เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1383 อย่าเข้ามา + ตอนที่ 1384 ลุยอีก
ตอนที่ 1383 อย่าเข้ามา + ตอนที่ 1384 ลุยอีก
ตอนที่ 1383 อย่าเข้ามา
หลังได้ยินประโยคนี้ แววประหลาดใจพาดผ่านดวงตาของเฟิ่งจิ่ว ไม่ใช่กระมัง?
เมื่อสมองนึกถึงวิธีการทรมานคนอันแปลกประหลาดนั่น ก็อดขนลุกขนพองไปทั้งตัวไม่ได้ ไม่มีลมคลื่นย่อมไม่เกิด ยิ่งไปกว่านั้น ฆาตกรโรคจิตคนนี้ก็มีจิตที่บิดเบี้ยวถึงขนาดนี้ บางทีอาจมีความเป็นไปได้จริงๆ
“อย่างไรก็ตาม ต้องจับเขากลับไปสอบสวนดีๆ” ลั่วเหิงกล่าว มองคนที่กำลังหมดสติ แล้วพูดเสริมว่า “ข้าไปหาพวกศิษย์พี่หลินก่อน จะไปบอกพวกเขาว่าจับคนร้ายได้แล้ว จากนั้น…”
ขณะกำลังกล่าว ก็เห็นคนบนพื้นกระโดดขึ้นมา แล้วพุ่งชนเขาอย่างแรงโดยไม่ทันได้ตั้งตัว
“โอ๊ย!”
เขาร้องตกใจ ล้มกลับลงไปเหมือนเดิม ยังไม่ทันได้ตั้งตัวก็เห็นชายโรคจิตที่ถูกมัดอยู่ออกแรง กลิ่นอายพลังวิญญาณพรั่งพรูออกมา
“บึ้ม!”
เกิดเสียงดังสนั่น เชือกที่หนาเท่านิ้วมือขาดทั้งอย่างนั้น เมื่อเชือกขาด ไม่รู้ว่าเขาเอากริชจากที่ไหนออกมาแทงใส่ลั่วเหิงที่อยู่ข้างหน้า ลั่วเหิงตกใจจนร้องเสียงแหลม
“อ๊าก!”
ขณะเดียวกับที่เสียงกรีดร้องดังขึ้น เขาหลบหลีกด้วยสัญชาตญาณ ทิ้งตัวลงกับพื้นแล้วกลิ้งไปหาเฟิ่งจิ่ว
ทางเฟิ่งจิ่วที่เพิ่งจะตั้งสติได้ ก็เห็นคนคนนั้นตวัดกริชเข้ามา เธอรีบยื่นมือออกไปตั้งรับ พยายามจะจับกุมเขา แต่เมื่อประมือกันถึงเพิ่งรู้สึกว่าเขาแรงเยอะผิดปกติ พลังที่ระเบิดออกมาดูไม่เข้ากับร่างกายผอมบางของเขาแม้แต่น้อย
“ชิ้ง!”
คมกริชแหวกผ่านอากาศ มาพร้อมกับกระแสลมที่รุนแรง ปลายกริชตวัดผ่าน กรีดโดนเสื้อผ้าของเธอจนเป็นรอยขาดเส้นหนึ่ง เธอรีบถอยหลังไป เห็นเขาจ้องเธอด้วยแววตาบ้าคลั่ง แฝงไว้ด้วยความโกรธแค้น ความกระหายเลือด และจิตสังหาร เหมือนตัดสินใจแล้วว่าจะสังหารเธอให้ได้ แม้แต่ลั่วเหิงที่เสียหลักล้มลงนั่งบนพื้น เขาก็ยังไม่สนใจแม้แต่น้อย หมายมั่นแต่จะฆ่าเธอ
ก็จริง เธอทำลายเรื่องดีๆ ของเขา เขาไม่อยากฆ่าเธอ แล้วจะอยากฆ่าใครได้?
ทว่า ถึงเขาเคยผ่านเรื่องที่เกินรับไหวมา คนอื่นก็เป็นเพียงผู้บริสุทธิ์ เขาเอาความแค้นของตัวเองไประบายกับคนอื่น นั่นทำให้เขาหมดสิทธิ์ที่จะได้รับความเห็นใจไปแล้ว
“ศิษย์พี่ลั่ว! รีบมาช่วยข้าเร็ว!”
