ไหปีศาจ - บทที่ 854 เจ้ารอเดี๋ยว

บทที่ 854 เจ้ารอเดี๋ยว

บทที่ 854

เจ้ารอเดี๋ยว

แสงสีขาวบริสุทธิ์ร่วงลงมาอย่างช้า ๆ

แล้วแสงก็ดับไป

ร่างศักดิ์สิทธิ์แตกสลาย และพลังของราชินีภูตที่ซ่อนอยู่ในเลือดของเขาก็เริ่มสลายไป

ดูเหมือนว่าแก่นวิญญาณที่ใกล้แตกสลายจะพบสิ่งพึ่งพาได้ จึงเริ่มดูดซับพลังที่เป็นของเหวินเสี่ยวอย่างตะกละตะกลาม

เหวินเสี่ยวถอนหายใจและส่ายหัว

เจตจำนงของเทวทูตมีความดื้อรั้นในระดับหนึ่งเลยทีเดียว

แม้ว่าร่างกายจะแตกสลาย แต่มันก็ยังต่อสู้กับกฎแห่งความตาย

เห็นได้ชัดว่าแก่นวิญญาณอ่อนแรง เหมือนเทียนไขที่ใกล้ดับ มันสั่นไหว แต่แข็งแรงพอจะประคองตัวและยังคงไม่ยอมแตกสลาย แต่ทั้งหมดนี้ไม่ได้ช่วยอะไร สิ่งที่แตกสลายไปแล้วยังไงก็ต้องสลายไป

ในเวลานี้ แก่นวิญญาณที่แตกสลายได้ปล่อยแสงที่อ่อนมากออกมา และเข้าไปรวมกับพลังของเหวินเสี่ยว

แสงริบหรี่นี้ถูกรวมเข้ากับพลังของแสงที่ปล่อยออกมาโดยเหวินเสี่ยว

“ทำไม? เจ้าต้องการทำอะไร?” เหวินเสี่ยวรู้สึกประหลาดใจ

ลั่วอู๋รู้สึกสับสน

เกิดอะไรขึ้น?

สีหน้าของเหวินเสี่ยวดูแปลกมาก เพราะมีความคิดที่ค่อย ๆ ไหลเข้าสู่สมองของเขา

“เจ้า” พลังแห่งแสงในร่างกายของเหวินเสี่ยวถูกดึงไป แต่ร่างกายของเขายังคงเปล่งประกายเจิดจ้า “อย่าทำเสียเรื่องสิ ไม่งั้นเจ้าอาจไม่มีโอกาสได้เกิดใหม่ในอีกไม่กี่ร้อยปีนะ”

ด้วยการพัวพันของสองพลัง

เงาของเทวทูตสีซีดค่อย ๆ ปรากฏขึ้น

เงาเสมือนนี้เป็นเหมือนควัน ราวกับว่ามันกำลังจะจางหายไปได้เมื่อลมพัดมาอย่างแผ่วเบา ปีกทั้งสิบสองปีกสลัวจนแทบไม่เห็นและสูญเสียความแวววาวไป

ดวงตาของทาว์นเต็มไปด้วยความเงียบ

“ช่วยข้าด้วย”

เมื่อรู้สึกถึงพลังบริสุทธิ์ของแสงในตัวเหวินเสี่ยว ทาว์นนี้ก็เหมือนชายจมน้ำที่คว้าฟางเส้นสุดท้ายเอาไว้

เขาใช้ความคิดที่จะรวมแก่นวิญญาณของตัวเองเข้ากับร่างของอีกฝ่าย

ปฏิเสธเจตนาดีที่แต่จะรักษาของอีกฝ่าย

แต่เหวินเสี่ยวกลับมีปัญหาใหญ่กว่า

ตราบใดที่เหวินเสี่ยวลังเลไปเพียงครู่เดียว กำลังเฮือกสุดท้ายในทาว์นก็จะสลายไปพร้อมกับสายลม

“ก็ได้” เหวินเสี่ยวยอมตกลง

เหวินเสี่ยวด้านสว่าง ไม่สามารถปฏิเสธการขอความช่วยเหลือดังกล่าวได้ หัวใจของเขาสว่างเกินไป ต่อให้เหลือเพียงแต่ความมืด ตัวเขาก็จะยังคงโลดแล่นภายใต้แสงสว่างเท่านั้น

ดังนั้นเหวินเสี่ยวจึงเริ่มส่องแสง

มันไม่ใช่แสง

แสงสว่างบริสุทธิ์ปกคลุมไปทั่ว

ไม่มีเวลาอธิบาย พลังเริ่มล้นอย่างต่อเนื่อง จากพลังแสงดั้งเดิมของเหวินเสี่ยวก็ไหลออกมาอย่างอธิบายไม่ได้

ทั้งสองไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น

“เหวินเสี่ยว เจ้ากำลังทำอะไร?” ลั่วอู๋รู้สึกประหลาดใจ

แต่เหวินเสี่ยวไม่ตอบ เขาปิดตาของเขา

ฉูจงฉวนกล่าวเบา ๆ “เรียกเหวินเสี่ยวอีกคนมาถามเถอะ”

