เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1143 หรือว่าเจ้าก็ขโมยไข่ของมันไป + ตอนที่ 1144 สัญญาณขอความช่วยเหลือ

ตอนที่ 1143 หรือว่าเจ้าก็ขโมยไข่ของมันไป + ตอนที่ 1144 สัญญาณขอความช่วยเหลือ

ตอนที่ 1143 หรือว่าเจ้าก็ขโมยไข่ของมันไป

ตาข่ายใหญ่แกว่งออกไปวาดเป็นวงโค้งและเหวี่ยงกระแสลมไปในทันที สะบัดไปทางคนที่พุ่งเข้ามา คนพวกนั้นด่าทอ เมื่อเรียกใช้พลังกลับสีหน้าซีดขาว

เมื่อรู้สึกว่ากลิ่นอายพลังวิญญาณในร่างกายไม่อาจหมุนเวียน อีกทั้งร่างกายค่อยๆ หมดแรง ในใจของพวกเขานึกแปลกใจ รีบร้อนหายาที่กินได้จากในถุงฟ้าดิน โดยแทบจะไม่สนใจเด็กหนุ่มชุดแดงที่จู่ๆ มาปรากฏตัวตรงหน้ากับนกอินทรี

พวกเขาเดินไปมาในนี้ ยาอายุวัฒนะและน้ำยาแก้พิษใดๆ ล้วนมีหมด มิเช่นนั้นคงตายไปไม่รู้กี่ร้อยครั้งแล้ว

แต่ยาอายุวัฒนะกับน้ำยาแก้พิษเป็นสิ่งล้ำค่าอย่างไม่ต้องสงสัย ต่อให้มีต้องเป็นคนระดับหลอมแก่นพลังขึ้นไปถึงจะมี ระดับสร้างรากฐานพวกนั้นไม่น่ามี เว้นเสียแต่พวกเขาจะได้มาจากคนอื่น มิเช่นนั้นเจอเรื่องยาพิษอะไร นอกเสียจากจะให้ผู้ติดตามที่รู้เรื่องการแพทย์มารักษาได้ มิเช่นนั้นมีแต่รอความตายสถานเดียว

“กินยานี้เสีย เร็วเข้า”

เฟิ่งจิ่วยื่นยาอายุวัฒนะไปตรงปากของนกอินทรี เห็นมันยังนิ่งจ้องมองเธอ ก็อดเร่งไม่ได้ “เร็วหน่อย! เจ้าไม่อยากรอดหรือ? วางใจได้! ข้าจะไม่ทำร้ายเจ้า หากจะทำร้ายเจ้าคงไม่กลับมาช่วยหรอก ข้าแค่เห็นเจ้าโดนคนจับไปก็น่าสงสารถึงได้มาช่วยเจ้า เร็วๆ เข้าสิ”

นกอินทรีได้ยินเช่นนี้คิดๆ ไปก็คิดว่าใช่ หากมนุษย์คนนี้จะทำร้ายมันจริงๆ คงไม่กลับมาช่วย มันถึงจะอ้าปากกลืนเม็ดยาลงไป

หลังจากกลืนเม็ดยาไปก็รู้สึกว่าร่างกายที่เดิมทีไร้เรี่ยวแรงค่อยๆ ฟื้นคืนกลับมาอย่างรวดเร็ว กระแสไออุ่นไหลเวียนในร่าง นกอินทรีรู้สึกถึงการเปลี่ยนแปลงของร่างกายจึงเอ่ยอย่างแข็งกระด้าง “เจ้ามนุษย์ อย่าคิดว่าทำเช่นนี้แล้วข้าจะยกโทษให้เจ้า รีบคืนไข่ให้ข้าเสีย”

เฟิ่งจิ่วมองมันแวบหนึ่ง ก่อนจะปล่อยดวงจิตออกไป รู้สึกว่างูยักษ์มุ่งมาทางนี้แล้ว จึงรีบร้อนเอ่ยว่า “เช่นนี้แล้วกัน! พวกเราไปคุยกันบนฟ้า บนพื้นอันตรายเกินไป”

“มีอะไรอันตราย? มนุษย์โง่พวกนั้นนั่งกันแล้ว ชัดเจนอย่างยิ่งว่ายาของเจ้าร้ายกาจกว่าพวกเขา” มันมองไปทางสองสามคนทางนั้นที่นั่งลงขัดสมาธิพยายามขับฤทธิ์ยาในร่างกาย

