เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1189 พบกลุ่มทหารรับจ้าง + ตอนที่ 1190 กลับดำเป็นขาว

ตอนที่ 1189 พบกลุ่มทหารรับจ้าง + ตอนที่ 1190 กลับดำเป็นขาว

ตอนที่ 1189 พบกลุ่มทหารรับจ้าง

ได้ยินเช่นนี้เฟิ่งจิ่วเงยหน้ามองเขา ก่อนจะหัวเราะเบาๆ และเอ่ยว่า “หากวันหน้ามีโอกาสจะไปแน่นอน” กล่าวจบก็ลุกขึ้นมา “ในเมื่อคนที่ข้ากำลังตามหาไม่อยู่ที่นี่ เช่นนั้นข้าต้องไปแล้ว ขอลาก่อน”

“คุณชายเฟิ่งลำบากมาถึงเมืองหลวง ทำไมไม่พักที่นี่สักระยะ ให้พวกเราทำหน้าที่เจ้าบ้านอย่างเต็มที่ คุณชายเฟิ่งจะไปดูรอบๆ เสียหน่อยไหม?”

“ไม่ล่ะ ข้ามีธุระติดตัว วันหน้ามีโอกาสจะมาอีกแน่นอน”

“ในเมื่อเป็นเช่นนี้ ข้าจะไปส่งคุณชายเฟิ่ง” กล่าวจบก็ส่งเขาออกไปด้วยตนเอง

ปี้ซานด้านนอกเห็นเฟิ่งจิ่วออกมา จึงเข้าไปรับหน้าและตามหลังเฟิ่งจิ่วไป ก่อนจะออกจากตลาดมืดพร้อมเขา

หัวหน้าตลาดมืดยืนมองพวกเขาจากไปสักพัก ถึงจะหมุนตัวเดินเข้าไป

ปี้ซานเห็นว่าตั้งแต่เฟิ่งจิ่วออกมาเหมือนจะอารมณ์ไม่ค่อยดีเท่าไร อดรู้สึกแปลกไม่ได้ เขาไม่เดินไปโรงเตี๊ยม แต่เดินไปตามถนนใหญ่อย่างไร้จุดหมาย จึงติดตามคุ้มกันข้างหลังเขา

เมื่อมาถึงถนนสายหลัก มีทหารรับจ้างกลุ่มหนึ่งเข้าเมืองมาพอดี ปี้ซานมองแวบหนึ่งก็เก็บสายตากลับมา ทว่าเขาไม่คิดจะสนใจ ทหารรับจ้างพวกนั้นกลับเห็นเขาและขานเรียก

“ปี้ซาน!”

เสียงหนึ่งทำให้ทหารรับจ้างทุกคนหยุดฝีเท้าลง แล้วมองไปรอบข้างพร้อมๆ กัน เมื่อเห็นปี้ซานรูปร่างบึกบึนสวมชุดดำเดินอยู่ข้างๆ แต่ละคนเบิกตาโตปานเห็นผี เพียงรู้สึกเหลือเชื่อ

“ปะ ปี้ซาน! เป็นเจ้าจริงๆ! ทำไมเจ้ามาอยู่ที่นี่? ทะ ทำไมเขายัง…” ทำไมเขายังรอด?

ทหารรับจ้างทุกคนเพียงรู้สึกเหลือเชื่อและยากจะเชื่อ เพิ่งกลับมาจากเทือกเขา ตอนนั้นไปกันหลายสิบคน แต่กลับมาเหลือเพียงไม่ถึงยี่สิบคน อีกทั้งแต่ละคนยังบาดเจ็บเหน็ดเหนื่อย

กลับมาเห็นปี้ซานที่พวกเขานึกว่าตายหรือถูกสัตว์ร้ายกินไปนานแล้ว นึกไม่ถึงว่าจะยืนอยู่ตรงนั้นอย่างครบถ้วนไม่บุบสลาย ผลกระทบทางสายตาเช่นนี้ทำให้ในใจของพวกเขายากจะสงบ

พวกเขานึกว่าปี้ซานตายแล้ว…

พวกเขาเห็นปี้ซานก็นึกถึงการกระทำก่อนหน้านี้ของพวกเขา แต่ละคนไม่คาดคิด พลันก้มหน้าอย่างละอาจใจเล็กน้อย

ผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังขั้นสูงสุดคนหัวหน้าเป็นคนเรียกปี้ซานไว้ เห็นปี้ซานท่าทางเย็นชาและมาประสบการณ์เดินอยู่ตรงนั้น จึงก้าวยาวเข้าไปทันที

“ปี้ซาน ดีเหลือเกิน เจ้ายังรอด!”