ตอนนี้สถานการณ์ค่อนข้างเข้าใจยาก

แต่เห็นได้ชัดว่าเหวินเสี่ยวอีกคนคือคนที่รู้จักเหวินเสี่ยวดีที่สุด

ลั่วอู๋รู้สึกว่ามีเหตุผล จึงรีบนำเหวินเสี่ยวด้านมืดออกจากโลกไหทันที

เพื่อที่จะแยกแยะความแตกต่างเหวินเสี่ยวด้านมืดได้เปลี่ยนเป็นชุดสีดำที่สบาย โดยให้อารมณ์ที่มืดมน ซึ่งแตกต่างอย่างสิ้นเชิง

“เกิดอะไรขึ้น?” เหวินเสี่ยวด้านมืดไม่เข้าใจ

ลั่วอู๋เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นอย่างสั้น ๆ

“เทวทูต?” เห็นได้ชัดว่าเหวินเสี่ยวด้านมืดรู้ถึงพลังของสิ่งมีชีวิตนี้ เขามองเหวินเสี่ยวอีกคนแล้วขมวดคิ้ว “แบ่งพลังชีวิตรึ? เจ้าบ้าไปแล้ว”

พวกเขาเป็นคนที่รู้จักกันและกันดีที่สุดในโลก

ทันใดนั้น เหวินเสี่ยวด้านมืดก็เห็นอะไรบางอย่าง

“น่าเบื่อจริง เพื่อที่จะรักษาสิ่งมีชีวิตที่ไม่เกี่ยวข้องอะไรกับเจ้า เขาใช้แก่นแท้แห่งแสงเพื่อหลอมรวมกับอีกฝ่าย และแบ่งปันชีวิตของเขากับพวกมัน” เหวินเสี่ยวดูถูก

เหวินเสี่ยวด้านสว่างลืมตาและมองมาที่เขาโดยไม่พูดอะไร

เห็นได้ชัดว่าพวกเขามีแนวคิดที่แตกต่างกัน

“จะเกิดอะไรขึ้นถ้าเจ้าช่วยเทวทูตที่แตกสลายไว้ พลังของเจ้าอยู่ในร่างกายของเขาทั้งหมด เจ้าก็จะถูกแสงสว่างทอดทิ้ง แบบนั้นตายยังจะดีกว่า” เหวินเสี่ยวด้านมืดยังคงเยาะเย้ย

เป็นเรื่องปกติที่พวกเขาจะตีกันด้วยคำพูด

บางครั้งเหวินเสี่ยวด้านสว่างจะพูดกลับ แต่ครั้งนี้เขาไม่มีใจที่จะเถียง

ในเหวินเสี่ยวด้านมืดพร้อมที่จะเยาะเย้ยต่อไป แต่พลังที่แต่เดิมใกล้แตกสลายของเงาเทวทูตก็ค่อย ๆ แข็งตัว

แสงสว่างไม่ปกคลุมทาว์นอีกต่อไป

มันเป็นแสงบริสุทธิ์

ลมปราณของเขาอ่อนลงมาก และมิติวิญญาณของเขาก็ตกลงสู่ระดับเพชร

แต่ก็ยังที่จะเผชิญหน้าตรง ๆ ได้

เทวทูตที่แก่นวิญญาณแตกสลายก็คงเป็นเทวทูต ตอนนี้เขาถูกแสงละทิ้งไป และร่างกายใหม่ของเขาก็ควบแน่นจากแสงที่บริสุทธิ์ที่สุด

“หืม?” เหวินเสี่ยวด้านมืดหรี่ตามอง

พลังแห่งการทำสัญญาเริ่มแผ่ซ่าน

การแบ่งปันชีวิตเป็นเพียงคำบังหน้าของการทำสัญญา

นี่คือทางเลือกของทาว์น

ถึงจะหยิ่ง แต่ในที่สุดเขาก็เลือกที่จะก้มหัวให้มนุษย์ที่อยู่ตรงหน้าเขา ในช่วงเวลาความเป็นความตายและความสิ้นหวังจากการที่ถูกทอดทิ้ง

หากราชินีภูตไม่ปฏิเสธข้อเสนอของเขา

หากยังมีแสงอยู่ในร่างกาย

หากไม่มีพลังเหลืออยู่ในร่างกาย

หากมนุษย์คนนี้ไม่ได้สว่างบริสุทธิ์ขนาดนี้

บางทีทาว์นอาจเลือกที่จะตายไปแทน

แต่ตอนนี้เขาต้องการที่จะมีชีวิตอยู่

เหวินเสี่ยวรู้สึกหัวเสีย

“ถ้าไอ้เวรนี่ยอมทำสัญญา ข้าก็ไม่สามารถเอาชนะเขาได้น่ะสิ” ดวงตาของเหวินเสี่ยวด้านมืดเป็นประกาย กำลังสงสัยว่าคงต้องฆ่าเขาในขณะที่เขาป่วยหรือไม่

