เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1407 สนใจเป็นพิเศษ + ตอนที่ 1408 ใครตามหาข้า

ตอนที่ 1407 สนใจเป็นพิเศษ + ตอนที่ 1408 ใครตามหาข้า

ตอนที่ 1407 สนใจเป็นพิเศษ

“ศิษย์พี่เฉิน ท่านย่างหนูไผ่วิญญาณเก่งจริงๆ กลิ่นหอมมากเลยขอรับ!”

เฟิ่งจิ่วชื่นชม ดวงตาทั้งสองข้างเป็นประกาย จ้องหนูไผ่วิญญาณที่ย่างอยู่เหนือเปลวไฟตัวนั้น ยามนี้ในสายตาของเธอนั่นคือเนื้อที่มีกลิ่นหอมฉุย กลิ่นไผ่หอมกรุ่นนั่น ทำให้ท้องร้องขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้

“แน่นอน ข้าเคยย่างมาแล้วไม่ต่ำกว่าสิบครั้งเชียวนะ” เขาดมกลิ่นหอมของเนื้อ แล้วยกมือลูบหนวดเลขแปดของเขา ครั้นเห็นว่าย่างได้ที่แล้ว จึงโรยเครื่องเทศใส่ แล้วจึงค่อยหยิบเนื้อลงมาวางบนใบไม้ใบใหญ่ที่ปูอยู่บนพื้น

“มาๆ ชิมดู เจ้าตัวนี้ไม่ได้จับกันได้ง่ายๆ นะ!” เขาหั่นเนื้อหนึ่งชิ้นแล้วยื่นให้เฟิ่งจิ่ว แล้วก็หั่นกินเองหนึ่งชิ้น พลางหยิบเหล้าออกมาจากถุงฟ้าดิน ถามว่า “เจ้าจะดื่มหน่อยไหม?”

เฟิ่งจิ่วส่ายหน้า “ข้าไม่ดื่มล่ะ อีกประเดี๋ยวยังต้องกลับไปอีก ดื่มเหล้าไม่ได้หรอกขอรับ”

ได้ยินอย่างนั้น เฉินเต้าก็ไม่ได้บังคับ เพียงกล่าวว่า “ข้าได้ยินว่ามีนักเล่นแร่แปรธาตุต้องการตัวเจ้าไปเป็นผู้ติดตาม? เหตุใดเจ้าไม่ไปเล่า? เป็นผู้ติดตามดีกว่าเป็นเด็กส่งของเยอะเลยนะ”

กัดเนื้อหนึ่งคำ สัมผัสนุ่มลิ้นและกลิ่นหอมกรุ่นทำให้ดวงตาของเธอเป็นประกาย ใบหน้าแสดงแววอิ่มเอม กินไปพลาง ตอบไปพลาง “เป็นเด็กส่งของได้วิ่งไปทั่ว ค่อนข้างอิสระ ข้าชอบงานนี้มากกว่าขอรับ”

“เจ้าชอบวิ่งไปทั่วขนาดนี้ เช่นนั้นได้ไปลงชื่อเข้าร่วมกลุ่มฝึกเด็ดยาในดินแดนลับที่จะมีขึ้นในอีกหนึ่งเดือนหรือยัง?”

ทว่า พอพูดจบประโยคเขาเหลือบมองเด็กหนุ่มแวบหนึ่ง จากนั้นก็ตบหน้าผากตัวเอง “ดูความจำข้าสิ เจ้าเป็นแค่ผู้ฝึกตนระดับสร้างรากฐาน แต่การฝึกนั่นต้องเป็นผู้ฝึกตนระดับหลอมแก่นพลังจึงจะลงชื่อเข้าร่วมได้ แต่ถ้าเจ้าขอร้องข้า ข้าก็อาจจะพาเจ้าไปด้วยกันได้”

ขณะกล่าว เขาลูบหนวดเลขแปดของเขา แล้วเหล่มองเฟิ่งจิ่วแวบหนึ่ง

ได้ยินประโยคนั้น เฟิ่งจิ่วชะงักงันเล็กน้อย จากนั้นก็หัวเราะ “ขอบคุณศิษย์พี่เฉินที่หวังดี แต่ข้ายังต้องส่งยาทิพย์ให้อาจารย์อาทั้งหลายบนยอดเขาชั้นแปดอีก กลุ่มฝึกเด็ดยาในดินแดนลับอะไรนั่น ข้าไม่ไปดีกว่าขอรับ”

“อ้อ? นึกไม่ถึงว่าเจ้าวิ่งขึ้นวิ่งลงทุกวัน กลับไม่รู้ว่าครั้งนี้ลูกศิษย์ทั้งห้าคนของปรมาจารย์ซานหยางต้องไปด้วยกันหมด? นี่เป็นคำสั่งของปรมาจารย์ซานหยางโดยตรง แต่ก็จริง เจ้าเป็นเด็กส่งของตัวเล็กๆ คนหนึ่งจะรู้เรื่องพวกนี้ได้อย่างไรกัน”

