ไหปีศาจ - บทที่ 845 ความหลงใหล

บทที่ 845 ความหลงใหล

บทที่ 845

ความหลงใหล

ในช่วงเวลาต่อมาทาว์นกลับสู่อาณาจั กรโบราณหมื่นอมตะ

พลังแห่งการเชื่อมต่อนี้วิเศษจริง ๆ มันสามารถสื่อสารระหว่างสองโลกได้ เห็นได้ชัดว่ามันมีต้นกำเนิดที่ไม่ธรรมดา แต่มนุษย์เหล่านี้ไม่จำเป็นต้องใช้มัน

ข้าไม่รู้ว่ามนุษย์รับใช้ได้รับพลังเช่นนี้ได้อย่างไร

แต่ทาว์นไม่สนใจ

ตอนนี้เขากำลังจะค้นหามนุษย์คนนั้น

แต่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดก็คือเขารู้สึกถึงรอยเลือดศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างราบรื่นราวกับว่าอีกฝ่ายจงใจเปิดเผยตัวเอง

“มันอวดดี”

ทาว์นพบรอยเลือดศักดิ์สิทธิ์อย่างรวดเร็ว

อึดใจต่อมาเขาก็ตะลึงเล็กน้อย

เขาคุ้นเคยกับตำแหน่งของรอยเลือดเป็นอย่างดี

มันคือทะเลแห่งดาบ

“มนุษย์และทะเลแห่งดาบสมรู้ร่วมคิดกัน” ทาว์นโกรธแค้น

แน่นอนว่าการมีอยู่ของทะเลแห่งดาบควรถูกลบทิ้งด้วย

ถึงขนาดกล้าที่จะร่วมมือกับเผ่าพันธุ์มนุษย์ที่น่ารังเกียจ

ในไม่ช้าเขาก็สงบลงเพราะเขารู้ว่าต้องทำอย่างไร “ขอบคุณแสงสว่าง นี่คือเส้นทางของข้า”

เขาเข้าใจ

ราชินีภูตอาจสามารถทนต่อทะเลแห่งดาบได้ แต่มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะปล่อยมนุษย์ไป

มนุษย์สมรู้ร่วมคิดกับทะเลแห่งดาบและนั่นก็มีเหตุผลเพียงพอที่จะล้อมและปราบทะเลแห่งดาบอีกครั้ง

ทาว์นบินไปที่ราชวังภูตเพื่อพบกับราชินีภูต

……

……

“เจ้าเอาดาบเล่มนี้มาจากไหน?”

ลั่วอู๋คุ้นเคยกับประโยคนี้

ครั้งแรกก็ในสุสานของราชาผี ราชาผีเฮนเทียนถามคำถามที่คล้ายกันกับลั่วอู๋ แต่ลั่วอู๋ไม่ได้ตอบพวกเขา

เนื่องจากมีผู้บัญชาการหลิงหลงอยู่ข้าง ๆ ในตอนนั้นจึงไม่เกรงกลัวต่อทุกสิ่ง

แต่ตอนนี้มันแตกต่างกันออกไป

เงาดำในทะเลแห่งดาบน่ากลัวกว่าราชาผีมาก แม้ว่าราชาผีจะได้พลังสมัยมีชีวิตขึ้นมา มันก็อาจจะไม่แข็งแกร่งเท่าเงานี้

“ข้าได้มาจากพระราชวังเป่ยหมิง” ลั่วอู๋กล่าวอย่างห้วน ๆ

วิญญาณดาบที่ท่วมท้นและน่ากลัวสลายไปในทันทีและเงานั้นดูสับสนและเจ็บปวดเล็กน้อย

เขาพึมพำกับตัวเองด้วยเสียงต่ำ “พระราชวังเป่ยหมิงรึ? มันไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับที่ไหนเลย ดาบนั่นคืออะไรกัน และทำไมมันถึงให้ความรู้สึกคุ้นเคยกับข้า”

เห็นได้ชัดว่าเขาดูเหมือนจะลืมหลายสิ่งหลายอย่าง

แม้ว่าเขาจะหยุดเพราะการปรากฏตัวของดาบ แต่เขาก็ไม่ได้รับความทรงจำกลับคืนมา

ลั่วอู๋รู้สึกโล่งใจ

อย่างน้อยพวกเขาก็ยังไม่อยากฆ่าเขา

แต่เขาไม่กล้าที่จะหนี ใครจะรู้ว่านั่นอาจจะทำให้อีกฝ่ายโกรธได้

“ท่านเป็นอะไรไหม?” ลั่วอู๋ถามอย่างระมัดระวัง

เงาดำถามด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ดาบเล่มนี้เป็นดาบแบบไหนกัน? มันดูไม่สมบูรณ์เลย”

“ดาบนี้คือดาบต้านสวรรค์” ลั่วอู๋กล่าวอย่างตรงไปตรงมา “สิบยอดดาบที่มีชื่อเสียงระดับโลก แต่ดาบเล่มนี้ไม่ใช่ดาบต้านสวรรค์ที่สมบูรณ์ มันเป็นเพียงเงาดาบมันมีพลังหนึ่งในสิบแปดของดาบจริง”