มือของเขายื่นจะไปโอบไหล่ของเขา หากเปลี่ยนเป็นเมื่อก่อน พี่น้องกอดคอกันต้องแลกมาด้วยการกอดกลับ ทว่ายามนี้ปี้ซานกลับหลบห่าง ท่าทางเฉยชา

“ขออภัย รบกวนหลบไปหน่อย”

ปี้ซานมองผู้ชายที่มาขวางตรงหน้า เป็นหัวหน้ากลุ่มและพี่น้องของเขา เป็นคนที่เขาเคยช่วยชีวิต แต่สุดท้าย…

นึกถึงภาพที่เขาถูกทอดทิ้งในเทือกอเวจี ภาพที่พวกเขาทิ้งเขาไปก็ไม่เท่าไร ยังเก็บถุงฟ้าดินติดตัวของเขาไป หัวใจของเขาเยือกเย็นดุจน้ำแข็ง ก่อนจะสาวก้าวเดินหน้าไป

คนพวกนี้ไม่เกี่ยวข้องกับเขาอีกแล้ว

“ปี้ซาน เจ้าจะไปไหน?” หัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างหันก้าวไปขวางทางของเขาไว้ พร้อมมองปี้ซานเบื้องหน้าที่ท่าทางเย็นเยียบ เอ่ยว่า “ปี้ซาน กลับมาเถอะ! ข้าต้องการเจ้า พวกเราต้องการเจ้า!”

หากตอนแรกเขาไม่ทิ้งปี้ซานไว้ที่นั่น กลุ่มของพวกเขาอาจไม่สูญเสียอย่างหนักหนาเช่นนี้ ทิ้งปี้ซานไปเป็นการตัดสินใจที่เขาทำพลาดที่สุด

ยามนี้สิ่งที่เขาคิดยังคงเป็นเพียงผลประโยชน์ของตนเอง ไม่ใช่ปี้ซาน

………………………………………………….

ตอนที่ 1190 กลับดำเป็นขาว

“จริงหรือ? แต่ข้าไม่ต้องการพวกเจ้าแล้ว” ปี้ซานยื่นมือผลักคนตรงหน้าออกไป แล้วก้าวเดินไปข้างหน้า

หัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างถูกผลักเช่นนี้ ไฟโทสะที่โกรธเคืองอับอายปะทุขึ้นมา ก้าวเข้าไปและตะโกนว่า “ปี้ซาน! เจ้าเป็นคนของกลุ่มทหารรับจ้าง! เจ้าลืมเสียแล้วหรือ?”

“ขออภัยด้วยจริงๆ ตอนนี้เขาเป็นคนของข้า” เฟิ่งจิ่วตรงหน้าเดินกลับมาด้วยฝีเท้าเนิบๆ หางตาหยิบเล็กน้อยมองทหารรับจ้างที่สวมชุดทหารรับจ้างขาดรุ่งริ่ง

“เด็กเมื่อวานซืนจากไหนกัน? ไสหัวไปเสีย!” เขายกมือผลักไป แรงมากพอจะทำให้เด็กหนุ่มคนหนึ่งล้มไปไกลหลายจั้ง

แต่คนที่เขามาเจอดันเป็นเฟิ่งจิ่ว อีกอย่างตอนนี้เธอกำลังอารมณ์ไม่ดี! เมื่อเห็นคนยื่นมือมาผลักจึงไม่หลบหลีกและยกขาถีบไปทันที

ปลายเท้าที่แฝงด้วยแรงลึกลับเตะเข้าข้อมือซ้ายที่ยื่นมาผลักอย่างแม่นยำ เพียงได้ยินเสียงดังกร๊อบลอยมา ร่างกายของเขาถูกแรงลึกลับผลักออกไปไกลหลายจั้ง

“อึก อ๊าก!”

