ไหปีศาจ - บทที่ 832 จบแล้วเหรอ?
บทที่ 832 จบแล้วเหรอ?
บทที่ 832
จบแล้วเหรอ?
“เจียโรวรึ?”
“ใช่แล้ว”
“เจ้าพูดกับข้าโดยตรงได้ยังไง?”
“ข้าก็ไม่รู้ ถ้าข้าต้องการข้าก็ทำมันได้โดยธรรมชาติราวกับข้าเกิดมาพร้อมกับสิ่งนี้”
เมื่อเจอกับคำตอบของเจียโรว ลั่วอู๋ก็งงงวย
แม้ว่าเจียโรวจะอยู่ในโลกไห แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่จะติดต่อกับลั่วอู๋โดยตรงได้
แต่นั่นไม่ใช่เรื่องที่สำคัญที่สุด
“เจ้าอยากคุยกับสิงโตเมฆา?”
“ใช่ข้าอยากลองดู”
“แต่เจ้าไม่สามารถออกจากโลกไหได้”
“ข้าเหมือนจะมีวิธีอื่นในการสื่อสารกับมัน”
“ข้าต้องทำยังไง?”
“เข้าไปใกล้สิงโตเมฆา”
ลั่วอู๋ครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและตัดสินใจที่จะให้เจียโรวลองดู เพราะเขารู้ว่าเจียโรวมีความดึงดูดภูตอย่างหาที่เปรียบมิได้
เห็นได้จากความจริงที่ว่านางได้รับการยอมรับจากสัตว์นรกพิษห้าสีอย่างง่ายดายตั้งแต่แรก
ดังนั้นลั่วอู๋จึงบอกให้ทุกคนหยุด แต่เข้าไปหาสิงโตเมฆาคนเดียว
เมื่อเห็นลั่วอู๋มาคนเดียวสิงโตเมฆาก็ดูโกรธมากขึ้นราวกับว่ามันถูกเหยียดหยาม มันจึงเริ่มคำราม
เสียงคำรามที่อึกทึกนั้นแทบจะพัดร่างกายและวิญญาณของผู้คนออกจากกัน เมฆทั่วท้องฟ้าสั่นไหวอย่างรุนแรง
ทั้งยอดเขาดูเหมือนกำลังจะถล่มลงมา
ถ้าไม่ใช่เพราะดาบของลั่วอู๋ปกป้องเขาไว้ เกรงว่าเขาจะกลายเป็นผงด้วยเสียงคำรามนี้
นี่คือพลังของสัตว์วิญญาณระดับเพชร
แม้แต่สิงโตเมฆาที่ไม่เก่งเรื่องการต่อสู้ก็ไม่สามารถถูกสิ่งมีชีวิตระดับต่ำอื่น ๆ ข่มเหงได้
ในเวลานี้ลั่วอู๋รู้สึกว่ามีคลื่นพลังวิญญาณอยู่ในไหปีศาจซึ่งเป็นของเจียโรวและลั่วอู๋ก็คิดไม่ผิด
ลั่วอู๋ตกใจมากกับความสามารถนี้ของเจียโรว
แต่สิ่งที่น่าตกใจกว่านั้นก็ตามมา
คลื่นจิตนี้สามารถติดต่อกับสิงโตเมฆาอย่างรวดเร็ว และสิงโตเมฆาที่โกรธเกรี้ยวก็สงบลงในทันใด
มันลอยอยู่ในอากาศอย่างเงียบ ๆ ราวกับว่ากำลังฟังอยู่ มันส่งเสียงเบา ๆ ออกมาเป็นบางครั้ง ทะเลเมฆกำลังปั่นป่วน
“แปลกจริง ๆ มันเป็นแค่เผ่าพันธุ์ที่ต่ำต้อย ทำไมข้าถึงอยากอยู่ใกล้เจ้าอย่างไม่เต็มใจล่ะ? มันน่าอดสูจริง ๆ”
“อย่าหวาดระแวงไป สิงโตเมฆาจะไม่ตอบคำถามของพวกมนุษย์”
“แม้ว่าเจ้าจะมีเสียงที่ไพเราะก็ตาม”
“แต่ข้าเป็นสิงโตเมฆาผู้สูงศักดิ์”
“ก็ได้ ในเมื่อเป็นเจ้าข้าจะพยายามตอบคำถามให้ดีที่สุด”
“เจ้าถามว่าน้ำพุศักดิ์สิทธิ์อยู่ที่ไหน? ข้าจะรู้ได้ยังไงว่าน้ำพุศักดิ์สิทธิ์เป็นเพียงตำนาน? และมันมีอยู่จริงหรือไม่? งั้นหรือ?”
