เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1419 ใครจะคลอดออกมาชดใช้ข้า + ตอนที่ 1420 เสี่ยวหวังปา

ตอนที่ 1419 ใครจะคลอดออกมาชดใช้ข้า + ตอนที่ 1420 เสี่ยวหวังปา

ตอนที่ 1419 ใครจะคลอดออกมาชดใช้ข้า

“ได้อย่างไรกัน? พวกเราผู้ชายตั้งหลายคนอยู่ตรงนี้ กลับให้ผู้หญิงคนหนึ่งเป็นหัวหน้าจะไม่กลายเป็นเรื่องตลกหรือ?” เฉินเต้าโบกมือ กล่าวว่า “พวกเจ้าสองคนหลบไป ตำแหน่งหัวหน้าไม่มีที่สำหรับพวกเจ้า”

ได้ยินเช่นนั้น หญิงสาวขบฟัน แต่กลับไม่พูดอะไรอีก

ไม่นาน ก็ได้ยินเฉินเต้าพูดอีกว่า “พวกเจ้าเองก็ไม่ต้องทะเลาะกันแล้ว ตำแหน่งหัวหน้า ต้องเป็นข้าเท่านั้น”

“เหตุใดต้องเป็นท่าน?”

“นั่นสิ ทำไมต้องเป็นท่าน?”

“ข้าไม่ยอม”

“ข้าก็ไม่ยอม”

ฟังพวกเขาแต่ละคนพูดกันอยู่ตรงนั้น เฉินเต้ายกมือลูบหนวดเลขแปดสองเส้นนั้น หรี่ตาเหลือบมองพวกเขาแวบหนึ่ง ย้อนถามว่า “ไม่ยอม? ก็ได้ ใครไม่ยอมก็มาสู้กับข้าสักยก หากชนะเจ้าก็เป็นหัวหน้า ข้าจะเชื่อฟังพวกเจ้า”

ทว่า เมื่อสิ้นเสียงพูด คนพวกนั้นกลับเริ่มลังเลขึ้นมา

“ช่างเถิดๆ ตกลงตามนี้ก็แล้วกัน รีบไปกันเถิด! เรื่องเล็กๆ แค่นี้ต้องเถียงกันนานเป็นครึ่งวัน” ลั่วเหิงแทรกขึ้น ก้าวเท้าออกเดินทางโดยไม่สนใจพวกเขาอีก

คนอื่นๆ เห็นเช่นนั้นก็ไม่พูดอะไรอีก ทยอยออกเดินทาง

สิบคนหนึ่งกลุ่ม เดิมทีควรดูแลซึ่งกันและกัน ทว่า กลุ่มของพวกเขารวมคนจากยอดเขาอื่นอยู่ด้วย หากประสบปัญหาแล้วสามารถร่วมแรงร่วมใจเป็นหนึ่งได้ก็คงเป็นเรื่องแปลก

เฟิ่งจิ่วเดินตามหลังพวกเขาไปอย่างเงียบๆ บางครั้งเห็นยาทิพย์ก็ย่อกายลงไปเก็บ ถึงแม้จะเป็นยาทิพย์ธรรมดา แต่ขอเพียงโตได้ที่และนำไปทำเป็นยาได้ เธอก็จะเด็ดแล้วเก็บใส่ถุงฟ้าดินไว้

ยาทิพย์ข้างในนี้ ผู้ใดเก็บใดก็เป็นของผู้นั้น ถึงแม้จะลงชื่อเข้ามา แต่ศิษย์ทุกคนที่เข้ามาต้องเสียค่าธรรมเนียมและคะแนนสะสมมากพอสมควร ส่วนจะเด็ดยาทิพย์ชนิดใดได้บ้างข้างในนี้ และคุ้มค่าหรือไม่ ก็ต้องขึ้นอยู่กับความสามารถของแต่ละคน

ลั่วเหิงหยิบน้ำออกมาดื่ม พลางเหลือบมองเงาร่างสีเขียวที่กำลังนั่งขุดและเด็ดยาทิพย์อยู่ข้างหลัง แล้วตะโกนเสียงดัง “เฟิ่งจิ่ว ยาทิพย์พวกนี้ล้วนไม่มีประโยชน์ ในสำนักมีอยู่มากมาย เจ้าอย่าเปลืองแรงเปล่าเลย”

“ถึงอย่างไรก็อยู่ว่างๆ นี่ขอรับ ข้าเลยเดินไปพลางเก็บไปพลาง ล้วนเป็นยาทิพย์ที่โตได้ที่แล้ว ไม่เด็ดไปก็เสียดายขอรับ” เฟิ่งจิ่วตอบ พลางเก็บยาทิพย์ชนิดหนึ่งใส่ถุงฟ้าดิน

