เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1259 เตรียมการต้อนรับแขก + ตอนที่ 1260 นายท่านของเจ้าเล่า

ตอนที่ 1259 เตรียมการต้อนรับแขก + ตอนที่ 1260 นายท่านของเจ้าเล่า

ตอนที่ 1259 เตรียมการต้อนรับแขก

ทั้งสองได้ยินเช่นนี้ ในที่สุดก็ส่งเสียงหัวเราะเบาๆ อย่างกลั้นไม่ไหว

เสียงหัวเราะดังออกไป สองคนในเรือนที่กินข้าวเสร็จแล้วเดินออกมาพร้อมกัน ครั้นเฟิ่งจิ่วที่เดินตามอยู่ข้างเซวียนหยวนโม่เจ๋อเห็นหยางหย่ง ใบหน้าคลี่รอยยิ้มพลางขานเรียก “ท่านพ่อบ้าน”

เซวียนหยวนโม่เจ๋อที่อยู่ข้างๆ เห็นแล้ว ก็นึกถึงคำพูดเมื่อสองวันก่อนที่นางชมหยางหย่งว่าไม่เพียงหน้าตาดี แต่นิสัยยังอ่อนโยนดุจคุณชายผู้สูงศักดิ์สง่างาม ยามนี้มาเห็นนางยิ้มหน้าบานเมื่อเห็นหยางหย่ง ใบหน้าก็บึ้งตึงทันควัน และจ้องมองหยางหย่งด้วยสายตาไม่เป็นมิตร

“เจ้ามาทำไม ที่เขตเรือนด้านนอกไม่มีงานทำหรือ?”

เมื่อได้ยินคำพูดที่แฝงความโกรธของนายท่าน หยางหย่งเผยรอยยิ้มออกมา “นายท่าน ข้ามาบอกว่าคนจากราชวงศ์ชื่อสุ่ยเข้าวังแล้ว คิดว่าประเดี๋ยวองค์จักรพรรดิจะส่งคนมาเรียกท่านไปขอรับ”

เซวียนหยวนโม่เจ๋อได้ฟังก็ขมวดคิ้ว “แค่รัชทายาทกับองค์หญิงจากราชวงศ์ชื่อสุ่ย ต้องให้ข้าไปต้อนรับด้วยตนเองเชียวหรือ? เรื่องนี้เจ้ากับฮุยหลางเข้าวังไปรับคนมาก็พอ”

หยางหย่งเห็นเช่นนี้ก็ยิ้มพลางพยักหน้า “ขอรับ” เขามองฮุยหลางและให้สัญญาณ จากนั้นทั้งสองคนถึงออกไปพร้อมกัน

“ให้พวกเขาสองคนไปจะไม่มีปัญหาหรือ?” เฟิ่งจิ่วที่อยู่ด้านข้างเอ่ยถาม ถึงอย่างไรก็เป็นรัชทายาทกับองค์หญิงจากจักรวรรดิหนึ่ง

“เรื่องนี้เจ้าไม่รู้ แม้บอกว่าแปดจักรวรรดิใหญ่แบ่งแยกกันปกครอง แต่ราชวงศ์เซวียนหยวนของเราแข็งแกร่งที่สุด อีกอย่างไม่เพียงเท่านี้ อำนาจบารมีของข้าในแปดจักรวรรดิใหญ่ องค์ชายรัชทายาทของจักรวรรดิอื่นเทียบไม่ได้แน่นอน ให้พวกเขาเข้าพักในจวนของข้าก็นับว่าไว้หน้าให้มากแล้ว”

เฟิ่งจิ่วฟังคำพูดของเซวียนหยวนโม่เจ๋อจบแล้วแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ยังปล่อยไป ถูกต้องแล้ว เขาแค่ออกไปไหนทำอะไรไม่เป็นจุดสนใจ เหมือนว่าในความจำของเธอจะไม่เคยเห็นเขาปรากฏตัวยิ่งใหญ่เลย

แต่สำหรับพลังของเขา เธอไม่เคยสงสัยมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แม้ว่าเธอจะเคยช่วยเขาที่ถูกไล่สังหารในป่าเก้าหมอบ แต่นั่นเป็นเพราะพิษเหมันต์ในร่างของเขากำเริบเท่านั้น

กลับมาครั้งนี้เห็นสภาพร่างกายของเขาฟื้นฟูเร็วนัก แก้พิษเหมันต์ได้ พลังไม่ถูกกดไว้อีกแล้ว เขาในสภาพนี้น่าจะมีศัตรูน้อยนัก

“อิ่งอี เจ้าไปสั่งให้คนเตรียมการที ให้พวกเขาเข้าพักเรือนทิศเหนือทางนั้น” เซวียนหยวนโม่เจ๋อสั่งการเสียงเข้ม

