ไหปีศาจ - บทที่ 820 เข้าสู่เผ่าเจตจำนงแห่งลม
บทที่ 820 เข้าสู่เผ่าเจตจำนงแห่งลม
บทที่ 820
เข้าสู่เผ่าเจตจำนงแห่งลม
เนื่องจากเนลลี่บอกทุกคนถึงตำแหน่งที่ตั้งเผ่า ดังนั้นทุกคนจึงพบมันได้โดยไม่ไปผิดทางมากนัก
มันเป็นเผ่าที่ซ่อนตัวอยู่ในป่าเขียวชอุ่ม
เนื่องจากต้นไม้ที่นี่มีกล้าที่เหมือนใบไม้ขนาดใหญ่มาก ซึ่งปกคลุมท้องฟ้าและบดบังแสงแดด มันง่ายมากที่จะมองข้ามไป
พวกเขาไปหาเผ่าในป่า
“โฮ่ง โฮ่ง!”
ทันใดนั้นก็มีเสียงเห่าดังมาจากในป่า
หมาล่าเนื้อสีดำมากกว่าหนึ่งโหลโผล่ออกมาจากป่า พวกมันมีความสามารถในการดมกลิ่นที่ดี พวกมันรับรู้ถึงลมปราณของพวกลั่วอู๋มานานแล้ว ในตอนนี้พวกมันสัมผัสได้ว่าผู้บุกรุกเข้ามาใกล้ จึงพุ่งออกมา
“หมาล่าเนื้อ?” หยู่เฮารู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย
หมาชนิดนี้มีสีทองมาแต่กำเนิด มีความรู้สึกไวต่อกลิ่นมาก มีความเร็วที่สูงมากและร่างกายที่เพรียวบาง มันสามารถแล่นผ่านป่าเหมือนปลาในน้ำ
สัตว์วิญญาณชนิดนี้มักถูกเลี้ยงและใช้เป็นหมาล่าเนื้อ
ถึงไม่ใช่เรื่องแปลก แต่ก็ไม่ใช่ธรรมดา
หลายเผ่าจะเก็บหมาล่าเนื้อไว้ใช้งานบ้าง แต่ที่หยู่เฮาแปลกใจคือหมาล่าเนื้อเหล่านี้แตกต่างออกไป
เนื่องจากพวกมันถูกหุ้มด้วยแรงลมซึ่งทำให้พวกมันเร็วและรุนแรงขึ้น
ลั่วอู๋ก็สังเกตสิ่งนี้ “กลายพันธุ์?”
มันไม่น่าใช่
เพราะการกลายพันธุ์ของสัตว์วิญญาณเป็นกรณีที่หาได้ยาก ไม่สามารถรวมเป็นกลุ่มได้อย่างแน่นอน
“ดูเหมือนจะได้รับพรจากพลังของอักขระ” หยู่เฮาพูดด้วยเสียงต่ำ “ข้าไม่คาดคิดมาก่อนว่าเผ่าเจตจำนงแห่งลมจะใช้พลังของอักขระได้ถึงขนาดนี้”
ลั่วอู๋พยักหน้า “มันเหลือเชื่อมาก”
ดังนั้นดูเหมือนว่าเสือดาวลมของเนลลี่จะไม่ใช่การกลายพันธ์ุแต่มันน่าจะเป็นเพราะพรแห่งลม แต่ความแข็งแกร่งของเสือดาวลมนั้นแข็งแกร่งกว่ามาก
หมาล่าเนื้อมากกว่าสิบตัวเห่า เผยให้เห็นเขี้ยวฟันดุร้าย และหยดน้ำลายเหม็น ๆ
พวกมันรู้สึกถึงความน่ากลัวของผู้รุกรานที่อยู่ตรงหน้าพวกมัน แต่พวกมันก็ยังกล้าที่จะคำรามอย่างดุเดือด
“หนวกหูจริง”
ลั่วอู๋เรียกต้าหวงออกมา
ต้าหวงไม่จำเป็นต้องเปลี่ยนร่างด้วยซ้ำ มันแค่คำรามอย่างลวก ๆ ในสภาวะปกติ
“โฮก!”
