ไหปีศาจ - บทที่ 864 ไม่เสี่ยง
บทที่ 864 ไม่เสี่ยง
บทที่ 864
ไม่เสี่ยง
พลังชำระล้างบาปของไหปีศาจ
มันคือพลังพิเศษของไหปีศาจที่ลั่วอู๋เชี่ยวชาญที่สุด
พลังของชำระล้างบาปสามารถลบล้างตราสัญญา ชำระล้างมลทินในร่างกาย แม้กระทั่งวิญญาณไม่บริสุทธิ์ก็สามารถชำระล้างได้
แม้ว่าจะไม่สามารถแก้ปัญหาเรื่องพลังของฝันร้าย หลี่หยินที่ควบคุมได้ยาก แต่ก็ไม่ต้องสงสัยเลยว่าพลังของชำระล้างบาปนั้นทรงพลังมาก
ตอนนี้พลังชำระล้างบาปได้ทำหน้าที่ของมันอีกครั้ง
สถานการณ์ที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเมื่อครู่ได้รับการแก้ไขเรียบร้อยแล้ว
“หลี่หยิน รู้สึกยังไงบ้าง?” ลั่วอู๋ถามด้วยความเป็นห่วง
หลี่หยินยังคงสั่นคลอนเล็กน้อย นางพยายามอย่างมากที่จะระงับพลังในร่างกายของนาง และเกือบจะควบคุมไม่ได้ “ข้า… ข้าไม่เป็นไร”
“ดีแล้ว”
ลั่วอู๋จึงใช้ชำระล้างบาปกับตัวเองต่อ
ไม่ช้าแสงสีขาวก็ปกคลุมตัวเขาเอง
ลั่วอู๋รู้สึกว่ามีพลังงานแปลก ๆ ถูกบังคับให้หลุดออกจากร่างกายของเขา มันเป็นควันสีดำ พลังงานนี้แปลกมาก ราวกับว่าไม่ใช่พลังงานทางกายภาพ แต่คล้ายกับพลังวิญญาณมากกว่า
แต่ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาศึกษาสิ่งเหล่านี้ ลั่วอู๋ช่วยทุกคนขับไล่สิ่งผิดปกติในร่างกายออกอย่างรวดเร็ว
แต่เมื่อถึงตาของเหวินเสี่ยวด้านมืด เขาก็ปฏิเสธ
“ไม่ต้อง พลังงานนี้น่าสนใจทีเดียว ข้าจะศึกษามันก่อน”
ลั่วอู๋ลังเล “เจ้าระงับมันไว้ได้รึเปล่า?”
เขากังวลเล็กน้อย
เราทุกคนต่างรู้จักนิสัยของเหวินเสี่ยวด้านมืด
ไม่มีที่ว่างสำหรับความเชื่อฟังแม้แต่น้อย
ทำแต่ในสิ่งที่เขาต้องการ
หากความกระหายเลือดนี้ลามไปอย่างไร้ความปรานี เขาเป็นคนที่มีแนวโน้มจะเป็นฆาตกรมากที่สุด
เหวินเสี่ยวด้านมืดตอบว่า “ไม่ต้องกังวลไป ข้าสามารถระงับมันได้”
นับตั้งแต่ได้เทวทูตตกสวรรค์มา เขาก็เหลิงขึ้นเล็กน้อย แต่ลั่วอู๋ไม่ได้ว่าอะไร ยังไงเขาก็สามารถ “ชำระ” ให้บริสุทธิ์ได้ตลอดเวลา
ทุกรวมตัวกันและเริ่มศึกษาว่าความกระหายเลือดนี้มาจากไหน
“มันก็เป็นแค่การต่อสู้ มันเป็นไปไม่ได้เลยที่เราจะเป็นแบบนี้” ลั่วอู๋พูดอย่างเคร่งเครียด
มันเหมือนกับเลือดขึ้นหน้า
อยากจะฆ่าต่อไปเรื่อย เพื่อเติมเต็มความกระหายเลือด
แต่หลังจากคุยกัน พวกเขาก็ไม่สามารถหาคำตอบที่แน่นอนได้ พวกเขาเดาได้แค่ว่ามันอาจเกี่ยวข้องกับลมที่น่ารังเกียจ
ในเวลานี้ เจียโรวออกมาจากวังพร้อมกับสิงโตขาวตัวเล็กในมือของนาง
ตั้งแต่ตอนที่นางสัมผัสกับลมปราณของอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะในถ้ำ นางก็เริ่มถูกปกคลุมไปด้วยประกายแสงซึ่งยังไม่จางหายไปในขณะนี้
สิงโตขาวตัวเล็กก็คือสิงโตเมฆา
มันหลับสบายในอ้อมแขนของเจียโรวและไม่อยากออกไปแม้เพียงครู่เดียว
“เกิดอะไรขึ้น?” เจียโรวถามด้วยความสงสัย
ลั่วอู๋ส่ายหัว “ก็แค่มีปัญหานิดหน่อย แล้วเจ้ามีอะไรรึเปล่า? รู้สึกเบื่อหรอ?”
