ไหปีศาจ - บทที่ 848 ดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศ
บทที่ 848 ดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศ
บทที่ 848
ดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศ
“น้ำพุศักดิ์สิทธิ์คือน้ำพุที่ไหลมาจากสวรรค์สู่โลกที่พลังแห่งภูต ดังนั้นมันจึงรวมตัวกันในสถานที่ซึ่งเป็นที่ตั้งของราชวังภูตกลางโดยธรรมชาติ”
“ราชวังภูตกลางสามารถถือได้ว่าเป็นมิติใจกลางของอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ”
“มีแม้กระทั่งคำกล่าวที่ว่าหากราชวังภูตกลางแตก อาณาจักรโบราณหมื่นอมตะทั้งหมดจะแตกสลายและวิญญาณของภูตจะสลายไปและกลายเป็นแผ่นดิน”
เทพดาบกล่าวอย่างเงียบ ๆ
ลั่วอู๋ได้ยินใบหน้าของเขาก็ขมขื่น “น้ำพุศักดิ์สิทธิ์อยู่ในราชวังภูตหรือเปล่า?”
ไม่รู้ว่าทำไมภูตในอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะถึงเกลียดชังเผ่าพันธุ์มนุษย์เป็นอย่างมาก
วิธีการเบี่ยงเบนสนใจของพวกเขาอาจใช้ได้กับภูตในระดับเดียวกัน แต่เมื่อพวกเขาพบกับภูตระดับเพชร พวกเขาจะถูกมองออกอย่างแน่นอน
การไปที่ราชวังภูตกลางก็คือการแสวงหาความตาย
“ไม่เลย ตรงกันข้ามต่างหาก” เทพดาบกล่าว “น้ำพุศักดิ์สิทธิ์อยู่ห่างไกลจากราชวังภูตกลาง มันอยู่สุดขอบอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ”
ทุกคนไม่เข้าใจ
ทำไมถึงเป็นแบบนั้น
“ข้าและคนอื่น ๆ ไม่ค่อยเข้าใจ” ลั่วอู๋กระซิบ
เทพดาบครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่งและกล่าวว่า “ข้าน่าจะรู้เหตุผลที่เฉพาะเจาะจง แต่ตอนนี้ข้าจำมันไม่ได้แล้ว และอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะไม่ควรอยู่ที่นี่”
“ดูเหมือนข้าจะรู้”
“หืม?”
“ที่ตั้งของอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะในอดีตเป็นสถานที่ที่เรียกว่าอาณาจักรภูเขาแห้งแล้ง อยู่ทางตอนใต้สุดของทวีปมนุษย์”
เทพดาบขมวดคิ้ว จิตวิญญาณดาบบนร่างกายของเขาผันผวน ดูเหมือนเขาจะคิดอะไรบางอย่าง แต่เขาจำมันไม่ได้ หัวใจของเขากำลังสั่นสะท้าน
หลังจากเงียบไปนานเทพดาบก็ส่ายหัวและทิ้งหมอกที่ลอยอยู่ในความคิดของเขาไว้เบื้องหลัง
“อาณาจักรโบราณหมื่นอมตะตอนนี้อยู่ในมิติอิสระขนาดใหญ่อาจจะใหญ่กว่ามิติหลักด้วยซ้ำ แต่ก็ไม่สามารถตัดขาดการเชื่อมต่อกับมิติหลักได้” เทพดาบพูดต่อ
มิติหลักที่ว่าเป็นมิติที่สิ่งมีชีวิตทั้งหมดอาศัยอยู่
นั่นคือมิติที่ลั่วอู๋จากมา
มันคืออวกาศอย่างแท้จริงที่เกิดจากจักรวาลที่โกลาหล โดยมีกฎเกณฑ์ที่สมบูรณ์และลักษณะที่หาที่เปรียบไม่ได้ของทุกมิติขนาดเล็ก ในความเป็นจริงแม้แต่โลกไหก็ยังเป็นของโลกที่ไม่สมบูรณ์
เพื่อให้มั่นใจถึงความสมบูรณ์ของอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะจึงต้องอยู่ร่วมกันกับมิติหลัก
เทพดาบพูดอย่างจริงจัง “น้ำพุศักดิ์สิทธิ์แห่งนี้เป็นศูนย์กลางที่เชื่อมระหว่างอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะกับมิติหลัก”
ลั่วอู๋ตะลึง
ปรากฏว่ามีความสัมพันธ์แบบนี้
ไม่น่าแปลกใจที่เทพดาบกล่าวว่าความสำคัญของน้ำพุศักดิ์สิทธิ์นั้นไม่น้อยไปกว่าขุมพลังภูต
