ไหปีศาจ - บทที่ 805 จดหมายจากหลี่่ซวนซง
บทที่ 805 จดหมายจากหลี่่ซวนซง
บทที่ 805
จดหมายจากหลี่่ซวนซง
ลั่วอู๋เดินตามเฉินฟูเฉิงเข้าไปในส่วนลึกของคุก
ทั้งสองข้างทางเป็นกรงแม้ว่าจะทำความสะอาดแล้ว แต่ก็ยังมีกลิ่นเลือดที่ยังคงอบอวลอยู่และยังรู้สึกได้ถึงอารมณ์พิเศษในอากาศอย่างคลุมเครือ
ความไม่เต็มใจ ความโกรธ
อารมณ์สามารถสัมผัสได้เมื่อมีความรุนแรงถึงระดับหนึ่ง
ดังนั้นจึงไม่ใช่เรื่องคิดไปเองที่จะรับรู้เจตจำนงในความมืดได้
“มันคือคุกในวัง”
ลั่วอู๋ถอนหายใจ
ที่นี่จะต้องมีอาชญากรที่ไม่ธรรมดามากมาย
มีห้องลับอยู่ในส่วนลึกของกรง มันซ่อนไว้มิดชิดมาก แทบจะไม่รู้ว่ามันเคยถูกเปิดขึ้นมารึเปล่า
สิ่งที่หลี่ซวนซงทิ้งไว้ทั้งหมดน่าจะถูกค้นหาอย่างถี่ถ้วนจนสามารถพบห้องลับนี้ได้
ระหว่างประตูมีลมปราณอึดอัดออกมา
ลั่วอู๋ขมวดคิ้ว “นี่มันอะไรกัน?”
“ศพ” เฉินฟูเฉิงกล่าวอย่างใจเย็น
“ศพ?”
“ใช่ คนของราชวังได้ตรวจสอบแล้ว คนธรรมดาไม่สามารถเข้าใกล้ได้เลย หากเข้าใกล้พวกเขาจะกลายเป็นเลือดและตายลง”
“มีพลังขนาดนั้นเลยเหรอ” ลั่วอู๋เข้ามาใกล้เล็กน้อยและผลักประตูให้เปิดออก
เนื่องจากคนของราชวังได้ตรวจสอบแล้วจึงไม่น่าจะมีอันตรายอะไรเป็นพิเศษ
ประตูเปิดออก
จู่ ๆ ลั่วอู๋ก็ได้กลิ่นที่คุ้นเคย
ในห้องลับมีลมปราณที่มืดมิดรบกวนอยู่ทุกหนทุกแห่ง ตรงกลางห้องมีแท่นสูงที่มีโครงสร้างแปลก ๆ และมีพื้นผิวที่สวยงามและลึกลับ บนแท่นสูงดูเหมือนว่ามีศพซึ่งเต็มไปด้วยอากาศแห่งความตาย
เซียวอวี้?
ลั่วอู๋รู้สึกประหลาดใจ
ลมปราณนี้เหมือนกับเซียวอวี้
“ไม่ ไม่ เป็นไปไม่ได้ร่างของเซียวอวี้ถูกมอบให้สัตว์ประหลาดในหุบเขามรณะไปแล้ว มันมาโผล่ที่นี่ได้ยังไง?” ลั่วอู๋ส่ายหัว
ลั่วอู๋ประหลาดใจและก้าวไปข้างหน้า
ร่างกายถูกปกคลุมไปด้วยหมอกสีดำ แต่ลั่วอู๋สามารถมองเห็นใบหน้าที่แท้จริงของเขาผ่านหมอกสีดำได้อย่างง่ายดาย
ใบหน้าของเขาเป็นสีฟ้า ดุร้ายมาก เขี้ยวของเขาแหลมคม และร่างกายของเขาสูงมาก เขาสูงประมาณคนสองหรือสามคนต่อกัน เล็บของเขาเป็นสีดำและแวววาวด้วยแสงเย็น มันดูไม่เหมือนมนุษย์ เหมือนลิงแก่ที่หน้าเหี้ยมแต่ยังมีขนสีขาวกระจุก
มีรูขนาดใหญ่ที่ช่องท้องของเขาราวกับว่ามีบางอย่างถูกขุดออกไป
ลั่วอู๋หายใจเข้าลึก ๆ
ถ้าเขาคิดถูก ร่างตรงหน้าเขาเกรงว่าจะเป็นราชาผีดิบในตำนาน
เพียงแค่ว่าราชาผีดิบมีลักษณะของความเป็นอมตะ แล้วเขาจะนอนอยู่ที่นี่ได้ยังไง.
