เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1493 ข้ายินดีถวายตัวรับใช้ + ตอนที่ 1494 ตกลงตามนี้

ตอนที่ 1493 ข้ายินดีถวายตัวรับใช้ + ตอนที่ 1494 ตกลงตามนี้

ตอนที่ 1493 ข้ายินดีถวายตัวรับใช้

ได้ยินอย่างนั้น หรวนจ่างชุนยิ้มๆ รีบโบกมือ “ไม่ขอรับ ไม่ ท่านอาจารย์เข้าใจผิดแล้ว ข้าแค่อยากจะบอกว่า ท่านอาจารย์ ท่านฝึกหลอมยาในถ้ำต้องการผู้ช่วยหรือไม่? ศิษย์ช่วยได้นะขอรับ”

ขณะกล่าว เขาหยุดพูดไปครู่หนึ่ง ยิ้มกว้างแล้วบอกว่า “ท่านอาจารย์รู้จักจ่างชุนดีที่สุด จ่างชุนไม่เคยสงสัยในคำสั่งของท่านอาจารย์สักครั้งเลยไม่ใช่หรือ? ถึงศิษย์พี่ใหญ่จะบอกว่าท่านอาจารย์จับตัวศิษย์น้องเล็กไป บอกว่าท่านอาจารย์จะฆ่าศิษย์น้องเล็ก แต่ข้าคิดว่า นั่นต้องเป็นเพียงความคิดเพ้อเจ้อของศิษย์พี่ใหญ่แน่นอน”

เขาพูด พลางสังเกตสีหน้าซานหยางจื่อไปด้วย เมื่อเห็นแววตาที่แปลกไปของซานหยางจื่อยามเขาบอกว่าท่านอาจารย์จับตัวศิษย์น้องเล็กไป และท่านอาจารย์จะฆ่าศิษย์น้องเล็ก หัวใจของเขาพลันหนักอึ้ง

ท่านอาจารย์ทำจริงหรือ? เพราะอย่างนี้ เรื่องนี้ถูกศิษย์พี่ใหญ่รู้เข้า เขาถึงได้ลงมือกับศิษย์พี่ใหญ่รุนแรงขนาดนั้นงั้นหรือ?

ยิ่งคิดหัวใจก็ยิ่งเย็นเยียบ รู้สึกเพียงตื่นตะลึงและเหลือเชื่อ ทว่า ภายนอกเขายังคงยิ้มแย้มไม่เปลี่ยน ท่าทางเหมือนไม่รู้เรื่องรู้ราว

“ไม่ต้อง เจ้าไปเถิด! คอยดูศิษย์พี่และศิษย์น้องของเจ้าไว้ให้ดี อย่าให้มารบกวนการหลอมยาของข้าก็พอ” เสียงของซานหยางจื่ออ่อนลงหลายส่วน เขาจ้องหรวนจ่างชุนแวบหนึ่ง บอกว่า “ขอเพียงข้าหลอมยาเตานี้เสร็จ ข้าจะตบรางวัลให้เจ้าอย่างงาม”

“ขอรับ ขอบพระคุณอาจารย์มากขอรับ”

เขารีบแสดงสีหน้าดีใจ และกล่าวขอบคุณ จากนั้นก็หมุนตัวเดินจากไป แต่ครั้นหมุนตัว รอยยิ้มบนใบหน้าเขากลับจางไป ท่าทางเขาเปลี่ยนเป็นเคร่งเครียดหนักใจ

เฟิ่งจิ่วที่อยู่ในมุมมืดมองดูภาพนั้นเงียบๆ นัยน์ตาไหวระริก ลอบครุ่นคิดในใจ เธอจะช่วยอย่างไรดี? จะช่วยตอนไหน? ช่วยคนได้แล้วจะหนีไปอย่างไร? ต้องคิดอย่างละเอียดรอบคอบ แต่เรื่องที่มั่นใจได้คือ ตอนนี้ไม่ใช่โอกาสดีที่จะลงมือ

เพื่อไม่เป็นการแหวกหญ้าให้งูตื่น เธอทำได้เพียงซ่อนตัวต่อไป รอโอกาสที่ดีที่สุดในการลงมือ

ซานหยางจื่อเป็นผู้ฝึกตนระดับเซียนเหิน แต่เธอเป็นผู้ฝึกตนระดับกำเนิดวิญญาณ แม้ระดับพลังจะต่างกันหนึ่งขั้น แต่ซานหยางจื่อไม่ได้ฝึกฝนพลังต่อสู้เป็นหลัก ด้วยเหตุนี้ เรื่องการต่อสู้เธอยังมีโอกาสชนะอยู่บ้าง

แต่ปัญหาก็คือ จะช่วยท่านแม่ของเธอแล้วส่งตัวนางออกไปอย่างปลอดภัยได้อย่างไร? ปะทะกับซานหยางจื่อ ความรุนแรงจะต้องทำให้ทั้งสำนักแตกตื่นอย่างแน่นอน หากคนทั้งสำนักรุมโจมตีเธอ เช่นนั้นเธอจะส่งตัวท่านแม่ออกไปอย่างปลอดภัยได้อย่างไร?

