ไหปีศาจ - บทที่ 823 ถ้ำลึก
บทที่ 823 ถ้ำลึก
บทที่ 823
ถ้ำลึก
“กลิ่นที่คุ้นเคยอะไร?” ทุกคนต่างมองไปที่เหวินเสี่ยวด้านสว่าง
เหวินเสี่ยวด้านสว่างขมวดคิ้ว “ข้าไม่แน่ใจ มันรู้สึกน่าขนลุกอยู่ตลอดเวลาเลย”
ขณะนั้น เหวินเสี่ยวด้านมืดก็พูดจาเย้ยหยัน “เจ้าโง่”
“เจ้าคิดว่าอะไรกันล่ะ?” เหวินเสี่ยวด้านสว่างถาม แต่ก็ไม่ได้แสดงอารมณ์โกรธแต่อย่างใด
“ต้องใช่แน่ ๆ”
“พูดมันมาเร็ว”
“ขอร้องมาสิ ข้าจะใช้ความเมตตาของข้าบอกกับเจ้าเอง”
“โอ้ ขอร้อง” เหวินเสี่ยวด้านสว่างดูเหมือนว่าจะเข้าใจนิสัยอีกฝ่าย จึงพูดแบบขอไปที
“เจ้า!”
ด้วยความคิดเช่นนั้น ทำให้เหวินเสี่ยวด้านมืดโกรธมาก
ไม่ว่าจะมองมุมไหน เหวินเสี่ยวด้านมืดก็ต้องการที่จะเหนือกว่าเหวินเสี่ยวด้านสว่าง แต่ช่างน่าเสียดายที่พวกเขานั้นเป็นหนึ่งเดียวกัน แค่แบ่งเป็นด้านแสงสว่างและความมืด เราจะบอกความแตกต่างได้ยังไง
ลั่วอู๋พูดออกมาอย่างช่วยไม่ได้ “เจ้าอย่ามาทะเลาะกันต่อหน้าข้า”
เหวินเสี่ยวไม่ไว้หน้าใคร
ยกเว้นแต่ลั่วอู๋ที่พวกเขาไว้หน้า
เพราะลั่วอู๋ได้ช่วยพวกเขาไว้จากวิกฤตของพระราชวังเป่ยหมิง และเขาก็ได้รู้ว่าน้ำพุศักดิ์สิทธิ์นั้นสามารถทำให้พวกเขาแยกออกจากกันได้อย่างสมบูรณ์ สิ่งนี้คือบุญคุณอันยิ่งใหญ่
เหวินเสี่ยวด้านมืดกล่าวว่า “ข้าจะบอกเจ้าว่า กลิ่นที่คุ้นเคยนี้ มันคือกลิ่นของน้ำพุศักดิ์สิทธิ์”
“จริงเหรอ” ลั่วอู๋ตกตะลึง
“ไม่ผิดแน่” เหวินเสี่ยวด้านมืดกล่าวอย่างหนักแน่น “ตั้งแต่เมื่อวิญญาณนี้ได้แยกจากกัน มันช่างเจ็บปวดอย่างมาก ลมปราณนี้มันยังคงตรึงอยู่ในความทรงจำของข้า”
เมื่อได้ยินดังนั้น เหวินเสี่ยวด้านสว่างก็เข้าใจ
ไม่น่าแปลกเลยว่าทำไมร่างกายถึงสั่นไหวอย่างอธิบายไม่ได้
กลิ่นของน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ทำให้ร่างกายหวนนึกถึงแผลเก่าโดยไม่ได้ตั้งใจ บางเรื่องนั้นมันไม่สามารถช่วยอะไรได้
ทุกคนต่างดีใจอย่างมาก
ว่าจะต้องคิดถูกอย่างมากที่ติดตามคนเหล่านี้มา
ลั่วอู๋และคนอื่น ๆ เริ่มค้นหาภายในถ้ำ
ถ้ำนั้นโล่งมาก แต่อากาศดันอบอ้าว บรรยากาศขุ่นมัว เห็นได้ชัดเลยว่ามันไม่มีช่องระบายอากาศ เพราะมันเป็นพื้นที่ปิด
หินงอกหินย้อยขนาดใหญ่ ย้อยลงมาจากผนังถ้ำด้วยรูปร่างแปลกประหลาดแต่กลับมีความงดงามที่เกิดจากการกัดเซาะของน้ำ กำแพงหินหินรอบข้างเต็มไปด้วยร่องรอยหลุมและบ่อจำนวนมาก
ลั่วอู๋ชิมน้ำที่ไหลลงมา “อืม ไม่ใช่แหะ”
มันเป็นถ้ำที่มีความมืดมิด พวกเขาไม่สามารถใช้แสงสว่างในการนำทางได้ เพราะมันเสี่ยงเกินไปที่จะถูกพบ พวกเขาจึงควานหาทางตามความมืดนั้นไป
ในไม่ช้า ทุกคนก็เดินตามลมปราณไปจนถึงฝั่งที่แม่น้ำอันเหือดแห้งซ่อนอยู่
มันเป็นเรื่องที่น่าแปลกเพราะพื้นของแม่น้ำนั้นแห้งสนิท จนเป็นผืนดินที่แตกละเอียด จนไม่สามารถสกัดน้ำออกมาได้
