เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1453 เฉินเต้าบาดเจ็บหนัก + ตอนที่ 1454 ใครบางคน
ตอนที่ 1453 เฉินเต้าบาดเจ็บหนัก + ตอนที่ 1454 ใครบางคน
ตอนที่ 1453 เฉินเต้าบาดเจ็บหนัก
“อ๊าก!”
เฉินเต้าตะโกนด้วยความตกใจ เพราะแรงที่มาจากข้างหลังทำให้เขาพุ่งไปข้างหน้าอย่างควบคุมไม่ได้ เห็นเพียงปากแหลมคมเป็นรูปตะขอของเหยี่ยวโลหิตปากแดงตัวนั้นง้างขึ้นและจิกลงมาที่กระดูกสันหลังส่วนเอวของเขาอย่างแรง
ชั่วพริบตานั้น ใบหน้าของเขาซีดขาว เสี้ยวนาทีที่ความเจ็บปวดจวนเจียนขาดใจจู่โจมเข้ามา เขาได้ยินเสียงกระดูกในร่างกายหักดังกร๊อบ เสียงดังฟังชัดถึงเพียงนั้น เสียงนั้นดังเข้าไปในสมองของเขา เท่านั้นยังไม่พอ เขายังถูกเหยี่ยวโลหิตปากแดงชน ทำให้ตกลงมาจากกลางอากาศ
ก่อนจะเข้าสู้ห้วงหมดสติ เขาเหมือนได้ยินเสียงตะโกนด้วยความเดือดดาลและตกใจของลั่วเหิงดังมา…
“ศิษย์พี่เฉิน…”
ลั่วเหิงตะโกนด้วยความเดือดดาลและตกใจ หันไปมองนักเล่นแร่แปรธาตุที่ขี่กระบี่บินหนีไปแล้ว เขาตะโกนด่าไล่หลัง “เดรัจฉาน!”
สิ้นเสียงด่าทอของเขา ก็เห็นเหยี่ยวโลหิตปากแดงตัวนั้นไล่ตามคนคนนั้นไป ไม่นาน นักเล่นแร่แปรธาตุคนนั้นพลันกรีดร้องด้วยความเจ็บปวด หัวของเขาถูกเหยี่ยวโลหิตปากแดงจิกจนขาด พริบตาเดียว เลือดสาดกระเซ็นกลางอากาศ กลิ่นคาวเลือดลอยคลุ้งไปทั่ว…
“สมควรแล้ว ที่ไม่ได้ตายดี!”
เขาสบถด้วยความแค้น แล้วหันกลับไปตามหาเฉินเต้า ทว่า ภาพที่เห็นคือเขาพลัดตกลงไปในคูน้ำเล็กๆ เส้นหนึ่งในป่า แม้จะเลี่ยงจุดจบอันน่าอนาถไม่ถูกฝูงสัตว์ร้ายวิ่งเหยียบไปได้ แต่เมื่อเห็นเขานอนแน่นิ่งไม่ไหวติงอยู่ตรงนั้น ในสภาพร่างกายท่วมเลือด หัวใจของเขาพลันหนักอึ้งไปทั้งดวง
เขาเหมือนจะได้ยินเสียงกร๊อบที่ดังขึ้นตอนเหยี่ยวโลหิตปากแดงจิกร่างของเขาจนบาดเจ็บ ได้รับบาดเจ็บตรงไหนกันแน่นะ?
เขาไม่กล้าลงไป เพราะด้านล่างนั้นเต็มไปด้วยสัตว์ร้ายมากมาย หากเขาลงไปจะต้องถูกเหยียบจนแบนแน่นอน
โชคดีที่สัตว์ร้ายพวกนั้นวิ่งผ่านไปโดยไม่หยุด หลังจากสัตว์ร้ายพวกนั้นวิ่งผ่านไปแล้ว เขาหันไปมองรอบๆ เมื่อมั่นใจว่าไม่มีอันตรายจึงค่อยลงไป
“ศิษย์พี่เฉิน? ศิษย์พี่เฉิน?”
ท่ามกลางคนมากมาย เฉินเต้าถือว่าเป็นคนที่เที่ยงตรงที่สุดแล้ว แม้เขาจะรักตัวกลัวตายเช่นกัน แต่กลับไม่อาจทนเห็นคนอย่างเฉินเต้าถูกทิ้งไว้ที่นี่
ทั้งที่ช่วยคนไว้แท้ๆ แต่พริบตาเดียวคนคนนั้นกลับผลักไสเขาไปสู่ความตาย ช่างเป็นการทำคุณบูชาโทษอย่างแท้จริง มนุษย์ล้วนเห็นแก่ตัว แต่พอได้เห็นกับตาตนเอง ได้ประสบกับตนเองถึงได้รู้ว่าความเห็นแก่ตัวเช่นนั้นช่างเย็นชาเหลือเกิน
เขาอยากประคองเฉินเต้าออกจากคูน้ำนั้น แต่คูน้ำบนภูเขากว้างพอแค่คนหนึ่งคนเข้าไป ซ้ำยังลึกประมาณครึ่งจั้ง หากจะประคองเขาออกมาก็ดูจะต้องใช้แรงอยู่ไม่น้อย อีกทั้งเขาก็กลัวว่าหากประคองฉินเต้าส่งเดชจะทำให้บาดแผลบนตัวเขายิ่งสาหัสกว่าเดิมหรือไม่ ชั่วขณะหนึ่งจึงไม่รู้จะทำอย่างไรดี
“ศิษย์พี่เฉิน? ศิษย์พี่เฉิน?”
