เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1333 กระบี่ของข้าก็เร็วเหมือนกัน + บทที่ 1334 อย่าทำร้ายข้า

บทที่ 1333 กระบี่ของข้าก็เร็วเหมือนกัน + บทที่ 1334 อย่าทำร้ายข้า

บทที่ 1333 กระบี่ของข้าก็เร็วเหมือนกัน

ด้วยประการฉะนี้ ทั้งสองคนจึงออกนอกเมืองไปด้วยกัน แต่พอออกจากเมืองไปแล้ว พวกเขาก็เดินทางโดยใช้กระบี่บิน นักพนันที่แอบตามหลังมาก็ปรากฏตัวขึ้นเช่นกัน ขณะเตรียมจะตามไปก็ถูกอิ่งอีกับฮุยหลางขวางไว้ก่อน

“จะไปไหนหรือ?”

ฮุยหลางชักกระบี่ยาวออกมา จ้องนักพนันที่รอบตัวเต็มไปด้วยไอสังหารพวกนั้นด้วยแววตาเย็นยะเยือก คนพวกนี้น่าจะเป็นผู้ฝึกตนไร้สำนัก แล้วแฝงตัวเข้ามาในบ่อน นึกว่าเพ่งเล็งแกะอ้วนได้แล้วเสียอีก!

“ฮึ! มารนหาที่ตายทั้งสองคน! บิดาจะสงเคราะห์ให้พวกเจ้าเอง!” หนึ่งในนั้นแววตาทะมึน จ้องฮุยหลางด้วยสายตาเหมือนงูพิษ พริบตาต่อมาก็ชักดาบพุ่งเข้าไปหาฮุยหลาง

“ขัดขวางหนทางร่ำรวยของพวกข้า รนหาที่ตาย!”

อีกหลายคนที่เหลือตะโกน กลิ่นอายพลังวิญญาณพวยพุ่ง ตรงเข้าไปล้อมอิ่งอีไว้ ในความคิดของพวกเขา พวกเขามีกันห้าคน แต่ฝ่ายตรงข้ามมีแค่สองคน กลับกล้าโผล่หน้ามาขวางทาง รนหาที่ตายแน่นอน!

อิ่งอีใบหน้าเย็นชา ดึงกระบี่ที่ข้างเอวขึ้นมา ขณะเดียวกับที่ประกายเย็นเยือกส่องสะท้อน เงาร่างสีดำก็หายวับโฉบออกไปแล้ว กระบี่ยาวพร้อมกลิ่นอายสังหารรุนแรงปลิดชีพคนที่พุ่งเข้ามาคนแรกสุดในกระบี่เดียว

“อึก!”

เห็นเพียงเงากระบี่พาดผ่าน เลือดสีแดงสดสายหนึ่งไหลออกมาจากลำคอของนักพนันคนนั้น ดวงตาของคนผู้นั้นเบิกกว้างอย่างเหลือเชื่อ จ้องเขม็งไปข้างหน้า ร่างกายแข็งทื่อร้องครางครั้งหนึ่งก่อนจะล้มลงไป

“อา! เป็นกระบี่ที่เร็วมาก!”

คนอื่นต่างสูดลมเข้าปาก เห็นเพียงแต่ว่าเงากระบี่วูบผ่าน ยังไม่ทันเห็นว่าเขาลงมืออย่างไรก็คร่าชีวิตคนผู้หนึ่งไปแล้ว จึงอดตกตะลึงไม่ได้ แต่กลับไม่ถอยหลัง ทว่ากัดฟันดาหน้าเข้าไป

“ฆ่ามัน!”

ร่างของอิ่งอีโฉบผ่านคนที่ตายไปแล้ว โจมตีไปยังคนที่สอง กระบี่สองเล่มปะทะเข้าหากัน เกิดเป็นเสียงดังเคร้งคร้าง ประกายไฟแตกกระเซ็นออกมา พลังกระบี่ที่ดุดันรุนแรงพุ่งสูงทั่วบริเวณ จิตสังหารน่าพรั่นพรึง!

อีกด้าน ฮุยหลางเห็นอิ่งอีลงมือทีหลังแต่ชิงฆ่าคนก่อนเขาหนึ่งคน กอปรกับได้ยินคนพวกนั้นร้องตกใจว่ากระบี่ของอิ่งอีเร็วมาก ก็เกิดไม่พอใจขึ้นมา ตะโกนเสียงดังว่า “กระบี่ของข้าก็ไม่ช้าเช่นกัน จะให้พวกเจ้าได้ชื่นชมความร้ายกาจของข้า!”

“ชิ้ง!”

