เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1421 ไอ้คนขี้ขลาด + ตอนที่ 1422 หญ้าพราย

ตอนที่ 1421 ไอ้คนขี้ขลาด + ตอนที่ 1422 หญ้าพราย

ตอนที่ 1421 ไอ้คนขี้ขลาด

“เฉินเต้า! เจ้ามันไอ้โง่เง่าเต่าตุ่น!”

เขาตะโกนด่าเสียงดัง จ้องหน้าเฉินเต้าด้วยสายตาที่แทบจะลุกเป็นไฟ นึกถึงเหตุการณ์ที่เคยพลาดท่าให้เขาในอดีต รวมถึงเรื่องที่เคยเดือดร้อนเพราะเขา เพลิงโทสะในใจก็ลุกท่วมขึ้นมาทันที

“ไม่ต้องตะโกนเสียงดังขนาดนั้น ข้าก็รู้ว่าเจ้าคือไอ้โง่เง่าเต่าตุ่น”

เฉินเต้าทำท่าแคะหู นั่งพิงต้นไม้ใหญ่ด้วยท่าทางผ่อนคลาย มองดูคนพวกนั้นยื้อหยุดหวังป้า แล้วบอกว่า “โชคดีที่วันนี้ข้าคุณชายเฉินอารมณ์ดี พวกเจ้ารีบไปไกลๆ ดีกว่า ไม่เช่นนั้น หากเกิดเรื่องอะไรขึ้นกลางดึกหรือเวลาใดข้าไม่รับผิดชอบด้วยเล่า”

ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วมองเขาด้วยความแปลกใจเล็กน้อย เพราะเธอสังเกตเห็นว่า หลังจากที่เฉินเต้าเอ่ยประโยคนี้ออกไป ไม่เพียงสิบกว่าคนนั้นที่หน้าเปลี่ยนสีและผงะถอยหลัง แม้แต่คนอื่นๆ ในกลุ่มของพวกเธอก็หน้าเปลี่ยนสีไปเล็กน้อยเช่นกัน

เธออดแปลกใจไม่ได้ จะเกิดเรื่องอะไรขึ้นงั้นหรือ ถึงได้ทำให้คนพวกนี้กลัวเขาถึงเพียงนี้?

เธอเองก็อยู่บนยอดเขาซานหยางมาช่วงหนึ่งแล้ว คล้ายไม่เคยได้ยินเรื่องเกี่ยวกับเฉินเต้าเลยนี่!

“เฉินเต้า คอยดูเถิด! สักวันเจ้าต้องถูกข้าเล่นงานแน่!”

หวังป้าพูดด้วยความขุ่นแค้น แต่กลับไม่ก้าวเข้ามาอีก เพียงปล่อยให้คนในกลุ่มลากเขาเดินไปอีกทาง ราวกับเกิดความกลัวเพราะคำพูดประโยคนั้นของเฉินเต้าขึ้นมาจริงๆ

“เหอะ! ไอ้คนขี้ขลาด”

เฉินเต้าหัวเราะหยัน ไม่สนใจเขาอีก และแน่นอนว่าไม่ได้เก็บคำพูดของพวกเขามาใส่ใจอยู่แล้ว มองดูกลุ่มของพวกเขาจากไป เขาหันกลับมา ก็เห็นทุกคนมองเขาด้วยสายตาหวาดหวั่น จึงถามว่า “เป็นอะไรไป? ทำไมพากันมองข้าเช่นนี้? เห็นข้าเป็นตัวกินคนหรืออย่างไร?”

ทุกคนได้ยินความคิดนี้ของเขา ก็ละสายตาออกไปเงียบๆ ไม่มองเขาอีก

เฟิ่งจิ่วที่เห็นอย่างนั้นก็สงสัย เห็นเขาเดินเข้ามา จึงถาม “ศิษย์พี่เฉิน เมื่อกี้คนพวกนั้นดูเหมือนจะกลัวท่านมาก?”

“ฮ่าๆๆๆ”

เฉินเต้าแหงนหน้าหัวเราะ แรงกดดันแผ่กระจายออกไปพร้อมกับเสียงหัวเราะ ดังก้องไปทั่วป่าลึก เห็นเพียงเขาใช้มือหนึ่งเท้าสะเอว อีกมือลูบหนวดเลขแปดแล้วหัวเราะ “แน่นอน เจ้าไม่ลองคิดดูเล่าว่าข้าเฉินเต้าเป็นใคร? พวกเขาเห็นข้าแล้วมีหรือจะไม่หลีกทางให้ข้า ไม่เกรงใจข้า?”