ได้ยินอย่างนั้น เฉินเต้ายิ้ม ชะลอฝีเท้าเพื่อเดินข้างๆ เฟิ่งจิ่ว “เจ้าไม่ใช่แม้แต่เป็นผู้ติดตามของนักเล่นแร่แปรธาตุ เด็ดของพวกนี้ไปก็หลอมเป็นยาไม่ได้หรอก! แต่ก็ไม่เป็นไร” เอ่ยมาถึงตรงนี้ เขาลดเสียงเบาลงหลายส่วน แล้วกระซิบบอกว่า “เมื่อถึงเวลาเจ้าจับหนูไผ่วิญญาณมาย่างให้ข้ากินอีกหลายๆ ตัว ข้าก็จะช่วยหลอมยาให้เจ้าเอง”

“รอให้ข้าเด็ดยาทิพย์ได้ครบก่อนแล้วค่อยว่ากันเถอะขอรับ!” เฟิ่งจิ่วยิ้มตอบ พลางพูดอีกว่า “อย่างไรก็ขอบคุณศิษย์พี่ที่หวังดีนะขอรับ”

“ต้องขอบคุณข้าอยู่แล้ว” เขาพยักหน้า หยิบผลไม้สองลูกออกมาแล้วยื่นให้เฟิ่งจิ่ว “กินเถิด! เติมท้องให้เต็มเสียหน่อย”

หญิงสาวสองคนที่อยู่ข้างหน้าเห็นเข้า ก็ขมวดคิ้วมองเฟิ่งจิ่วแวบหนึ่ง จากนั้นก็เดินมาหาเฉินเต้า “ศิษย์พี่เฉิน อย่างไรพวกข้าก็เป็นสตรีนะเจ้าคะ! เหตุใดท่านจึงเอาแต่ดูแลคนงานตัวเล็กๆ แต่กลับเอาแต่เมินเฉยพวกข้าเล่าเจ้าคะ?”

“กร๊อบ”

เฉินเต้ากัดผลไม้ เสียงกรอบๆ ดังชัดเจน เขาเหลือบมองหญิงสาวสองคนนั้น ตอบว่า “นั่นจะเหมือนกันได้อย่างไร? อย่างไรพวกเจ้าสองคนก็เป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ ซ้ำยังเป็นผู้ฝึกตนระดับหล่อมแก่นพลัง แล้วพวกเจ้าก็ไม่ใช่คนของยอดเขาซานหยางเรา ถึงข้าจะชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านแค่ไหนก็คงไม่ยุ่งไปจนถึงเรื่องของพวกเจ้าหรอก!”

หยุดพูดครู่หนึ่ง เขาเหล่มองพวกนางสองคนแวบหนึ่ง “อีกอย่างนะ เจ้าเด็กนี่เป็นคนที่ข้าพาเข้ามา หากข้าไม่ดูแลเขาหน่อย เกิดเรื่องอะไรขึ้นมา พวกเจ้าใครจะคลอดออกมาชดใช้ข้า?”

………………………………….

ตอนที่ 1420 เสี่ยวหวังปา

เฟิ่งจิ่วที่ได้ยินอย่างนั้นก็อดปากกระตุกไม่ได้ พูดอะไรของเขา? ถึงเธอจะอายุน้อยที่สุดในบรรดาคนพวกนี้ แต่ก็ไม่ได้เด็กจนดูเหมือนลูกชายของพวกเขากระมัง?

ผู้หญิงสองคนนั้นได้ยินก็หน้าเปลี่ยนสี เพิ่งจะพูดไม่กี่คำก็โดนตอกกลับจนพูดไม่ออกเสียแล้ว รู้สึกอัดอั้นตันใจ ราวกับต้องกล้ำกลืนความโกรธไร้ที่ระบาย

พวกนางมองเฉินเต้าที่ท่าทางเหลาะแหละไม่จริงด้วยใบหน้าไม่น่าดู แล้วหันไปถลึงตาจ้องเฟิ่งจิ่วที่กำลังโยนผลไม้เล่น ได้แต่เงียบพูดอะไรไม่ออก สุดท้ายเพียงแค่นเสียงขึ้นจมูกแล้วสาวเท้าเดินจากไปเร็วๆ

พวกนางคงว่างเกินไปถึงได้คิดจะเสวนากับเขา คนผู้นี้น่าชังเกินไปแล้ว

“กร๊อบ”

เฟิ่งจิ่วกัดผลไม้หนึ่งคำ สัมผัสกรุบกรอบหวานฉ่ำกระจายไปทั่วลิ้น เธอมองไปข้างหน้า แล้วพูดกับเฉินเต้าที่อยู่ข้างๆ ว่า “ศิษย์พี่เฉิน ถึงข้าจะเด็กไปหน่อย แต่ก็ไม่ได้เด็กจนถึงขั้นเป็นลูกชายของท่านได้กระมัง? พูดได้เช่นไรว่าจะให้พวกนางคลอดออกมาชดใช้ให้ท่าน? หากท่านสนใจพวกนางจริง ก็ไม่ต้องอ้อมค้อมแล้วก็ไม่ต้องอาย เข้าหาพวกนางตรงๆ เลย ด้วยเสน่ห์ของศิษย์พี่เฉิน อย่าว่าแต่คนเดียวเลย สองคนก็ไม่ใช่เรื่องยากอะไรหรอกขอรับ”