“เปล่าหรอก” เจียโรวส่ายหัว แต่ก็ยังมีความปรารถนาในดวงตาของนาง นางอยากออกไปเดินเล่น แม้ว่าโลกในไหจะสวยงาม แต่จะเปรียบเทียบกับอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะได้อย่างไร
แต่นางรู้ว่านางออกไปไม่ได้
ไม่มีใครรู้ว่าทำไม
“ทุกอย่างจะเรียบร้อยในไม่ช้า เราจะไปหาน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ผ่านดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศ ตามที่เทพดาบบอก เรามีโอกาสสูงที่เราจะสามารถกลับไปยังมิติหลักโดยตรงผ่านน้ำพุศักดิ์สิทธิ์ได้” ลั่วอู๋หัวเราะ
เจียโรวพยักหน้า
ในขณะนี้เหวินเสี่ยวด้านสว่างกำลังจะพูดแต่ก็หยุด ดูเหมือนเขามีอะไรจะพูด
ลั่วอู๋ดูจะเข้าใจอะไรบางอย่าง และเขาก็แยกตัวออกไปคุยกัน “มีอะไรรึ?”
“ลมปราณของเจียโรวคล้ายกับของทาว์นเลย ดูเหมือนว่า…”
ลั่วอู๋ลดเสียงลง “พูดมาเถอะ”
“ดูเหมือนว่าจะค่อนข้างคล้ายกับราชินีภูต” เหวินเสี่ยวด้านสว่างกล่าว
ลั่วอู๋สูดหายใจเข้าลึก ๆ อันที่จริงเขาเตรียมใจไว้แล้ว จะมีใครที่แปลกไปขนาดนี้เพียงเพราะสัมผัสลมปราณของอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ
จากนั้นเขาก็นึกถึงแรงดึงดูดอันหาที่เปรียบมิได้ที่เจียโรวมีต่อภูต
คนโง่ก็ยังเดาได้ว่าเจียโรวต้องมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ
แต่ลั่วอู๋ไม่คิดเลยว่าเจียโรวดูเหมือนจะมีส่วนเกี่ยวข้องกับราชินีภูตในตำนาน
“ช่วยเก็บเป็นความลับด้วย” ลั่วอู๋กล่าว
เหวินเสี่ยวด้านสว่างพยักหน้า “เจ้าจะทำยังไงต่อ”
“ข้าสัญญากับจักรพรรดิแล้วว่าจะไม่มีวันปล่อยให้ เจียโรวแตะต้องสิ่งใดที่เกี่ยวกับอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ แน่นอน ข้าจะทำเช่นนั้น ข้าจะไม่เสี่ยง” ลั่วอู๋กล่าว
เจียโรวแค่อยู่ในโลกไห
จนกว่าเราจะจากไป
“ข้าจะออกไปดูสถานการณ์ก่อน” ลั่วอู๋ว่าเช่นนั้นทุกคนก็ไม่คัดค้านเพราะหากอยู่กันหลายคนจะเป็นจุดดึงสายตา
ลั่วอู๋ออกจากโลกไห
พื้นที่ปลอดภัยทั้งหมดมีขนาดใหญ่มาก และมีลานประลองมรณะจำนวนมาก ลั่วอู๋กำลังมุ่งหน้าไปทางเหนือ ลึกเข้าไปในดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศ แต่ไม่นานก็ต้องหยุด
เจอแมลงอีกแล้ว
“อย่าไปทางเหนือมากกว่านี้ มันเป็นที่อยู่อาศัยของเจ้าแห่งบาป ห้ามเข้าไปใกล้ และมันก็ไม่ใช่พื้นที่ปลอดภัยด้วย” สัตว์วิญญาณแมลงเตือน
ลั่วอู๋อยากรู้ข้อมูลอะไรบางอย่างเพิ่มเติม แต่สัตว์วิญญาณแมลงไม่สนใจเลย และเดินออกไปทันที
แต่ลั่วอู๋มั่นใจได้