เฉินฟูเฉิงไม่ได้ตามเขาเข้ามาด้วย เขากล้าแค่มองเขาจากระยะไกลเท่านั้น “หลังจากที่คนของราชวังระบุไว้ มันได้รับการยืนยันว่าสิ่งที่ผนึกมันไว้น่าจะเสียหาย และต้นกำเนิดส่วนใหญ่ก็ถูกนำออกไป แม้แต่คนของราชวังก็ไม่รู้ว่าจะต้องทำอย่างไรด้วย มันไม่สามารถทำลายหรือขนย้ายได้ นอกจากนี้เรายังกังวลว่าจู่ ๆ มันจะฟื้นคืนชีพและเป็นอันตรายต่อวัง ว่ากันว่าร่างของเซียวอวี้ถูกเจ้าเอาไปแล้วบางทีราชาผีดิบตัวนี้อาจมีประโยชน์กับเจ้า”
ลั่วอู๋เข้าใจทันที
ไม่น่าแปลกใจที่เขาต้องการมอบให้กับตน
ปรากฏว่ามีการพิจารณาเรื่องดังกล่าวแล้ว
มันก็เป็นเรื่องจริงเช่นกัน หากพบสมบัติใด ๆ ที่สามารถมอบให้ราชวงศ์ได้ถูกค้นพบ เขาจะเอามาให้ลั่วอู๋ได้ยังไง
หากไม่กังวลว่าราชาผีดิบจะคืนชีพได้ทุกเมื่อคาดว่าฝั่งราชวังคงจะเก็บไว้ศึกษาอย่างถี่ถ้วน ท้ายที่สุดนี่คือสิ่งมีชีวิตในตำนาน
“จะให้ข้าจริง ๆ เหรอ?” ลั่วอู๋ถาม
เฉินฟูเฉิงพยักหน้า “ถ้าเจ้าสามารถรับมันไปได้จะดีมาก”
ลั่วอู๋ยิ้ม
ราชาผีดิบมีประโยชน์กับเขามากและราชาผีดิบอาจมีส่วนเกี่ยวข้องกับภูตไห ลั่วอู๋ไม่แปลกใจที่หลี่ซวนซงจะปราบราชาผีดิบได้ด้วยตัวเอง
ลั่วอู๋โบกมือและสั่งให้ไหปีศาจเอาร่างราชาผีดิบเข้าไป
แต่เขาล้มเหลว
พลังของไหปีศาจหมุนวนรอบราชาผีดิบแล้วก็สลายไป
นี่เป็นเรื่องแปลกจริง ๆ
ตอนนี้ราชาผีดิบไม่มีการต้านทานใด ๆ โดยทั่วไปก็เทียบเท่ากับคนตาย แล้วมันจะต้านทานพลังของไหปีศาจได้อย่างไร?
ไม่น่าแปลกใจที่คนของราชวังไม่ได้เอาไป
ดูเหมือนจะมีสถานการณ์พิเศษบางอย่าง
ลั่วอู๋มองไปที่ราชาผีดิบอย่างระมัดระวังเป็นเวลานานและพบว่าพลังผนึกบนร่างกายของเขาดูเหมือนจะเชื่อมโยงกับแท่นสูงอย่างแน่นหนา
ดังนั้นลั่วอู๋จึงพยายามที่จะเอาไปไปทั้งแท่น
มันเป็นความสำเร็จ
ราชาผีดิบและแท่นสูงถูกส่งเข้าไปในโลกไห
เฉินฟูเฉิงรู้สึกโล่งใจอยู่ไกล ๆ
ราชาผีดิบตัวนี้อยู่ที่นี่ก็เหมือนระเบิดเวลา เมื่อฟื้นคืนชีพอาจทำให้เกิดความเสียหายมากมาย
ตอนนี้ซวนชิงหยู่เสียสละครั้งใหญ่ไปแล้ว ไม่มีใครในวังที่สามารถปราบราชาผีดิบหลังจากที่เขาตื่นขึ้นมาได้
หลังจากที่ลั่วอู๋ยกแท่นออกไปก็มีจดหมายขนาดเล็กปรากฏขึ้นในห้องที่ว่างเปล่า
“หืม?”
ลั่วอู๋หยิบจดหมายขึ้นมาดู ลายมือในนั้นดูเหมือนจะเป็นของหลี่ซวนซง
น่าแปลก
นี่คือห้องลับของเขา
แล้วจดหมายฉบับนี้มีไว้เพื่อใคร?
ลั่วอู๋เปิดจดหมายและอ่านมัน
“ข้าคงตายไปแล้วเมื่อจดหมายฉบับนี้ถูกพบ”
ดวงตาของลั่วอู๋เป็นประกายในทันที
“ช่วงนี้ข้ารู้สึกไม่สบายใจ มักรู้สึกว่าจะมีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น วิกฤตจะมาจากไหน? จากฟากฟ้าหรือจากภูตไห?”