หากมีบางอย่างผิดปกติกับน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ก็จะเกิดปัญหาใหญ่ในอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะอย่างแน่นอน
ในเวลานี้หยู่เฮาพูดด้วยเสียงต่ำ “จุดเชื่อมต่อระหว่างอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะกับมิติหลักอยู่ในป่าหิน”
ทุกคนก็คิดออกทันที
“เผ่าทั้งแปด” ผู้คนต่างตกตะลึง
ลั่วอู๋พูดช้า ๆ “มันน่าจะใช่ ทั้งบวงสรวงสวรรค์ สื่อสารกับแดนสวรรค์ และน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ที่พรั่งพรูออกมา ทั้งหมดนี้แสดงให้เห็นว่าป่าหินนั้นเป็นศูนย์กลางการเชื่อมต่อ”
พวกเขาเข้าใจแล้ว
เผ่าทั้งแปดเดิมทีเป็นทาสของแดนสวรรค์
เพื่อให้แน่ใจว่าการเชื่อมต่อระหว่างสองมิติยังคงอยู่พวกเขาถูกทิ้งไว้เบื้องหลังและมอบพลังลึกลับให้ พวกเขากลายเป็นผู้ริเริ่ม“ บวงสรวงสวรรค์” และเป็นส่วนหนึ่งของสื่อกลางในเวลาเดียวกัน
พฤติกรรมของท่านหม่าเฉินก็สามารถเข้าใจได้เช่นกัน
เขาแยกเผ่าแปดเผ่า
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นในอนาคตอย่างน้อยที่สุดอาณาจักรอมตะก็ต้องมีปัญหาบางอย่าง
ท่านหม่าเฉินเฝ้าระวังอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะอยู่
น่าเสียดายที่นรกมนตราปะทุเสียก่อน
ท่านหม่าเฉินจึงไม่มีเวลาอธิบายสิ่งที่วางแผนไว้ทั้งหมดอย่างชัดเจน ดังนั้นเขาจึงไปที่นรกมนตราเพียงลำพังและหยุดการรุกรานของปีศาจนรกมนตรา
เทพดาบรู้สึกงงงวยเล็กน้อย แต่ด้วยบทสนทนาระหว่างลั่วอู๋และคนอื่น ๆ เขาค่อย ๆ เข้าใจเรื่องต่าง ๆ สิ่งที่ทั้งสองฝ่ายรู้ถูกปะติดปะต่อเพื่อเข้าใจเรื่องจริงที่เกิดขึ้น
“ยังมีเรื่องแบบนี้ ดูเหมือนว่าเผ่าพันธุ์มนุษย์ยังคงรุ่งเรืองอยู่สินะ” เทพดาบมีความสุขมากที่ได้รู้สิ่งที่ท่าหม่าเฉินทำ
ส่วนเรื่องนรกมนตรา ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ใส่ใจกับมันมากนัก
มีความเย่อหยิ่งในเทพดาบ
“ตรงไปทางเหนือ” ในที่สุดเทพดาบก็พูดประเด็นสำคัญ “ทางทิศเหนือเป็นดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศของอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะและทางเหนือของดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศมีน้ำพุศักดิ์สิทธิ์อยู่”
ทุกคนประหลาดใจ ”ดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศ”
มันน่าแปลกใจ
ดูเหมือนว่าไม่น่าจะมีความเกี่ยวข้องระหว่างดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศกับดินแดนแห่งสวรรค์ที่สวยงามกลมกลืนอย่างอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ
“มีอะไรแปลกรึไง” เทพดาบกล่าว “สวรรค์และโลกมันก็เหมือนกัน ความเจริญและความโลภสามารถสร้างคนเลวได้ พลังวิญญาณก็สามารถให้กำเนิดสัตว์ร้ายได้ ทำไมภูตชั่วร้ายจะไม่สามารถถือกำเนิดในพลังภูตได้เล่า? ในเมื่อมีภูตชั่วร้ายก็ไม่น่าแปลกใจที่พวกเขาถูกเนรเทศไปไม่เช่นนั้นทำไมอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะจึงสมบูรณ์แบบเช่นนี้?”