“ฮ่าๆๆ! เจ้าเองก็คิดว่าเสน่ห์ข้าเหลือล้นไร้เทียมทานใช่หรือไม่? เฮ้อ เจ้ารู้ก็ดีแล้ว ไม่ต้องพูดออกมา เจ้าต้องเข้าใจ ศิษย์พี่เจ้าคนนี้เป็นคนรักความสงบ ไม่เคยชอบทำตัวเด่นเหนือใคร”

ถึงแม้จะพูดอย่างนั้น แต่เสียงของเขากลับดังขึ้นเรื่อยๆ กระทั่งคนพวกนั้นที่อยู่ข้างหน้าได้ยินก็ยังอดหันกลับมามองไม่ได้

เฟิ่งจิ่วพูดไม่ออก เธอไม่ได้พูดอะไรอีก เพียงกินผลไม้ไปพลาง เดินไปพลาง บางทีที่นี่อาจจะยังเป็นเขตรอบนอกอยู่ก็ได้ ยาทิพย์ธรรมดายังมีให้เห็นอยู่ ส่วนยาทิพย์ที่มีค่ากลับค่อนข้างน้อย ที่มีให้เห็นสองสามชนิดก็ถูกคนข้างหน้าเด็ดไปก่อนแล้ว

ความจริงเธออยากเดินทางคนเดียวมากกว่า เพราะนอกจากจะเด็ดยาทิพย์ได้มากกว่าเดินไปพร้อมกับพวกเขาแล้ว ยังจะไปหาท่านแม่ของเธอได้อีกด้วย

เพียงแต่ สถานการณ์ในตอนนี้หากอยากจะเคลื่อนไหวตามลำพังเหมือนจะเป็นไปไม่ได้

คนกลุ่มหนึ่งเดินไปข้างใน ระหว่างทางเจอคนจากกลุ่มอื่นด้วย เทียบกับผู้ฝึกฝนในสถานที่อื่น เฟิ่งจิ่วสังเกตเห็นว่านักเล่นแร่แปรธาตุเหล่านี้แม้จะถูกตาต้องใจยาของอีกฝ่าย ก็ไม่ลงมือแย่งชิง แต่จะเสนอการแลกเปลี่ยนกันแทน

ด้วยเหตุนี้ หลังจากเดินมาได้พักหนึ่ง ทุกอย่างก็เงียบสงบ ไม่มีเรื่องอะไรที่ต้องลงไม้ลงมือ

กระทั่ง พวกเขาค่อยๆ เข้ามาถึงเขตรอบใน ขณะที่ตั้งใจจะพักผ่อนเอาแรงแล้วค่อยเดินเข้าไปข้างในต่อ ก็เห็นคนจากอีกกลุ่มมาที่นี่ และพักอยู่ไม่ไกลจากพวกเขานัก

“เฉินเต้า ที่แท้ก็เป็นเจ้าจริงๆ ด้วยหรือ! ข้าเห็นหนวดตลกๆ ของเจ้าจากที่ไกลๆ แล้ว เป็นเจ้าจริงๆ ด้วย” ชายอายุราวสามสิบปีคนหนึ่งที่อยู่ทางนั้น ตะโกนทักทายเฉินเต้าที่อยู่ทางนี้

ทว่า แทนที่จะเรียกว่าการทักทาย เรียกว่าท้าทายเสียดีกว่า

เฉินเต้าเหลือบมองคนผู้นั้นแวบหนึ่ง แล้วลุกขึ้นด้วยความประหลาดใจ “อ้าว? นี่ไม่ใช่เสี่ยวหวังปา[1]หรอกหรือ? บังเอิญจริงๆ ไม่คิดว่าจะได้เจอเจ้าที่นี่ด้วย”

เฟิ่งจิ่วได้ยินบทสนทนาของสองคนนั้นก็ได้แต่เอือมระอาพูดไม่ออก เธอขยับไปนั่งด้านหนึ่งเงียบๆ พยายามอยู่ให้ห่างมากที่สุด

ชายที่อยู่ทางนั้นได้ยินก็หน้าเครียด เขาลุกขึ้นด้วยท่าทางไม่พอใจ ตะโกนเสียงดัง “เฉินเต้า เจ้าหยุดตั้งฉายาให้ข้าสารพัดได้แล้ว ถ้าแยกตัวหนังสือไม่ออกก็กลับไปเชิญผู้เชี่ยวชาญมาสอนเจ้าเสีย ฟังไว้ให้ดี คุณชายคนนี้ชื่อหวังป้า!”

“ข้ารู้แล้วๆ ก็เสี่ยวหวังปาไม่ใช่หรือไร?” เฉินเต้าพูดอย่างไม่ยี่หระ มองหน้าชายที่ชื่อหวังป้าด้วยสีหน้าที่ไม่เดือดเนื้อร้อนใจ

………………………………….

[1] 王八 อ่านว่า หวังปา เป็นอีกชื่อเรียกหนึ่งของเต่าหรือตะพาบ ใช้เปรียบเปรยถึงคนที่โง่เง่าเต่าตุ่น