“ขอรับ” อิ่งอีขานรับและก้าวออกไป

“เช่นนั้นข้าต้องทำอะไรหน่อยหรือไม่?” เฟิ่งจิ่วถาม

เซวียนหยวนโม่เจ๋อได้ยินก็หันหน้าไปเล็กน้อย มองเธอที่อยู่ข้างกาย มุมปากน่ามองยกขึ้นเผยรอยยิ้มละมุนให้เห็น “เจ้าแค่ต้องอยู่ข้างกายข้าพอ”

ภายในวังหลวง

เมื่อจักรพรรดิเห็นหยางหย่งกับฮุยหลางสองคนที่เซวียนหยวนโม่เจ๋อส่งมา สีหน้าก็มืดทะมึน “เขาสั่งให้พวกเจ้าสองคนมารับรัชทายาทกับองค์หญิงราชวงศ์ชื่อสุ่ยหรือ?”

“องค์จักรพรรดิ นายท่านของกระหม่อมบอกว่าราชวงศ์เซวียนหยวนของพวกเราเป็นถึงจักรวรรดิยิ่งใหญ่อันดับต้นๆ ในบรรดาจักรวรรดิต่างๆ ลำพังแค่รัชทายาทกับองค์หญิง ความจริงไม่ควรรบกวนให้จักรพรรดิไปรับด้วยตนเอง ด้วยเหตุนี้จึงสั่งพวกกระหม่อมสองคนว่าหลังจากพวกเขาเข้าเฝ้าพระองค์แล้วค่อยมารับกลับไปที่จวน ให้พวกกระหม่อมมาต้อนรับเป็นพอพ่ะย่ะค่ะ”

องค์จักรพรรดิได้ฟังคำพูดนี้ สีหน้าที่ถมึงทึงจึงค่อยผ่อนคลายลงบางส่วน ก่อนจะมองหยางหย่ง “เจ้าคือบุตรชายคนรองของตระกูลหยางรึ?”

“พ่ะย่ะค่ะ” เขาตอบรับด้วยความเคารพ น้ำเสียงไม่เย่อหยิ่งและไม่ถ่อมตนเกินไป

“อืม ออกไปเถอะ! พวกเจ้าไปรอที่นอกประตูตำหนักบูรพา” เขาโบกมือสื่อให้ทั้งสองคนถอยไป

“พ่ะย่ะค่ะ” หยางหย่งขานรับแล้วออกไปพร้อมกับฮุยหลาง

รอจนทั้งสองออกไปแล้ว สายตาของจักรพรรดิชำเลืองมองอย่างลึกล้ำ หลังจากเก็บสายตากลับ ก็สั่งให้คนเคลื่อนขบวนไปตำหนักบูรพาแล้วมุ่งหน้าไป…

………………………………………………….

ตอนที่ 1260 นายท่านของเจ้าเล่า

ฮุยหลางที่มุ่งหน้าไปประตูตำหนักบูรพามองหยางหย่งข้างๆ อดกล่าวชื่นชมไม่ได้ “เหล่าหยาง เจ้าสมกับเป็นพ่อบ้านจริงๆ! ต่อหน้าจักรพรรดิก็ยังไม่เย่อหยิ่งหรือถ่อมตนเกินไปได้ ข้าเห็นเขาแล้วไม่กล้าหายใจแรงเลย”

หยางหย่งยิ้มอ่อนโยน “ไม่มีอะไรมาก พวกเราแค่ต้องจำไว้ว่านายท่านของเรามีนามว่าเซวียนหวนโม่เจ๋อ คนอื่นๆ หากควรเคารพก็ต้องเคารพ ไม่ต้องไปกลัวใคร”

“มิน่าเรื่องใดๆ นายท่านล้วนให้เจ้าจัดการ หากเปลี่ยนเป็นข้า ข้าไม่ไหวหรอก” เมื่อก่อนตอนนายท่านออกไปข้างนอก ทั้งจวนล้วนอยู่ภายใต้การดูแลของหยางหย่ง ไม่เคยเกิดเรื่องเลยสักนิด ถ้าเป็นเขาคงไม่มีความสามารถเช่นนี้

“ทุกคนล้วนมีข้อดี สิ่งที่เจ้ามี ข้าก็เทียบไม่ได้เช่นกัน”

ฮุยหลางได้ยินแล้วฮึกเหิมทันที ถามอย่างตื่นเต้นดีใจว่า “อ้อ? เจ้ามีอะไรเทียบข้าไม่ได้ด้วยหรือ อะไรล่ะ?”

