ไหปีศาจ - บทที่ 872 การยอมรับ

บทที่ 872 การยอมรับ

บทที่ 872

การยอมรับ

ผ่านไปสองสามวัน ในที่สุดลั่วอู๋ก็นึกอะไรออก

“ข้านี่มันโง่จริง ๆ!” ลั่วอู๋ตบหน้าผากตัวเอง “งานปกติของเทพวิญญาณไร้รูปคือการสื่อสารกับสิ่งมีชีวิตทุกชนิด ข้าจะลืมวิธีนี้ไปได้อย่างไร”

ลั่วอู๋ต้องการสื่อสารกับภูตพระโพธิสัตว์อย่างจริงใจ

เขาจึงลืมใช้ทางลัดไปชั่วขณะ

ในซากปรักหักพังที่มืดมิด ลั่วอู๋นำฟืนออกจากไหปีศาจและจุดกองไฟ ซึ่งนำความอบอุ่นที่หายไปนานกลับมาสู่ซากปรักหักพังของวิหารอันหนาวเย็น

ในเวลาเดียวกันตวนซีก็กลายร่างเป็นภูตพระโพธิสัตว์

ด้วยพลังของตวนซีลั่วอู๋เริ่มเปล่งแสงแห่งพระโพธิสัตว์

“อยากกินอะไรไหม?”

“ข้าไม่รู้ว่ามันจะกินเนื้อรึเปล่า ช่างเถอะ อย่าเสี่ยงเลย ข้าจะกินผลไม้วิญญาณสักหน่อยแล้วกัน”

ลั่วอู๋หยิบผลไม้วิญญาณสองสามผลจากโลกไห

ภูตพระโพธิสัตว์รู้สึกถึงขุมพลังเดียวกันอย่างรวดเร็ว

มันตื่นเต้น

มันออกจากวิหารที่ทรุดโทรมและกลายเป็นแสงสว่าง แต่เมื่อเห็นลั่วอู๋ ก็ตกตะลึงกลางอากาศและไม่รู้ว่าจะตอบสนองอย่างไร

ทำไม… มีบางอย่างที่คุ้นเคยและใกล้ชิดเกี่ยวกับมนุษย์คนนี้

ลั่วอู๋เห็นภูตพระโพธิสัตว์ก็พูดด้วยรอยยิ้มว่า “เจ้าอยากกินไหม?”

ภูตพระโพธิสัตว์ลังเลเล็กน้อยและในที่สุดก็พยักหน้า คราวนี้มันไม่ได้ปฏิเสธคำเชิญของลั่วอู๋ มันลอยช้า ๆ และนั่งข้างลั่วอู๋

มันมองลั่วอู๋ด้วยดวงตาเบิกกว้าง เต็มไปด้วยความอยากรู้อยากเห็น

ลั่วอู๋ถอนหายใจ

ตั้งแต่สมัยไหน ความรู้สึกที่แท้จริงนั้นก็ไม่อาจเก็บเอาไว้ได้ ความหมั่นเพียรเท่านั้นที่จะชนะใจคนได้

“ผลไม้ไหม?” ลั่วอู๋ยื่นผลไม้สีเขียวให้

ภูตพระโพธิสัตว์มองผลไม้วิญญาณสีเขียว ใบหน้าของเขาดูงงงวย

“นี่คืออะไร?” ในที่สุดภูตพระโพธิสัตว์ก็พูดออกมาเป็นครั้งแรก เสียงของมันอ่อนโยนเหมือนเด็ก

แม้เสียงจะอายุน้อย แต่ก็ให้ความรู้สึกเคร่งขรึมเมื่อสวดมนต์

“มันคืออาหาร” ลั่วอู๋ใช้การสื่อสารทางจิตเพื่อถ่ายทอดสิ่งที่เขาต้องการสื่อ

“อาหาร?”

เมื่อเห็นว่าภูตพระโพธิสัตว์ยังสับสนอยู่ ลั่วอู๋ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเห็นใจ มันน่าเศร้าเกินไป เขาไม่เคยกินตั้งแต่เกิดรึ?

“ทำแบบนี้” ลั่วอู๋ยิ้มแล้วหยิบผลไม้เข้าปากแล้วกัดเข้าไป น้ำหวานพุ่งออกมาและทิ้งกลิ่นหอมไว้ในปากของเขา

ดูเหมือนภูตพระโพธิสัตว์จะเข้าใจ มันเอาผลไม้วิญญาณสีเขียวมาใส่ในปากของเขาเหมือนลั่วอู๋

กรุบ

เสียงคมชัด

กัดเนื้อแล้วมีน้ำหวานอยู่เต็มปาก

ภูตพระโพธิสัตว์เบิกตากว้าง มันน่าเหลือเชื่อ

รู้สึกอย่างไร

รู้สึกดี…มีความสุขดี

นี่เป็นผลไม้ธรรมดาที่จะเติบโตได้ง่ายในที่ที่มีพลังทางวิญญาณมากมาย มันฉ่ำและหวานแล้วก็ไม่ได้หายาก แต่ในดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศไม่มีใครเคยได้เห็นมัน