ส่วนเรื่องที่จะกระชากหน้ากากของซานหยางจื่อนั้นเป็นไปไม่ได้แน่นอนอยู่แล้ว หากคนในสำนักรู้ พวกเขาไม่มีทางยอมให้ข่าวซานหยางจื่อสังหารศิษย์แพร่งพรายออกไปแน่นอน พวกเขามีแต่จะช่วยปิดบังความจริงเท่านั้น

หากข่าวฉาวแพร่ออกไป มีแต่จะส่งผลเสียต่อสำนักของพวกเขา อีกอย่าง นี่เป็นโลกผู้ฝึกเซียนที่ผู้แข็งแกร่งเท่านั้นที่จะอยู่รอด ที่ใดบ้างที่ไม่มีเรื่องที่ให้ผู้อื่นรู้ไม่ได้ มือของใครบ้างไม่เคยเปื้อนเลือดของคนบริสุทธิ์?

พวกเขามีแต่จะดูว่าทำอย่างไรถึงจะได้ผลประโยชน์มากกว่า ด้วยเหตุนี้ เธอไม่หวังอยู่แล้วว่าคนในสำนักนี้จะออกหน้าช่วยจัดการ

ในอีกด้าน หรวนจ่างชุนมุ่งหน้าไปยังถ้ำของศิษย์พี่ใหญ่ของเขาในยอดเขาชั้นแปด เห็นนอกถ้ำมีคนยืนล้อมอยู่มากมาย ไม่ต้องเดาก็รู้ว่าเรื่องที่เขาบาดเจ็บถูกแพร่ออกไปแล้ว ศิษย์ของพวกเขาล้วนกรูกันเข้ามา แต่ก็ทำได้เพียงมุงดูอยู่ข้างนอก เข้าไปข้างในไม่ได้

ลั่วเหิงเองก็อยู่ในกลุ่มลูกศิษย์ สำหรับเรื่องที่อาจารย์ของเขาจู่ๆ ก็บาดเจ็บ เขาเองก็สับสนไม่ต่างจากคนอื่นๆ แต่ละคนพูดคุยถกเถียงกันว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่? ทั่วทั้งยอดเขาซานหยางคนที่ทำร้ายอาจารย์ของพวกเขาได้ และคนที่กล้าทำร้ายอาจารย์ของพวกเขา ก็มีเพียงปรมาจารย์ซานหยางจื่อคนเดียวเท่านั้น แต่ว่า มันจะเป็นไปได้หรือ?

………………………………….

ตอนที่ 1494 ตกลงตามนี้

“พวกเจ้ามามุงดูอะไรกันที่นี่?” เขาทำหน้าขรึม กวาดสายตามองกลุ่มคน

“อาจารย์อาหรวน ได้ยินว่าอาจารย์ของพวกข้าได้รับบาดเจ็บหรือขอรับ? ร้ายแรงมากหรือไม่ขอรับ?” ลั่วเหิงถาม มองหรวนจ่างชุนที่เดินเอามือไพล่หลังเข้ามา

หรวนจ่างชุนเหลือบมองเขาแวบหนึ่ง ตอบว่า “อาจารย์ของพวกเจ้าไม่เป็นอะไรมาก มีเรื่องอะไรก็ไปทำเถิด อย่ามาออกันอยู่ตรงนี้”

“อาจารย์อาหรวน พวกข้าอยากพบอาจารย์ของพวกข้า อยากเห็นว่าเขาบาดเจ็บหนักหรือไม่ขอรับ” มีศิษย์คนหนึ่งทำใจดีสู้เสือพูดขึ้นมา

หรวนจ่างชุนตวัดสายตามองไป บอกว่า “มีอะไรให้ดูกัน? หากเขาอยากพบพวกเจ้าก็จะเรียกพวกเจ้ามาเอง ในเมื่อยังไม่ได้เรียก ก็กลับไปก่อน” พูดจบก็เงียบไปครู่หนึ่ง แล้วตวาดเสียงดังว่า “ยังไม่รีบไปอีก? มัวยืนทำอะไรกันอยู่?”

ทุกคนถูกตำหนิเช่นนี้ จึงมองหน้ากันแวบหนึ่ง แล้วแยกย้ายกันกลับไป

ลั่วเหิงมองหรวนจ่างชุนด้วยความสงสัยแวบหนึ่ง แล้วหันไปมองถ้ำของอาจารย์เขา ในใจนึกฉงนฉงาย แต่กลับบอกไม่ถูก ทำได้เพียงกลับไปพร้อมกับคนอื่นๆ

หลังจากที่ทุกคนกลับไป หรวนจ่างชุนจึงเดินเข้าไปในถ้ำ เห็นต้วนมู่ไป๋ที่กำลังหมดสติอยู่ จึงถาม “ศิษย์พี่ใหญ่เป็นอย่างไรบ้าง?”