เฟิ่งจิ่วอึ้ง “อาจารย์อาทั้งห้าต้องไปด้วยกันหมดหรือขอรับ? เช่นนั้นอาจารย์อาซั่งกวนก็ต้องไปด้วยน่ะสิ? การฝึกนั่นมีอันตรายไหมขอรับ? ข้าเหมือนเคยได้ยินมาว่าการฝึกบำเพ็ญตนของอาจารย์อาซั่งกวนไม่ได้อยู่ระดับสูงมาก”

ได้ยินอย่างนั้น เฉินเต้าเหล่มองเฟิ่งจิ่วแวบหนึ่ง “เหมือนเจ้าจะสนใจอาจารย์อาซั่งกวนเป็นพิเศษ?”

“แหะๆ” เฟิ่งจิ่วยิ้มเหยเก “นั่นเป็นเพราะปรมาจารย์ซานหยางมีลูกศิษย์หญิงเพียงคนเดียว อีกทั้งนางก็ยังงามถึงเพียงนั้น”

“หึๆๆ…ดูไม่ออกเลยนะว่าเด็กน้อยอย่างเจ้าจะเป็นคนที่ชอบสิ่งสวยงามเหมือนกัน แต่สำหรับหญิงที่ไม่ได้มีกำลังแข็งแกร่ง ใบหน้าเลอโฉมกลับเป็นภัยต่อตัวนางเอง!” เขาส่ายหน้าแล้วพูดอย่างทอดถอนใจ

ได้ยินประโยคนั้น เฟิ่งจิ่วสายตาไหวระริก ถามว่า “จะเป็นไปได้เช่นไรขอรับ? อาจารย์อาซั่งกวนเป็นถึงศิษย์ปิดสำนักของปรมาจารย์ซานหยาง จะพบเจอความยากลำบากได้อย่างไร ใครจะกล้าทำอะไรนางขอรับ?”

“หญิงสาวหน้าตางดงาม มักทำให้ชายหนุ่มติดตรึงใจ และทำให้หญิงสาวด้วยกันเองริษยาได้ง่ายๆ เจ้าคิดว่าเหล่าลูกศิษย์ของปรมาจารย์ซานหยางเป็นพวกไม่ชมชอบสตรีหรือ? เก้าในสิบของผู้ชายมักชอบหญิงงาม แต่ประจวบเหมาะกับที่ข้าเป็นคนที่สิบพอดี”

ได้ยินประโยคนี้ เฟิ่งจิ่วก็เงียบ

ช่วงนี้เธอเองก็สืบรู้มาบ้าง ได้ยินว่าบรรดาอาจารย์อาเหล่านั้นล้วนดูแลท่านแม่ของเธอที่เป็นศิษย์น้องอย่างดีเป็นพิเศษ กลับนึกไม่ถึงว่าพวกเขาจะมีจุดประสงค์อื่น อีกทั้งในยอดเขาก็ไม่มีใครเล่าลือเรื่องนี้ จะเป็นเรื่องจริงหรือไม่นะ?

………………………………….

ตอนที่ 1408 ใครตามหาข้า

ครั้นไม่ได้ยินเสียงชื่นชมอย่างที่คาดหวังไว้ เขาเหล่มองเฟิ่งจิ่วแวบหนึ่ง ถามว่า “ข้ากำลังคุยกับเจ้าอยู่นะ! เหม่ออะไรอยู่?”

“หา?” เฟิ่งจิ่วได้สติ มองเขางงๆ “อะไรนะขอรับ?”

เห็นอย่างนั้น เฉินเต้าส่ายหน้า โบกมือบอกว่า “ไม่มีอะไรๆ เจ้าเหม่อของเจ้าต่อไปเถอะ! ข้าจะกินเนื้อ” ขณะกล่าว ก็ไม่สนใจเขาอีก หยิบเนื้อหนูไผ่วิญญาณขึ้นมากัดคำโต

“ศิษย์พี่เฉิน จู่ๆ ข้าก็นึกขึ้นได้ว่ามีธุระ ขอตัวก่อนนะขอรับ ครั้งหน้าค่อยมาหาท่านแล้วดื่มเหล้าด้วยกัน” เธอบอก พลางลุกขึ้นตบเสื้อผ้า เพื่อไล่กลิ่นหอมของเนื้อที่ติดตัวออกไป

“ไปเถิดๆ!” เขาบอกโดยไม่เงยหน้า

เฟิ่งจิ่วคารวะแล้วจากไป เธอไม่ได้ไปจากยอดเขาชั้นเจ็ด แต่มุ่งหน้าไปยังที่พักของลั่วเหิงที่อยู่ชั้นเจ็ด

“ศิษย์พี่ลั่ว? ศิษย์พี่ลั่ว?”