“ข้าบอกว่าข้าจะตอบคำถามเดียวเท่านั้นไม่มีคำถามอื่นอีก”
“เชื่อไหมว่าข้าจะไม่ยอมไปไหน?”
“ไม่มีอะไรที่ข้าสามารถทำได้ ก็ได้ นั่นคือคำถามสุดท้าย ที่นี่คือวังเทียนเฟิง อาณาเขตของเจ้านายของข้า”
“เจ้าถามเยอะพอแล้ว อย่าให้มันมากนัก เจ้าถามคำถามได้อีกคำถามเดียวเท่านั้น”
“ฉิงเฟิงหยวน, เมืองฮัวหวู่, ทะเลสาบหลิงจิ่ว, กูโป, ไป๋ซูเฟิง สถานที่เหล่านี้อยู่ที่ไหนงั้นรึ? เจ้าถามมากไปแล้ว นั่นไม่ใช่คำถามเดียว มันเป็น 17 คำถามเลยนะ”
“มันน่าเบื่อ”
“ข้าบอกเจ้าก็ได้ แต่เจ้าต้องออกไปจากที่นี่ กลิ่นของมนุษย์มันน่าอึดอัดมาก”
เนื่องจากเป็นการสื่อสารทางจิตวิญญาณ จึงมีความผันผวนทางพลังวิญญาณเป็นปกติ และทุกคนก็สามารถฟังบทสนทนาของเจียโรวกับสิงโตเมฆาได้
สิ่งนี้ทำให้ผู้คนสับสน
เจียโรวสื่อสารกับสิงโตเมฆาได้สำเร็จและนางสามารถ “เรื่องมากเล็กน้อย” และถามคำถามมากมายกับสิงโตเมฆา
สิ่งที่ทำให้งงที่สุดคือเจียโรวไม่แม้แต่จะโผล่หน้าของนางออกมา นางอาศัยการสื่อสารทางจิตวิญญาณ แบบนี้ก็ได้ผลหรือ?
สิ่งนี้ทำให้ฉูจงฉวนผู้ซึ่งมีแรงดึงดูดที่แข็งแกร่งเจ็บปวดมาก
จากนั้นสิงโตเมฆาก็เริ่มตอบอย่างอดทน
“ฉิงเฟิงหยวนอยู่ทางตะวันออกเฉียงใต้ ทะเลสาบ หลิงจิ่วอยู่ทางทิศตะวันตก ส่วนเมืองฮัวหวู่ข้าก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน หืม? กลีบดอกไม้ที่ลอยตลอดทั้งปี? นั่นมันศาลาดอกไม้ไม่ใช่หรือ? หากเจ้าหมายถึงศาลาดอกไม้ มันน่าจะอยู่ห่างออกไปทางทิศตะวันตก”
หลังจากนั้นฉูจงฉวนก็นำชื่อสถานที่บางแห่งจากทั้ง 17 แห่งนี้เขียนตำแหน่วตามคำอธิบายลงในหนังสือ มันเป็นเรื่องปกติที่จะไม่สามารถระบุทั้งหมดได้
เพราะแม้ว่าสิงโตเมฆาจะมีชีวิตอยู่มาหลายพันปี แต่มันก็ไม่ชอบเดินทางไกลและไม่คุ้นเคยกับสถานที่บางแห่ง
โดยรวมแล้วมันบอกที่ตั้งของสถานที่ได้เก้าแห่ง และอีกแปดแห่งที่เหลือมันก็ไม่รู้ว่าอยู่ที่ไหน
แต่นั่นก็เพียงพอที่จะทำให้ฉูจงฉวนตื่นเต้น
เพราะเขาทำให้แผนที่สมบูรณ์แบบอย่างรวดเร็วตามคำอธิบายของสิงโตเมฆา ตอนนี้อย่างน้อยทุกคนก็รู้แล้วว่าพวกเขาอยู่ที่ไหนบนแผนที่
“เอาล่ะ ตอนนี้เจ้าออกไปได้แล้ว อย่าบังคับข้า ข้าไม่อยากสนใจว่ามนุษย์อย่างพวกเจ้ามาจากไหน แต่มันไม่ได้หมายความว่าข้าจะยินดีต้อนรับเจ้า” สิงโตเมฆาคำรามอย่างค่อนข้างหยิ่งผยอง
เจียโรวถามด้วยเสียงต่ำ “เจ้าก็เบื่อที่นี่มากเช่นกันไม่ใช่รึ? เจ้าอยากออกจากที่นี่แล้วไปเดินทางกับเราไหม?”
