เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1005 รู้ว่าเป็นใคร + ตอนที่ 1006 คุณชายสามท่านมาเยี่ยมเยียน

ตอนที่ 1005 รู้ว่าเป็นใคร + ตอนที่ 1006 คุณชายสามท่านมาเยี่ยมเยียน

ตอนที่ 1005 รู้ว่าเป็นใคร

สองคนพี่น้องประคองมารดาที่มือและเท้าโดนตัดเส้นเอ็นพลางจ้องซ่งหมิงอย่างเคียดแค้น ในใจโมโหเดือดดาล คุณชายสามทะยานเข้าไปอย่างทนไม่ได้ ถือกระบี่หมายจะฟันไปทางซ่งหมิง

“เจ้ากล้าทำร้ายแม่ข้า ข้าจะฆ่าเจ้า!”

ทว่ายังไม่ทันเข้าใกล้ซ่งหมิง เขาก็โดนบรรพบุรุษตระกูลหลิ่วเหวี่ยงออกไป เห็นเพียงบรรพบุรุษตระกูลหลิ่วปกป้องหลานชายตนเองไว้ สายตาเย็นชาจ้องมองมาที่พวกเขา “ช่างไร้ระเบียบกฎเกณฑ์จริงๆ! ลูกนอกสมรสกล้าแกว่งดาบถือกระบี่ใส่สายเลือดตรงตั้งแต่เมื่อไร?”

“พอแล้ว!” บรรพบุรุษตระกูลซ่งตะโกนเสียงเข้ม “พาตัวออกไป! คนอื่นๆ ไปที่ห้องโถงด้านหน้า” กล่าวจบก็หมุนตัวเดินไปด้านใน

ทหารอารักขาสองคนเห็นเช่นนี้ก็พาไป๋เหลียนที่ล้มลงชักกระตุกบนพื้นเข้าไปขังไว้ในคุกใต้ดินเพื่อรอรับการลงโทษ ส่วนคนอื่นๆ ไปที่ห้องโถงด้านหน้า เมื่อทุกคนไปกันหมดและเหลือเพียงสองคนพี่น้องในเขตเรือน คุณชายรองถามว่า “ทำไมถึงเกิดเรื่องเช่นนี้ได้ หรือว่าช่วงนี้ท่านแม่ไปล่วงเกินใครเข้า?”

เรื่องวันนี้มองแวบแรกก็รู้แล้วว่าเป็นฝีมือคนชักใยอยู่เบื้องหลัง คิดจะมอบความตายให้แก่มารดาของเขา

“พี่ชาย ปกติท่านแม่ไม่ออกไปไหน จะเป็นศัตรูกับใครได้อย่างไร? พี่ชาย พวกเขาบอกว่าท่านแม่สังหารฮูหยินใหญ่ เรื่องนี้จริงหรือไม่?” เขาค่อนข้างกังวล หากเรื่องนี้เป็นความจริง เช่นนั้นแม่ของเขาจะรอดชีวิตได้หรือ?

คุณชายรองได้ฟังก็ครุ่นคิด ผ่านไปสักพักถึงจะกล่าว “มีคนต้องการให้ท่านแม่ตาย หนำซ้ำยังไม่ใช่คนธรรมดาด้วย เกรงว่าท่านแม่จะไม่มีทางรอดแล้ว”

“แต่ท่านแม่ไม่เคยล่วงเกินใคร ถึงแม้เมื่อวานข้าโดนคนซ้อมและมาขอให้ท่านแม่ช่วยชำระแค้น นางก็ยังให้ข้าอดทนไม่ก่อเรื่องเลี่ยงไม่ให้ท่านพ่อไม่สบายใจ แล้วนางจะสร้างศัตรูได้อย่างไร?”

คุณชายรองได้ยินเช่นนี้ก็อึ้งไปพักหนึ่ง รีบคว้าไหล่ของเขาไว้พลางถามอย่างร้อนใจ “เมื่อวานเจ้าให้ข้ากลับมา บอกว่าโดนคนรังแก หรือว่าก่อนหน้านี้เจ้าก็มาหาท่านแม่ด้วย?”

“ใช่ ข้าบอกท่านพ่อแล้ว ท่านพ่อสั่งห้ามข้าก่อเรื่อง ข้าก็เลยมาบอกท่านแม่ แต่นางบอกจะไม่ช่วยออกหน้าให้ข้าเช่นกัน”

ความคิดของคุณชายรองลึกล้ำกว่าคุณชายสาม เพียงได้ยินคำพูดนี้และนึกถึงเหตุการณ์ที่ไม่คาดคิดแต่ละอย่างในวันนี้ ก็คาดเดาได้รางๆ แล้ว คิดว่าสถานะของคนที่เจ้าสามไปล่วงเกินเข้าต้องไม่ธรรมดาแน่ มิเช่นนั้นอยู่ดีๆ จะนำพาภัยร้ายเช่นนี้มาได้อย่างไร?