“การมาถึงของนรกมนตราและภัยแผ่นดินใหญ่เป็นเหตุการณ์ที่ยิ่งใหญ่ แต่การรวบรวมพลังของมนุษย์อาจไม่จำเป็นกับการสกัดกั้นนรกมนตรา สำหรับภูตไหก็ไม่ต่างจากการยื่นเนื้อให้เสือ ซึ่งเป็นอันตรายอย่างยิ่ง ข้าไม่เคยมองออกเลยว่าผู้ชายคนนี้ต้องการอะไร”
“แต่ข้าไม่มีทางเลือก”
“ถ้าพบจดหมายฉบับนี้ก็แสดงว่าข้าพ่ายแพ้แล้วเท่านั้น บางทีข้าอาจพ่ายแพ้ในการต่อสู้กับภูตไหก็ได้”
“ในกรณีนี้ข้าก็ไม่มีอะไรต้องปิดบัง ภูตไหไม่ควรปรากฏในโลกนี้ เขาไม่ใช่คนของโลกนี้เลย”
ลั่วอู๋ไม่มีปฏิกิริยาเมื่อเห็นประโยคนี้ เพราะเขารู้ว่าภูตไหไม่ใช่มนุษย์
แต่ต่อไปนี้เป็นเรื่องที่น่าตกใจจริงๆ
“ข้าได้ค้นหนังสือโบราณทั้งหมดในพระราชวังและในที่สุดก็พบต้นกำเนิดของภูตไห เขามาจากต่างแดนและมีพลังที่น่าเหลือเชื่อ สิ่งที่ผิดที่สุดคือเขาต้องการทำลายล้างมนุษย์ ในสมัยโบราณ ผู้ที่สร้างวิธีการฝึกฝนพลังวิญญาณคือภูตไห อย่าได้คิดว่าเขาพัฒนาพลังของมนุษย์ขนาดไหน อันที่จริงเขายับยั้งการพัฒนาของมนุษย์อย่างมากต่างหาก”
“ในยุคของศิลปะการต่อสู้โบราณ ผู้คนจะมีชีวิตที่ยืนยาวเมื่อพวกเขาไปถึงมิติวิญญาณระดับจักรพรรดิ แต่จักรพรรดิตอนนี้ล่ะ? ข้าไม่เคยได้ยินว่ามีผู้มีมิติวิญญาณระดับจักรพรรดิคนไหนอายุมากไปกว่า 2,000 ปีเลย”
“เมื่อการฝึกฝนพลังวิญญาณมาถึงขั้นหลัง ๆ มันจะแข็งแกร่งกว่าผู้ฝึกศิลปะการต่อสู้มาก แต่มันก็มีสิ่งแลกเปลี่ยนมากเกินไป”
“ทุกวันนี้มันเป็นไปไม่ได้อีกแล้วที่จะเห็นระดับจักรพรรดิของเผ่าพันธุ์มนุษย์สิบคนอยู่พร้อมกันได้ ในสมัยโบราณมีระดับจักรพรรดิอยู่มากกว่าพันคนด้วยซ้ำ”
“แต่มันสายไปแล้วสำหรับมนุษย์ที่รู้ ศิลปะการต่อสู้โบราณได้ถูกลบล้างจากประวัติศาสตร์ไปโดยสิ้นเชิง และทักษะศิลปะการต่อสู้โบราณส่วนใหญ่สูญหายไปแล้ว”
“ในสมัยโบราณปีศาจและภูตที่ถูกปราบด้วยมนุษย์ก็ ค่อย ๆ สามารถต่อกรกับมนุษย์ได้ มันไร้สาระชัด ๆ”
“ภูตไหนั้นมีจิตใจที่ชั่วร้ายซึ่งเป็นหายนะต่อมนุษย์ หากภายหลังมีคนเห็นจดหมายฉบับนี้จงพยายามฆ่ามันให้ถึงที่สุดอย่าปล่อยให้เกิดปัญหาใด ๆ ถ้าข้าเดาถูกจุดอ่อนของเขาน่าจะเป็นไหทองแดง แต่ก็ไม่รู้ที่อยู่ของมันมานานแล้ว”
“ถ้าเป็นเจ้าที่เห็นจดหมายนี้ ภูตไห!”
“ถ้าอย่างนั้นข้าจะอวยพรและสาปแช่งเจ้า เผ่าพันธุ์มนุษย์เป็นเผ่าพันธุ์แห่งโชคชะตา เป็นอมตะทุกยุคทุกสมัย เจ้าไม่มีวันประสบความสำเร็จได้หรอก ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ”
—————————–