เมื่อเห็นเช่นนี้ ลั่วอู๋ก็อดหัวเราะไม่ได้ แล้วส่งผลไม้ทั้งหมดที่อยู่ในมือของเขาไปให้ภูตพระโพธิสัตว์ “ข้าให้เจ้าแล้วกัน”

ภูตพระโพธิสัตว์ที่ไม่รู้ว่าความสุภาพเป็นอย่างไร เขาจึงรับทุกอย่างที่เขาชอบมา

เขากำลังกินผลไม้อย่างมีความสุข และดวงตาของเขาเกือบจะเป็นแนวโค้ง

ในซากปรักหักพังนั้น ไฟได้ส่องสว่าง ขจัดบรรยากาศที่แข็งทื่อและเย็นยะเยือกออกไป

ลั่วอู๋ไม่รู้ว่าภูตพระโพธิสัตว์เกิดมานานแค่ไหน แต่มันดูเหมือนเด็กที่ไม่รู้อะไรเกี่ยวกับโลกเลย ความระแวดระวังหายไปอย่างสมบูรณ์เนื่องจากผลไม้เล็ก ๆ น้อย ๆ

“อร่อยไหม?” ลั่วอู๋ถาม

ภูตพระโพธิสัตว์พยักหน้าอย่างหนัก เขามองไปที่ลั่วอู๋ อย่างกระตือรือร้น

“หมดแล้ว” ลั่วอู๋ยกมือขึ้น “แต่พรุ่งนี้จะมีอีก”

ภูตพระโพธิสัตว์ผิดหวัง แต่ก็มีความสุขอีกครั้งเมื่อได้ยินประโยคหลัง

เมื่อความสัมพันธ์เริ่มผ่อนคลาย ลั่วอู๋ก็ถามว่า “ทำไมเจ้าถึงกลัวข้าจัง รีบวิ่งไปทันทีที่เจ้าเห็นข้า ข้าไม่คิดว่าข้าเคยคิดร้ายกับเจ้าเลย”

เพียงแค่เปิดใจเราก็สามารถสื่อสารได้ดีขึ้น

ภูตพระโพธิสัตว์ครุ่นคิดแล้วตอบว่า “มนุษย์นั้นอันตรายมาก”

“มันเป็นแบบนั้นตอนไหน?” ลั่วอู๋ไม่เข้าใจ “มีมนุษย์น้อยมากในอาณาจักรโบราณหมื่นอมตะ นับประสาอะไรกับดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศ”

ภูตพระโพธิสัตว์มองไปรอบ ๆ และมองดูซากปรักหักพังรอบตัว “มนุษย์ได้ทำลายสถานที่แห่งนี้” แล้วเอานิ้วชี้ที่หัวและแสงแห่งพระโพธิสัตว์ก็สว่างออกมา ภูตพระโพธิสัตว์ก็กล่าวว่า “ข้ารู้หมดแล้ว”

คำพูดเหล่านี้ทำให้เกิดคลื่นโหมกระหน่ำในหัวใจของลั่วอู๋

สถานที่แห่งนี้ถูกทำลายโดยมนุษย์?

นี่เป็นสิ่งที่คาดไม่ถึงจริง ๆ

เขาไม่รู้ว่าที่นี่เคยเป็นเช่นไร แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าแผ่นดินที่ปุกคลุมด้วยแสงแห่งพระโพธิสัตว์ทรงบังแสงนั้นได้ปกคลุมดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศทางทิศตะวันตกทั้งหมด ครอบคลุมพื้นที่กว้างใหญ่และอาคารโบราณที่ทรุดโทรมนับไม่ถ้วน

จะต้องเป็นสถานที่ที่ธูปและเสียงสวดมนต์รวมตัวกัน

แต่มันถูกทำลายโดยมนุษย์ ?

และฟังจากที่ภูตพระโพธิสัตว์เล่ามา ข่าวสารเหล่านี้ไม่ได้ถูกบอกเล่าโดยบุคคลภายนอก แต่มีอยู่ในจิตใจตั้งแต่มันเกิดมา

“เจ้าอยู่ที่นี่มานานเท่าไหร่แล้ว?” ลั่วอู๋ถาม

ภูตพระโพธิสัตว์ชูนิ้วของเขา แต่ก็นับไม่ถูก มันไม่มีแนวคิดเรื่องเวลา และดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศก็ไม่มีดวงอาทิตย์และดวงจันทร์สลับกันอย่างชัดเจน

ลั่วอู๋จึงกล่าวว่า “เจ้าแห่งบาปปรากฏตัวมาประมาณหนึ่งพันปีแล้ว”