เขาตะโกนเรียกอยู่ข้างๆ เห็นว่าไม่ได้การ จึงทำได้เพียงขี่กระบี่บินขึ้นไปเหนือคูน้ำเส้นนั้น ย่อกายลงแล้วดึงเสื้อคลุมของเขา จากนั้นก็ดึงเขาออกมาวางไว้ข้างๆ
วิธีการเช่นนี้เหมือนดึงเขาห้อยกลางอากาศ ถึงกระดูกในร่างกายเขาจะมีจุดที่เคลื่อน แต่ก็คงไม่เคลื่อนรุนแรงนัก
เขาเก็บกระบี่บิน แล้วรีบตรวจอาการเฉินเต้า โดยเฉพาะกระดูกสันหลังส่วนเอวที่ส่งเสียงดังกร๊อบเมื่อครู่ พอเขาเอื้อมมือไปแตะกระดูกสันหลังที่เอว หัวใจของเขาหนักอึ้งไปทั้งดวง ราวกับจมดิ่งสู่ก้นบ่อ
คนที่หลอมยาเป็นจะรู้วิชาแพทย์บ้างไม่มากก็น้อย เขาตรวจดูก็รู้แล้ว นอกจากอาการบาดเจ็บภายในที่เขาได้รับจากตอนที่ถูกชนตกลงมาแล้ว จุดที่บาดเจ็บร้ายแรงที่สุดก็คือกระดูกสันหลังส่วนเอว
กระดูกสันหลังส่วนเอวสำคัญแค่ไหนทุกคนล้วนรู้ดี มันเป็นจุดรองรับน้ำหนักที่ทำให้คนคนหนึ่งสามารถลุกขึ้นยืนได้ แต่ตอนนี้ จุดรองรับน้ำหนักของคนคนนี้…กลับ…
ลั่วเหิงมองเขาที่หมดสติ อดส่ายหน้าถอนหายใจไม่ได้ หยิบยาเม็ดหนึ่งออกมาแล้วป้อนให้เขา
………………………………….
ตอนที่ 1454 ใครบางคน
“ศิษย์พี่เฉิน ข้าทำได้เพียงประคองอาการบาดเจ็บภายในของท่านไว้ก่อน ส่วนกระดูกสันหลังส่วนเอว ทำได้เพียงกลับถึงสำนักแล้วค่อยเชิญหมอมารักษาแล้ว” ลั่วเหิงถอนหายใจ แล้วทอดถอนใจ “โชคดีที่อีกไม่นานก็จะได้ออกไปแล้ว ไม่เช่นนั้น อาการบาดเจ็บของท่านนี่…เฮ้อ น่าเป็นห่วงจริงๆ!”
ขณะเดียวกัน บนเขาหมื่นโอสถ เวลานี้ซั่งกวนหวั่นหรงและเฟิ่งจิ่วที่เด็ดยาทิพย์ที่ต้องการครบทั้งสามชนิดแล้วกำลังเดินทางลงจากเขา
ตอนอยู่บนเขา พวกนางได้ยินเสียงราวกับระเบิดดังก้องข้างล่างนั่น หลังจากนั้นไม่รู้เพราะอะไร ราวกับป่าแห่งนี้สั่นสะท้านไปทั้งผืน คลื่นฝูงสัตว์ร้ายก่อตัว ทั้งสัตว์ร้ายและสัตว์วิญญาณที่อยู่ในส่วนลึกของป่าต่างก็ร้องคำรามและวิ่งออกไปที่ป่ารอบนอก แต่ก็มีบางส่วนที่มุ่งหน้าขึ้นมาบนเขา ปรากฏการณ์แปลกประหลาดนั่นทำให้ทั้งสองสงสัยยิ่งนัก
อยู่ดีๆ เหตุใดจึงเกิดคลื่นฝูงสัตว์ร้ายขึ้นมาได้? อีกทั้งสัตว์ร้ายเหล่านั้นก็เหมือนกำลังหนีอะไรบางอย่างอยู่ แล้วเสียงระเบิดนั่นอีก เกิดอะไรขึ้นกันแน่?