ขับไล่ภูตชั่วร้ายทั้งหมดโดยไม่เกิดสงครามและการกดขี่ ความงดงามโดยธรรมชาติของอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะนั้นเหมือนกับแดนสวรรค์จริง ๆ
เมื่อทุกคนคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว นี่ก็เป็นความจริงเช่นกัน
ข้าวนาเดียวกันเลี้ยงคนได้หลายร้อย
พลังวิญญาณ, ปราณ, และพลังวิญญาณชั่วร้ายล้วนเป็นพลังงานบริสุทธิ์ระหว่างสวรรค์และโลก ไม่มีความแตกต่างระหว่างความดีและความชั่ว ดังนั้นจึงมีความดีและความชั่วอยู่ในทุกสิ่งมีชีวิตที่กำเนิดมา
แม้ว่าจิตวิญญาณของภูตจะสูงกว่าเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้สูงไปถึงระดับแก่นวิญญาณ
ตัวอย่างเช่นอสูรยักษ์ที่น่าสะพรึงกลัวในทะเลสาบใหญ่ของแร้งวิญญาณซึ่งเป็นภูตชั่วร้าย มันชอบนอนหลับลึกดังนั้นจึงสามารถหลีกเลี่ยงการถูกเนรเทศได้
แต่เมื่อพวกมันทำชั่วพวกมันจะถูกกำจัด
แม้ว่าจะเข้าใจได้ แต่ก็ยังยากที่จะยอมรับ
นี่คืออาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ
มันเป็นสถานที่ที่ยอดเยี่ยม
แต่ดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศที่เป็นเหมือนคุก
“ดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศนั้นอันตรายมากเมื่อเจ้าผ่านดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศเจ้าจะเจอหุบเหวลึก ใต้เหวนั้นมีน้ำพุศักดิ์สิทธิ์อยู่” เทพดาบกล่าว
ลั่วอู๋เบิกตากว้าง “หุบเหวนั้นมีพลังปกป้องไว้รึเปล่า?”
“แน่นอนว่ามี”
“มันคืออะไร?”
“ข้าจะรู้ได้อย่างไร? ข้าไม่เคยไปที่นั่น” เทพดาบกล่าว
หัวใจของลั่วอู๋เต็มไปด้วยคำนินทา ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เคยไปที่นั่นมาก่อน
แต่แน่นอนว่าคำเหล่านั้นไม่หลุดออกมา
เทพดาบดูเหมือนจะเห็นสิ่งที่ลั่วอู๋คิดในใจและถอนหายใจ “ข้อมูลพวกนี้คือข้อมูลทั้งหมดที่ทะเลแห่งดาบส่งมาให้ข้า”
“ทะเลแห่งดาบ?” ลั่วอู๋ตกใจมาก
“เจ้าคิดว่าทะเลแห่งดาบตายแล้วหรือ?” เทพดาบเย้ยหยัน “ทะเลแห่งดาบมีมานานหลายหมื่นปีและให้กำเนิดเจตจำนงของตัวเอง มันผ่านมาเพียงหมื่นปีนับตั้งแต่อาณาจักรโบราณหมื่นอมตะย้ายมาที่นี่ ดังนั้นความลับเหล่านี้จึงไม่สามารถซ่อนจากทะเลแห่งดาบได้”
ลั่วอู๋เข้าใจแล้ว
ทำไมเทพดาบถึงรู้หลายสิ่งหลายอย่าง
“ขอบคุณสำหรับทางแก้ปัญหา” ลั่วอู๋กล่าว “ถ้างั้นเราก็ต้องไปแล้ว ท่านช่วยส่งดาบมาได้ไหม…”
เทพดาบจ้องมอง พลังพลุ่งพล่าน และเมฆก็ปั่นป่วน “เจ้าหนู เจ้ากำลังแกล้งข้า”
“ข้าล้อเล่น ข้าล้อเล่น เราจะอยู่ต่ออีกสองสามวัน” ลั่วอู๋หัวเราะอย่างเชื่องช้า
“สองสามวันไม่เพียงพอหรอก อย่างน้อยต้องหนึ่งเดือน” เสียงเทพดาบเต็มไปด้วยจิตสังหาร
ลั่วอู๋กล่าวว่า “ท่านว่าไงก็ตามนั้น”
จริง ๆ แล้วลั่วอู๋อยากจะออกไปจริง ๆ
อย่างไรก็ตามเขารู้ที่อยู่ของน้ำพุศักดิ์สิทธิ์แล้วและทะเลแห่งดาบก็อันตรายมาก ในเมื่อราชวังภูตได้เพ่งเล็งที่นี่อยู่
มันจะเป็นปัญหาใหญ่ถ้าพวกเขาถูเจอตัว
เป็นไปไม่ได้ที่จะอยู่ในทะเลแห่งดาบตลอดเวลา
ดังนั้นการค้นหาน้ำพุศักดิ์สิทธิ์จึงเป็นเรื่องที่ต้องตัดสินใจอย่างรวดเร็ว
ทว่าเห็นได้ชัดว่าเทพดาบไม่เต็มใจที่จะคืนเงาดาบในทันที และลั่วอู๋ก็เกรงว่าเขาจะไม่กลับมา
มันอาจมีไม่มีทางกลับมาบ่อน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ได้ ดังนั้นจึงเป็นไปไม่ได้ที่จะออกไปก่อนแล้วค่อยกลับมาทีหลัง ซึ่งจะเป็นอันตรายมากขึ้น
ลั่วอู๋ออกจากภูเขาดาบ
และเทพดาบที่ถือเงาดาบก็ตกอยู่ในสภาพหลับลึกอย่างลึกลับ
ในเวลานี้ทุกคนสังเกตสิ่งหนึ่ง
วันนี้ฉูจงฉวนเงียบมาก
เงียบไม่สมเป็นเขา