หยางหย่งกระตุกมุมปาก เหลือบมองเขาแวบหนึ่ง “ความมุทะลุที่จะมุ่งหน้าไปอย่างอาจหาญเป็นสิ่งที่ข้าไม่มี”

“โอ้? เช่นนี้เอง นั่นก็ใช่ เจ้าเจอเรื่องอะไรล้วนต้องคิดแล้วคิดอีก ข้าไม่เหมือนเจ้า เอะอะก็จะลงมือ รวบรัดฉับไวทันที” เขาพยักหน้าอย่างภาคภูมิใจ

หยางหย่งยิ้มอบอุ่น ไม่พูดอะไรอีก กระทั่งมาถึงหน้าประตูตำหนักบูรพา รอประมาณหนึ่งชั่วยามก็เห็นคนสองคนออกมาจากข้างใน ในดวงตาอ่อนโยนของเขามีประกายฉายผ่าน พินิจมองคนทั้งคู่อย่างไม่ทิ้งร่องรอย

ผู้ชายอายุประมาณยี่สิบห้า สวมชุดคลุมสีม่วง ตรงเอวรัดเข็มขัดหยก หน้าตาหล่อเหลาโดดเด่น เสียแต่ผิวขาวไปหน่อย ทำให้ไม่รู้สึกถึงมาดของชายชาตรี แต่คล้ายผู้หญิงเล็กน้อย

ส่วนผู้หญิงข้างกายเขาสวมชุดกระโปรงงดงามหรูหรา สองมือวางไว้ข้างหน้าอย่างเรียบร้อย ฝีเท้าทั้งมั่นคงและสง่างาม ในรูปโฉมงามเลิศมีความสูงส่งแต่กำเนิด รอยแต้มสีแดงดุจเปลวเพลิงตรงกลางหว่างคิ้วยิ่งเสริมให้นางดูแปลกตา ความเย้ายวนใจที่วาบไหวในดวงตาทรงเสน่ห์น่าดึงดูด ทำให้คนเห็นแล้วยากจะลืมเลือน

สมกับเป็นสองคนที่ราชวงศ์ชื่อสุ่ยหนึ่งในแปดจักรวรรดิใหญ่ให้ความสำคัญที่สุด ความโดดเด่นของพวกเขาช่างเหนือความคาดหมายของเขา

หยางหย่งเก็บความคิดในใจไว้และก้าวเข้าไปช้าๆ สองมือประสานคารวะ “กระหม่อมหยางหย่ง คารวะองค์รัชทายาทชื่อสุ่ยและองค์หญิงสาม”

“หยางหย่ง?” ดวงตาเล็กเรียวของรัชทายาทชื่อสุ่ยกวาดมอง แล้วมาหยุดบนร่างของเขา

“ขอรับ กระหม่อมรับคำสั่งจากนายท่านให้มารับทั้งสองท่านเข้าจวน”

“นายท่านของเจ้าคือเซวียนหยวนโม่เจ๋อ?”

“ขอรับ”

“นำทางไปสิ” เขาโบกๆ มือให้สัญญาณ

“เชิญขอรับ” หยางหย่งเบี่ยงกายเล็กน้อย ทำท่ามือเชื้อเชิญ จากนั้นพาพวกเขาออกไปด้วยกันกับฮุยหลาง

รัชทายาทชื่อสุ่ยกับองค์หญิงสามมาที่ราชวงศ์เซวียนหยวน พากำลังคนกลุ่มหนึ่งมาด้วยอย่างเอิกเกริก ด้วยเหตุนี้ตอนที่กำลังคนไปถึงจวนของรัชทายาท ก็ยิ่งใหญ่เสียจนทุกคนต้องหันไปมอง

เพียงแต่นอกจากคนสนิทข้างกายพวกเขา คนอื่นๆ จะเข้าจวนไม่ได้ หลังจากมาถึงหน้าประตูใหญ่ของจวน รัชทายาทชื่อสุ่ยจึงสั่งให้คนสนิทไปจัดที่พักให้ทหารอารักขาติดตาม ส่วนตนเองกับน้องสาวพาคนใกล้ชิดสิบคนเข้าไปในจวน

หยางหย่งพาพวกเขาไปพักที่เรือนทิศเหนือด้วยตนเอง ให้เรือนทิศเหนือทั้งหมดเป็นสถานที่พักผ่อนสำหรับพวกเขา จากนั้นจึงมองคนทั้งสองพลางเอ่ยว่า “หากทั้งสองท่านคิดว่าขาดอะไรไป สั่งข้ารับใช้ไปตามกระหม่อมได้ กระหม่อมจะจัดการให้พวกท่านเองขอรับ”

“อืม” รัชทายาทชื่อสุ่ยขานรับ หลังจากพินิจมองรอบๆ ก็ถามขึ้น “นายท่านของเจ้าล่ะ แขกเข้ามาหา คิดจะหลบไม่พบหน้ากันหรือไร?”

………………………………………………….