เฟิ่งจิ่วถอยกรูด เธอกดพลังให้เหลือแค่ระดับสร้างรากฐาน เพราะไม่อยากยั่วยุอารมณ์ใคร แน่นอนว่าเมื่อต้องเผชิญหน้ากับฆาตกรโรคจิตที่เป็นระดับหลอมแก่นพลังขั้นสูงสุด ด้วยพลังระดับสร้างรากฐานของเธอ คิดจะปกป้องตัวเองย่อมเป็นเรื่องยาก ดังนั้นเธอจึงร้องขอความช่วยเหลือจากลั่วเหิง
“อ้อๆ เจ้ารอก่อน ข้าจะไปตามคนมาช่วยเจ้า…”
ลั่วเหิงที่หน้าซีดเผือดสองขาสั่นระริก มีหรือจะคิดไปช่วยเฟิ่งจิ่ว? เขาล้มลุกคลุกคลานยืนขึ้นมา ค้ำยันต้นไม้ไว้คิดแต่จะหนีไปเรียกกำลังเสริม ไม่คิดแม้แต่น้อยว่าหากเขาจากไปทั้งอย่างนี้ เฟิ่งจิ่วที่อยู่แค่ระดับสร้างรากฐานจะมีจุดจบเช่นไร
ส่วนเฟิ่งจิ่วที่ได้ยินคำพูดของเขามุมปากกระตุกอย่างอดไม่ได้ เจ้าคนขี้ขลาดนี่ ถึงอย่างไรเขาก็เป็นผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังเชียว ไม่นึกเลยว่าจะเอาแต่คิดหนีไม่อยากคิดสู้ ความกล้าเช่นนี้ เป็นลูกหลานที่ตระกูลใดสั่งสอนออกมากันแน่?
เธอกลอกตา วิ่งไปทางที่ลั่วเหิงอยู่พลางตะโกนว่า “ศิษย์พี่ลั่ว…อ๊าก อย่าตามข้ามานะ…ศิษย์พี่ลั่ว ช่วยด้วย…”
ใครจะรู้ ลั่วเหิงที่เห็นเช่นนั้นหน้าพลันซีดยิ่งกว่าเดิม รีบยกสองมือโบกไล่ “จะ เจ้าอย่าวิ่งมาทางข้า รีบวิ่งไปทางนั้น วิ่งไปทางนั้นเร็ว…”
ยังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นชายคนนั้นพุ่งมาทางนี้แล้ว ด้วยความจนใจ เขาทำได้เพียงกัดฟันหยิบกระบี่ยาวออกมาถือไว้ “ข้าจะสู้สุดตัวกับเจ้า! ย้าก!” เขาคำรามเสียงดัง รวบรวมกลิ่นอายพลังวิญญาณไว้กลางฝ่ามือ จากนั้นชูกระบี่ฟันไปทางชายวิปลาส
………………………………….
ตอนที่ 1384 ลุยอีก
“ชิ้ง! แกร๊ง!”
เสียงแหวกอากาศดังผ่าน คมศัสตราปะทะกัน สาดสะเก็ดไฟสว่างวาบออกมา กลิ่นอายของผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังพลุ่งพล่านอยู่ระหว่างคนทั้งสอง เพียงแต่หลังจากปะทะกันหนึ่งครั้ง ลั่วเหิงกลับถูกชายผมกระเซอะกระเซิงผลักออกไปไกลหลายจั้ง
“อั่ก!”
เขาเซถอยไป จังหวะที่กำลังจะล้มลง กลับถูกประคองไว้จากด้านหลัง เขาหันกลับไปมองอย่างอึ้งๆ ก็เห็นเด็กหนุ่มประคองเขาไว้ จากนั้นก็ผลักเขาไปข้างหน้าอีกครั้ง หนำซ้ำยังพูดให้กำลังใจว่า “ศิษย์พี่ลั่ว ข้าเชื่อว่าท่านต้องเอาชนะเขาได้แน่ ลุยอีก!”
“อ๊าก!”
ลั่วเหิงร้องตกใจ ถูกผลักไปข้างหน้าอีกครั้งขณะที่ทำหน้าขื่นขม เขาอาศัยแรงที่ถูกผลักจากข้างหลัง ตวัดกระบี่ในมือพุ่งเข้าไปอีกครั้ง “เข้ามาเลย!”
“ชิ้ง! บึ้มๆๆ!”
พลังกระบี่รุนแรงพุ่งออกจากคมกระบี่ ตวัดออกไปในแนวขวางตามการจู่โจมของเขา ชายที่โฉบเข้ามารีบกระโดดหลบ พลังกระบี่ตวัดผ่านอากาศ ผ่าลงไปที่ป่าด้านหลัง ต้นไม้ใหญ่ถูกโค่นล้มไปหลายต้น
“ตึงๆ!”
ต้นไม้ใหญ่เอียงล้ม ชายผมยุ่งหลบการโจมตีของลั่วเหิง ดวงตากระหายเลือดคู่นั้นจ้องเขม็งมาที่เฟิ่งจิ่วอย่างบ้าคลั่ง
“ข้าจะฆ่าเจ้า! ฆ่าเจ้าเสีย!”
