เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1481 ออกไปฝึกฝนนอกสำนัก + ตอนที่ 1482 ข้าจะตามไปแน่นอน

ตอนที่ 1481 ออกไปฝึกฝนนอกสำนัก + ตอนที่ 1482 ข้าจะตามไปแน่นอน

ตอนที่ 1481 ออกไปฝึกฝนนอกสำนัก

ซั่งกวนหวั่นหรงมองเขา ครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วพูดเสียงเบาว่า “ศิษย์น้อมรับคำสั่งของท่านอาจารย์เจ้าค่ะ”

ได้ยินอย่างนั้น ซานหยางจื่อพยักหน้าอย่างพึงพอใจ “เช่นนั้นก็ดี เจ้ากลับไปเก็บข้าวของ พรุ่งนี้ก็ออกเดินทางเถิด!”

ได้ยินว่าต้องออกเดินทางพรุ่งนี้เลย ต้วนมู่ไป๋นัยน์ตาหรี่เล็ก อ้าปากจะพูด แต่กลับเห็นซั่งกวนหวั่นหรงรับคำ คารวะแล้วเดินออกไปเสียก่อน

“หึๆ เช่นนั้นพวกข้าก็ขอตัวก่อน ยังต้องกลับไปรายงานอาจารย์ของพวกข้าอีก!” ศิษย์จากยอดเขาอื่นประสานมือคารวะ จากนั้นก็ทยอยกันออกไป

สุดท้าย ก็เหลือแค่พวกต้วนมู่ไป๋ไม่กี่คน

“ท่านอาจารย์ ไม่ทราบว่าจะให้พวกข้าทำอะไรหรือขอรับ?” ต้วนมู่ไป๋ถาม สายตาจับจ้องไปที่ซานหยางจื่อที่อยู่ข้างหน้า เวลานี้เขารู้สึกหนักอึ้งในใจเล็กน้อย เพราะเขาสัมผัสได้ว่าหากศิษย์น้องของเขาออกไปครั้งนี้ เกรงว่า…

สายตาของซานหยางจื่อมองผ่านกลุ่มคน แล้วหยุดที่ร่างของต้วนมู่ไป๋ พลางกำชับว่า “ช่วงนี้ข้าจะเก็บตัวฝึกหลอมยา ห้ามผู้ใดขึ้นมาบนยอดเขาชั้นที่เก้า เรื่องในยอดเขาซานหยางมอบหมายให้พวกเจ้าเป็นคนดูแล อย่าปล่อยให้เหล่าลูกศิษย์ทำเรื่องวุ่นวาย

นอกจากนี้ ถ้าหากมีเรื่องสำคัญอะไรก็ให้มู่ไป๋เป็นคนจัดการ จงจำไว้ การฝึกหลอมยาครั้งนี้ของข้าสำคัญมาก ไม่ว่าจะเกิดเรื่องใดขึ้นก็ห้ามขึ้นมารบกวนข้าบนยอดเขาชั้นเก้าเด็ดขาด”

พวกเขาได้ยินอย่างนั้น ก็อดมองหน้ากันแวบหนึ่งไม่ได้ จากนั้นก็รับคำอย่างนอบน้อม “ขอรับ ศิษย์น้อมรับคำสั่งของท่านอาจารย์”

ในอีกด้านหนึ่ง เฟิ่งจิ่วรออยู่ที่ยอดเขาชั้นแปด ครั้นเห็นท่านแม่ของเธอลงมาจากยอดเขาชั้นเก้า ก็หมายจะเดินเข้าไปต้อนรับ ทว่าเมื่อเห็นข้างหลังยังมีศิษย์จากยอดเขาอื่นหลายคนเดินลงมาขณะพูดคุยกัน เธอจึงชะงักเท้า

ถึงอย่างไร เธอก็เป็นเพียงศิษย์ชั้นล่างคนหนึ่ง ดูอย่างไรก็แปลก ด้วยเหตุนี้ เธอจึงไม่เดินเข้าไปหา กลับประสานมือยิ้มตาหยี แล้วพูดกับท่านแม่ของเธอว่า “ยินดีกับอาจารย์อาซั่งกวนที่ทะลวงขั้นเป็นผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณด้วยนะขอรับ”

ซั่งกวนหวั่นหรงได้ยินก็ยิ้มน้อยๆ “อืม” จากนั้นก็เดินผ่านเธอ แล้วเดินเข้าไปในถ้ำก่อน

เฟิ่งจิ่วยืนอยู่ด้านหนึ่ง มองดูศิษย์จากยอดเขาอื่นสองสามคนข้างหลังที่กำลังพูดคุยกันพลางเดินห่างออกไป ขณะกำลังจะก้าวเท้าเดินเข้าไปในถ้ำ ก็เห็นพวกต้วนมู่ไป๋เดินมาจากข้างหลัง

