魔法少女タイラントシルフ สนวม.ซิลฟ์ - ตอนที่ 15 สาวน้อยเวทมนตร์มีต้องการนอนหลับมากเกินไป
ตอนที่ 1-5 จุดอ่อน ①
วันรุ่งขึ้นหลังจากที่ฉันถูกแรบบิทฟุตคนนั้นลากไปสู้กับดิส ในขณะที่ฉันกำลังท่องเน็ตโดยใช้ มากิโฟนอยู่นั่นเองก็มีการแจ้งเตือนเด้งเข้ามาค่ะ
เมื่อฉันตรวจสอบเนื้อหาของมันก็พบว่าเป็นคะแนนที่ได้รับจากการเอาชนะดิสคลาสมาควิสค่ะ โดยถ้าเทียบกับดิสที่ฉันเคยเอาชนะมาจนถึงตอนนี้นับว่ามันเป็นจำนวนที่ค่อนข้างเยอะเลยทีเดียวค่ะ และฉันก็เริ่มเข้าใกล้การที่จะกลับคืนสู่ร่างเดิมไปอีกขั้นนึงแล้วค่ะ
“เขาส่งแต้มของเมื่อวานมาให้แล้วเหรอ รัน!”
“อุหว่าา! กลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่เหรอคะ…”
แจ็คซึ่งไม่ได้กลับมาที่นี่เลยหลังจากบอกว่าเขาจะไปทำงาน กลับมาอยู่ในห้องของฉันก่อนที่ฉันจะรู้ตัวเสียอีกค่ะ
หรือไม่บางทีเขาอาจจะอยู่ที่นี่มาตั้งแต่แรกเลยก็ได้ค่ะ
“รู้ได้ยังไงเหรอคะว่าเมื่อวานนี้เกิดอะไรขึ้น?”
หรือว่าฉันกำลังถูกจับตามองอยู่กันคะ?
ถ้าเป็นแบบนั้นจริง มันถูกต้องแล้วใช่ไหมคะ ที่เมื่อวานฉันนี้ไม่ได้เคลื่อนไหวอย่างผิดสังเกต?
ฉันไม่แปลกใจเลยถ้าฟักทองประหลาดตัวนี้จะคิดว่าฉันกำลังพยายามที่จะลงมือทำอะไรบางอย่างอยู่ค่ะ
“แรบบิทฟุตกำลังตามหาเรียวอิจิอยู่ รัน! เธอแอบสืบแบบลับๆโดยที่พยายามไม่ให้แม่มดคนอื่นสังเกตเห็นได้ รัน! เพราะอะไรแบบนี้แหละผมถึงรู้ว่ามีอะไรบางอย่างเกิดขึ้นไปน่ะ รัน!”
แจ็คเขย่าหัวฟักทองไปมาราวกับเป็นการบอกว่า “ให้ตายสิ”…และมันน่ารำคาญค่ะ
[TL:ยาเระ ยาเระ โจทาโร่]
แต่แรบบิทฟุตคนนั้นกำลังมองหาฉันอยู่เหรอคะ? ฉันคิดว่าถ้ากลับบ้านอย่างรวดเร็วจะทำให้ไม่มีปัญหาในภายหลัง แต่ทำไมถึงได้ยังจะเข้ามายุ่งกับฉันอีกล่ะคะ? แล้วเธอได้ลงมือทำอะไรไปแล้วบ้างที่โลกอีกฝั่งในช่วงเวลาสั้นๆ ที่ผ่านมาแล้วรึเปล่าคะ?
แล้วถ้าเธอแอบสืบ ทำไมแจ็คถึงรู้ล่ะคะ?
“แรบบิทฟุต เป็นสาวน้อยเวทมนตร์ที่ตั้งค่าให้วิดีโอของเธอเผยแพร่อย่างเป็นสาธารณะ รัน!”