“พวกเราไปโถงด้านหน้ากัน ระหว่างเดินไปเจ้าเล่าเรื่องนี้ให้ข้าฟังที” เขาลากน้องชายเดินไปยังโถงด้านหน้า พลางให้เขาเล่าเรื่องเมื่อวานให้ชัดเจน

คุณชายรองฟังจบก็เดาได้คร่าวๆ ว่ามารดาของพวกตนปากบอกให้เจ้าสามอดทน แต่ก็แอบส่งคนไปสั่งสอนสามคนนั้น มิเช่นนั้นวันนี้คงไม่เกิดเรื่องเช่นนี้ขึ้น

แต่ครั้นพูดถึงสามคนนี้ เขาจำได้รางๆ ว่าตอนกลับมายังเห็นสามคนที่เจ้าสามบอกลักษณะมากำลังดื่มชาอยู่ในร้านน้ำชาไม่ไกลจากบ้าน…

ภายในโถงด้านหน้า หลังจากคนตระกูลซ่งและตระกูลหลิ่วทั้งสองหารือกัน ตระกูลซ่งก็ตัดสินโทษให้ไป๋เหลียนตาย เพราะหลักฐานพวกนั้นเป็นความจริง ปฏิเสธไม่ได้ ความจริงวางหราอยู่เบื้องหน้า ใครก็ปกป้องและช่วยเหลือนางไม่ได้แล้ว

“ดี ขอแค่นางตายไปเสีย เรื่องนี้ข้าจะปล่อยไปไม่สืบสาวแล้ว” บรรพบุรุษตระกูลหลิ่วเอ่ยเสียงหนัก ตบๆ ซ่งหมิงที่อยู่ข้างกายพลางกล่าว “หมิงเอ๋อร์ รอนางงูพิษนั่นตายไป ตาจะไปเคารพแม่ของเจ้าด้วยกัน”

ซ่งหมิงพยักหน้า เม้มริมฝีปากไม่เอ่ยวาจา ผ่านมาหลายปีเพียงนี้ถึงเพิ่งรู้ว่าแม่ของเขาถูกทำร้าย หากรู้เร็วกว่านี้สักหน่อย แม่ของเขาอาจจะไม่โดนทำร้ายจนตายไปตอนเขาอายุห้าขวบ

สองคนพี่น้องวิ่งเข้ามาจากด้านนอก ตะโกนว่า “ท่านพ่อๆ พวกเรารู้ว่าใครคิดทำร้ายท่านแม่ขอรับ พวกเรารู้ว่าใครคิดทำร้ายนาง”

………………………………………………….

ตอนที่ 1006 คุณชายสามท่านมาเยี่ยมเยียน

ทุกคนในห้องโถงได้ยินคำพูดนี้ก็ทำหน้าแปลกใจเล็กน้อย พร้อมมองสองคนที่วิ่งเข้ามา

อันที่จริงบอกว่าทำร้ายก็ไม่ถูก เพราะเรื่องพวกนั้นไป๋เหลียนทำลงไปจริงๆ เพียงแค่ถูกเปิดโปงเท่านั้น สำหรับตระกูลหลิ่วและซ่งหมิงแล้ว พวกเขายิ่งต้องซาบซึ้งใจคนที่เปิดเผยเรื่องนี้ มิเช่นนั้นพวกเขาอาจคิดไปตลอดว่าตอนนั้นบุตรสาวตระกูลหลิ่วแม่ของซ่งหมิงแค่ป่วยตายไปจริงๆ

เรื่องที่ไป๋เหลียนทำลงไปนางต้องชดใช้คืน และต้องชดใช้เป็นชีวิตของนางด้วย ไม่ว่าใครมาบอกหรือพูดอย่างไร คนตระกูลหลิ่วก็จะไม่ปล่อยให้คนที่ฆ่าลูกหลานของพวกเขารอดไปเห็นดวงตะวันของวันพรุ่งนี้

ทว่าพวกเขาสงสัยจริงๆ ข่าวที่ทั้งตระกูลหลิ่วและตระกูลซ่งสืบหาไม่พบ เป็นใครกันถึงมีความสามารถน่าอัศจรรย์เช่นนี้?

หลังจากผู้นำตระกูลซ่งได้รับสัญญาณทางสายตาของบิดา ก็กระแอมและถามว่า “พวกเจ้ากำลังพูดอะไร รู้ว่าใครทำร้ายแม่พวกเจ้าอะไรกัน เรื่องเป็นมาอย่างไรกันแน่?”

