ไหปีศาจ - บทที่ 839 หลบหนี

บทที่ 839 หลบหนี

บทที่ 839

หลบหนี

ลั่วอู๋ไม่เคยคิดเลยว่าวิญญาณเหล่านี้เต็มใจที่จะรวมเข้ากับร่างของนกโง่

เขามองไปที่นกโง่และรู้สึกแปลกมากขึ้น

เป็นไปได้ที่ยังมีความเย่อหยิ่งครอบงำอยู่

เหตุใดจึงสามารถรับรู้ได้จากร่างวิญญาณจำนวนนับไม่ถ้วนที่ถูกทำลายโดยวิญญาณของนกวิญญาณ

ลั่วอู๋คิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ เขาสามารถนำมาประกอบกับความจริงที่ว่าร่างกายของนกโง่เป็นแร้งทรายและพวกมันเป็นญาติห่าง ๆ ของแร้งวิญญาณดังนั้นพวกมันจึงสามารถสืบทอดมรดกส่วนนี้ได้

แต่สิ่งที่เขาไม่รู้

นกโง่ถูกแยกออกไปแล้ว

เหตุผลที่ราชานกยูงถูกปฏิเสธก็คือมันมีสายเลือดของจักรพรรดิซึ่งเป็นที่ยอมรับไม่ได้สำหรับแร้งวิญญาณที่หยิ่งผยอง

อย่างไรก็ตามนกโง่ไม่มีสายเลือดที่ทรงพลัง แต่มีวิวัฒนาการทีละขั้นตอนด้วยตัวมันเอง

แร้งวิญญาณในตำนานก็มีวิวัฒนาการในลักษณะนี้เช่นกัน

น่าเสียดายที่อยู่ห่างออกไปเพียงครึ่งก้าวจากการเป็นเหมือนลิงศักดิ์สิทธิ์ ต่อมาร่างกายของสวรรค์ได้ทะลุขีดจำกัดของสวรรค์และโลกและกลายเป็นจักรพรรดิ

ความเสียใจวิญญาณเหล่านี้มองเห็นความหวังเล็กน้อยที่จะใช้ในการพัฒนานกโง่

นอกจากนี้ความสง่างามของราชาของนกโง่ทำให้วิญญาณเหล่านี้ตกใจมากดังนั้นพวกมันจึงจำนกโง่ได้

วิญญาณสลายไป

กลิ่นอายของนกโง่ได้เติบโตในอัตราที่มองเห็นได้ด้วยตาเปล่า

แต่ไม่นานก็หยุดลง

“ของขวัญ” ของวิญญาณแร้งอุดมสมบูรณ์เกินไป มันไม่สามารถย่อยได้อย่างสมบูรณ์ ถ้ามันรวมร่างวิญญาณทั้งหมดเข้าด้วยกันอย่างละโมบมันจะระเบิดและตาย

มันหยุดและขอให้ลั่วอู๋นำวิญญาณทั้งหมดออกไป

นกโง่วางแผนที่จะรับร่างวิญญาณทั้งหมดนี้เป็นน้องชาย แม้ว่าจะไม่มีเอกลักษณ์ แต่ความสามารถในการโจมตีทางจิตวิญญาณนั้นดีมาก

เมื่อเผชิญหน้ากับคำสั่งที่ไร้ความปรานีของนกโง่ ลั่วอู๋ก็อดกลั้นความไม่พอใจเอาไว้

ลืมมันไป ลืมมันไป

เพื่อประโยชน์ของมัน ข้าจะแบกรับมัน

เอาชนะในครั้งต่อไป

หลังจากที่กำจัดแร้งวิญญาณไปแล้วลั่วอู๋และกลุ่มคนก็เตรียมที่จะมุ่งหน้าไปยังทิศทางของทะเลแห่งดาบเพียงเพื่อจะได้พบกับแสงจ้านับไม่ถ้วนที่ตกลงมาจากท้องฟ้า