ลั่วอู๋เห็นความตั้งใจของเหวินเสี่ยวด้านมืดและหยุดเขาทันที “อย่ามาสร้างปัญหาให้ข้า”

เหวินเสี่ยวด้านมืดกลอกตาและไม่ทำอะไรอีก

แต่ในเวลานี้ ร่างของทาว์นเริ่มมีร่องรอยของวัตถุสีดำไหลออกมา ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความเจ็บปวดรุนแรงและความไม่เต็มใจไม่พอใจ

“ไม่ดีแล้ว” เหวินเสี่ยวด้านสว่างรู้สึกประหลาดใจ

ตอนนี้สัญญากำลังเกิดปัญหา

สัญญา… ย้อนกลับ

มันเป็นแบบนี้ได้ยังไง

เหวินเสี่ยวด้านมืดก็กุมท้องและเริ่มหัวเราะ น้ำตาของเขาแทบไหลออกมา “ฮ่า ฮ่า ฮ่า มันทรยศต่อศรัทธาและเสื่อมลง ฮ่าฮ่า ฮ่า เทวทูตนั่นกลายเป็นเทพตกสวรรค์แล้ว นี่มันไร้สาระซะจริง”

มีพลังความมืดจำนวนมากพุ่งออกมาจากทาว์น ซึ่งไม่สอดคล้องกับแก่นแท้แห่งแสงในร่างกายของเหวินเสี่ยวด้านสว่างดังนั้นสัญญาจึงย้อนกลับ

กลายเป็นมันไม่เคยเกิดขึ้น

มีเพียงทูตสวรรค์ที่มีศรัทธาแรงกล้าที่สุดเท่านั้นที่สามารถก้าวข้ามขีดจำกัดและกลายเป็นเทวทูตได้

ในเมื่อความศรัทธานั้นมั่นคงมากขนาดนั้นจะละทิ้งมันได้อย่างไร

ต่อให้ตายก็เป็นไปไม่ได้

แต่เรื่องไร้สาระนั้นก็เกิดขึ้นแล้ว

เขาทอดทิ้งราชินีภูต เพราะราชินีภูตทอดทิ้งเขา เขาทอดทิ้งแสงสว่าง เพราะไม่มีแสงสว่างในตัวเขา

แม้ว่าจะถูกบังคับให้ทรยศต่อแสงสว่าง

แต่นั่นเป็นสิ่งที่เกิดขึ้น

ใบหน้าของเหวินเสี่ยวด้านสว่างแสดงอาการเจ็บปวด สัญญาย้อนกลับทำให้พลังของเขาบกพร่อง ซึ่งอาจทำให้เขาตายได้เลย

ลั่วอู๋และฉูจงฉวนตกตะลึง

นั่นคือสิ่งที่พวกเขาทำได้

“เราจะทำอะไรได้อีกนอกจากทำสัญญาต่อไป?” เหวินเสี่ยวด้านมืดเยาะเย้ย “แต่จากนั้นเจ้าจะไม่มีวันได้เข้าใจอะไรในแสงสว่างได้อีก แต่อย่างน้อยเขาก็ช่วยชีวิตเขาไว้ได้นะ”

มีบางอย่างผิดปกติในสัญญา

แต่ถ้าบังคับทำสัญญาต่อไป ก็ยังสามารถทำสัญญาได้

แต่ผลกระทบนั้นใหญ่เกินไป

เสียงของเหวินเสี่ยวด้านสว่างสั่นและสั่ง “มาช่วยข้าที”

“ไร้สาระน่า ทำไมข้าต้องช่วยเจ้าด้วย” เหวินเสี่ยวด้านมืดดูเฉยเมย

แน่นอนเขาสามารถช่วยได้

เพราะท้ายที่สุดเขาก็ยังควบคุมพลังของเทพตกสวรรค์

ตราบใดที่เขายอมลงมือก็สามารถแก้ปัญหาทุกอย่างได้

แต่ไม่มีใครบังคับเขาให้ทำอะไรที่ฝืนใจได้

แม้แต่ลั่วอู๋ก็บังคับเขาไม่ได้

“เจ้าไม่รู้สึกตื่นเต้นกับพลังอันทรงพลังของเทพตกสวรรค์อย่างนั้นหรือ?” เหวินเสี่ยวด้านสว่างกล่าวว่า “ถ้าเจ้าไม่ช่วยข้า ข้าจะบังคับให้สัญญาเสร็จสิ้นและในอนาคตก็จะได้รับผลกระทบอย่างมาก แม้อายุขัยจะสั้นลงอย่างมาก แต่ความแข็งแกร่งที่ได้มาก็ไม่ใช่น้อย ๆ ข้าเล่นงานเจ้าปางตายได้แน่นอน”

สีหน้าของเหวินเสี่ยวด้านมืดเปลี่ยนไป “เจ้า… เจ้ารอเดี๋ยว ข้าจะไปเดี๋ยวนี้แหละ”