“บาดเจ็บไม่น้อยเลย โชคดีที่กินยารักษาอาการบาดเจ็บภายในไปแล้ว เพียงแต่เมื่อครู่หมอบอกว่า อย่างน้อยก็ต้องรอวันสองวันจึงจะฟื้น อีกอย่าง ฟื้นมาแล้วห้ามใช้กลิ่นอายพลังวิญญาณเป็นเวลาหนึ่งเดือน หากพักฟื้นไม่ดี เกรงว่าจะกลายเป็นป่วยเรื้อรังได้”

นักเล่นแร่แปรธาตุลำดับที่สามตอบ ถอนหายใจเบาๆ แล้วบอกว่า “ศิษย์พี่รอง ท่านว่าท่านอาจารย์ทำไปเพราะอะไร? นี่ศิษย์พี่ใหญ่นะขอรับ! ไม่นึกเลยว่าจะลงมือรุนแรงขนาดนี้”

หรวนจ่างชุนโบกมือ “เอาล่ะ อย่าเพิ่งพูดเรื่องนี้กันเลย รอศิษย์พี่ใหญ่ฟื้นแล้วค่อยว่ากันเถิด!” เขาครุ่นคิดครู่หนึ่ง แล้วบอกกับทั้งสองว่า “แต่มีเรื่องหนึ่งที่ข้าอยากหารือกับพวกเจ้าสักหน่อย”

ทั้งสองมองหน้ากัน แล้วถามว่า “เป็นเรื่องเกี่ยวกับศิษย์น้องเล็กใช่หรือไม่ขอรับ?”

หรวนจ่างชุนมองหน้าพวกเขาแวบหนึ่ง พยักหน้าแล้วบอกว่า “ถูกต้อง เรื่องศิษย์น้องเล็ก ข้าคิดว่าพวกเจ้าเองก็คงเดาอะไรได้บ้างแล้ว เรื่องนี้ต้องไม่ปกติแน่ๆ ไม่ว่าที่ใดล้วนมีเรื่องที่เปิดเผยไม่ได้ แต่เรื่องที่เกิดขึ้นตอนนี้เกี่ยวข้องกับพวกเรา อีกอย่าง เกี่ยวพันถึงศิษย์น้องเล็กด้วย ข้าอยากถามพวกเจ้าว่าคิดเห็นอย่างไร?”

“ศิษย์พี่รอง ท่านมีอะไรก็พูดมาเถิด พวกข้าล้วนฟังท่าน” ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน

“เช่นนั้นก็ดี ข้าคิดไว้ว่าอย่างนี้ หากเป็นพวกเรา ต้องเข้าไปในถ้ำของท่านอาจารย์ไม่ได้แน่ๆ แต่ในยอดเขาซานหยางนอกจากพวกเราแล้ว ก็ไม่มีใครที่มีกำลังมากพอจะจัดการเรื่องนี้ได้แล้ว ฉะนั้นข้าคิดว่า พวกเราไปที่ยอดเขาอื่นกันเถิด พวกเราสนิทกับศิษย์ใต้อาณัติของเจ้าเขาคนอื่น เราไป…”

เขาบอกแผนการของเขาให้ทั้งสองฟัง ตั้งใจจะไปหาศิษย์ของยอดเขาอื่น พูดคุยสัพเพเหระกับพวกเขา แล้วปล่อยข่าวออกไปเหมือนไม่ได้ตั้งใจ เขาเชื่อว่าหากพวกเขารู้ข่าว จะต้องไปรายงานอาจารย์ของพวกเขาแน่ เมื่อเป็นอย่างนั้น พวกเขาไม่จำเป็นต้องลงมือเอง เจ้าเขาของยอดเขาอื่นจะต้องมาตรวจสอบอย่างแน่นอน

ยามนี้อำนาจของแต่ละยอดเขาเท่าเทียมกัน ระดับพลังของเจ้าเขาแต่ละคนในสำนักไม่ต่างกันมาก หากเจ้าเขาคนอื่นรู้ว่าท่านอาจารย์ของพวกเขาจะหลอมยาฝืนลิขิตสวรรค์ เชื่อว่าเจ้าเขาคนอื่นๆ จะต้องไม่อยู่เฉยแน่นอน

“ดี เช่นนั้นพวกเราไปกันเลยเถิดขอรับ” ทั้งสองได้ยินเขาพูด ก็รีบนำหน้าไปก่อน

หรวนจ่างชุนมองดูพวกเขาจากไป จึงเดินออกไปข้างนอกเทน้ำดื่มหนึ่งถ้วย ครุ่นคิดครู่หนึ่ง รู้สึกไม่ค่อยวางใจจึงเดินออกไปดู เขาคิดว่าเขาเองก็ควรไปด้วย รีบจัดการเรื่องราวให้เสร็จดีกว่า

………………………………….