แสงศักดิ์สิทธิ์ช่วยขจัดละอองน้ำและทำให้ทุกอย่างเบ่งบาน

ทุกคนต่างประหลาดใจ

แสงศักดิ์สิทธิ์นี้ไม่จำเป็นต้องกลัว

แต่ความหมายเบื้องหลังมันน่าขนลุก

เพราะเมื่อไม่นานมานี้ทูตลาดตระเวนได้ระเบิดตัวเองต่อหน้าพวกเขา

“ไม่ต้องไป” ลั่วอู๋ส่งเสียงคร่ำครวญ

ตอนนี้เขาไม่สามารถใช้เขตแดนของดาบได้ดังนั้น ฉูจงฉวนและหยู่เฮาจึงเป็นผู้นำในการลุกขึ้นยืนและแสดงเขตแดน

เขตแดนทั้งสองโอบล้อมพวกเขาและปิดกั้นลมหายใจของพวกเขา

อย่าปล่อยให้ทูตลาดตระเวนค้นพบตัวตนของมนุษย์

ทูตลาดตระเวนนั้นเลือกที่จะระเบิดตัวเอง

ส่วนใหญ่เป็นเพราะมนุษย์

และยังพูดคำแปลก ๆ ว่า : เผ่าพันธุ์มนุษย์สมควรตาย

ดังนั้นพวกเขาจึงไม่ต้องการถูกค้นเจอ

แน่นอนว่าด้านหลังของแสงศักดิ์สิทธิ์มีกลุ่มทูตลาดตระเวน พวกมันถูกปกคลุมไปด้วยแสงศักดิ์สิทธิ์ ปีกสีขาวและดูเหมือนน้ำแข็ง

พวกมันได้จ้องมองไปยังลั่วอู๋

แต่เนื่องจากพลังของเขตแดนรอบตัวทำให้ไม่สามารถมองทะลุสิ่งที่อยู่เบื้องหลังได้

“เจ้าเป็นใคร?” ทูตสวรรค์ในเขตแดนต่างพากันโห่ร้อง

ที่นี่มีทูตลาดตระเวนอยู่ประมาณ 30 ตนเท่านั้น

เห็นได้ชัดว่าพวกมันไม่ได้มาเพื่อตามล่าลั่วอู๋และคนอื่น ๆ สาเหตุที่พวกมันปรากฏตัวที่นี่เป็นเพราะพลังวิญญาณของแร้งวิญญาณหายไปอย่างสมบูรณ์

ความผิดปกติที่ใหญ่หลวงเช่นนี้มีความจำเป็นอย่างยิ่งในการสำรวจสถานการณ์

แต่ลั่วอู๋และคนอื่นๆไม่สนใจที่จะตอบคำถามนี้ พวกเขาเลือกที่จะวิ่งหนีอย่างรวดเร็ว

“หยุด!” ทูตลาดตระเวนได้ไล่ตามทันที

ผู้คนต้องการที่จะต่อสู้กลับ แต่ลั่วอู๋พูดด้วยเสียงต่ำ “ไม่ต้องกังวลปล่อยเรื่องนี้ไปไม่งั้นมันจะนำไปสู่ปัญหาใหญ่ได้ง่าย”

มันไม่ใช่เรื่องยากที่จะเอาชนะทูตลาดตระเวนเหล่านี้

แต่กลัวว่าพวกมันจะค้นพบตัวตนของลั่วอู๋และมนุษย์ ทำให้พวกมันเริ่มที่จะระเบิดตัวเอง

ทูตลาดตระเวน 30 ตนได้ระเบิดร่างของตนเอง

มันไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะทนไหว

และเครื่องหมายเลือดศักดิ์สิทธิ์จะดึงดูดทูตสวรรค์มามากขึ้น

พวกเขาทั้งหมดจำเป็นต้องหนีไปอย่างช่วยไม่ได้ แต่ทูตลาดตระเวนเหล่านี้ได้ติดตามพวกเขาอย่างใกล้ชิด พวกมันมีความรอบคอบมากและพวกมันต้องการกำจัดปัจจัยแห่งความไม่มั่นคงทิ้งให้หมด