“ท่านพ่อ เมื่อวานข้าโดนซ้อม ข้าเคยบอกท่านแล้ว ทว่าท่านเอาแต่สนใจเรื่องของพี่ใหญ่ ไม่ถามข้าเพิ่มสักประโยคหนึ่งด้วยซ้ำ มีแต่ให้ข้าอดทนอย่าก่อเรื่อง” คุณชายสามมองบิดาของตน คำพูดแฝงนัยเศร้าใจ “ข้าจึงไปหาและบอกกล่าวท่านแม่ นางต้องส่งคนไปช่วยชำระแค้นให้ข้าแน่ ต้องเป็นฝีมือสามคนนั้นแน่นอน มิเช่นนั้นท่านแม่คงไม่แก่ชราในชั่วข้ามคืน และคงไม่โดนใส่ร้ายว่าสังหารฮูหยินใหญ่”

ทุกคนในห้องโถงได้ยินคำพูดนี้ก็มีความคิดแตกต่างกันไป

“เจ้าบอกว่าเจ้าโดนซ้อมด้านนอกเมื่อวานนี้หรือ” แววตาของผู้นำตระกูลซ่งสั่นไหวเล็กน้อย จับจ้องลูกชายคนเล็กพลางถาม เพราะเป็นลูกนอกสมรส หนำซ้ำมารดาของพวกเขายังไม่มีใครหนุนหลัง ที่ผ่านมาเขาจึงไม่ได้ใส่ใจลูกชายนอกสมรสสองคนเท่าซ่งหมิงลูกชายคนโต

“ขอรับ ต้องเป็นพวกเขาแน่นอน ต้องใช่แน่ๆ” คุณชายสามเน้นย้ำอย่างมั่นใจ ด้วยคำเตือนของพี่ชาย เขาคิดว่าเรื่องนี้ต้องเกี่ยวข้องกับพวกนั้นเป็นแน่

“ท่านพ่อขอรับ ตอนข้ากลับมาก่อนหน้านี้เห็นสามคนนั้นอยู่ด้านนอก พวกเขาอยู่ที่ร้านน้ำชาเล็กๆ ห่างจากที่นี่ไม่ไกล”

คุณชายรองเอ่ยปาก อันที่จริงใจเขาหวังจะจับสามคนนั้นกลับมาชี้แจงให้ชัดเจน เช่นนี้พวกเขาจะรู้ได้ว่าความจริงแล้วมารดาของเขาถูกใส่ร้าย

ทุกคนได้ยินคำพูดของทั้งสองคน สีหน้าก็เปลี่ยนไป ผู้นำตระกูลซ่งบอกกับลูกชายคนโตข้างๆ หลังจากได้รับสัญญาณจากบิดาว่า “หมิงเอ๋อร์ เจ้าไปเชิญคุณชายสามท่านนั้นเข้ามาที”

สองคนพี่น้องที่ยืนอยู่กลางห้องโถงได้ยินเช่นนี้ก็ตกตะลึงอย่างอดไม่ได้ ทำไมไม่ให้พวกเขาไป ทำไมต้องไปเชิญมา แต่ไม่จับตัวมา?

“ขอรับ” ซ่งหมิงขานรับ ขณะกำลังจะก้าวออกไป ก็เห็นพ่อบ้านลนลานเข้ามายืนรายงานอยู่ด้านนอกห้องโถง

“ผู้นำตระกูล ด้านนอกมีคุณชายสามท่านมาเยือนขอรับ”

ทันทีที่เขาเอ่ยเช่นนี้ ทุกคนในห้องโถงต่างตกใจ ผู้นำตระกูลซ่งเองยังค่อนข้างตะลึง “คุณชายสามท่าน? หนึ่งในนั้นสวมชุดแดง ทั้งสามคนโดดเด่นยิ่งใช่หรือไม่?”

“ขอรับ คุณชายสามท่านหนึ่งในนั้นสวมชุดแดง อีกสองท่านก็ท่าทางไม่ธรรมดาเช่นกัน” พ่อบ้านรีบกล่าว

“ไม่นึกว่าพวกเขาจะกล้ามาหาถึงบ้าน?” เสียงกรุ่นโกรธของคุณชายสามดังขึ้น ความแค้นเคืองพลุ่งพล่านในใจ มารดาของเขากลายเป็นเช่นนี้ก็เพราะพวกเขานั่นแหละ ภายใต้สถานการณ์นี้ นึกไม่ถึงว่าพวกเขายังจะกล้ามาอีก!

ทุกคนในห้องโถงประหลาดใจเล็กน้อย รู้สึกแปลกๆ ในใจแต่ก็ไม่พูดอะไร เพียงได้ยินผู้นำตระกูลซ่งบอกลูกชายคนโตว่า “หมิงเอ๋อร์ เจ้าไปเชิญคุณชายสามท่านนั้นเข้ามา”

ขณะเดียวกันเขาก็มองลูกชายอีกสองคนในห้องโถง ก่อนกำชับเสียงขรึมด้วยสีหน้าเคร่ง “พวกเจ้าไปยืนข้างๆ อย่าได้บุ่มบ่าม”

………………………………………………….