“เหตุใดเจ้ายังอยู่ที่นี่อีก?” ต้วนมู่ไป๋จ้องเฟิ่งจิ่ว คิ้วขมวดเล็กน้อย สีหน้าดูไม่ค่อยชอบใจ

เฟิ่งจิ่วกระพริบตาปริบๆ “อาจารย์อาต้วน ข้าเป็นศิษย์ชั้นล่างนะขอรับ! งานของข้าล้วนต้องวิ่งขึ้นวิ่งลง ข้าอยู่ที่นี่ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกกระมังขอรับ?” ต้วนมู่ไป๋ผู้นี้ เหตุใดจึงชอบจับผิดเธอนัก? เธอไม่เคยไปทำอะไรให้เขาสักหน่อย

“ในเมื่อเจ้ารู้ว่าตนเองเป็นศิษย์ชั้นล่าง เช่นนั้นก็รีบกลับชั้นล่างไปเสีย” เขาออกคำสั่งเสียงเข้ม แล้วบอกอีกว่า “ยอดเขาชั้นแปดไม่ใช่ที่ของเจ้า เจ้าไม่ต้องมาที่นี่บ่อยนัก”

เห็นอย่างนี้ เฟิ่งจิ่วจึงทำได้เพียงรับคำ “ขอรับ” สิ้นเสียง ก็หมุนตัวเดินลงเขาไป ระหว่างทาง ได้ยินเสียงพูดคุยถกเถียงกันของศิษย์ในยอดเขา บอกว่าซานหยางจื่อส่งท่านแม่ของเธอออกไปฝึกฝนนอกสำนัก

ได้ยินเรื่องนี้ เธออดกระดกคิ้วไม่ได้ ออกไปฝึกฝนนอกสำนัก? น่าแปลก เดิมทีเขาไม่ให้นางออกนอกสำนักไม่ใช่หรือ? ตอนนี้ยอมให้นางออกไปแล้ว? พูดอย่างนี้ คือเตรียมตัวจะหาโอกาสลงมือแล้ว?

เธอครุ่นคิด ใจก็คิดอยากจะขึ้นไปปรึกษากับท่านแม่ของเธอบนยอดเขาชั้นแปด แต่ต้วนมู่ไป๋ที่อยู่ข้างหลังก็เอาแต่จับตาดูเธอตลอดเวลา เธอจึงทำได้เพียงเดินลงเขา แล้วค่อยหาโอกาสใหม่

ต้วนมู่ไป๋มองเงาร่างสีเขียวเดินลงเขาไป แล้วหันไปกำชับศิษย์น้องข้างกายสองสามประโยค ก่อนจะเดินไปที่ถ้ำของซั่งกวนหวั่นหรง…

………………………………….

ตอนที่ 1482 ข้าจะตามไปแน่นอน

“ศิษย์น้อง” ต้วนมู่ไป๋เดินมาที่หน้าถ้ำของซั่งกวนหวั่นหรง แล้วตะโกนเรียก “ข้ามีเรื่องจะคุยกับเจ้า”

สิ้นเสียงของเขา เขตอาคมหน้าถ้ำก็เปิดออก เห็นอย่างนั้น ต้วนมู่ไป๋ก้าวเท้าเข้าไป เมื่อมาถึงด้านใน ก็เห็นหญิงสาวกำลังเก็บสัมภาระอยู่

“ศิษย์พี่ใหญ่มีเรื่องอะไรอีกหรือเจ้าคะ?” ซั่งกวนหวั่นหรงหยุดเก็บสัมภาระ แล้วหันไปมองผู้มา

ต้วนมู่ไป๋ลังเลครู่หนึ่ง เหมือนอยากจะพูดอะไรบางอย่าง ผ่านไปครู่หนึ่งจึงค่อยบอกว่า “ศิษย์น้อง ครั้งนี้เจ้าออกไปแล้วก็อย่ากลับมาอีกเลย”

ซั่งกวนหวั่นหรงยิ้มอย่างอ่อนโยน “ศิษย์พี่ใหญ่วางใจ ข้ารู้ว่าควรทำอย่างไร” พูดเสร็จก็เงียบไปครู่หนึ่ง นางมองเขา แล้วพูดเบาๆ ว่า “ ข้าอยากขอร้องศิษย์พี่ใหญ่สักเรื่องหนึ่ง”

ได้ยินอย่างนี้ ต้วนมู่ไป๋ประหลาดใจเล็กน้อย เพราะนางไม่เคยเอ่ยปากขอร้องหรือไหว้วานอะไรเขาเลย เรื่องใดกันแน่ที่ทำให้นางถึงกับเอ่ยปากเช่นนี้ได้?

“เจ้าว่ามา ขอเพียงเป็นเรื่องที่ศิษย์พี่ทำได้ ศิษย์พี่ไม่มีทางปฏิเสธแน่”

ซั่งกวนหวั่นหรงพยักหน้า “ข้าอยากขอให้ศิษย์พี่ใหญ่ดูแลเฟิ่งจิ่วสักหน่อย หากศิษย์พี่ใหญ่ดูแลเขาไม่ได้ ก็ให้เขากลับบ้านไปเถิดเจ้าค่ะ!”