“เสียงเมื่อครู่เหมือนเสียงเตาหลอมยาระเบิดหรือไม่?” ซั่งกวนหวั่นหรงถาม เอ่ยจบ ก็เหมือนนึกขึ้นได้ นางยิ้ม “ใช่สิ เจ้าหลอมยาไม่เป็นเสียหน่อย จะรู้ได้เช่นไรว่าเสียงเตาหลอมยาระเบิดเป็นอย่างไร”
ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วยิ้มตาหยี ตอบว่า “ข้าหลอมยาเป็นนะขอรับ! เพียงแต่ข้าไม่เคยหลอมยาตอนอยู่ในสำนักเท่านั้นเอง ข้าคุ้นเคยกับเสียงเตาหลอมยาระเบิดเป็นอย่างดี เพราะข้าก็ทำเตาหลอมยาแตกมาไม่น้อยแล้ว เสียงเมื่อครู่ฟังดูเหมือนเสียงเตาหลอมยาระเบิดจริงๆ น่าจะมีใครบางคนหลอมยาอยู่ข้างล่างนั่น”
“แต่ว่า ใครจะมาหลอมยาอยู่ใต้เขาหมื่นโอสถแห่งนี้กันเล่า? ไม่ใช่พวกศิษย์พี่ใหญ่แน่นอน หรือว่าจะเป็นคนจากยอดเขาอื่น?” นางพึมพำเบาๆ ใบหน้าฉายแววสงสัย
ขณะเดินลงเขามาได้ระยะหนึ่ง อาจเป็นเพราะกลิ่นยาในอากาศที่ลอยมากับสายลม เฟิ่งจิ่วที่เดินอยู่ข้างซั่งกวนหวั่นหรงชะงักเท้า เงยหน้ามองลงไปเบื้องล่าง
กลิ่นยานี้มัน…
“เป็นอะไรไป?” ซั่งกวนหวั่นหรงเห็นเธอหยุดเดินจึงถาม
“ในอากาศมีกลิ่นยาพิษอยู่ขอรับ” เฟิ่งจิ่วตอบเสียงเบา หรี่ตาทอดมองลงไปข้างล่าง “มีคนกำลังหลอมยาอยู่ข้างล่างนั่นตามคาด อีกอย่าง เกรงว่าจะเป็นยาพิษเสียด้วย สามารถทำให้สัตว์ร้ายมากมายขนาดนั้นวิ่งหนีออกไปได้ พิษนี้ไม่ธรรมดา ร้ายแรงมากทีเดียว”
“มีพิษ?”
ซั่งกวนหวั่นหรงตะลึง สีหน้าแปลกประหลาด “แค่ได้กลิ่นเจ้าก็รู้แล้วหรือว่ามีพิษ” นางลองดมดู แล้วบอกว่า “กลิ่นยาในอากาศลอยหายไปแล้ว จางมาก แม้แต่ข้าก็ยังแยกไม่ออกเลยว่าเป็นยาพิษที่มีส่วนผสมใดบ้าง”
ขณะกล่าว นางเทยาออกมาหนึ่งเม็ดยื่นให้เธออย่างไม่วางใจ “นี่เป็นยาแก้พิษที่ข้าหลอมเอง เจ้ากินหนึ่งเม็ด แม้จะถูกพิษหรือไม่ถูกพิษก็ไม่เป็นไร”
“แน่นอนขอรับ เพราะข้าไม่เพียงเป็นนักเล่นแร่แปรธาตุ แต่ยังเป็นหมออีกด้วย!” เฟิ่งจิ่วยิ้ม พูดเหมือนอารมณ์ดีว่า “ยานี้ท่านเก็บไว้เถิด! ข้ามีภูมิคุ้มกันต่อยาพิษแล้ว ไม่ต้องใช้ยาแก้พิษอะไร ยาพิษทั่วไปทำอะไรข้าไม่ได้หรอกขอรับ”
ซั่งกวนหวั่นหรงได้ยินก็มองเธออย่างอึ้งๆ ยาพิษทั่วไปทำอะไรนางไม่ได้? เรื่องจริงงั้นหรือ? หรือว่ายามนางอยู่ทางนั้นก็อันตรายมากเช่นกัน? มีคนวางยาพิษนางบ่อยๆ งั้นหรือ? ทำให้นางในตอนนี้มีภูมิคุ้มกันต่อยาพิษ?
“พวกเรารีบไปกันเถิด! ลงไปดูเผื่อคนคนนั้นอาจจะยังไปได้ไม่ไกล”
เธอเดินนำหน้า ในใจลอบประหลาดใจ ใครกันแน่ที่หลอมยาพิษอยู่ข้างล่างนั่น? อีกอย่างยาพิษที่ทำให้ฝูงสัตว์ร้ายแตกตื่นได้ต้องไม่ธรรมดาแน่นอน ความสามารถในการหลอมยาของคนผู้นี้เองก็ต้องไม่ธรรมดาเช่นกัน
………………………………….