ด้วยการตั้งค่าที่เกี่ยวข้องกับการเปิดเผยวิดีโอล่วงหน้า เครื่องมือเวทย์มนตร์ของ กรมเวทมนตร์จะถ่ายภาพการต่อสู้โดยอัตโนมัติ และมีบริการแม้กระทั่งการตัดต่อวิดีโอให้ด้วย
แน่นอนว่ามีค่าธรรมเนียมและต้องเสียคะแนน แต่สาวน้อยเวทมนตร์สามารถโพสต์วิดีโอบนเว็บไซต์อย่างเป็นทางการและสามารถโปรโมตตัวเองได้โดยไม่ต้องทำอะไรให้ยุ่งยาก
ยิ่งไปกว่านั้น คะแนนจะมอบให้ตามจำนวนการดูวิดีโอนั้น ดังนั้นสาวน้อยเวทมนตร์ที่สามารถรักษาจำนวนการเข้าชมที่ถึงกำหนดหรือมากกว่านั้นอย่างต่อเนื่องก็จะสามารถทำกำไรจากคะแนนที่ลงทุนไปเพื่อให้ได้มาซึ่งวิดีโอตัดต่อนั้นได้ง่ายๆ เพียงแค่โพสต์วิดีโอขึ้นเว็บ
“นั่นเป็นเหตุผลที่วิดีโอจากการต่อสู้เมื่อวานควรได้รับการแก้ไขโดยกรมเวทมนตร์ และเผยแพร่สู่สาธารณะ รัน! แต่แรบบิทฟุตเธอเปลี่ยนตั้งค่าวิดีโอนั้นเป็นแบบส่วนตัวน่ะ รัน!”
ถ้าเธอแค่ต้องการปกปิดความจริงที่ว่าเธอกำลังตามหาฉัน เธอก็ไม่จำเป็นต้องตั้งให้วิดีโอเป็นแบบส่วนตัวค่ะ หากเธอที่มักจะเผยแพร่วิดีโอตั้งค่าวิดีโอเป็นส่วนตัวแล้วล่ะก็นั่นก็หมายความว่าสิ่งที่เธอต้องการจะซ่อนไม่ใช่แค่เรื่องที่เกี่ยวกับตัวของเธอเองว่ากำลังทำอะไรอยู่ค่ะ
ดังนั้นสิ่งที่แรบบิทฟุตพยายามปกปิดน่าจะเป็นการมีตัวตนอยู่ของ สาวน้อยเวทมนตร์ ไทแรนด์ซิลฟ์ค่ะ เพราะแม้แต่ในหน้าแนะนำตัวของเว็บไซต์อย่างเป็นทางการของฉันยังแทบจะไม่เปิดเผยข้อมูลอะไรเลยค่ะ ด้วยเหตุนี้ฉันจึงคิดว่ามันคงไม่สะดวกในหลายๆเรื่องสำหรับ แรบบิทฟุตหากปล่อยให้ข้อมูลโดยละเอียดของฉันออกไปให้เป็นที่รู้จักอย่างกว้างขวาง
“การซ่อนข้อมูลและตามหาตัวเธอหมายความว่าเธอต้องการเป็นคนแรกที่ได้ติดต่อเธอก่อนสาวน้อยเวทมนตร์คนอื่นๆน่ะสิ รัน! แล้วถ้าพูดให้ถูกต้องและเจาะจงยิ่งกว่าก็คงต้องเป็นก่อนแม่มดคนอื่นๆน่ะ รัน!”
“แจ็คมีไอเดียอะไรบ้างไหมคะ? ฉันไม่รู้เลยว่าทำไมเธอถึงได้พยายามตามหาฉันค่ะ”
ถ้าหากเป็นฉันที่ต้องการแค่พบใครสักคนบางทีคงเป็นการดีกว่าที่จะเผยแพร่วิดีโอเป็นสาธารณะและกระจายข่าวเกี่ยวกับเด็กผู้หญิงคนนี้ที่ต้องการตามหาค่ะ
มีเหตุผลอะไรกันที่เธอต้องทำทุกวิถีทางเพื่อป้องกันไม่ได้เกิดการติดต่อกับแม่มดคนอื่นก่อนหน้าเธอเหรอคะ?
“ตอนแรกคิดว่ามันเป็นสงครามฝ่ายนะ รัน! แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ได้บอกกับแม่มดของฝ่ายชีวิต(Seimei) เพราะงั้นก็เลยคิดว่าไม่ใช่แบบนั้นนะ รัน! เพราะผมอ่านใจเธอไม่ได้ดังนั้นความจริงจะเป็นยังไงก็ไม่รู้หรอกนะ รัน! แต่ผมเดาว่าเธอน่าจะอยากยึดเรียวอิจิไว้เป็นของตัวเองคนเดียวน่ะ รัน!”
ฉันไม่ค่อยเข้าใจเรื่องสงครามฝ่ายเท่าไหร่หรอกค่ะ แต่แบบนี้ถ้าให้พูดอีกนัยนึงก็คือเธอต้องการที่จะให้ฉันเข้าร่วมกันเธอใช่รึเปล่าคะ?