หลังจากคำนวณอยู่นาน ในที่สุดภูตพระโพธิสัตว์ก็พบคำตอบ “ประมาณสามเท่าของเวลาที่เจ้าแห่งบาปปรากฏตัว”

กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือมากกว่า 3000 ปี

อยู่ตามลำพังในซากปรักหักพังมานานกว่า 3000 ปี เขาไม่เคยเห็นสิ่งมีชีวิตที่คล้ายคลึงกันมาก่อน บางทีเขาอาจเป็นคนสุดท้ายที่เกิดในแสงแห่งพระโพธิสัตว์

ลั่วอู๋รู้สึกเห็นใจมันมากขึ้นเรื่อย ๆ

มันอยู่คนเดียวในที่รกร้างแบบนี้มา 3,000 ปีแล้ว

ในแสงแห่งพระโพธิสัตว์เท่านั้นที่มันจะปลอดภัย เมื่อมันออกไปมันจะพบกับภูตชั่วร้ายนับไม่ถ้วน ในแรกที่มันเกิดมา ภูตพระโพธิสัตว์นั้นไม่สามารถต้านทานภูตชั่วร้ายเหล่านั้นได้อย่างแน่นอน

สามพันปีแล้ว มันก็ยังเป็นระดับทองขั้นสูงสี่

ก็เข้าใจได้

เพราะมีพลังงานน้อยเกินไปในดินแดนแห่งผู้ถูกเนรเทศ

ลั่วอู๋ยื่นมือออกมาและตบที่ไหล่ของภูตพระโพธิสัตว์ แต่ภูตพระโพธิสัตว์ไม่เข้าใจว่าลั่วอู๋หมายถึงอะไร

เมื่อกินผลไม้วิญญาณเสร็จ ภูตพระโพธิสัตว์ก็ลอยขึ้น ช้า ๆ อีกครั้ง จากนั้นก็ดึงแขนเสื้อของลั่วอู๋เพื่อส่งสัญญาณให้ลั่วอู๋ เขาไป ลั่วอู๋ไม่ลังเลที่จะตามเขา

ภูตพระโพธิสัตว์บินกลับไปที่วิหารผุพังที่ซึ่งเขาอยู่อาศัย

ในสายตาที่งงงวยของลั่วอู๋ ภูตพระโพธิสัตว์น้อยถือกองกรวด แล้วกองมันหน้าผนังของวิหารเล็ก ๆ นี้ แล้วแสงแห่งพระโพธิสัตว์ก็เบ่งบานและปกคลุมทั่ววิหาร

กองกรวดเล็กๆ ค่อยๆ ควบแน่นเข้ากับกำแพงหิน

กำแพงที่ชำรุดได้รับการซ่อมแซม

ลั่วอู๋รู้สึกประหลาดใจมาก “เจ้ากำลังซ่อมวิหารเล็ก ๆ แห่งนี้อยู่หรือเปล่า?”

ภูตพระโพธิสัตว์พยักหน้า แล้วโบกมือให้ลั่วอู๋มากับเขา

ลั่วอู๋หัวเราะ ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายจะยอมรับเขาแล้ว ไม่เช่นนั้นเขาคงไม่ส่งคำเชิญออกมา

“ตกลง ข้าจะไปด้วย” ด้วยรอยยิ้ม ลั่วอู๋เรียนรู้จากวิญญาณของภูตพระโพธิสัตว์น้อย หยิบกองกรวด แล้วปล่อยแสงแห่งพระโพธิสัตว์

แต่น่าแปลกที่เขาไม่ประสบความสำเร็จ

ทันทีที่กรวดเกาะตัวกัน มันก็แตกอีกครั้งและกระจัดกระจายเป็นหินที่แตกละเอียดมากกว่าเดิม

ภูตพระโพธิสัตว์มองที่ลั่วอู๋อย่างไม่มีความสุขเล็กน้อย

ลั่วอู๋เกาหัวอย่างเชื่องช้า “เอ่อ ข้าประมาทไป”

ดังนั้นลั่วอู๋จึงอยากจะลองอีกครั้ง แต่เขาก็ยังล้มเหลว เขางงมาก ในที่สุดเขาก็ศึกษาทักษะของภูตพระโพธิสัตว์อย่างละเอียด และพบว่าการควบคุมพลังงานของอีกฝ่ายนั้นละเอียดอ่อนมาก

ด้วยการควบคุมแสงแห่งพระโพธิสัตว์ที่ละเอียดอ่อนที่สุดเท่านั้นจึงจะสามารถฟื้นฟูหินเหล่านี้ได้เหมือนเมื่อก่อน

มันยากมาก

มีเพียงภูตพระโพธิสัตว์ที่มีชีวิตอยู่นับพันปีเท่านั้นที่สามารถมีพลังควบคุมที่น่ากลัวได้

“ยุ่งยากจังเลยนะ” ลั่วอู๋เกาหัวของเขา “เราสร้างใหม่ไม่ได้หรือ?”