และทางตอนเหนือของแม่น้ำนั้นมีแท่นที่สวยงามพร้อมกับแหวนลึกลับตั้งอยู่ แต่ตรงกลางนั้นกลับว่างเปล่า
เห็นได้ชัดว่า มันอาจจะมีอะไรบางอย่างในที่แห่งนี้
เพราะมันมืดมาก จนดูธรรมดาเกินไป
“มันไม่ได้อยู่ที่นี่” จิตใจของลั่วอู๋ดิ่งลง
ทั้ง ๆ ที่ตรวจสอบแล้ว
ถ้าไม่ใช่หลุมขนาดใหญ่ ข้าก็ไม่เห็นว่ามันจะมีน้ำอยู่ที่นี่เลย
เหวินเซียวด้านสว่าง “มันเหมือนว่าจะเคยอยู่ที่นี่”
ทุกคนตกอยู่ในความเงียบสงัด
แม้พวกเราจะรู้ว่าทุกคนส่วนมากในสำนักหม่าเฉิน ว่าน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ที่ตั้งอยู่ในภูเขาแห้งแล้งนั้นจะเหือดแห้งไปเป็นเวลานานแล้ว แต่เราก็ไม่ได้คาดคิดว่ามันจะแห้งแล้งมากขนาดนี้
จะล้มเลิกจริง ๆ งั้นเหรอ?
หลี่หยินรู้สึกไม่สบายใจจึงพูดออกมา “หรือจะช่างมันก็ได้ ตราบเท่าที่ข้าได้อยู่กับนายน้อยมันก็ไม่เป็นอะไร”
“ไม่มีทางหรอก!” ลั่วอู๋ปฏิเสธกลับไป “ถ้าเรายังปล่อยโอกาสนี้ต่อไป วันหนึ่งมันอาจจะเกิดปัญหาที่คาดเดาไม่ได้ก็เป็นได้”
ใบหน้าของหลี่หยินบูดบึ้ง
ในแง่หนึ่งนางก็ยังหวังจะกลับไปเป็นแบบเดิม แต่ในทางกลับกันนางก็ไม่ต้องการให้คนอื่นมากังวลเกี่ยวกับนางมากนัก
ลั่วอู๋กัดฟันพูด “ขุดมัน! ข้าไม่เชื่อว่ามันไม่มีหรอก มันต้องมีอยู่แน่ในที่นี้”
ฉูจงฉวนและหยู่เฮาได้เรียกสัตว์วิญญาณภูตทะเลทรายออกมาในเวลาเดียวกัน
พวกมันมีความเชี่ยวชาญในด้านทักษะของผืนดิน ดังนั้น จึงเป็นเรื่องธรรมดาที่จะขุดหลุมได้
ภูตทะเลทรายในร่างมนุษย์และในร่างของหินขนาดใหญ่ ตนแรกคือภูตสาวขนาดเล็กที่ถูกปกคลุมไปด้วยต้นกระบองเพชร ส่วนอีกตนมีเป็นร่างยักษ์ที่มีความสูง ร่างกายก็ถูกปกคลุมไปด้วยทรายและหินจำนวนมาก
มันช่างแตกต่างกันเสียจริง
อย่างไรก็ตาม ดูเหมือนว่าพวกมันจะสนิทสนมกันมาก เพราะสุดท้ายแล้วพวกมันนั้นก็ถือกำเนิดมาจากแหล่งเดียวกัน
ภูตทะเลทรายทั้ง 2 ตนเริ่มการขุดเจาะ จนเกิดเป็นประกายแสงสีเหลือง พุ่งตรงไปยังแม่น้ำที่แห้งแล้งนี้ และขุดลงไปอย่างรวดเร็ว
ไม่นาน พวกมันก็พุ่งออกมาจากผืนดิน
หลังจากการสื่อสารจบลง หยู่เอาและฉู จงฉวนก็ได้แสดงสีหน้าสิ้นหวังพร้อมกัน
“ไม่ มันไม่มีเลย มันมีแต่ลาวาพวกเราไม่พบน้ำเลย” ฉู จงฉวนกล่าวด้วยเสียงต่ำ
ความเป็นจริงมันช่างโหดร้าย
ลั่วอู๋รู้สึกผิดหวัง
ดูเหมือนว่าการเดินทางในครั้งนี้จะเปล่าประโยชน์
“ชนเผ่าที่อาศัยอยู่ที่แห่งนี้มานาน อาจจะรู้ว่ามีน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ที่ไหนบ้างก็ได้” องค์หญิงเจียโรวกล่าวอย่างกะทันหัน
ทุกคนต่างตั้งใจฟัง
ใช่แล้ว! มันก็มีความสมเหตุสมผลอยู่บ้าง
และในเหล่าผู้คนในแต่ละเผ่านี้อาจจะมีความลับอยู่ก็เป็นได้
จากนั้น ลั่วอู๋และทุกคนก็ได้เดินเข้าไปยังส่วนลึกของถ้ำ มีเพียงแค่เจียโรวที่ยังยืนอยู่ปากทางของแม่น้ำด้วยความมึนงงและสับสน