แล้วบางทีฉันก็อาจจะไม่จำเป็นต้องกังวลมากจนเกินเหตุก็ได้ค่ะ เพราะตั้งแต่แรกแล้วฉันก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอจะหาตัวของฉันได้เจอจริงๆรึเปล่า เพราะฉันยังไม่ได้บอกชื่อตัวเองไปด้วยซ้ำค่ะ และแม้ว่าจะถูกพบจริงๆเรื่องนี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่ต้องระแวงเลยแม้แต่น้อยค่ะ
แน่นอน ฉันไม่ได้ตั้งใจที่จะหลวมตัวเข้าไปพัวพันกับสาวน้อยเวทมนตร์คนอื่น ดังนั้นต่อให้ฉันพบกับพวกเธอจริง ฉันก็คงไม่สามารถให้ความร่วมมือได้ตามที่พวกเธอต้องการหรอกค่ะ
“อย่างไรก็ตามอีกไม่นานเรียวอิจิก็จะต้องไปร่วมงานเลี้ยงน้ำชา รัน! แล้วพวกเธอทั้งสองคนสุดท้ายก็จะได้เจอกันใหม่อยู่ดีนะ รัน! ไว้ตอนนั้นลองคุยกันเองแล้วกันนะ รัน!”
“เอ๊ะ? หมายความว่ายังไงเหรอคะ?”
งานเลี้ยงน้ำชาอะไร? แล้วทำไมต้องงานเลี้ยงน้ำชา?
“จะว่าไปผมก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้ รัน! งานเลี้ยงน้ำชาเป็นงานสังสรรค์ที่พวกแม่มดจัดขึ้นเป็นประจำ รัน! และแม้ว่าจะไม่บังคับแต่ถ้าไม่ไปปรากฏตัวอย่างน้อยสักครั้งมันก็อาจจะมีปัญหาในอนาคตได้นะ รัน!”
“แต่พวกเธอไม่รู้ถึงการมีตัวตนอยู่ของฉันนี่คะ?”
ตามที่แจ็คได้บอก ฉันเป็นสาวน้อยเวทมนตร์ที่เปิดประตูบานที่สามไปแล้ว ซึ่งถูกเรียกอีกอย่างนึงว่าแม่มด แต่เท่าที่ฉันได้ยินมา การมีอยู่ของฉันไม่ได้ถูกเปิดเผยให้แม่มดคนอื่นได้รับรู้ และแม้แรบบิทฟุตเองก็ไม่ควรรู้ด้วยซ้ำว่าฉันเป็นแม่มดค่ะ
“นั่นเป็นเพราะว่าเรากำลังอยู่ในขั้นตอนการลงทะเบียนแม่มดคนใหม่ รัน! เมื่อขั้นตอนที่กรมเวทมนตร์เสร็จสิ้น การเกิดของแม่มดคนใหม่จะถูกเผยแพร่ในโลกเวทมนตร์และบนเว็บไซต์อย่างเป็นทางการ รัน! ตอนนี้มันเป็นแค่เรื่องของเวลาเท่านั้น รัน! เพราะอีกไม่นานการมีอยู่ของไทแรนด์ ซิลฟ์จะเป็นที่รู้จักโดยทั่วกันแล้วนะ รัน!”
“ไม่เห็นจะเคยได้ยินมาก่อนเลยค่ะ!?”
“ก็คิดว่าไม่ต้องรีบบอกก็ได้นี่ รัน!”
อุก.. อาจเป็นเพราะฉันออกจากการใช้ชีวิตในสังคมและใช้ชีวิตตามใจตัวเองมานานก็ได้ค่ะแต่พอได้ยินเรื่องอีเว้นที่ไม่อยากได้ยินแล้วก็ไม่อยากไปก็เกิดทำให้ปวดท้องขึ้นมา ทั้งๆ ที่ก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยปวดท้องจากความเครียดระดับนี้เลยค่ะ
บางทีความสามารถในการอดทนต่อความเครียดของฉันกำลังลดลง?
“ดิสออกมาแล้ว รัน!”