พลังกระบี่จู่โจมรวดเร็วดุจสายน้ำ การโจมตีอย่างไม่ทันตั้งตัวของเขาไม่ได้มุ่งหมายที่คนด้านหน้า กลับเป็นคนที่อยู่ด้านข้าง คนผู้นั้นแม้จะระวังตัวอยู่ กลับนึกไม่ถึงว่ากระบี่ของฮุยหลางไม่ได้เล็งไปที่คู่ต่อสู้เบื้องหน้าของเขา ทว่ามุ่งมาที่ตนเอง กว่าจะรู้ตัวและตั้งรับก็ช้าเกินไปเสียแล้ว

รู้สึกได้เพียงว่าความเจ็บปวดแสนสาหัสแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย กลิ่นอายพลังวิญญาณที่รวบรวมไว้จากทั่วตัวพลันแตกซ่าน ครั้นก้มหน้าดู ตรงจุดตันเถียนปรากฏแผลรูหนึ่ง แก่นพลังทองในร่างกายถูกโจมตีจนแหลกสลาย!

“โครม!”

แม้แต่ร้องก็ยังร้องไม่ออก ราวกับลมหายใจเฮือกหนึ่งติดอยู่ตรงลำคอ ร่างกายแข็งทื่อล้มคว่ำไปด้านหน้า ลำตัวกระตุกอยู่หลายที จากนั้นจึงหมดลมหายใจไป

“พลั่ก!”

ขณะที่พลังกระบี่โจมตีสังหารคนผู้นั้น ฝ่ามือลมของฮุยหลางก็ซัดออกไปทางคู่ต่อสู้ข้างหน้า เมื่อฝ่ามือที่มีกระแสลมรุนแรงจู่โจมออกไป ก็พัดร่างของฝ่ายตรงข้ามกระเด็นออกไปไกลหลายจั้ง เลือดสีแดงสดทะลักออกมาจากปาก

“อึก!”

คนผู้นั้นมองฮุยหลางที่ทั่วกายเต็มไปด้วยไอสังหารอย่างหวาดกลัว เลือดที่กระอักออกมาเลอะไปทั้งตัว เขาอดทนต่ออาการบาดเจ็บภายในพลางล้มลุกคลุกคลานหันหลังหมายจะหนีไป

“คิดจะหนีรึ? รอให้ท่านปู่หลางของเจ้าเห็นด้วยก่อนแล้วค่อยว่ากัน!”

ฮุยหลางแค่นเสียงขึ้นจมูก กระบี่ยาวในมือเล็งไปที่แผ่นหลังของคนผู้นั้น มืออีกข้างตบเข้าที่ด้ามกระบี่ จากนั้นกระบี่ยาวก็พุ่งแหวกอากาศออกไปพร้อมกับเสียงหวีดหวิวแทงเข้าที่ร่างของคนผู้นั้น

“อ๊าก!”

เสียงร้องโหยหวนเหมือนหมูโดนเชือดดังขึ้นมา หมู่นกในป่าตกใจจนกระพือปีกบินหนี และทำให้เหล่าคนที่อยู่นอกประตูเมืองแตกตื่นจนรีบสาวเท้าเข้าไปในเมืองเช่นกัน…

………………………………….

บทที่ 1334 อย่าทำร้ายข้า

เรื่องฆ่าคน พวกเขาไม่กล้าเข้าไปล้อมวงครึกครื้นดูผลสุดท้าย เรื่องอย่างนั้นมีแค่ผู้ฝึกตนที่มั่นในใจพลังของตนเองถึงจะกล้าสงสัยใคร่รู้ พวกเขารีบเข้าเมืองดีกว่า หลีกเลี่ยงปัญหาคือเรื่องสำคัญที่สุด

ทว่าในที่ลับตา นักพนันร่างสูงผอมที่ดูเหตุการณ์นั้นอยู่หน้าเปลี่ยนสีไปเล็กน้อย บางทีคนอื่นอาจไม่รู้จักสองคนนั้น แต่สำหรับเขาที่อยู่ในเมืองหลวงมาตั้งแต่เกิด ไม่มีทางที่จะไม่รู้จักสองคนนั้น

ข้างกายองค์รัชทายาทเซวียนหยวน นอกจากคุณชายรองตระกูลหยางที่เป็นพ่อบ้านในจวนแล้ว ยังมีองครักษ์สองคนที่คอยติดตามอยู่ข้างกายไม่เคยห่าง นั่นก็คือองครักษ์ลับอิ่งอีและองครักษ์ที่ชื่อฮุยหลางคนนั้น

จากที่ได้ยินมา อิ่งอีเป็นหัวหน้าองครักษ์ลับ ฮุยหลางเป็นหัวหน้าองครักษ์ ฝีมือของสองคนนี้โดดเด่นมาก ทั้งยังจงรักภักดีจนได้รับความไว้วางใจจากองค์รัชทายาทเซวียนหยวนอย่างมาก แทบจะเรียกได้ว่าไปที่ใด ก็ต้องพาสองคนนี้ไปด้วยตลอด

แต่ตอนนี้ สองคนที่ว่าปรากฏตัวขึ้นและขวางทางนักพนันพวกนั้นไว้ นี่ทำให้เขาตกตะลึงอย่างห้ามไม่ได้ คาดเดาไปว่าชายฉกรรจ์ไว้หนวดกับเด็กหนุ่มคนเมื่อกี้เป็นผู้ใดกันแน่?

