เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1099 เป็นเจ้าเด็กชุดแดง + ตอนที่ 1100 อาหารรองท้อง

ตอนที่ 1099 เป็นเจ้าเด็กชุดแดง + ตอนที่ 1100 อาหารรองท้อง

ตอนที่ 1099 เป็นเจ้าเด็กชุดแดง

ผู้ฝึกตนไร้สำนักระดับหลอมแก่นพลังขั้นสูงสุดเห็นร่างสีแดงที่ทะยานมาค่อยๆ เข้ามาใกล้ ดวงตาก็เผยแววทะมึน พลันแหงนหน้าเปล่งเสียงหัวเราะลั่น “ฮ่าๆๆๆๆ! ไม่เสียแรงเลยจริงๆ! เจ้าเด็กชุดแดงมาหาถึงที่ตามคาด!”

พวกผู้ฝึกตนด้านหลังได้ยินคำพูดของเขาก็กรูกันออกมา แต่ละคนขวางอยู่เบื้องหน้า พยายามขวางทางเฟิ่งจิ่วที่กำลังทะยานมา

ส่วนเฟิ่งจิ่วที่เรียกพลังโผทะยานวิ่งหนีมาตั้งแต่เมื่อคืนจนถึงตอนนี้ ฝูงงูด้านหลังก็ตามมาถึงตอนนี้เช่นกัน หากเธอไม่มียาเสริมพลังกาย เดาว่าคงยื้อไม่ได้นานเพียงนี้ ด้วยเหตุนี้เมื่อเห็นกลุ่มผู้ฝึกตนไร้สำนักที่โผล่มาตรงหน้าจึงอดอึ้งไม่ได้

ดูคุ้นตาเล็กน้อย!

เป็นกลุ่มผู้ฝึกตนไร้สำนักที่เจอกันตรงหน้าผาหรือ

เมื่อนึกได้ว่าคนพวกนี้เป็นใคร แล้วยังเห็นพวกเขาถือดาบและกระบี่ขวางอยู่ตรงนั้นด้วยท่าทางชั่วร้ายไอสังหารเดือดพล่าน เธอก็ฉีกยิ้มทันควัน โบกมือให้พวกเขาอย่างระรื่น วิ่งไปหาพวกเขาพลางตะโกนเสียงดังว่า “เป็นพวกท่านนั่นเอง! ฮ่าๆๆ! ช่างบังเอิญจริงๆ!”

ผู้ฝึกตนไร้สำนักพวกนั้นตกใจ ยามเห็นเด็กหนุ่มชุดแดงยิ้มกว้างวิ่งมาหาพวกเขาด้วยสีหน้าตื่นเต้น ในใจก็นึกสงสัย หรือว่าเขาจำพวกตนไม่ได้แล้ว? ลืมไปว่าพวกเขาขัดแย้งกัน? มิเช่นนั้นตอนเห็นพวกเขาถือดาบกระบี่ ท่าทางมีไอสังหารเดือดพล่าน ทำไมยังวิ่งมาหาด้วยสีหน้าตื่นเต้นอีก?

“ผัวะ!”

ทันใดนั้น เสียงสนั่นที่ดังมาจากด้านหลังทำให้ผู้ฝึกตนไร้สำนักพวกนั้นตื่นตกใจ จากนั้นก็ได้ยินเสียงฟ่อๆ ดังมา พวกเขาผงะไปพักหนึ่ง รีบมองไปด้านหลังของหนุ่มน้อยชุดแดง มองคราวนี้สีหน้าพลันซีดขาวด้วยความเสียขวัญ

“มารดามันเถอะ! นะ นั่นอะไร?”

“ฝูงงูหรือ? เจ้าเด็กสมควรตายนี่กำลังทำบ้าอะไรกันแน่? ทำไมถึงล่องูมามากมายเพียงนี้?”

“เฮือก! วิ่งเร็ว! งูยักษ์ด้านหน้าเป็นสัตว์ร้ายระดับอสูรศักดิ์สิทธิ์! หากไม่หนีได้กลายเป็นอาหารว่างของงูพวกนั้นแน่!”

“สมควรตาย! เจ้าเด็กนั่นหลอกเรา! เขาคิดจะฆ่าพวกเรา!”