เสียงคำรามที่ข่มขวัญที่สุดดังขึ้น
ทันใดนั้นหมาล่าเนื้อมากกว่าสับตัวก็ล้มลง นอนตัวสั่นบนพื้นกลัวแรงกดดัน ไม่มีท่าทีดุร้ายอีกต่อไป
ต้าหวงมองพวกมันด้วยความโกรธ จากนั้นก็หันมายิ้มและกระดิกหางเพื่อขอรางวัลจากลั่วอู๋
ลั่วอู๋ลูบหัวต้าหวงและพูดด้วยรอยยิ้มว่า “ทำได้ดีมาก”
ปัจจุบัน ต้าหวงเป็นสัตว์วิญญาณที่อยู่ในระดับสูงมากในหมู่สัตว์วิญญาณหมา แค่แรงกดดันปกติก็เพียงพอที่จะทำให้หมาล่าเนื้อเหล่านี้ไม่กล้าขัดขืน
ในเวลานี้มีคนออกมาด้านหลังหมาจำนวนหนึ่ง พวกเขาแต่งตัวเหมือนเนลลี่ติดอาวุธและตื่นตัว
หากสัมผัสดี ๆ ก็จะรู้สึกได้ถึงพลังของลมที่ในตัวพวกเขา
เห็นได้ชัดว่ามาจากเผ่าเจตจำนงแห่งลม
“เจ้าคือใคร?” ผู้ชายถามอย่างใจเย็น
ลั่วอู๋มีลักษณะของคนนอกอย่างเห็นได้ชัด เห็นได้ว่าพวกเขาไม่ใช่คนท้องถิ่นที่นี่
ลั่วอู๋ยิ้มและชี้ไปที่เนลลี่ที่หมดสติอยู่ข้างหลังเขา “เราแค่เดินทางผ่านมา เราช่วยผู้หญิงคนหนึ่งจากสัตว์ดุร้ายและต้องการส่งนางกลับบ้าน แต่เราไม่รู้ทาง เรามาที่นี่โดยไม่ได้ตั้งใจได้โปรดอย่าใส่ใจ เราไม่เป็นภัยใด ๆ”
เมื่อคนเหล่านี้เห็นเนลลี่ความระมัดระวังของพวกเขาก็กลายเป็นความตกใจ
“เนลลี่!”
“เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า?”
พวกเขารวมตัวกัน แต่พวกเขาไม่สามารถปลุกเนลลี่ให้ตื่นได้ อาการบาดเจ็บของเนลลี่นั้นร้ายแรงมาก ดูเหมือนว่านางถูกโจมตีโดยสัตว์ร้าย (ซึ่งหยู่เฮาก็ทำจริง ๆ)
“ช่วงนี้มีสัตว์ประหลาดมากขึ้นเรื่อย ๆ เลย”
“แม้แต่เนลลี่ยังบาดเจ็บ”
“อย่าลืมรายงานให้หัวหน้าทราบโดยเร็วที่สุด”
“ข้าจะพาเนลลี่ไปรักษา ส่วนเจ้าไปรายงานหัวหน้าเผ่าเถอะ”
“ไม่ ไม่ ไม่”
“ให้ข้าทำเอง!”
หลายคนถึงกับแย่งกันเพื่อพาเนลลี่ไปรักษา และทิ้งลั่วอู๋ไว้ข้าง ๆ
เห็นได้ชัดว่านักรบที่ป้องกันด้านนอกเผ่าเหล่านี้ชื่นชมเนลลี่มาเป็นเวลานานซึ่งทำให้ขาดความระมัดระวัง
ลั่วอู๋ไอเบา ๆ “อะแฮ่ม นางเป็นคนของเจ้าหรือเปล่า?”
“ใช่ ๆ” คนเหล่านั้นรู้สึกตัวและพูดอย่างจริงจัง “ขอบคุณสำหรับความช่วยเหลือของเจ้า เจ้าได้เป็นมิตรกับเผ่าเจตจำนงแห่งลมของเราแล้ว”
ลั่วอู๋หัวเราะกับตัวเอง
ถ้าข้าบอกให้เจ้ารู้ว่าเกิดอะไรขึ้น เกรงว่าเจ้าจะต้องไล่ล่าเรากันทั้งเผ่าแน่
“ด้วยความยินดี ตอนนี้เราส่งนางถึงที่แล้ว เราก็ต้องขอตัว” ลั่วอู๋พูดอย่างใจเย็น “แต่ข้าไม่รู้ว่าจะพักที่ไหนใกล้ ๆ ที่นี่ พวกเราเดินหาที่พักกันมานานแล้ว”
คนเหล่านั้นมองหน้ากันแล้วออกคำเชิญ “เพื่อน ทำไมเจ้าไม่มาที่เผ่าเจตจำนงแห่งลมของเราเพื่อพักผ่อนล่ะ?”