เวลานี้เอง ลั่วเหิงก้าวเข้ามา กระซิบบอกเฟิ่งจิ่วที่กำลังทำหน้าสับสนว่า “เขามีประวัติดำมืดมาก่อน ยาที่หลอมขึ้นมาเรียกได้ว่าไม่ใช่ยาทิพย์ แต่เป็นยาพิษ คนในสำนักเคยเดือดร้อนเพราะเขามาแล้วหลายคน ฉะนั้นก็เลยพากันหลีกเลี่ยงเขา”

ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วจึงถึงบางอ้อ ที่แท้ก็เป็นอย่างนี้เอง!

เฉินเต้าที่ย่ามอกย่ามใจมองกลุ่มคนที่กำลังกระซิบกระซาบกันแวบหนึ่ง แล้วตะโกนสั่ง “รีบพักผ่อนๆ ตกค่ำเมื่อใดเราก็จะเข้าสู่รอบในแล้ว ระหว่างนี้เดินไปรอบๆ ได้ แต่จำไว้ว่าอย่าไปไกลนัก จะได้ไม่หลงกับคนกลุ่มใหญ่”

ได้ยินอย่างนั้น ทุกคนไม่ได้พูดอะไร เพราะพวกเขาล้วนเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุแล้ว รู้ว่าในดินแดนลับแห่งนี้ มียาทิพย์บางชนิดที่จะเด็ดได้เฉพาะเวลากลางคืนเท่านั้น

เฟิ่งจิ่วเองก็นั่งหลับตาทำสมาธิอยู่ใต้ต้นไม้เช่นเดียวกับทุกคน ในสมองกลับกำลังครุ่นคิด เธอจะแอบออกไปคนเดียวอย่างไรไม่ให้เป็นจุดสนใจของพวกเขา? กระทั่งเวลาพลบค่ำ ยามราตรีมาเยือน ภายใต้การนำกลุ่มของเฉินเต้า พวกเขาลุกขึ้นแล้วออกเดินต่อ

ผืนป่าท่ามกลางค่ำคืน เต็มไปด้วยเสียงร้องของแมลงจากทั่วทิศ บางทีอาจเป็นเพราะจุดที่พวกเขาอยู่ยังไม่ลึกพอ ด้วยเหตุนี้ จึงยังไม่ได้ยินเสียงสัตว์วิญญาณคำรามในสถานที่เหล่านี้

“เฟิ่งจิ่ว ในหมู่พวกเราสิบคนเจ้ามีพลังอ่อนแอที่สุด แต่เจ้าไม่ต้องกลัว แค่อยู่ข้างหลังข้าก็พอแล้ว”

………………………………….

ตอนที่ 1422 หญ้าพราย

เฉินเต้าชะลอฝีเท้าแล้วพูดกับเงาร่างข้างกาย และกำชับเสริมว่า “จะเด็ดยาทิพย์ในนี้ต้องระวังตัว ยาบางชนิดก็ไม่อาจสัมผัสได้”

“ขอรับ ข้าจำไว้แล้วขอรับ” เฟิ่งจิ่วพยักหน้ารับคำ จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงร้องด้วยความตกใจของนักเล่นแร่แปรธาตุคนหนึ่งดังมาจากข้างหน้า

“ดูนั่นเร็ว หญ้าพราย! เร็ว รีบจับไว้!”

เฟิ่งจิ่วตะลึง หญ้าพราย? เธอมองไปข้างหน้า ก็เห็นท่ามกลางค่ำคืน ในจุดที่แสงไฟส่องถึง สมุนไพรสีขาวดุจผ้าไหมโปร่งต้นหนึ่งกำลังแหงนหน้ารับลมยามค่ำคืนอยู่ท่ามกลางวัชพืช

“เอ๊ะ? หญ้าพรายจริงๆ ด้วย!” เธอร้องด้วยความแปลกใจเบาๆ นึกไม่ถึงว่าในนี้จะมีแม้กระทั่งหญ้าพรายอยู่ด้วย

หญ้าพรายเป็นยาทิพย์ระดับสี่ การหลอมยาหลายสูตรล้วนต้องใช้ยาชนิดนี้ แต่ไม่ว่าจะในตลาดหรือที่ใด หญ้าพรายก็เป็นของล้ำค่าที่พบเห็นได้น้อยมาก เพราะหญ้าพรายวิ่งหนีเป็น แม้จะเห็นมันปรากฏตัวอยู่ตรงนั้น ก็ใช่ว่าจะเด็ดมันได้เสมอไป

“โอ้! ทางนั้นก็ยังมีอีกหนึ่งต้น!”