เห็นเช่นนั้น นิ้วมือของเฟิ่งจิ่วขยับเบาๆ เข็มเงินนับสิบเล่มปรากฏระหว่างนิ้วมือของเธอ ประกายหนาวเหน็บกะพริบวาบ เธอไม่ได้ก้าวออกไป กลับตะโกนบอกลั่วเหิงว่า “ศิษย์พี่ลั่ว เร็วเข้าๆ! ฉวยโอกาสตอนที่พวกศิษย์พี่หลินยังไม่มา จับเขาสร้างผลงาน!”
ลั่วเหิงได้ยินประโยคนั้นแล้วใจสั่น ใช่แล้ว! นี่เป็นการสร้างผลงานเชียวนะ! หากทางนี้สู้กัน กระแสลมและแรงกดดันก็จะพลุ่งพล่าน อีกไม่นานพวกศิษย์พี่หลินต้องตามมาสมทบแน่ ถ้าพวกเขาตามมาทัน มีหรือที่ผลงานนี้จะตกมาถึงมือเขา?
ครั้นนึกถึงตรงนี้ เขารวบรวมพลังแล้วพุ่งไปข้างหน้า เดิมยังคิดจะจับเป็น แต่ตอนนี้เขาไม่มีเวลาสนใจแล้ว ด้วยเหตุนี้ตอนที่โฉบบินออกไป มืออีกข้างของเขาจึงเหวี่ยงตาข่ายสีเงินผืนใหญ่ออกไปด้วย
“สวบ!”
ตาข่ายผืนใหญ่ปกคลุมลงมาจากข้างบน คลุมร่างของชายที่กำลังพุ่งเข้ามาไว้ด้านใน จากนั้นก็รีบมัดขึ้นมา ขังชายโรคจิตให้ขดตัวกลมอยู่ในตาข่าย
“เงากระบี่หลิงกวง!”
เสียงตะโกนดังก้อง ประกายเย็นเยียบเส้นหนึ่งพาดผ่าน พลังกระบี่ที่หนาวเยือกกลายเป็นเงาแสงหลายเส้นพุ่งจู่โจมไปทางชายโรคจิตที่ถูกขังไว้ในตาข่ายเงิน
“ฟุ่บๆๆ!”
“อึก! อ๊าก!”
เขาสูดปาก ร่างถูกปะทะล้มลงบนพื้นก่อนจะร้องครวญครางและส่งเสียงอย่างคับแค้นใจ เขาพยายามฉีกตาข่ายเงินออก สองมือเป็นแผลเพราะออกแรงฉีกทึ้ง มีเลือดไหลเต็มไปหมด
“อ๊าก…”
เสียงที่แฝงไว้ด้วยอานุภาพกดดันอันแข็งแกร่งระเบิดกระแสอากาศรุนแรงออกมา ชั่วพริบตานั้น ประกายแสงเส้นหนึ่งสาดออกมาจากร่างของชายผมกระเซิง เห็นเพียงเขาใช้สองมือฉีก ตาข่ายเงินผืนนั้นก็ขาดกระจายไปเต็มพื้น
เขาที่เลือดท่วมกาย โฉบเข้ามาข้างหน้าด้วยสายตาโหดเหี้ยม กำหมัดเหวี่ยงสุดแรงไปทางลั่วเหิงที่กำลังตกตะลึง
“อ๊าก…ไม่นะ!”
เสียงร้องตกใจดังขึ้น ความลนลานหวาดกลัวในน้ำเสียงนั้นทำให้กลุ่มคนที่กำลังวิ่งมาทางนี้เพราะได้ยินเสียงต่อสู้ต่างตกใจ และรีบเร่งฝีเท้าให้เร็วกว่าเดิม
ชายแซ่หลินที่เป็นหัวหน้าได้ยินเสียงนั้น ก็หันไปเหลือบมองกลุ่มคนที่กำลังวิ่งมาสมทบกับเขาที่นี่ เมื่อเห็นว่าพวกลั่วเหิงไม่อยู่ที่นี่แล้ว ก็อดหน้าเปลี่ยนสีไม่ได้ รีบออกคำสั่งว่า “เร็วเข้า! ศิษย์น้องลั่วเหิงเจอกับฆาตกรนั่นแล้วแน่ๆ!”
เขาพากลุ่มคนตามเสียงนั้นไปอย่างรวดเร็ว ลอบคิดในใจว่าหากปล่อยให้ลั่วเหิงชิงผลงานไปได้ เช่นนั้น…
………………………………….