ไหปีศาจ - บทที่ 838 เบาะแสอยู่ในทะเลแห่งดาบ

บทที่ 838 เบาะแสอยู่ในทะเลแห่งดาบ

บทที่ 838

เบาะแสอยู่ในทะเลแห่งดาบ

นกโง่นั้นโง่และภูมิใจกับตัวเองที่สุดเท่าที่เคยมีมา

ทันทีที่มีการสื่อสารมันได้บังคับให้อีกฝ่ายเป็นน้องชายของตัวเองซึ่งโดยธรรมชาติแล้ววิญญาณเหล่านี้มักจะโกรธ

แม้ว่าร่างวิญญาณเหล่านี้จะไม่มีแก่นสาร แต่ความภาคภูมิใจของพวกมันก็ไม่อนุญาตให้พวกมันยอมรับการปฏิบัติเช่นนั้น

ดังนั้นพวกมันจึงโกรธ

พวกมันส่งเสียงเรียก

เสียงแสบหูของแร้งวิญญาณนั้นดังและยุ่งเหยิงเช่นเดียวกับเข็มเงินจำนวนนับไม่ถ้วนที่เจาะแก้วหูซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกปวดหัวและน่าสังเวช

ไม่มีใครคิดว่าร่างวิญญาณของแร้งที่ไม่มีพลังทำลายล้างใด ๆ ยังคงมีความสามารถในการโจมตีจิตวิญญาณได้

แม้แต่ลั่วอู๋ก็ไม่รู้สึกตัว

นกโง่รู้สึกมึนงงและรู้สึกเหมือนถูกกระแทกอย่างแรงที่ศีรษะ หลังจากตื่นขึ้นมามันก็อดไม่ได้ที่จะโกรธมากเช่นกัน

มันเป็นเพียงร่างวิญญาณบางส่วนที่ฝ่าฝืนคำสั่ง

ตั้งแต่เกิดมามันยังคงมีความภาคภูมิใจที่ไม่ธรรมดาและตลอดทางที่พัฒนาไปจนถึงจุดที่ความภาคภูมิใจของมันเพิ่มขึ้นตามธรรมชาติ

ให้เสียงที่แหลมและสูงซึ่งดูเหมือนจะเป็นการตำหนิ

แต่เสียงร้องอย่างต่อเนื่องของแร้งก็เกิดขึ้นอีกครั้ง

คราวนี้เสียงนั้นได้ดังกว่าเดิม

ลั่วอู๋ได้กุมศีรษะของเขา “เจ้าโง่อย่ากวนประสาทพวกมันอีก”

พวกมันไม่สามารถฆ่าได้อีก

วิธีเดียวที่จะยั่วยุอีกฝ่ายคือต้องทรมาน

นกโง่ได้หันมากระซิบกับลั่วอู๋ ความโกรธของเขาเริ่มจะมีมากขึ้นเรื่อยๆ

“อะไร บอกให้ปลดปล่อยน้องชายของเจ้าทั้งหมดหรือว่าอยากให้ข้าทำอะไร”

“เจ้ากล้าขู่ข้าอีกแล้ว ดูเหมือนว่าเจ้าอยากจะโดนดีนะ”

“เชื่อเจ้าสักครั้งถ้าล้มเหลวคืนนี้ข้าจะกินแร้งวิญญาณย่าง!”

ลั่วอู๋ไม่รีรอและปล่อยนกวิญญาณทั้งหมดในมิติไหโดยไม่ลังเล ทันใดนั้นได้มีสัตว์วิญญาณที่ผิดปกติและจำนวนมากออกมา

เสียงนกร้องนับไม่ถ้วนดังก้องไปทั่วกลุ่ม

ขนนกหลากสีร่วงหล่นจากท้องฟ้า

เนื่องจากพวกมันได้ปรากฏตัวขึ้นอย่างกะทันหันดูเหมือนจะมีความสับสนเล็กน้อย ดังนั้นพวกมันจึงตะโกนอย่างเกรงใจและตกใจ เสียงของพวกมันได้ดังกลบเสียงของแร้งวิญญาณทันที

นกโง่ร้องเสียงต่ำอย่างไม่พอใจ

เมื่อได้ยินเสียงนกโง่ นกวิญญาณทั้งหมดสงบลงในทันทีและเรียงตัวกันอย่างรวดเร็วตามสถานะของความแข็งแกร่งของเผ่าพันธุ์

นกที่เคยปิดกั้นท้องฟ้าตอนนี้ถูกจัดเรียงอย่างเป็นระเบียบเงียบและดูเคร่งขรึม

จากนั้นพวกมันก็บินขึ้นไปบนฟ้าราวกับว่าพวกมันกำลังสนับสนุนกษัตริย์ผู้ยิ่งใหญ่ของพวกมัน

ฉูจงฉวนได้เกาหัว “นกโง่ของน้องชายฝึกได้ดีจริงๆ”

“ใช่” ลั่วอู๋พูดอย่างมุ่งร้ายว่า “มันแค่ชอบโอ้อวดแต่ข้าก็ไม่เคยเห็นนกวิญญาณที่ทำเช่นนี้มาก่อน”