ท้ายที่สุดดินแดนโบราณหมื่นอมตะเป็นดินแดนของคนอื่น

หากทูตลาดตระเวนเหล่านี้ดึงดูดทูตลาดตระเวนตนอื่น ๆ มามันจะเป็นปัญหามากขึ้น

ลั่วอู๋รู้สึกใจหาย “เป็นแบบนี้ต่อไปไม่ได้แล้ว”

ดังนั้นเขาจึงเรียกดาบเทพพิทักษ์ออกมาทันทีจากนั้นก็ใช้เขตแดนของดาบเพื่อปกปิดพลังของตนเอง

“เจ้ากำลังทำอะไร?” ฉูจงฉวนรู้สึกประหลาดใจ

ลั่วอู๋พูดอย่างรวดเร็ว “ข้าพอจะมีวิธีดังนั้นช่วยถ่วงเวลาให้ที”

หลังจากนั้นลั่วอู๋ก็บินออกไปอย่างรวดเร็ว

ฉูจงฉวนและหยู่เฮามองหน้ากันดังนั้นพวกเขาจึงพยายามอย่างเต็มที่ที่จะใช้พลังของเขตแดนของตัวเองจากนั้นพยายามอย่างเต็มที่เพื่อต่อต้านทูตลาดตระเวนเหล่านั้น

การปรากฏตัวของดาบเทพพิทักษ์ได้ดึงดูดความสนใจของทูตลาดตระเวนทั้งหมดในทันที

เนื่องจากรอยเลือดศักดิ์สิทธิ์บนดาบยังคงมีอยู่ หากไม่มีไหปีศาจก็จะไม่สามารถปกปิดปิดลมปราณโลหิตศักดิ์สิทธิ์ได้

“พบผู้บุกรุก!” ทูตลาดตระเวนคำราม

พวกมันได้พุ่งเข้าหาลั่วอู๋อย่างบ้าคลั่ง

โชคดีที่ฉูจงฉวนและหยู่เฮาใช้เขตแดนของตนเพื่อชะลอการโจมตีของพวกมัน แต่ความสนใจของทูตลาดตระเวนได้อยู่ที่ลั่วอู๋

ลั่วอู๋ฉวยโอกาสนี้ดำลงไปในทะเลสาบอีกครั้ง

ตวนซีอวตารเป็นราชาแห่งน้ำซึ่งมีความสามารถในการควบคุมน้ำที่ทรงพลัง

จากนั้นลั่วอู๋ก็เดินไปตามกระแสน้ำอย่างบ้าคลั่งและเขาก็พบสถานที่ที่สัตว์ประหลาดแห่งความกลัวหลับใหลเป็นครั้งแรก

สัตว์ประหลาดแห่งความกลัวคือสัตว์วิญญาณระดับเพชรขนาดใหญ่ที่ดูเหมือนสัตว์ประหลาดปลาหมึก

“เจ้าโง่ ถึงเวลาต้องตื่นแล้ว!”

ด้วยเสียงคำรามจากลั่วอู๋ ดาบแห่งการปกป้องถูกหลอกหลอนด้วยพลังแห่งการทำลายล้างที่น่ากลัวและทักษะดาบของเสี่ยวกง [หยินเซียน] ก็ออกมา

กระแสน้ำที่ไหลเชี่ยวยังก่อตัวเป็นกระแสน้ำวนที่สูงเกินจริงที่ก้นทะเลสาบและพลังทำลายล้างนับไม่ถ้วนก็เบ่งบานอย่างป่าเถื่อน

แทงด้วยดาบ

หนวดเส้นหนึ่งของสัตว์ประหลาดถูกแทงเข้าไป

ทะเลสาบกลายเป็นสีแดงด้วยเลือด

ความเจ็บปวดนี้ได้ปลุกสัตว์ประหลาดที่กำลังหลับใหล

มันไม่ใช่ภูติที่ดีตั้งแต่แรก แต่ยังได้รับบาดเจ็บจึงทำให้มันโกรธโดยธรรมชาติ

สมองยังไม่ตื่นเต็มที่ แต่ความโกรธเข้าครอบงำร่างกาย

ในพริบตาทะเลสาบก็ระเบิดและคลื่นจำนวนนับไม่ถ้วนก็ก่อขึ้นมา

ตูม!