“อันตรายแน่นอน ข้างล่างมีงู!” เธอเอ่ยขึ้นเสียงเล็กน้อย เมื่อรู้สึกว่างูยักษ์เลื้อยเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ก็รีบเหยียบขนนกบินขึ้นไปบนอากาศ

“งู? ข้าเป็นนักล่าไม่เคยกลัวงู ที่ผ่านมางูเล็กพวกนั้นเห็นข้าก็หนีกันไปไกล…”

นกอินทรียังพูดไม่ทันจบก็เห็นงูยักษ์เลื้อยมาจากในป่า เมื่อเห็นรูปร่างของงูยักษ์ แม้แต่มันยังสะดุ้งตกใจเสียดื้อๆ จึงรีบเร่งตีปีกบินขึ้นไปบนฟ้า

“ตุบๆ!”

“ฟ่อๆๆ!”

งูยักษ์มาถึงบริเวณที่นกอินทรีนอนเมื่อครู่ เชิดหน้าแลบลิ้นจ้องมองหนึ่งคนหนึ่งอินทรีบนท้องฟ้า หางของมันหวดตบอย่างแรง แล้วแหงนหน้ามองเฟิ่งจิ่วอยู่บนพื้นเหมือนจะไม่ยอม โกรธแค้น และน้อยเนื้อต่ำใจ หางของมันขยับตบ หากไม่ใช่เพราะเสียงน่าสะพรึงจากลิ้นสองแฉกแลบดังฟ่อๆ ท่าทางก็คล้ายเด็กน้อยกำลังอายเลยจริงๆ

กลางอากาศนกอินทรีที่ตื่นตกใจตีปีกตามไปข้างกายของเฟิ่งจิ่ว ถลึงมองเขาพลางถามด้วยน้ำเสียงไม่เป็นมิตร “หรือว่าเจ้าก็ขโมยไข่ของงูมาด้วย?”

เฟิ่งจิ่วได้ยินเช่นนี้ก็ตะลึง จากนั้นค่อยยิ้มเจื่อนๆ “เปล่านะ ข้าไม่ใช่พวกบ้าขโมยไข่ จะขโมยไข่โดยใช่เหตุไปทำไม?” แม้ไม่ได้ขโมยไข่ แต่สิ่งของที่เธอขโมยมาราคาสูงกว่าไข่งูเสียอีก

………………………………………………….

ตอนที่ 1144 สัญญาณขอความช่วยเหลือ

นกอินทรีเห็นเฟิ่งจิ่วยิ้มหน้าเจื่อนอยู่ตรงนั้น เห็นได้ชัดว่าไม่เชื่อคำพูดของเขา ได้ยินข้างล่างส่งเสียงกรีดร้อง เมื่อมองลงไปก็เห็นผู้ฝึกตนพวกนั้นโดนฝูงงูพิษล้อมไว้และถูกกลืนกิน

“หึ! หากข้าไม่บาดเจ็บ ลำพังแค่งูเล็กพวกนี้ ข้าไม่กลัวมันหรอก”

มันกล่าวจบก็มองเฟิ่งจิ่ว บอกว่า “ไข่ของข้าล่ะ? เจ้าคืนไข่มาให้ข้า เห็นแก่ว่าเจ้าช่วยชีวิตข้าจะไม่ทำร้ายพวกเจ้า”

“นั่นไม่ใช่ไข่ของเจ้ากระมัง?” เฟิ่งจิ่วเอ่ยถาม พร้อมมองนกอินทรีที่กระทืบเท้าเพราะคำพูดของเธอ เอ่ยว่า “บนนั้นมีกลิ่นอายระดับสัตว์เทวะ แน่นอนว่าไม่ใช่ไข่ของเจ้า อีกอย่างเจ้าเป็นตัวผู้ออกไข่ไม่ได้”

“เจ้า!”

ไอชั่วร้ายทั่วร่างนกอินทรีกระจายออกไป แววตาเฉียบคมนิ่งจ้องเฟิ่งจิ่ว ขอแค่เขาบอกว่านั่นไม่ใช่ไข่ของมันอีกประโยคเดียว มันจะจัดการเขาเสีย

เฟิ่งจิ่วเห็นนกอินทรีโกรธเคือง แววตาเปลี่ยนไปเล็กน้อย ยิ้มเอ่ยว่า “ข้ามีข้อเสนอดีๆ เจ้าจะฟังเสียหน่อยหรือไม่?”