อยู่ที่นี่ มีเรื่องเดียวที่ทำให้นางไม่วางใจ นั่นก็คือลูกสาวของนาง หากเกิดอะไรขึ้นกับนาง ก็กลัวว่าลูกสาวของนางจะวู่วามทำอะไร ซานหยางจื่อเป็นถึงผู้แข็งแกร่งระดับเซียนเหิน ไม่ว่านางจะแข็งแกร่งอีกแค่ไหน ก็เกรงว่าจะสู้เขาไม่ได้

ได้ยินอย่างนั้น ต้วนมู่ไป๋ประหลาดใจ อดไม่ได้ที่จะถามว่า “ศิษย์น้อง เฟิ่งจิ่วผู้นี้เกี่ยวข้องอย่างไรกับเจ้ากันแน่? ตั้งแต่กลับมาจากดินแดนลับ ข้าก็รู้สึกว่าระหว่างพวกเจ้า…”

“ศิษย์พี่ใหญ่ เรื่องนี้ท่านได้โปรดอย่าถามอีกเลย หากภายหน้ามีโอกาส ข้าจะบอกท่านเอง แต่ไม่ใช่ตอนนี้เจ้าค่ะ”

เห็นอย่างนั้น ต้วนมู่ไป๋พยักหน้า “ข้ารู้แล้ว เจ้าวางใจเถิด! ข้าจะดูแลเขาอย่างดีเอง หากเขาไม่อยากอยู่ในสำนักแล้ว ข้าจะให้เขากลับบ้าน”

“ขอบคุณศิษย์พี่ใหญ่มากเจ้าค่ะ” นางคารวะเพื่อขอบคุณเขา

ต้วนมู่ไป๋มองนางด้วยสายตาลึกซึ้ง แต่กลับไม่พูดอะไร เพียงบอกว่า “เช่นนั้นข้าไปก่อนล่ะ เจ้าต้องระวังตัวด้วย”

“ข้าจะระวังตัวเจ้าค่ะ” นางพยักหน้า ส่งเขาออกจากถ้ำ มองดูเขาจากไป แล้วมองรอบๆ แวบหนึ่ง ก็ไม่เห็นลูกสาวของนางอยู่ จึงค่อยหมุนตัวเดินเข้าถ้ำไป

เฟิ่งจิ่วหาโอกาสไม่ได้เสียที เพราะถูกลั่วเหิงตามตอแย หลังจากที่เธอลงเขา ก็ถูกลากไปเจอเฉินเต้า กระทั่งฟ้ามืดเธอถึงค่อยหาโอกาสได้อย่างยากลำบาก ลักลอบขึ้นไปบนยอดเขาชั้นแปด มาถึงหน้าถ้ำของท่านแม่เธอ

“ท่านแม่ ข้ามาแล้ว” เข้าไปในถ้ำแล้วเรียกหานาง ก็เห็นท่านแม่ของเธอเดินออกมาจากข้างใน

“ข้ารอเจ้าอยู่นานแล้ว เหตุใดจึงเพิ่งมาเล่า!”

ซั่งกวนหวั่นหรงกล่าว ดึงมือเธอมานั่งที่โต๊ะ แล้วบอกว่า “ซานหยางจื่อให้ข้าออกไปฝึกฝนนอกสำนักพรุ่งนี้ เจ้าฟังคำแม่นะ หากแม่ออกไปเมื่อใดเจ้าก็หาโอกาสไปจากที่นี่แล้วกลับไปบ้านเสีย”

เดิมทีนางจะพาเธอออกไปพร้อมกันก็ได้ แต่นางกังวลว่าหากพาเธอไปด้วย ยามอยู่ข้างนอกนางเอาตัวไม่รอดแล้วจะกลายเป็นภาระของลูกสาวนาง ด้วยเหตุนี้ จึงทำได้เพียงให้เธออยู่ที่นี่ไปก่อนแล้วค่อยหาโอกาสออกไปทีหลัง

“ข้าขอให้ศิษย์พี่ใหญ่ดูแลเจ้าแล้ว หากเจ้าเจอปัญหาอะไร เจ้าก็ไปหาเขา เขาเป็นคนที่ใช้ได้คนหนึ่ง ต้องช่วยเจ้าแน่” นางกำชับเสียงเบา

ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วยิ้มตาหยี แล้วบอกว่า “ท่านแม่ ข้ามาที่นี่ก็เพื่อท่าน จะให้ข้าอยู่ที่นี่ต่อในขณะที่ท่านมีอันตรายได้อย่างไร? ท่านวางใจ พรุ่งนี้พอท่านก้าวขาออกจากที่นี่เมื่อไร ข้าจะรีบตามท่านไปทันที”

………………………………….