นกโง่ไม่สนใจคำพูดของลั่วอู๋ แต่มันกลับจ้องมองท้องฟ้าอย่างเฉยเมยราวกับราชาส่งเสียงเตือนครั้งสุดท้าย

แต่ร่างวิญญาณเหล่านั้นจะไม่ขยับและยังคงปล่อยผลกระทบของวิญญาณต่อไป

ดังนั้นนกโง่จึงออกคำสั่งของตัวเอง

ช่วงเวลาต่อมา

นกทุกชนิดส่งเสียงออกมาพร้อมกัน

การเรียกที่น่าเบื่อ คมชัด เสียงสูงและเสียงแหบทุกชนิดดูเหมือนจะรวมกันเหมือนกระแสน้ำที่เชี่ยวกรากและระเบิดออกมาในทันที

ตูม!

เสียงที่น่าหวาดกลัวที่เหมือนจะไม่มีใครเปรียบได้ดังออกมา

มันครอบคลุมทุกอย่างในทันที

แม้แต่ละอองน้ำทั่วท้องฟ้าก็สลายไปและหายไปในพริบตา

หลังจากการขับร้องที่ไร้เหตุผลนั้น โลกก็ดูเหมือนจะตกอยู่ในความเงียบงัน

ลั่วอู๋ถึงกับสงสัยว่าเขาหูหนวกหรือเปล่า

เสียงเรียกของแร้งไม่ดังขึ้นอีก

ราวกับว่าวิญญาณเหล่านั้นได้ถูกทำลายโดยคลื่นเสียงขนาดใหญ่นี้

เมื่อเจตจำนงได้รวมเป็นหนึ่งเดียว การระเบิดของพลังงานนั้นน่ากลัวมาก เห็นได้ชัดว่าเป็นวิธีที่มีประสิทธิภาพที่สุดในการต่อสู้กับแร้งเพื่อต่อต้านการขับร้องของแร้งวิญญาณ

สีหน้าของลั่วอู๋นั้นแย่มาก “เจ้าโง่ เจ้าจะต้องไม่ฆ่าพวกมัน”

“ ……” นกโง่กะพริบตาราวกับจะถามว่ามีปัญหาอะไร?

ลั่วอู๋รู้สึกโกรธมาก “แน่นอนว่ามีปัญหา ข้าต้องการสื่อสารกับพวกมัน ข้าอยากจะถามว่าใครใช้ให้เจ้าทำลายพวกมัน”

นกโง่งอริมฝีปากของมัน เขาช่างเป็นมนุษย์ที่แสนลำบากจริงๆ

“อย่าหยุดข้า วันนี้ข้าจะย่างเจ้า” ลั่วอู๋ได้ตะโกนออกมา

แต่ในเวลานี้เสียงเรียกร้องของแร้งได้ดังขึ้นอีกครั้งระหว่างสวรรค์และโลก

เพียงแค่ว่าเสียงนั้นอ่อนแอและอ่อนโยนกว่าเดิมมาก

เห็นได้ชัดว่าความตั้งใจของนกหมื่นตัวได้ทำร้ายพวกมันจริงๆ สำหรับวิญญาณที่มองไม่เห็นการโจมตีแบบนี้ร้ายแรงเกินไป

ลั่วอู๋รู้สึกดีใจ จากนั้นก็ได้จ้องมองไปที่นกโง่และกล่าวอย่างเย็นชา “ถ้าเจ้าทำผิดอีกนับประสาอะไรกับการที่ยาปีกสีครามจะหายไป เจ้าจะไม่มีน้องใหม่เข้าร่วมอีกในอนาคต”

นกโง่รู้สึกตกใจ

วิธีนี้สามารถใช้งานได้

หากไม่มียาปีกสีคราม มันจะสามารถพัฒนาต่อไปได้อย่างไร? ถ้าไม่มีน้องใหม่แล้วมันจะสร้างอาณาจักรของตัวเองได้อย่างไร

มันจึงทำได้เพียงแค่พยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้

ดังนั้นนกโง่จึงลดเสียงลงและทำเสียงทึมๆยาว ๆ เล็กน้อย แต่ในน้ำเสียงนั้นมีการขู่อยู่ด้วย

เสียงแร้งได้ดังขึ้นเช่นกัน

เสียงนั้นค่อนข้างยุ่งเหยิง

ดูเหมือนพวกมันจะสื่อสารกัน

หลังจากนั้นไม่นาน นกโง่ก็บอกข้อมูลที่ได้รับให้กับลั่วอู๋

ฉูจงฉวนถามว่า “เป็นอย่างไรบ้าง”

“พวกมันไม่รู้ที่อยู่ที่แน่นอนของน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ แม้ว่านกวิญญาณดั้งเดิมจะอาศัยอยู่มานานแล้วแต่พวกมันก็ใช่ว่าจะเกิดที่นี่ พวกมันได้มาจากโลกภายนอก” ลั่วอู๋ตอบ

“เฮ้อ น่าเสียดาย”

“แต่พวกมันรู้ว่าจะไปหาข้อมูลเกี่ยวกับน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ได้ที่ไหน”

“ที่ไหน ต้องไปหาที่ไหน?”