ผู้ฝึกตนไร้สำนักเหล่านั้นสูดลมหายใจ แต่ละคนด่าทออย่างโกรธเคือง ก่อนจะหมุนตัวสับขาวิ่ง ไหนเลยจะสนใจไปหาเรื่องเฟิ่งจิ่วอีก? แม้แต่ผู้ฝึกตนไร้สำนักระดับหลอมแก่นพลังขั้นสูงสุด ยามนี้ก็ยังตกใจหน้าซีด ถลึงตามองเฟิ่งจิ่วอย่างโมโหและแค้นเคือง กัดฟันแน่นตะโกนลั่นว่า “เจ้าหนู! อย่าวิ่งมาทางพวกเรา! เจ้าวิ่งห่างๆ หน่อย! ไสหัวไปไกลๆ!”

ทว่าเฟิ่งจิ่วกลับฉีกยิ้มกว้าง วิ่งไปตามทิศทางที่พวกเขาหนีพลางตะโกน “พวกท่านรอข้าเดี๋ยว อย่าวิ่งเร็วนัก รอข้าด้วยสิ!”

ผู้ฝึกตนไร้สำนักพวกนั้นหันกลับไปมอง เห็นเด็กหนุ่มชุดแดงโบกมือฉีกยิ้มหยีตาวิ่งมาหาพวกเขา ส่วนด้านหลังระยะประมาณสามสิบจั้งยังมีงูพิษฝูงใหญ่ตามมา งูพิษพวกนั้นมีใหญ่มีเล็ก สีสันหลากหลาย รวมกันแล้วอย่างน้อยพันกว่าตัว

สิ่งที่แย่ที่สุดคืองูยักษ์ที่ไล่อยู่ข้างหน้า แค่มองก็ทำให้พวกเขาขนลุกไปทั้งร่าง ในใจตื่นตระหนกเป็นที่สุด เหล่าผู้ฝึกตนไร้สำนักพากันด่าว่าเสียงดัง

“เจ้าเด็กบ้าสมควรตาย! อย่าตามพวกเรามา!”

“อย่าตามพวกเรามา เจ้ารีบไปไกลๆ หน่อย! อย่ามายุ่งกับพวกเรา!”

“ฝูงงูตามเจ้ามา เจ้าอย่าล่อพวกมันมานะ ออกไปเร็ว! ออกไป!”

เสียงตื่นตระหนกตกใจแต่ละเสียงดังมา ผู้ฝึกตนไร้สำนักตรงหน้าพากันสับขาวิ่ง ส่วนเฟิ่งจิ่วที่ไล่ตามอยู่ด้านหลังฉีกยิ้มด้วยสีหน้าไร้พิษสง เอ่ยเสียงดังว่า “ข้าต้องตามพวกท่านไป ติดตามพวกท่านข้าถึงจะไม่กลัวไง!”

………………………………………………….

ตอนที่ 1100 อาหารรองท้อง

ทว่าไม่นานนัก เฟิ่งจิ่วก็ไล่ตามมาทัน วิ่งเข้าไปท่ามกลางผู้ฝึกตนไร้สำนักพวกนั้น ก่อนจะคลี่ยิ้มให้พวกเขา “ไม่นึกว่าจะมาเจอพวกท่านที่นี่ ข้าดีใจเหลือเกินจริงๆ พวกท่านต้องวิ่งเร็วหน่อย มิเช่นนั้นฝูงงูด้านหลังจะไล่ทัน”

“สมควรตาย! ไสหัวไปอีกทางเสีย!” ผู้ฝึกตนไร้สำนักคนหนึ่งข้างๆ ตะคอกด่า กระบี่ในมือฟันไปหาเฟิ่งจิ่วพร้อมด้วยจิตสังหาร

เฟิ่งจิ่วดวงตาแวววาวเล็กน้อย มุมปากยกโค้งขึ้นและบอกว่า “อย่าใช้ดาบใช้กระบี่เลย! ข้าไม่ค่อยชอบใช้อาวุธ แต่ในเมื่อท่านอยากฝึกมือ ข้าจะช่วยท่านหน่อยก็ได้”

เพิ่งกล่าวจบ เห็นเพียงว่าระหว่างที่เฟิ่งจิ่วแวบกายหลบไปก็สะบัดแขนเสื้อ กลิ่นอายพลังวิญญาณที่เห็นได้ด้วยตาเปล่าไหลทะลักออกไปดั่งเกลียวคลื่น ผลักผู้ฝึกตนไร้สำนักคนนั้นไปด้านหลัง ทิ้งพวกเขาไว้ไกลสามจั้งกว่า

“อ๊าก!”