“ดาบต้านสวรรค์… ” เงาดำพึมพำ

“ส่งมันมาให้ข้า” เงาค่อย ๆ แสดงใบหน้าที่แท้จริงของเขา “เพื่อเป็นการแลกเปลี่ยน ข้าจะไม่ฆ่าเจ้าและปกป้องเจ้าด้วย”

ร่างของเงาเริ่มหดตัว มันไม่ได้สูงหลายร้อยเมตรอีกต่อไป แต่มันก็ไร้ลมหายใจ

ทุกคนตกใจที่อีกฝ่ายกลายร่างเป็นมนุษย์

ร่างกายของเขามั่นคงราวกับภูเขา เขาตัวสูง ผมสีดำ ดวงตาของเขาคมราวกับสายฟ้า เขาเต็มไปด้วยพลังที่ไม่มีที่สิ้นสุด

แรงกดดันยังคงน่ากลัว

เขารายล้อมไปด้วยวิญญาณดาบที่น่ากลัว ซึ่งยากที่จะเข้าใกล้ราวกับว่าเขากำลังจะฟาดฟันทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าได้ทุกเมื่อ

แม้ว่าลั่วอู๋จะไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงกลายเป็นมนุษย์ แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ใช่แค่สิ่งมีชีวิต แต่ยังเป็นวิญญาณดาบด้วย

“ขอโทษด้วย ข้ายกดาบเล่มนี้ให้ไม่ได้” ลั่วอู๋กัดฟันและพูดว่า “ดาบเล่มนี้ไม่ใช่ของข้า”

ชายคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงทุ้ม “ไม่ใช่ดาบของเจ้า แล้วทำไมเจ้าถึงมีมันล่ะ”

“นี่คือดาบของคู่สัญญาของข้า”

“คู่สัญญา?” ชายคนนั้นไม่เห็นด้วย “แล้วไงล่ะ? ตั้งแต่ทำสัญญาทุกอย่างก็เป็นของเจ้าแล้ว”

“ไม่หรอก การทำสัญญาเป็นเพียงเพื่อการเชื่อมต่อกัน พวกเรานั้นเท่าเทียมกัน” ลั่วอู๋แก้ไขความเข้าใจของชายคนนั้น

ชายคนนั้นมองลั่วอู๋แบบแปลก ๆ “พวกมนุษย์คิดค้นสัญญาขึ้นมาเพื่อให้สิ่งมีชีวิตอื่น ๆ เป็นทาส ไม่มีอะไรต้องแก้ตัว”

“ไม่เลย สัญญานี้เท่าเทียมกัน ทั้งสองฝ่ายมีสิทธิ์ยกเลิกสัญญาได้” ลั่วอู๋กล่าวอย่างจริงจัง

ผู้ชายเย้ยหยันสิ่งนี้

แม้ว่าเขาจะไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงคิดเช่นนั้น

แต่มนุษย์กดขี่ชาติพันธุ์ทั้งหมดทั้งอย่างเปิดเผย ทำไมพวกเขาต้องปกปิดและให้ท้ายเล็กน้อยเพื่อรักษาสัญญาไว้? มันคือการแหกตาจริง ๆ

“เรียกคู่สัญญาของเจ้าออกมา แล้วข้าจะดูว่าคู่ควรกับดาบหรือไม่” ชายคนนั้นกล่าวอย่างเย็นชา

ด้วยเหตุผลบางอย่างเขารู้สึกโกรธอย่างมากที่ดาบถูกจับโดยสิ่งมีชีวิตอื่น

ลั่วอู๋คิดอยู่นานว่าจะทำตามดีไหม แต่เขาแอบตัดสินใจได้ว่าถ้าอีกฝ่ายทำอะไรไม่เข้าท่าเขาจะสู้กับอีกฝ่าย

ช่องมิติเล็ก ๆ ปรากฏขึ้น

บางทีมันอาจอยู่ร่วมกับมนุษย์เป็นเวลานาน และนิสัยพฤติกรรมของมันก็เหมือนมนุษย์มากขึ้นเรื่อย ๆ ในขณะนี้ดวงตาของมันส่องประกายสีทอง ร่างกายของมันแข็งแกร่งและความระมัดระวังนั้นหาที่เปรียบไม่ได้

เงาของดาบต้านสวรรค์รู้สึกถึงเสี่ยวกงและบินตรงกลับไปที่มือของมัน

เสี่ยวกงและลั่วอู๋เชื่อมโยงกันจึงรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“หืม? ลูกหลานของลิงยักษ์รึ? ดูเหมือนว่าจะกลายพันธุ์สินะ” เพียงแวบเดียวชายคนนั้นมองรายละเอียดของเสี่ยวกงออก แล้วก็หัวเราะเยาะ “ต่อให้เป็นลูกหลานของลิงศักดิ์สิทธิ์ล่ะ? สุดท้ายแล้วมันก็เป็นแค่ลิง พวกมันไม่คู่ควรกับการเป็นนายของดาบต้านสวรรค์แม้ว่ามันจะเป็นเพียงแค่เงาดาบก็ตาม”