“ข้อเสนออะไร? ข้าต้องการแค่ไข่ของข้า” สายตาไม่เป็นมิตรของมันจ้องมองมนุษย์ตรงหน้าที่ยิ้มเสียจนเหมือนจิ้งจอกอย่างมีความระแวดระวัง

“อย่างไรเสียเจ้าเป็นสัตว์เทวะ แต่อยู่รอบนอกก็เท่านั้น พูดได้ว่าเป็นอันดับต้นๆ ไปตรงรอบในอีกหน่อย แน่นอนว่ามีสัตว์อสูรระดับสูงกว่าเจ้าอีกไม่น้อยกระมัง? มิเช่นนั้นเจ้าหาคนมาทำสัญญาจะดีกว่า!”

เธอหรี่ตายิ้มพลางเอ่ยไป แนะนำว่า “เจ้าเด็กอ้วนก็ไม่เลว หากเจ้าทำสัญญากับเขา ยังปกป้องไข่ได้ไม่ใช่หรือ? หนำซ้ำไข่อยู่กับเขาก็ปลอดภัยมากกว่ากับเจ้า”

“ข้าไม่ทำสัญญากับมนุษย์ มนุษย์ล้วนชั่วร้ายเจ้าเล่ห์ อุบายของจิ้งจอกยังน้อยกว่ามนุษย์มากนัก”

เธอได้ยินเช่นนี้ก็มุมปากกระตุก “ได้อย่างไรเล่า มนุษย์ก็มีคนดี อย่างข้านี่ไง!” ใครจะรู้ว่านกอินทรีเหล่มองเธอ แล้วเบือนหน้าไปทางอื่นโดนไม่พูดอะไร

“จริงด้วย ไข่ของเจ้าเป็นไข่อะไรกัน? ได้มาจากไหน?” เธอถามอีกครั้ง พร้อมมองนกอินทรีที่กำลังหันข้างมองเบื้องล่าง

หนึ่งคนหนึ่งอินทรีบนท้องฟ้าพูดคุยเคียงบ่าเคียงไหล่กันตรงนั้น ทำให้คนจากทุกแห่งในป่าเห็นแล้ว อดคิดไม่ได้ว่าตนเองตาฝาดไป ขยี้ตามองไปอีกครั้งยังเห็นหนึ่งคนหนึ่งอินทรีคุยกันโดยไม่ต่อสู้หรือไล่ล่า

“นั่นข้าออกไข่เอง!” นกอินทรีเน้นย้ำอีกครั้งหนึ่ง

เฟิ่งจิ่วได้ยินคำพูดนี้ก็หลุดหัวเราะออกมาอย่างกลั้นไม่ไหว “ฮ่าๆๆ เจ้าออกไข่? หรือว่านกอินทรีในเทือกเขาอเวจีจะแตกต่างจากที่อื่น ตัวผู้ก็ออกไข่ได้?”

“หากเจ้าพูดอีก ระวังข้าจะไม่เกรงใจเจ้า!” นกอินทรีถลึงมองเฟิ่งจิ่วอย่างโมโหและอายเล็กน้อย กล่าวว่า “เจ้าเด็กอ้วนล่ะ? เขาพาลูกของข้าไปไหนแล้ว?”

“เขาน่ะ…”

เฟิ่งจิ่วยิ้มเอ่ย ขณะกำลังจะพูดก็เห็นว่าบนฟ้าไกลๆ เกิดเสียงดังฟิ้ว เสียงนั้นเป็นเช่นควันไฟระเบิดกลางอากาศ กลายเป็นประกายไฟร่วงกระจัดกระจายไปทั่ว

เฟิ่งจิ่วเห็นสัญญาณก็แปลกใจเล็กน้อย เมื่อเห็นบริเวณที่สัญญาณอยู่นึกไม่ถึงว่าจะเป็นส่วนลึกสุดของรอบนอก สีหน้าพลันเปลี่ยนไป

“สมควรตาย! ทำไมถึงวิ่งไปที่นั่นกัน?”

เธอด่าทอเสียงเบา ร่างสีแดงแวบพุ่งไปทางควันไฟทันที ความเร็วว่องไวโฉบไปราวสายฟ้า ทำให้นกอินทรีข้างๆ เห็นยังตกใจอย่างอดไม่ได้ หลังจากได้สติกลับมาก็รีบร้อนไล่ตามพลางตะโกนลั่น “เจ้ามนุษย์ เจ้าจะไปไหน?”

………………………………………………….