ผู้ฝึกตนไร้สำนักร้องตกใจ เพราะโดนแรงผลักออกมากว่าสามจั้ง อีกทั้งฝีเท้าถอยหลังไปอย่างหยุดไม่ได้ ชั่วขณะนั้นยังไปหยุดอยู่ด้านหลังไม่ใช่ด้านหน้า ด้วยเหตุนี้พอรั้งท้ายไประยะสามจั้งกว่า ฝูงงูด้านหลังจึงประเดประดังกันเข้ามาแล้ว

“ฟ่อๆๆ…”

เสียงร้องขู่ของงูพิษหลั่งไหลเข้ามา ใบหน้าของผู้ฝึกตนไร้สำนักเผยความหวาดผวา ครั้นหันไปมองก็ร้องเสียงหลง “อ๊าก! ช่วยด้วย! ช่วยข้า…”

ฝูงงูด้านหลังพุ่งเข้ามาบริเวณด้านหลังเขาไม่ถึงสามจั้ง โดยเฉพาะราชางูที่อ้าปากพ่นพิษไปข้างหน้า เมื่อพิษนั้นกระเซ็นลงบนพื้นก็กัดกร่อนพื้นดิน เกิดเป็นเสียงดังซ่าๆ…

“อ๊าก!”

เห็นชัดว่าไม่ได้กระเด็นโดนผู้ฝึกตนไร้สำนัก แต่เขากลับตื่นกลัวจนส่งเสียงร้องเล็กแหลม สองขาอ่อนยวบ ฝีเท้าซวนเซ ย่างก้าวเชื่องช้า จึงโดนราชางูที่พลันพุ่งมาหาจากด้านหลังอ้าปากเขมือบลงไป

“กร๊อบ!”

เสียงกระดูกแตกหักดังมาจากด้านหลังพร้อมเสียงกรีดร้อง ทุกคนข้างหน้าตกใจหันกลับไปมอง ครั้นเห็นก็หน้าซีดด้วยความกลัว

เห็นแต่ร่างกายครึ่งบนของผู้ฝึกตนระดับสร้างรากฐานขั้นกลางโดนราชางูเขมือบเข้าปาก ปากงูที่ฉีกกว้างไปถึงด้านหลังเดี๋ยวอ้าเดี๋ยวหุบ พวกเขาเห็นฟันคมกริบอาบพิษกัดเข้าร่างของผู้ฝึกตนไร้สำนัก บดกระดูกเอวของเขาจนแหลก

เมื่อสิ้นเสียงแตกหักคนที่เดิมทียังดิ้นรนได้ก็ไม่ขยับอีก ร่างกายห้อยอยู่ตรงปากของราชางูก่อนจะถูกมันอ้าปากกลืนลงไป ด้วยกลืนคนลงไปคนหนึ่ง ร่างของราชางูจึงเดี๋ยวนูนเดี๋ยวหดลีบ จนกระทั่งบริเวณที่นูนขึ้นมาไหลลงไปถึงส่วนท้อง ราชางูถึงจะมีสภาพเช่นเดิม ดวงตาดุร้ายสีเลือดจ้องเขม็งที่เหล่าผู้ฝึกตนไร้สำนักเบื้องหน้า ขู่ฟ่อๆ พลางตามติดอย่างไม่ลดละ

“อ๊าก! วิ่งเร็ว! วิ่งเร็วเข้า…”

เหล่าผู้ฝึกตนไร้สำนักข้างหน้าตกใจกับภาพด้านหลังจนหัวใจสั่นสะท้าน จู่ๆ กลิ่นอายแห่งความตายก็ปกคลุมมาบนร่าง ทำให้ขณะพวกเขาเสียขวัญและยิ่งรู้สึกหวาดกลัว

ยามนี้ สองสามคนในหมู่ผู้ฝึกตนไร้สำนักที่เดิมทีทะยานไปข้างหน้าพร้อมกันอย่างบ้าคลั่งทนให้ฝูงงูด้านหลังตามติดมาไม่ไหว หลังจากร้องเสียงแหลมก็เลิกวิ่งตรง แต่หนีไปทางสองฝั่งซ้ายขวา พยายามจะหนีจากสถานที่แห่งความตายอันแสนน่ากลัวนี้

ทว่าตอนที่พวกเขาบินหนีไป ไม่นานนักกลับส่งเสียงกรีดร้อง

เสียงนั้นทำให้ผู้ฝึกตนที่หนีเอาตัวรอดกันจ้าละหวั่นหันมองไป ที่แท้ฝูงงูนับพันหมื่นตัวปิดล้อมโดยรอบละแวกนี้ไว้แล้ว พอคนพวกนั้นหนีไปทางซ้ายขวาก็โดนฝูงงูพันรัดแทบจะทันที และกลายเป็นอาหารรองท้องของงูตัวเล็กพวกนั้นไป…

………………………………………………….