ดูเหมือนว่าเขาจะปฏิเสธสัตว์ที่ไม่ใช่มนุษย์และไม่ใช่วิญญาณดาบโดยธรรมชาติ

“โฮก” เสี่ยวกงกัดฟันคำราม

“เจ้าไม่คู่ควรกับดาบ” ชายคนนั้นไม่อยากพูดอะไรกับเสี่ยวกงอีกแล้ว เขาหันไปหาลั่วอู๋และพูดว่า “ดาบของเจ้ามีเลือดศักดิ์สิทธิ์ติดอยู่”

ลั่วอู๋แข็งตัวจากนั้นเขาก็หน้าเสีย

ในเวลานั้นสถานการณ์คับขันเกินไปเขาจึงหยิบดาบเทพพิทักษ์ออกมาโดยไม่ลังเล และมันยังคงมีเลือดศักดิ์สิทธิ์ติดอยู่บนดาบ

“ถ้าข้าโยนเจ้าออกจากทะเลแห่งดาบเจ้ารู้ไหมว่าจะเกิดอะไรขึ้น? แน่นอนว่าสิ่งมีชีวิตแห่งแสงศักดิ์สิทธิ์เหล่านั้นจะมีความสุขที่ได้ฉีกเจ้าเป็นชิ้น ๆ”

ความอดทนต่อมนุษย์ของชายคนนั้นค่อนข้างสูง นอกจากนี้ลั่วอู๋ยังต้องส่งเงาดาบต้านสวรรค์มา ดังนั้นเขาจึงไม่ได้ตั้งใจที่จะใช้วิธีรุนแรง

ลั่วอู๋ตกอยู่ในภาวะกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

ไม่น่าแปลกใจที่เขาบอกว่าอยากปกป้องพวกเขา

เสี่ยวกงรู้สึกถึงอารมณ์ของลั่วอู๋และนัยน์ตาสีทองของมันก็สั่นไหวเล็กน้อย จากนั้นมันก็สงบลงและยื่นเงาดาบออกมา

“เสี่ยวกง…” ลั่วอู๋รู้สึกผิด

เสี่ยวกงส่ายหัว

ชายคนนั้นไม่ได้รู้สึกอะไรกับฉากนี้ ดังนั้นเขาจึงเดินตรงไปเพื่อเอาเงาดาบมา แต่ในช่วงเวลาต่อมาเขาเห็นความไม่เต็มใจของเสี่ยวกง

ไม่มีใครยอมมอบดาบที่วิเศษเช่นนี้อยู่แล้ว

แต่ชายคนนั้นเห็นความครอบงำเป็นพิเศษจากดวงตาของเสี่ยวกง

เงาดาบต้านสวรรค์ก็สัมผัสได้ถึงความครอบงำนั้น มันสั่นสะท้านอย่างรุนแรงและส่งเสียงดาบโหยหวน

ชายคนนั้นประหลาดใจ: เป็นไปได้ยังไง

เขารู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเขาผูกพันกับดาบอย่างแน่นแฟ้น ทำไมอีกฝ่ายถึงปฏิเสธเสียงเรียกของเขา

ชายคนนั้นจ้องมองไปที่เสี่ยวกง

ในช่วงเวลาต่อมามันก็เริ่มปล่อยพลังดาบที่น่ากลัวออกมา

ดูเหมือนเสี่ยวกงจะรู้สึกตัวและเจตจำนงดาบของมันก็ขยายออกมาอย่างช้า ๆ โดยไม่ได้ตั้งใจ แม้ว่ามันจะยังเด็กและอ่อนแอ แต่ก็เต็มไปด้วยพลังที่อธิบายไม่ได้

ชายคนนั้นรู้สึกถึงดาบ

เขาดูเหมือนจะเห็นภาพ เขาเห็นลิงสีขาวตัวเล็ก ๆ ที่อ่อนแอมาก ถือดาบไม้ไผ่หักไว้ในมือ

เนื่องจากความบกพร่องแต่กำเนิดมันจึงอ่อนแอและเจ็บป่วยได้ง่าย ทุกคนคิดว่ามันจะตายตั้งแต่ยังเด็ก

แต่แม้เผชิญเรื่องทั้งหมดนี้มันก็ไม่ยอมแพ้

มันเกิดมาพร้อมกับความรักในดาบที่อธิบายไม่ได้ แม้ว่ามันจะป่วย แต่มันก็ไม่เคยวางดาบไม้ไผ่หักของมันลง

มันฝึกฝน ฝึกฝนอย่างหนัก และจากนั้นความหลงใหลก็เติบโตขึ้น ร่างกายมันก็เติบโตขึ้น และในที่สุดก็ไปถึงพลังที่ไม่เคยมีมาก่อน

ดาบคือความหลงใหลตลอดชีวิตของมัน

และความหลงใหลนี้ได้ประทับใจชายคนนั้น