“เป็นการดีที่จะเคารพคำเชิญนั้น” ลั่วอู๋กล่าวอย่างรวดเร็ว
คนเหล่านั้นรู้สึกสับสน
ถ้าตั้งใจที่จะสุภาพ ทำไมเจ้าถึงเอาจริงเอาจังขนาดนั้น
แน่นอนว่านี่คือสิ่งที่ลั่วอู๋คาดหวังไว้
คนอาณาจักรภูเขาแห้งแล้งเป็นคนตรงไปตรงมาและชัดเจน หากปฏิบัติกับพวกเขาอย่างดีพวกเขาจะปฏิบัติดีตอบแทนเป็นพัน ๆ เท่า
คนที่ช่วยคนในเผ่าของพวกเขานั้นเป็นแขกที่ได้รับความเคารพนับถือมากที่สุดในเผ่า ในกรณีนี้แม้ว่าจะไม่ทราบที่มาของลั่วอู๋แต่ก็ควรส่งคำเชิญออกไป
ลั่วอู๋ทำตัวสุภาพและตกลงรับคำเชิญ เพื่อที่พวกเขาจะได้คิดไม่ออก
เพียงแค่ให้เขาได้เข้าไป
ส่วนมิตรภาพกับเผ่าเจตจำนงแห่งลมนั้นลั่วอู๋ไม่สน
“งั้นเข้าเลยเพื่อน” คนเหล่านั้นดูเหมือนทำอะไรไม่ถูก แต่พวกเขาเชิญลั่วอู๋เข้ามาพักในเผ่าอย่างจริงจัง
ขนาดของเผ่าเจตจำนงแห่งลมไม่ได้เล็ก อย่างน้อยก็ถือได้ว่าเป็นเผ่าขนาดกลาง
เมื่อพวกลั่วอู๋เข้ามา ทันใดนั้นก็ดึงดูดความสนใจของทุกคนทำให้เกิดจลาจลไม่น้อย
เหล่านักรบที่เฝ้าอยู่ด้านนอกส่งเสียงอธิบายเพื่อให้การจลาจลสงบลง
เนื่องจากเป็นแขก เราจึงไม่มีความคิดเห็นใด ๆ
เนลลี่น่าจะเป็นคนสำคัญของเผ่านี้ หลายคนเข้ามาแสดงความเป็นห่วงเมื่อเห็นนางเป็นหมดสติ
สายตาของลั่วอู๋กวาดมองคนทั้งเผ่า พวกเขาดูธรรมดา ก็ไม่มีปัญหา
“เพื่อนข้า โปรดมาพักผ่อนข้างใน”
ในไม่ช้าพวกลั่วอู๋ก็ถูกขอให้พักผ่อนในบ้านที่สะอาดและสะดวกสบาย
เมื่อผู้คนของเผาเจตจำนงแห่งลมออกไป หยู่เฮาก็อดไม่ได้ที่จะถามว่า “เราจะทำยังไงต่อ?”
เห็นได้ชัดว่าทุกคนมีความสับสนและมองไปที่ลั่วอู๋พร้อมกัน
“ไม่ต้องกังวลไป ข้าคิดว่าคนในเผ่าเจตจำนงแห่งลมวิตกกังวลมากกว่าพวกเราอีก” ลั่วอู๋ยิ้ม “รอให้เบาะแสมาหาเองเถอะ”
แน่นอนว่าไม่นานก็มีคนมา
คนในเผ่าหลายคนนำอาหารรสเลิศ เนื้อติดกระดูกแท่งใหญ่แสนอร่อย ผลไม้สดและผักเพื่อดับกระหาย และน้ำผลไม้รสหวานที่ทำเอง
ผู้นำมาส่งเป็นชายวัยกลางคน
ผู้ชายผู้นี้ดูสงบมาก แต่ก็ยังสามารถเห็นได้จากคิ้วที่บิดเบี้ยวเล็กน้อยว่าตอนนี้อารมณ์ของเขายังไม่สงบ
“ขอบคุณที่ช่วยลูกสาวของข้า ข้าชื่อจี๋โป หัวหน้าเผ่าเจตจำนงแห่งลม” ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม
แน่นอนว่าเผ่าเจตจำนงแห่งลมไม่สามารถกลั้นลมหายใจได้เมื่อเห็นคนนอก ดังนั้นเขาจึงมาหาถึงประตูด้วยตัวเอง
ดวงตาของลั่วอู๋ขยับ
ปรากฏว่าเนลลี่เป็นลูกสาวของหัวหน้าเผ่า
ไม่น่าแปลกใจที่คนในเผ่าดูเหมือนจะให้ความสำคัญกับนางมาก