กระดูกหักแตกตั้งแต่ข้อมือไปถึงแขน เสียงกรีดร้องรุนแรงของหัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างทำให้ทุกคนโดยรอบตกใจ พวกชาวบ้านเห็นท่าไม่ดีจึงเร่งรีบถอยหลบห่าง ทหารรับจ้างพวกนั้นเห็นท่าทางก็เข้ามาล้อมปี้ซานกับเฟิ่งจิ่วไว้อย่างรวดเร็ว

สองคนในนั้นประคองหัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างที่ล้มไปกุมข้อมือบนพื้นขึ้นมาโดยเร็ว

“จับเจ้าเด็กคนนี้มา!”

หัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างกัดฟันตะโกนกราด แขนซ้ายลู่ลงใช้การไม่ได้อย่างสบบูรณ์ เพียงขยับเล็กน้อยก็เจ็บเข้ากระดูกดำ ความเจ็บรุนแรงและความโกรธเกรี้ยวหลอมรวมกันผุดขึ้นมา จิตสังหารทั่วร่างจู่โจมไป ความคิดแรงกล้าที่อยากจะให้อีกฝ่ายตายครอบงำภายในห้วงความคิด

“ดูซิว่าใครจะกล้า!”

ปี้ซานก้าวยาวเข้าไป แววตาคมกริบกวาดมองทหารรับจ้างที่คิดจะเข้ามาพวกนั้น ข่มขู่เสียงเข้ม “ใครกล้าทำร้ายเขาแม้แต่ผมสักเส้น ข้าปี้ซานจะไม่ปล่อยมันแน่!”

“ปี้ซาน! เจ้าทรยศกลุ่มทหารรับจ้างของพวกเรา ยามนี้ยังกล้าเอ่ยเช่นนี้ต่อหน้าพวกเรา!”

ทหารรับจ้างรอบข้างได้ยินคำพูดนี้ก็ตกใจ มองหัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างที่กล่าวไป ก็เห็นเขาสาวก้าวเข้าไป พร้อมมองปี้ซานด้วยสายตาโกรธเคือง “คนไม่ซื่อสัตย์ ทรยศพวกพ้องและพี่น้องเพื่อผลประโยชน์อย่างเจ้า วันนี้ข้าต้องกำจัดคนชั่วเพื่อพวกพ้องของเรา! พี่น้องทั้งหลายฟังให้ดี! ฆ่าปี้ซานคนนี้เสียที่นี่! คนเช่นนี้ไม่ควรรอดชีวิต!”

ปี้ซานได้ยินคำพูดของเขาก็อึ้งไปพักหนึ่ง แต่ยิ่งฟังยิ่งรู้สึกยากจะเชื่อ ที่แท้กลับดำเป็นขาวเป็นเช่นนี้? เขาเอ่ยคำพูดเช่นนี้จากปาก นี่เป็นคนพวกนั้นที่เขารู้จักจริงๆ หรือ?

เหล่าทหารรับจ้างเข้าใจอย่างชัดแจ้งในทันใด ปี้ซานรอดกลับมา หากเอ่ยเรื่องที่ตอนแรกพวกเขาทิ้งเขาไว้ในเทือกเขาออกมา จำต้องส่งผลกระทบต่อกลุ่มทหารรับจ้างของพวกเขาอย่างใหญ่หลวง อีกอย่างครั้งนี้พวกเขาเสียคนไปไม่น้อย หากเรื่องกระจายออกไปคงไม่มีคนมาเข้าร่วมกลุ่มทหารรับจ้างของพวกเขา

ในเมื่อปี้ซานไม่ยอมกลับมา เช่นนั้นอย่าหาว่าพวกเขาโหดเหี้ยมอำมหิต! วันนั้นพวกเขารำลึกถึงความหลังจึงไม่ฆ่าเขา วันนี้พวกเขาจะสงเคราะห์ให้!

คนที่ควรตายไปตั้งแต่แรกเช่นเขา ไม่ควรมีชีวิต!

“ปี้ซาน หากเจ้าตั้งใจจะตัดขาดจากข้า นึกถึงความเป็นพี่น้อง พวกเราจะเหลือศพของเจ้าไว้!”

เฟิ่งจิ่วข้างๆ มองคนพวกนั้นแต่ละคนในดวงตาเกิดจิตสังหาร ก็อดยิ้มเยาะไม่ได้ “ช่างน่าขำเสียจริง ข้าเคยเห็นคนหน้าด้าน แต่ไม่เคยเห็นคนหน้าด้านอย่างพวกเจ้าเช่นนี้”

………………………………………………….