แจ็คเริ่มโวยวายพร้อมกับเสียงเตือนของมากิโฟนที่ดังลั่นขึ้นมา
ได้ยินกี่ครั้งก็ยังรู้สึกว่ามันดังหนวกหูเกินไปค่ะ
“ไปกันเถอะค่ะ……”
ช่างเหมาะสำหรับการหลบหนีจากความเป็นจริง
มาจัดการดิสแล้วปลดปล่อยความเครียดกันเถอะค่ะ
・
ฉันแปลงร่างเป็นสาวน้อยเวทย์มนตร์และโบยบินไปในท้องฟ้าในขณะเดียวกันกับที่ทำการเคลื่อนย้าย
เมื่อมองลงมาจากที่สูงก็เห็นได้อย่างชัดเจนเลยว่า ดิส กำลังอยู่ที่ไหน
ดิสตัวนี้เป็นคลาสบารอน ดังนั้นสามคนนั้นไม่ควรจะโผล่มาค่ะ
ไม่จำเป็นต้องเร่งรีบค่ะ ฉันจะบินไปหาดิสและตรวจสอบว่ามันเป็นดิสสายพันธุ์ใหม่รึเปล่าตามปกติค่ะ ดิสที่สังเกตเห็นฉันในขณะที่เข้ามาใกล้จนอยู่ในระยะของใบมีดสายลมมันก็หันมาหาฉันด้วยสิ่งที่ดูเหมือนว่าจะเป็นใบหน้าของมันค่ะ
ดิสแกะดำ มันน่าจะมีขนาดพอๆกับม้าสายพันธุ์ดีค่ะ แล้วลักษณะเด่นที่สุดของมันคือคอที่ยาวและแยกออกเป็นสองส่วนจากตรงกึ่งกลางหัวไหล่ ทำให้มันมีสภาพเหมือนกับแกะที่มีหัวสองหัวค่ะ
ฉันรู้สึกไม่สบายใจค่ะ….แม้ว่าด้วยรูปร่างของมันทำให้ฉันรู้สึกรังเกียจมันมากเลยก็ตามค่ะ
แต่ฉันกลับรู้สึกแย่ยิ่งกว่านั้นไปอีกค่ะ
คู่ต่อสู้คือคลาสบารอน ดังนั้นฉันจึงไม่คิดว่าฉันที่เป็นถึงแม่มดจะพ่ายแพ้ได้ค่ะ แต่ฉันเองก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกว่าต้องเอาชนะดิสตัวนี้ในตอนนี้เท่านั้นค่ะ
“――――――!”
“มันกำลังจะเริ่มแล้ว รัน! ตื่นตัวแล้วเตรียมพร้อมรับมือนะ รัน!”
ดิสแกะสองหัวเริ่มเคลื่อนไหวทำให้อะไรบางอย่างในขณะที่ฉันกำลังสับสนจากความรู้สึกที่ได้สัมผัสเป็นครั้งแรกนับตั้งแต่ได้กลายมาเป็นสาวน้อยเวทมนตร์ค่ะ
ด้วยเสียงที่น่าขนลุกของมันทำให้ขนตามร่างกายของฉันลุกซู่ และดิสก็เริ่มร้องเพลงออกมาค่ะ
ไม่จำเป็นต้องให้แจ็คบอกแม้ว่าฉันจะสับสน แต่ฉันก็เตรียมพร้อมสำหรับการโจมตีเอาไว้แล้วค่ะ แต่ทันใดนั้น วิสัยทัศน์ที่ฉันเห็นก็เริ่มสั่นไหว
“ท-“
“เรียวอิจิ!? เกิดอะไรขึ้น รัน!?”
จิตใจเริ่มที่จะขุ่นมัวและไม่ฟังเสียงร่างกาย
นี่มันอะไรกันคะ…ง่วง…!
“สติ มะ ม…กะ…”
ฉันร่วงลงกับพื้นโดยไม่สามารถคงสภาพของเวทมนตร์ไว้ได้
“นี่มันเวทย์มนตร์สะกดจิต รัน!? เวทย์มนตร์ที่ใช้ใส่สาวน้อยเวทมนตร์โดยตรงแบบนี้จะได้ผลมากขนาดนี้ได้ยังไงกัน รัน…!?”
“อาการ…นี่มัน…แย่…เอา…สำหรับ…เรียวอิจิ รัน!”
กระทั่งตอนที่ฉันพยายามยืนขึ้น ร่างกายของฉันก็ค่อยๆ หมดเรี่ยวแรงแล้วล้มลงไปอีกค่ะ และตอนนี้แม้แต่เสียงของแจ็คเองก็ยังได้ยินขาดช่วงเป็นระยะๆ
“กูวววววววววววววววว!”