เขามองไปข้างหน้าอย่างระมัดระวังแวบหนึ่ง เห็นนักพนันกลุ่มนั้นกลายเป็นศพนอนเกลื่อนอยู่บนพื้น กลิ่นคาวเลือดฉุนๆ กระจายไปทั่ว ไอสังหารถึงขั้นน่าพรั่นพรึง เขาส่งสัญญาณในฉับพลัน คนอื่นๆ ถอยทัพเงียบๆ แล้วรีบย้อนกลับไปอย่างรวดเร็ว

ตามต่อไปไม่ได้แล้ว ถ้ายังตามอีก เขากล้ารับประกันเลยว่า จะต้องมีจุดจบเหมือนคนพวกนั้นแน่ๆ!

“ห้าคน ข้าฆ่าไปสาม” ฮุยหลางกล่าวอย่างย่ามใจ ในน้ำเสียงแฝงไว้ด้วยแววโอ้อวด

อิ่งอีเหลือบมองอีกฝ่าย ขี้เกียจจะถือสาเขา เพียงพูดว่า “คนพวกนั้นไปแล้ว” ขณะกล่าว ก็หันไปมองจุดที่เดิมทีคนพวกนั้นซ่อนตัวอยู่

“พวกเขาเป็นคนของบ่อน เดาว่าคงอยากจะสืบตัวตนของนายท่านกับภูตหมอ ไปแล้วก็ไป ไม่ต้องไปสนใจ” ฮุยหลางบอกอย่างไม่แยแส หลังจากเช็ดกระบี่ที่ผ่านการต่อสู้มาจนสะอาดจึงเก็บเข้าฝัก

“จัดการศพบนพื้นด้วย” อิ่งอีกล่าว

“หา? ยังต้องจัดการด้วยเหรอ?” ฮุยหลางถมึงตา “นี่ฆ่าพวกเขาแล้ว ยังต้องหาที่ฝังศพให้พวกเขาด้วยหรือ?”

ได้ยินเช่นนั้น อิ่งอีเหล่มองเขาด้วยสายตาแปลกๆ จากนั้นหยิบขวดใบหนึ่งออกมา ราดลงไปที่ร่างของคนพวกนั้น ได้ยินเพียงเสียงกัดกร่อนดังขึ้น ไม่นาน ศพบนพื้นก็เน่าเปื่อยและสลายไปจนสิ้น เหลือไว้เพียงเสื้อผ้า รวมถึงเลือดที่กระเซ็นไปทั่วพื้นบริเวณนั้น

“ไหนว่าน้ำยาสลายศพนี่ไม่มีแล้วอย่างไรเล่า? เจ้าไปเอามาจากไหน เอาให้ข้าบ้างสิ” ฮุยหลางยื่นมือทำท่าจะหยิบเอาไป

“ข้าให้ภูตหมอกลั่นให้” ขณะกล่าว เขายื่นน้ำยาสลายศพให้ฮุยหลางสองขวด “ใช้ประหยัดหน่อย”

ครั้นได้ยินว่าให้เฟิ่งจิ่วกลั่นให้ ดวงตาของฮุยหลางเป็นประกายขึ้นมาทันที ตอนกำลังจะบอกว่ากลับไปแล้วจะให้นางกลั่นให้บ้าง ก็นึกได้ว่าอีกไม่กี่วันนางจะไปแล้ว จึงอดถอนหายใจไม่ได้ “อีกไม่กี่วันนางก็จะไปแล้ว คราวนี้ไปแล้วไม่รู้ว่าจะได้เจอกันอีกเมื่อใด”

ได้ยินประโยคนี้ อิ่งอีกล่าวว่า “เรื่องนี้หากต้องกังวลก็ควรจะเป็นนายท่านกังวล เจ้ากังวลส่งเดชไปทำไมกัน?”

ฮุยหลางงึมงำ “เจ้าคิดว่าข้าเหมือนเจ้าหรือ! อยู่ด้วยกันนานๆ เข้า ข้าก็มีความรู้สึกกับภูตหมอเช่นกัน ข้าเองก็ไม่อยากให้นางจากไปเหมือนกันนะ”

“ประโยคนี้ข้าจะบอกนายท่านแน่” หลังจัดการศพเรียบร้อย อิ่งอีหมุนกายเดินกลับไป

ฮุยหลางได้ยิน ก็เบิกตากว้างด้วยความตกใจทันที “บอกอะไร? บอกว่าข้าอยู่กับภูตหมอนานแล้วมีความรู้สึกกับนางหรือ? อิ่งอี เจ้าอย่าทำร้ายข้า!” ประโยคนี้เขาฟังแล้วไม่มีปัญหา แต่หากนายท่านที่หึงหวงมากได้ยินเข้า เขาต้องเดือดร้อนภายหลังแน่ๆ

………………………………….