ตูม!

ลั่วอู๋ได้ถูกกระแสน้ำที่รุนแรงพัดออกไปและเขาเกือบได้รับบาดเจ็บ เขาจึงรีบว่ายน้ำขึ้นไปบนทะเลสาบ

ปีศาจยักษ์แห่งความกลัวจับตัวลั่วอู๋ไว้ โดยมีหนวดหลายร้อยเส้นกำลังโบกสะบัดและร่างกายของมันก็พุ่งตรงออกไปเหมือนเปลือกหอย ลั่วอู๋ตกและหลบหนีด้วยกำลังทั้งหมด

โชคดีที่การป้องกันของเขตแดนแห่งดาบยามนั้นสูงพอ มิฉะนั้นลั่วอู๋จะถูกฉีกกระชากด้วยจิตสังหารที่พุ่งเข้ามาหา

ในที่สุดลั่วอู๋ก็ว่ายน้ำกลับขึ้นไปบนทะเลสาบได้สำเร็จ

“รีบหนีไป!”

ลั่วอู๋ตะโกน

เสียงได้ดังไปหาหยู่เฮาและฉูจงฉวน

เมื่อเห็นลั่วอู๋ปรากฏตัวอีกครั้งทูตลาดตระเวนเหล่านั้นก็บ้าคลั่งมากขึ้นโดยเฉพาะหลังจากที่หยู่เฮาและฉูจงฉวนเลือกที่จะล่าถอยการโจมตีของพวกมันก็เริ่มที่จะบ้าคลั่งมากขึ้น

ลั่วอู๋ไม่สนใจที่จะต่อสู้กับพวกมัน

“มาปราบสัตว์ประหลาดตัวนี้กัน” ลั่วอู๋ส่งเสียงเยาะเย้ย จากนั้นร่างของเขาก็กะพริบกลายเป็นแสงดาบและหายไปอย่างรวดเร็ว

ทูตลาดตระเวนได้เข้าปะทะกับสัตว์ประหลาดแห่งความกลัว

“สัตว์ประหลาดแห่งความกลัว!”

“เจ้ากล้าทำแบบนี้ได้อย่างไร!”

“เห็นพวกเราเป็นศัตรู เจ้ากำลังท้าทายกฎของราชินีภูตหรือไม่?”

ทูตลาดตระเวนประหลาดใจมาและพวกมันได้เริ่มดุด่ากัน

สัตว์ประหลาดแห่งความกลัวคือวิญญาณชั่วร้ายและทูตลาดตระเวนนั้นเป็นวิญญาณศักดิ์สิทธิ์และสดใส มีความรังเกียจโดยสัญชาตญาณระหว่างพวกมัน

“ตาย”

“ตาย”

ในขณะนี้สัตว์ประหลาดแห่งความกลัวตกอยู่ในความโกรธอย่างมาก ตามธรรมชาติแล้วมันไม่ได้มีสติมากนัก มันโบกมือหนวดที่น่ากลัวของมันและต้องการทำลายทุกอย่าง

ต่อหน้าสิ่งมีชีวิตที่น่าขยะแขยง มันไม่มีความคิดอื่นใดนอกจากการทำลายล้าง

การต่อสู้ได้เริ่มต้นโดยไม่มีการเตือนล่วงหน้า

ลั่วอู๋และคนอื่น ๆ ใช้โอกาสนี้จากไปอย่างเงียบ ๆ

แต่ทะเลสาบแร้งวิญญาณเต็มไปด้วยพลังที่บ้าคลั่งและไม่สงบลงเป็นเวลานาน