ชายอีกคนตะโกนด้วยความตกใจ กลับได้ยินเฉินเต้าบอกว่า “มีอะไรน่าตกใจกัน? หญ้าพรายเป็นหญ้าวิญญาณที่มีทั้งเพศผู้และเพศเมีย หากเห็นมันปรากฏตัวที่ไหนก็ย่อมต้องมีอีกต้นอยู่ใกล้ๆ เร็วเข้า ล้อมพวกมันไว้อย่าให้พวกมันหนีไปได้…”

ยังพูดไม่ทันจบ ก็เห็นพวกนักเล่นแร่แปรธาตุที่อยู่ข้างหน้ากระโจนเข้าใส่หญ้าพรายสองต้นนั้น คนมากมายกระโจนเข้าไปพร้อมกัน หญ้าพรายสองต้นนั้นแตกตื่นตกใจจนรีบหนีหายเข้าไปในความมืด

เฟิ่งจิ่วแม้จะเคยเห็นมาก่อน แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นหญ้าวิญญาณวิ่งหนีต่อหน้าต่อตา พลันอดนึกสนุกขึ้นมาไม่ได้ โดยเฉพาะเมื่อเห็นคนพวกนั้นกระโจนเข้าไปแต่กลับจับหญ้าพรายไว้ไม่ได้ ตรงกันข้ามกลับเปื้อนโคลนไปทั้งตัว มุมปากของเธอหยักยกขึ้น พยายามกลั้นเสียงหัวเราะไว้

“อ๊ะ! หนีไปแล้วๆ รีบตามไปเร็ว!”

นักเล่นแร่แปรธาตุคนหนึ่งร้องบอก สาวเท้าวิ่งตามไปข้างหน้า พวกคนข้างหลังเองก็รีบตามไปติดๆ “ข้าเป็นคนเจอก่อน เป็นของข้า!”

“ใครเด็ดได้ก่อนก็เป็นของคนนั้น!”

มองดูพวกคนข้างหน้ายื้อแย่งกัน เฉินเต้าที่อยู่ข้างหลังตะโกนเสียงดัง “พวกเจ้าอย่าวิ่งไปไกลเกิน จับไม่ได้ก็ช่างเถิด ไปถึงข้างในนั้นเมื่อไรต้องมีอีกแน่”

ทว่า พวกเขาล้วนกำลังยุ่งอยู่กับการวิ่งไล่จับหญ้าพราย มีเวลาสนใจฟังเขาพูดเสียที่ไหน?

มองดูกลุ่มคนที่หายไปจากครรลองสายตาในพริบตา เฟิ่งจิ่วกับเฉินเต้ารวมถึงลั่วเหิงยืนอึ้งงันอยู่ท่ามกลางความมืด รู้สึกเพียงลมระลอกหนึ่งพัดผ่านร่างกาย จึงอดขดตัวไม่ได้

“นี่มัน…หากทุกคนหลงกลุ่มกันไปจะเป็นอย่างไร?” เฟิ่งจิ่วลังเลเล็กน้อย แต่สุดท้ายก็ถามออกมา เพราะสถานการณ์ตรงหน้า หากคนพวกนั้นเอาแต่วิ่งตามหญ้าพรายไปเรื่อยๆ สุดท้ายก็ต้องหลงกลุ่มกันไม่ใช่หรือ?

“หากแตกกลุ่มกันข้างในนี้ก็เท่ากับตัวคนเดียวแล้ว นักเล่นแร่แปรธาตุที่ตัวคนเดียวมีพลังป้องกันตัวเองไม่มากพอ อีกทั้งหากเจอนักเด็ดยาทิพย์คนอื่น ใครที่อยู่ตัวคนเดียวก็อาจรักษายาทิพย์ไว้ไม่ได้”

ได้ยินประโยคนี้ เธอมองเฉินเต้าที่กำลังอธิบาย เห็นเขาส่ายหน้าด้วยความเอือมระอา “ความจริงหากสามารถเคลื่อนไหวตามลำพัง ข้าคิดว่าไม่ร่วมทางกับพวกเขาจะดีกว่า คนพวกนั้นแม้เจออันตรายก็ไม่แน่ว่าจะช่วยเหลือกัน อีกอย่างพวกเจ้าดูสิ เฮ้อ มีแต่จะเพิ่มความยุ่งยากให้ข้า”

“ฮี่ๆ ศิษย์พี่เฉินจะตามหาพวกเขาใช่ไหมขอรับ?”

ลั่วเหิงที่ยืนอยู่ด้านหนึ่งฉีกยิ้มกว้าง มองเฉินเต้า แล้วประจบว่า “ศิษย์พี่เฉิน ถึงบางครั้งท่านจะไม่เอาถ่านอยู่บ้าง แต่กลับมีความรับผิดชอบสูงนัก ในเมื่อท่านเป็นหัวหน้ากลุ่ม ข้าเชื่อว่าท่านจะตามหาทุกคนกลับมาจนครบ พวกเขาจะได้ไม่ถูกคนจากกลุ่มอื่นแย่งยาทิพย์หรือเล่นงานสั่งสอน”

“พรวด! พอเลยเจ้าเด็กนี่ ไม่ต้องมาประจบข้า”

เฉินเต้าหลุดหัวเราะ แล้วทอดถอนใจ “ไปกันเถิดๆ! รีบไปตามพวกเขากลับมา แล้วสั่งสอนเสียให้เข็ดหลาบ”

………………………………….