว่าพื้นที่รกร้างใดจะถูกทำลาย ลั่วอู๋กลับไปที่คฤหาสน์เฉียนหลงอีกครั้ง คราวนี้เขากลับมาที่คฤหาสน์ของเขา
นำช่างตีเหล็กชาวแซคลงไปในไห ชาวแซคทั้งห้าที่ไม่เคยเห็นโลกกำลังมึนเมากับทิวทัศน์ที่สวยงามของโลกไห ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องที่น่าวิตกจริง ๆ
ลั่วอู๋จัดการถอดหน้ากากออกจากใบหน้าของพวกเขา
แม้ว่าจะสวมหน้ากากไว้เป็นความลับก็ตาม
แต่ยังสามารถกลบเกลื่อนเฉพาะความอ่อนแอของสิ่งมีชีวิตได้ ด้วยความแข็งแกร่งในปัจจุบันของลั่วอู๋มันสามารถแยกออกได้อย่างง่ายดาย
การถอดหน้ากากของพวกแซคทั้งห้าคนนี้ดูธรรมดามากและไม่มีความแตกต่างระหว่างพวกเขา
ยกเว้นผิวซีดเล็กน้อย
ลั่วอู๋พาพวกเขาไปที่โรงตีเหล็ก
หยางเฉายังคงเป็นคนเดียวในโรงตีเหล็กที่เลือกเป็นเสาหลัก แม้ว่าศิษย์จะเรียนการตีเหล็กอย่างหนัก แต่ความก้าวหน้าก็ยังไม่เร็วพอ
ท้ายที่สุดแล้วการเรียนรู้การตีเหล็กก็ไม่จำเป็นต้องมีคุณสมบัติสูง แต่เป็นความท้าทายที่ยิ่งใหญ่สำหรับความอดทนและความแข็งแกร่งของร่างกาย หากไม่สามารถแบกรับความยากลำบากนี้ได้ ก็จะไม่สามารถเรียนรู้การตีเหล็กได้
อาจเป็นเพราะชาวแซคแสดงพรสวรรค์ที่ยอดเยี่ยมในการตีเหล็กแล้ว
พวกเขาคุ้นเคยกับวันที่ขมขื่นและต้องทนทุกข์ทรมานมามากเกินไป
ในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาเห็นแต่จะ มีเพียงหยางเฉาเท่านั้นที่หลอมเกราะนรกให้แม่ทัพผีจำนวนมาก
หากไม่มีชุดเกราะนรกนี้ เกรงว่าผีจะไม่สามารถสร้างปัญหานอกเมืองหลวงของจักรวรรดิได้มากนัก
เมื่อเห็นการกลับมาของลั่วอู๋หยางเฉาก็ตื่นเต้นมากเช่นกัน
“ท่านหยาง ลำบากหน่อยนะ” ลั่วอู๋กล่าวด้วยอารมณ์
หยางเฉาส่ายหัว “นี่เป็นหน้าที่ของทาสชราอย่างข้า”
“ข้าผิดสัญญาไป ข้าเคยบอกว่าข้าจะหาตัวช่วยที่ไว้ใจได้ให้เจ้า ผลลัพธ์ก็เพิ่งจะมาตอนนี้” ลั่วอู๋รู้สึกละอายใจเล็กน้อยจากนั้นหันไปหาพวกแซคทั้งห้าคนแล้วพูดว่า “เดี๋ยวพวกเจ้าจะต้องตีเหล็กที่นี่”
ชาวแซคทั้ง 5 คนต่างสงสัยเกี่ยวกับโรงตีเหล็ก เนื่องจากสิ่งอำนวยความสะดวกทั้งหมดที่นี่เป็นสิ่งที่ยอดเยี่ยมซึ่งเป็นสิ่งที่ชาวแซคไม่สามารถจินตนาการได้
หยางเฉาไม่พอใจกับรูปร่างของทั้งห้าคนนี้
แค่จุดเตาเจ้าพวกจะทำเป็นไหมนะ?
คนเหล่านี้รู้วิธีตีเหล็กจริง ๆ ไหม? จะไม่เลวร้ายไปกว่าพวกลูกศิษย์หรือ?
เขาก็เป็นปรมาจารย์ด้านการตีเหล็กดังนั้นเขาจึงมีความภาคภูมิใจในตัวเอง
“นายท่านห้าคนนี้เป็นปรมาจารย์การตีเหล็กจริง ๆ หรือ?” หยางเฉากล่าวอย่างสละสลวย “อันที่จริงข้าทำคนเดียวได้”
ลั่วอู๋เห็นความคิดในใจของเขาและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ไม่ต้องห่วงพวกเขาจะสามารถเป็นช่างตีเหล็กที่ช่วยเจ้าได้ในที่สุด”
หลังจากนั้นลั่วอู๋ก็สั่งพวกเขา “ลองดูสิ”
“ขอรับท่าน”
หลังจากสำรวจอยู่พักหนึ่งชาวแซคทั้งห้าก็เข้าใจการใช้อุปกรณ์และสายตาของพวกเขาก็จดจ่ออย่างมาก
หยางเฉาตาโตขึ้นทันใดและรู้สึกถึงร่องรอยของสิ่งผิดปกติ
ชาวแซคทั้งห้าคนเริ่มจุดเตาอย่างชำนาญและเริ่มการตีเหล็กของพวกเขาเองด้วยวิธีการโบราณต่าง ๆ การสกัดแร่วิญญาณ การหลอมพลังงานและการขึ้นรูป
แต่ละขั้นตอนมีความพิถีพิถันและแม่นยำและเป็นไปตามวิธีการโบราณดั้งเดิมที่สุด ซึ่งเหมือนกับที่บันทึกไว้ใน”สารานุกรมการตีขึ้นรูป”
ทันใดนั้นหยางเฉาก็เห็นว่าทั้งห้าคนนี้ประสบความสำเร็จอย่างมากในการตีเหล็กและอย่างน้อยทุกคนก็มีระดับการตีเหล็กขั้นกลาง
นอกจากนี้ยังมีปรมาจารย์การตีเหล็กอาวุโสอีกสองคน แม้ว่าระดับการตีเหล็กของพวกเขาจะไม่ดีเท่าเขาเอง แต่ก็แตกต่างกันแค่ประสบการณ์เท่านั้น ส่วนศักยภาพคือไม่มีที่สิ้นสุดก็ว่าได้
“คนพวกนี้…” หยางเฉาตัวแข็ง
ลั่วอู๋กล่าวด้วยรอยยิ้ม “ด้วยความช่วยเหลือของพวกเขาเจ้าสามารถผ่อนคลายได้สักเล็กน้อย ศึกษาการสร้างจากสารานุกรมและข้าก็หวังว่าเจ้าจะสามารถสร้างอาวุธมนตราได้”
“ขอบคุณนายท่าน” หยางเฉารู้สึกตื่นเต้น
การตีเหล็กไม่อาจปิดหูปิดตาทำให้เสร็จได้ มันต้องมีการแลกเปลี่ยนประสบการณ์ การแลกเปลี่ยนทักษะซึ่งกันและกันในสิ่งที่สร้างความก้าวหน้า
มันยากเกินไปสำหรับเขาที่จะได้รับการเลื่อนขั้นเป็นระดับปรมาจารย์ มีช่างตีเหล็กไม่กี่คนในโลก
ตอนนี้ทั้งห้าคนที่ลั่วอู๋ได้เจอ พวกเขาเห็นประกายความหวัง
—————————–