หากเขายังคงมุ่งหน้าไปทางทิศเหนือ เขาจะดึงดูด “หน่วยคุ้มกัน” กลุ่มใหญ่ได้อย่างแน่นอน
“ที่อาศัยของเจ้าแห่งบาปรึ?” ลั่วอู๋ครุ่นคิด
เราต้องหาทางไปเจอเขาให้ได้
ไม่มีทางผ่านดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศไปได้
ในเวลานี้ ลั่วอู๋นึกถึงคนคนหนึ่ง
แน่นอนว่าคนคนนั้นไม่ใช่มนุษย์
ลั่วอู๋หันหลังกลับและเดินเล่นในพื้นที่ปลอดภัยของทางเหนือ แม้ว่าจะมีภูเขาที่แห้งแล้งอยู่ทุกหนทุกแห่ง แต่ทะเลทรายก็กลายเป็นลานประลองมรณะที่บ้าคลั่ง และไม่มีอะไรให้เดินดูได้
ในที่สุดเขาก็พบเทพวิญญาณไร้รูป
มีเทพวิญญาณไร้รูปเพียงตนเดียวในดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศ
เทพวิญญาณไร้รูปตนนี้เพิ่งจะระงับความโกรธของภูตชั่วร้ายที่ทรงพลังด้วยความสามารถของมันเอง
ทันทีที่มันหันหลังกลับ มันก็เห็นลั่วอู๋ยืนอยู่ข้างหลัง
“สวัสดี” ลั่วอู๋กล่าวทักทายอย่างอบอุ่น
“เจ้ามีอะไร?” มันถาม
“ข้ามีเรื่องจะถามเจ้า”
“ข้ายุ่งอยู่” เทพวิญญาณไร้รูปกล่าวอย่างใจร้อน มันยุ่งมาก
ลั่วอู๋หยิบเม็ดยาวิญญาณออกมา “เอ้านี่”
เมื่อรู้สึกถึงพลังงานบริสุทธิ์ที่บรรจุอยู่ในเม็ดยาวิญญาณนี้ ตาของเทพวิญญาณไร้รูปก็ค่อย ๆ เผยความโลภ
มีพลังงานน้อยเกินไปในดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศ
มิฉะนั้น ภูตชั่วเหล่านั้นคงไม่ฝึกฝนโดยการฆ่าสิ่งมีชีวิตอื่นและยึดต้นกำเนิดมา
“มีอะไรล่ะ?” เทพวิญญาณไร้รูปกินยาวิญญาณ ที่นี่ไม่มีใครสามารถต้านทานการยั่วยวนของพลังงานได้เลย
ลั่วอู๋เข้าประเด็น “ข้าต้องการพบเจ้าแห่งบาป”
“เจ้าต้องล้อเล่นแน่ ข้าช่วยอะไรไม่ได้หรอก”
“ไม่ เจ้ามีวิธีอยู่” ลั่วอู๋พูดด้วยน้ำเสียงที่หนักแน่น “เจ้าอ่อนแอมาก แต่เจ้าสามารถอยู่ในพื้นที่ปลอดภัยได้ เจ้าไม่จำเป็นต้องต่อสู้ แสดงว่าเจ้าต้องมีความเกี่ยวข้องกับเจ้าแห่งบาป”
ไม่มีการปฏิเสธกลับ
เขาเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาที่ทรงอำนาจที่สุดของเจ้าแห่งบาป
ภูตชั่วร้ายมากมายรู้เรื่องนี้
แต่เขาส่ายหัว “อย่าโง่ไปหน่อยเลย หากเจ้าไม่ได้รับอนุญาตให้เข้าใกล้เจ้าจะถูกลงโทษ ข้ามีชีวิตอยู่จนถึงทุกวันนี้เพราะข้าไม่เสี่ยง แล้วเจ้าล่ะ? อย่าทำตัวงี่เง่า อยู่ที่นี่และใช้ชีวิตให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้เถอะ”
เทพวิญญาณไร้รูปมองลั่วอู๋อย่างสงสารและหันหลังเดินจากไป
ลั่วอู๋เงียบไปครู่หนึ่งและสาปแช่งลับหลัง “ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็คืนยาวิญญาณกลับมาด้วยสิ”