เธอตะโกนเรียกอยู่หน้าถ้ำของลั่วเหิงหลายครั้ง ไม่นาน ก็เห็นลั่วเหิงเดินออกมาพร้อมใบหน้าง่วงงุน

“เฟิ่งจิ่ว? เจ้าเองหรือ! เข้ามาๆ” ลั่วเหิงเห็นเขาก็กวักมือให้เข้ามาข้างใน

เฟิ่งจิ่วเดินตามเข้าไป หลังจากเข้ามาในถ้ำ ก็เห็นเขาเทน้ำดื่มที่โต๊ะ จึงถาม “ศิษย์พี่ลั่ว ท่านเพิ่งตื่นหรือขอรับ?”

“อืม เมื่อคืนข้าฝึกหลอมยาหนึ่งเตา เพิ่งจะได้นอนตอนฟ้าใกล้สว่าง” ขณะตอบ เขามองเด็กหนุ่ม “เจ้ามาหาข้าได้อย่างไร? มีเรื่องอะไรหรือ?”

“อ้อ คืออย่างนี้ขอรับ…”

เธอนั่งลงข้างโต๊ะ ชวนคุยสัพเพเหระก่อน จากนั้นจึงค่อยถามเรื่องการฝึกเด็ดยา สุดท้ายก็ถามอ้อมๆ ไปหลายคำถาม ประมาณเที่ยงวัน เธอถึงค่อยออกจากถ้ำของเขาไป

เธอที่ออกมานอกถ้ำแล้ว เก็บงำรอยยิ้มบนใบหน้า นึกถึงเรื่องที่ได้รู้จากปากลั่วเหิง รู้สึกหัวใจหนักอึ้งเล็กน้อย ดูท่า แม้ท่านแม่ของเธอจะเป็นศิษย์ปิดสำนักของปรมาจารย์ซานหยาง แต่ก็ไม่ได้มีชีวิตที่ดีนักในสำนักโอสถตะวันแห่งนี้!

ก็จริง ถึงระดับการฝึกหลอมยาของนางจะไม่เลว แต่ก็เทียบไม่ได้กับคนในสำนัก กอปรกับเข้าสำนักมาได้ไม่นาน ไม่เหมือนคนอื่นที่มีอำนาจแข็งแกร่งคอยหนุนหลัง หากซานหยางจื่อไม่คุ้มครองนาง ไม่ต้องคิดก็รู้แล้วว่านางจะต้องตกอยู่ในสถานการณ์อย่างไร

นึกถึงรอยแผลบนข้อมือของนางที่เธอเห็นเมื่อวาน นัยน์ตาของเธอเย็นเยียบเล็กน้อย สาวเท้าเดินไปยังทางกลับ ท่านแม่ของเธอ ไม่ควรถูกผู้ใดรังแก!

หลายวันต่อมา เธอกลับมาหลังจากไปส่งยาทิพย์ที่ชั้นแปด ช่วงนี้เธอได้ขึ้นไปที่ชั้นแปดหนึ่งถึงสองรอบแทบทุกวัน ถึงเธอจะได้ขึ้นไปชั้นแปดบ่อยๆ แล้ว แต่นอกจากที่ได้พบท่านแม่ครั้งที่แล้ว หลังจากนั้นก็ไม่มีโอกาสได้เจอนางอีกเลย

คนอื่นๆ บนชั้นแปดก็เหมือนกัน เธอได้พบแค่ผู้ติดตามของพวกเขาที่อยู่หน้าถ้ำ แต่กลับไม่เคยเจอคนในถ้ำเลย

ขณะที่เธอกำลังเดินลงเขา พลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย ทันใดนั้น ก็ได้ยินเสียงหนึ่งดังมา

“เฟิ่งจิ่วๆ”

เธอเงยหน้ามอง ก็เห็นศิษย์ชั้นล่างคนหนึ่งวิ่งมาหาเธอ จึงถาม “มีอะไรหรือ?”

“ยาทิพย์ที่ชั้นแปดเจ้าส่งเสร็จแล้วหรือ?” ผู้ติดตามคนนั้นถาม

“อืม เพิ่งส่งเสร็จ กำลังจะกลับ!” เธอพยักหน้าตอบ

“อ้อ งั้นหรือ เช่นนั้นเจ้าตามข้ามา มีคนตามหาเจ้า” ขณะบอก ก็เดินนำหน้า แล้วให้เฟิ่งจิ่วเดินตามหลังเขา

เห็นอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วก็เดินตามไปโดยไม่พูดอะไรมาก กระทั่งเดินตามเขามาถึงสวนยาทิพย์แห่งหนึ่งที่อยู่บนไหล่เขาด้านหลังของยอดเขาชั้นเจ็ด ก็เห็นศิษย์ชั้นล่างที่อยู่ด้านหน้าหยุดเดิน

เธอถามด้วยความสงสัย “ใครตามหาข้าหรือ?”

“พวกข้าตามหาเจ้าเอง” พลันนั้น มีคนห้าหกคนโผล่มาจากข้างหลังแล้วล้อมเธอไว้

………………………………….