“ข้าไม่สนใจที่จะเดินทางกับมนุษย์หรอก!” สิงโตเมฆาคำราม
“จริงเหรอ? เจ้าจะได้อยู่กับข้านะ” เจียโรวเป็นคนโน้มน้าวใจเก่ง
“งั้นขอข้าคิดดูก่อน”
สิงโตเมฆาเริ่มคิดถึงปัญหานี้อย่างไม่มีเหตุผล
มันเป็นเรื่องที่บ้ามาก
แต่กลิ่นของมนุษย์ผู้หญิงคนนี้ก็ทำให้เขาไม่เต็มใจที่จะปฏิเสธ หากสิ่งมีชีวิตอื่นมาเรียกร้องมากขนาดนี้ สิงโตเมฆาคงจะสู้กับมันไปนานแล้ว
แต่ตอนนี้มันไม่มีเจตนาจะทำร้ายอีกฝ่าย
“ข้ายอมไปด้วยก็ได้” สิงโตเมฆายอมตกลงอย่างไม่เต็มใจ
ลั่วอู๋ตะลึง
โลกนี้มันบ้าไปแล้ว
มันวิเศษมากที่มีคนใช้คำพูดไม่กี่คำเพื่อปราบภูตระดับเพชรลงได้ พระเจ้า! มันไม่สมเหตุสมผลเลย
“เจ้าอยู่ที่ไหน? แล้วข้าจะเจอเจ้าได้อย่างไร?” สิงโตเมฆามองไปรอบ ๆ แต่ไม่พบร่องรอยของเจียโรว
“เจ้าตัวโตเกินไป ช่วยทำให้ตัวเล็กกว่านี้หน่อยได้ไหม?”
“โอ้…”
ร่างของสิงโตเมฆาสั่นไหว ร่างที่ใหญ่จนปิดกั้นท้องฟ้าเริ่มมีขนาดเล็กลงจนกลายเป็นสิงโตตัวน้อยในทันใด
สิงโตตัวน้อยตัวนี้มีขนาดเกือบเท่าแมวและทั้งตัวเป็นสีขาวบริสุทธิ์ราวกับหินอ่อนที่แกะสลักเป็นรูปสิงโตด้วยมือ ซึ่งเผยให้เห็นความน่ารักเล็กน้อย
“อย่าเพิ่งโมโหกันนะ เดี๋ยวเจ้าจะได้พบข้า” ความผันผวนทางจิตวิญญาณของเจียโรวออกมาอีกครั้ง
ลั่วอู๋ไม่รอช้า เขาเรียกใช้ไหปีศาจทันที
อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้ใช้คุณสมบัติจับของไหปีศาจ แต่พาสิงโตเมฆาเข้าสู่โลกไหโดยตรงเพราะการใช้คุณสมบัติจับจะนำไปสู่การต่อต้านอย่างแน่นอน
สิงโตเมฆาถูกใส่ลงในไหปีศาจ
ในขณะนี้เมฆและหมอกที่อยู่รอบ ๆ ยอดเขาตลอดทั้งปีเริ่มกระจายอย่างช้า ๆ พร้อมกับเผยแสงแดดที่หายไปนาน
พวกลั่วอู๋มองหน้ากัน ยังคงแทบไม่อยากเชื่อว่าสิ่งที่เกิดขึ้นเป็นเรื่องจริง
มันเป็นเรื่องแปลก
“เข้าไปดูกันเถอะ” ฉู จงฉวนเปิดทาง
ทุกคนจึงเข้าสู่โลกไหด้วยกัน
จากนั้นพวกเขาก็เห็นเจียโรวอาบแดดโดยอุ้มสิงโตตัวน้อยที่น่ารักและทรงพลังไว้ในอ้อมแขนของนาง
สิงโตตัวน้อยก็มีความสุขกับการขดตัวในอ้อมแขนของเจียโรว มันแกว่งหางไปมาอย่างสบายใจ
เสี่ยวหลวน แมวผีที่อยู่ข้าง ๆ มีสีหน้าไม่พอใจ
สถานที่พิเศษของมันถูกปล้นไป
แต่มันไม่กล้าเอาคืน เพราะท้ายที่สุดแล้วมันก็ไม่สามารถเอาชนะอีกฝ่ายได้