ก่อนที่ฉันจะหมดสติไป แรงกระแทกมหาศาลก็แล่นเข้ามายังร่างกายของฉันค่ะ
ดูเหมือนว่าฉันจะถูกดิสเตะจนกระเด็นไป ซึ่งมันเข้ามาหาฉันได้ก่อนที่ฉันรู้ตัวเสียอีกค่ะ
ฉันได้รับความเจ็บปวดทุกครั้งที่กระดอนไปตามพื้นเหมือนลูกฟุตบอลและในตอนที่กลิ้งไปบนพื้นเป็นระยะทางหลายเมตรความเจ็บปวดก็แล่นไปทั่วทั้งร่างกายค่ะ
มันเจ็บปวดมากเสียจนอยากจะกัดฟันแน่นๆ
แต่มันก็พรากความง่วงให้หายไปเช่นกันค่ะ
เป็นโชคดีที่คู่ต่อสู้ของฉันนั้นไม่ฉลาดมากค่ะ
ฉันคงทำอะไรไม่ได้อีกถ้าหากถูกอีกฝ่ายโจมตีให้สิ้นลมหายใจในคราเดียวค่ะ
“ปีกเหินเวหา! ”
ฉันรีบบินขึ้นจากพื้นในสภาพที่สะบักสะบอมโดยไม่คิดจะหยุดพักหายใจ
หากการออกท่าโจมตีของมันเกิดขึ้นโดยที่ไม่แสดงลักษณะการเคลื่อนไหวพื้นฐานที่สามารถสังเกตได้ ฉันควรจะยังไม่ควรโจมตีโต้กลับในตอนนี้ค่ะ
ยังไงก็ต้องรักษาระยะห่างเอาไว้ก่อนค่ะ…!
ณ จุดนี้ ฉันลืมบางอย่างไป
ไม่สิ บางทีอาจจะถูกต้องแล้วเพราะในเวลานี้ฉันจะไม่มีเวลามามัวคิดเรื่องนี้ค่ะ
ระยะของการโจมตีด้วยคลื่นเสียง มันมีระยะมากพอที่จะไปถึงตัวของฉันที่บินอยู่บนฟ้าด้วยความเร็วสูงค่ะ
“….ไม่..นะ”
แม้ในขณะที่กำลังบินขึ้นไป ร่างกายของฉันก็เริ่มสั่นโดยไม่รู้ตัวเมื่อได้ยินเสียงร้องเพลงแห่งหายนะนั่นค่ะ
ฉันแพ้? อย่างง่ายดายขนาดนี้เลยเหรอคะ? ถ้าสู้อย่างตรงไปตรงมาฉันควรจะไม่แพ้ใช่ไหมคะ? ไม่เอาแบบนี้สิ! ฉันไม่อยากตาย! ฉันยังไม่อยาก……! ไม่! ต้องไม่ใช่แบบนี้…!
“ไม่…แบบ…นะ…”
แม้แต่จิตใจที่สั่นไหวด้วยความกลัวก็ไม่อาจคิดอะไรได้อีกเพราะในหัวค่อยๆ ถูกเติมเต็มด้วยความขุ่นมัว
ฉันร่วงลงเพราะไม่สามารถคงสภาพเวทมนตร์ไว้ได้อีกครั้ง และอีกไม่กี่วินาทีก็จะตกลงไปชนเข้ากับพื้นโลก
“ยัง……”
ฉันรู้ว่าความเจ็บปวดสามารถปัดเป่าอาการง่วงนอนได้
ในจังหวะที่ร่วงลงไปนั้น ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากคาดหวังกับการโจมตีในครั้งถัดไป
แต่ฉันไม่รู้ว่าฉันจะสามารถต่อสู้ในระยะไกลอย่างปลอดภัยเหมือนเคยได้หรือเปล่าหลังจากตกลงมาจากความสูงขนาดนี้ค่ะ
แต่ฉันจะปล่อยให้มันจบลงที่นี่ไม่ได้ค่ะ
ฉันหลับตาลงและเตรียมพร้อมสำหรับช่วงเวลานั้น
“…………..?”
ช่วงเวลาที่ฉันหมดสติไป ฉันมีความรู้สึกไม่ลงรอยกันเล็กน้อยในขณะที่ฉันกำลังอยู่ในสภาวะครึ่งหลับครึ่งตื่นค่ะ
มันไม่เจ็บเลยสักนิดค่ะ มันเหมือนกับว่ามีคนมาคว้าตัวของฉันไว้ค่ะ
「――――」
บางทีการปิดตาของฉันอาจเป็นอันตรายถึงชีวิตค่ะ เพราะฉันเริ่มถูกกัดกินด้วยความง่วงอย่างหนักและไม่สามารถเข้าใจในสิ่งที่ใครบางคนกำลังพูดกับฉันอยู่ได้
อย่างไรก็ตาม ฉันไม่รู้ว่าทำไม แต่มันฟังดูเหมือนมันจะเป็นเสียงปลอบประโลมที่สุดแสนอ่อนโยน และสติทั้งหมดของฉันก็ขาดหายไปราวกับว่าฉันได้มอบความไว้วางใจให้กับคนๆ นั้นค่ะ