“ทะเลแห่งดาบ”

ทุกคนตกตะลึง

ไม่มีใครเคยได้ยินเกี่ยวกับสถานที่แห่งนี้

มันไม่ได้อยู่ในแผนที่ของตระกูลฉูเช่นกัน

เป็นสถานที่ที่แปลกสำหรับทุกคน

ลั่วอู๋ไม่รู้ดังนั้นจึงให้องค์หญิงเจียโรวถามเกี่ยวกับทะเลแห่งดาบ

โชคดีที่ทะเลแห่งดาบค่อนข้างมีชื่อเสียงในดินแดนโบราณหมื่นอมตะ แม้แต่สัตว์อสูรเมฆก็รู้ถึงการมีอยู่ของทะเลแห่งดาบและที่ที่มันอยู่ก็มีทะเลแห่งดาบอยู่แล้วในดินแดนโบราณเมื่อหมื่นปีก่อน

อย่างไรก็ตามมีเพียงไม่กี่คนที่รู้ว่าเหตุใดทะเลแห่งดาบจึงถือกำเนิดขึ้น พวกเขารู้แค่ว่ามันเต็มไปด้วยปราณดาบตลอดทั้งปีและคนธรรมดาไม่สามารถเข้าใกล้มันได้เลย

แม้ว่าทะเลแห่งดาบจะเรียกว่าทะเล แต่ก็เป็นเพียงพื้นที่ไม่ใช่พื้นที่ขนาดใหญ่

แต่มีภูตแปลก ๆ มากมายในทะเลแห่งดาบ

วิญญาณดาบ

นี่คือสิ่งมีชีวิตที่ถือกำเนิดในทะเลแห่งดาบ

นี่คือสิ่งมีชีวิตชนิดหนึ่งที่มีรูปร่างเป็นดาบและมีพลังต่อสู้ที่แข็งแกร่ง

ครั้งหนึ่งทะเลแห่งดาบเคยเกิดการระเบิดและวิญญาณดาบนับหมื่นได้หลบหนีออกจากทะเลแห่งดาบซึ่งก่อให้เกิดการระเบิดครั้งใหญ่ในอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ

แม้ว่าจะมีการหลบหนีแต่วิญญาณของดาบส่วนมากก็ยังคงอยู่ที่นี่

ว่ากันว่าจิตวิญญาณของดาบนั้นเปรียบเสมือนสงครามและจะโจมตีสิ่งมีชีวิตที่ไร้เดียงสาอื่น ๆ โดยไม่มีเหตุผล ดังนั้นจึงเป็นที่รู้จักในนามของอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ

เมื่อพบวิญญาณของดาบที่หลบหนีจากทะเลแห่งดาบแล้วก็มักจะพบกับการล้อมรอบและการไล่ล่า

แน่นอนว่าสิ่งมีชีวิตที่เพาะพันธุ์ในทะเลแห่งดาบไม่ใช่แค่วิญญาณดาบ แต่วิญญาณดาบต้องเป็นตัวแทนที่ดีอย่างแน่นอน

“ทะเลแห่งดาบนี้มันน่าสนใจมาก” ลั่วอู๋กล่าวด้วยรอยยิ้ม

ฝูงชนพยักหน้า

เนื่องจากทะเลแห่งดาบมีมานานหลายหมื่นปี บางทีเราอาจพบเบาะแสบางอย่างเกี่ยวกับน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ก็ได้ มันฟังดูน่าเชื่อถือมาก

“นกโง่ไปกันเถอะ” มีเสียงร้องจากลั่วอู๋

เมื่อถามเสร็จแล้วเขาก็ได้ปล่อยพวกมันไป

แต่นกโง่ดูเหมือนจะไม่พอใจ

มันได้กระพือปีกของมันพร้อม ๆ กัน กระพือขึ้นฟ้าและร่างกายถูกปกคลุมไปด้วยแสงสีขาวศักดิ์สิทธิ์

มันเปล่งเสียงร้องอย่างสง่าผ่าเผย

จากนั้นในความว่างเปล่ามีร่างของแร้งวิญญาณจำนวนนับไม่ถ้วนปรากฏขึ้นอย่างช้าๆ ร่างกายของพวกมันเป็นภาพลวงตาราวกับว่าไม่ใช่ของจริง

ฝูงชนตกตะลึง

วิญญาณเหล่านี้ปรากฏขึ้น

สิ่งที่ทำให้ผู้คนประหลาดใจยิ่งกว่านั้นคือพวกมันริเริ่มที่จะบินขึ้นไป จากนั้นก็รวมเข้ากับร่างของนกโง่

นกโง่กรีดร้องอย่างพึงพอใจและรู้สึกดีมาก

แสงสีขาวได้ส่องสว่างขึ้นเรื่อยๆ

พลังวิญญาณของมันเริ่มที่จะเพิ่มขึ้น