นางอาจจะรับรู้ถึงบางอย่างที่กำลังเรียกนางก็เป็นได้
“เจียโรวมีอะไรงั้นเหรอ?” ลั่วอู๋ถาม
เจียโรวหลุดออกจากภวัง และก็พูดออกมาอย่างรวดเร็ว “ไม่มีอะไร”
…
…
ลึกเข้าไปในถ้ำ ได้มีเสียงความขัดแย้งดังออกมา
“อย่าติดต่อกับโลกภายนอกเด็ดขาด นี่เป็นคำสั่งของท่านหม่าเฉิน! ในความคิดของข้า คนจากโลกภายนอกเหล่านั้นสมควรที่จะถูกสังหาร” ชายวัยกลางคนที่มีสายฟ้าปกคลุมทั่วร่างกล่าวด้วยความโกรธ
“นั่นไม่ดีแน่”
“ใช่แล้ว แม้ว่าท่านหม่าเฉินจะมีอำนาจสูงสุด แต่เขานั้นก็ได้หายไปกว่า 6 ปีแล้ว เจตจำนงแห่งน้ำแข็งจะเป็นผู้นำเรา…”
“หุบปาก! เราไม่ต้องการทำตามคำสั่งของเผ่าเจตจำนงแห่งน้ำแข็ง”
“เจ้ากำลังท้าทายเผ่าเจตจำนงแห่งน้ำแข็งงั้นเหรอ?”
“แล้วจะทำไมล่ะ?”
“โอ้ หยุดทะเลาะกันได้แล้ว ตอนนี้ ข้าต้องการพูดคุยถึงมาตรการรับมือ”
การทะเลาะกันก็ได้หยุดลงในไม่ช้า
“ท่านหม่าเฉินได้บอกเอาไว้ว่าเมื่อพลังของรูปสลักปรากฏขึ้นมาเมื่อไหร่ มันจะเกิดความโกลาหลอย่างมากแน่นอน”
“ถ้าเกิดว่าท่านหม่าเฉินยังคงอยู่ที่นี่นะ”
“เจ้าเคยคิดบ้างไหม?” ชายคนหนึ่งในชุดสีเขียวพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ว่าทำไมเราถึงมาอยู่ที่นี่เวลานี้กัน?”
“เผ่าเจตจำนงแห่งสายลม อย่างแน่นอน!” ทุกคนตอบเป็นเสียงเดียวกัน
“มีคนจากโลกภายนอกมา แต่ก็ดูเหมือนว่าพลังของท่านหม่าเฉินได้ขัดขวางพวกเราไม่ให้เข้าใจเกี่ยวกับโลกภายนอก”
ทันทีที่เข้าพูดออกมา ทุกคนต่างอยู่ในความสงบ
พวกเขายังไม่เชื่อตามสัญชาตญาณของพวกเขา
เพราะเทพเจ้าของชนเผ่าคนเถื่อนนั้นยิ่งใหญ่เกินไป สำหรับพวกเขานั้นมีเพียงรูปสลักของแต่ละเผ่าเท่านั้นที่แสดงถึงการดำรงอยู่ของพวกเขา
แต่ที่แห่งนี้ไม่มีใครโง่
เมื่อท่านคิดถึงบางสิ่งบางอย่าง มันเผยให้เห็นความแปลกประหลาดไม่รู้จบ
เหตุใดกัน กำแพงกั้นระหว่างพวกเขากับโลกภายนอกถึงอ่อนกำลังลง หลังจากที่ท่านหม่าเฉินได้จากไป เหตุใดสัตว์ร้ายหรือผู้คนจากโลกภายนอกจึงเริ่มเข้ามารบกวนการดำรงชีวิตของพวกเขา
ท่านหม่าเฉินนั้นคอยปกป้องพวกเขาจริงงั้นหรือ?
มันเหมือนกับการกักขังเสียมากกว่า
พวกเขานั้นไม่ใช่คนโง่ที่สามารถขั้นเป็นผู้นำเผ่าของตัวเองได้ เมื่อเขาเริ่มคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้หลายต่อหลายครั้ง หลายสถานที่ก็ไม่สามารถตรวจสอบข้อเท็จจริงได้
“ถ้าเกิดว่าผู้นำของเผ่าเจตจำนงแห่งน้ำไม่ได้ตายไป พลังของรูปสลักที่ได้มารวมกัน เราสามารถอ้อนวอนต่อสรวงสวรรค์ด้วยความช่วยเหลือจากพลังของน้ำพุศักดิ์สิทธิ์” จี๋โปถอนหายใจ
ทุกคนพยักหน้า
“น้ำพุศักดิ์สิทธิ์มีอยู่จริงอย่างงั้นสินะ!” เกิดเสียงดังขึ้นอย่างกะทันหัน
ทุกคนในชนเผ่าต่างตกใจ
ว่าทำไมถึงมีเสียงคนจากโลกภายนอกกัน