เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1499 ไฟไหม้แล้ว + ตอนที่ 1500 ไอสังหารท่วมท้น
ตอนที่ 1499 ไฟไหม้แล้ว? + ตอนที่ 1500 ไอสังหารท่วมท้น
ตอนที่ 1499 ไฟไหม้แล้ว?
ได้ยินพวกเขาพูดอย่างนั้น ซานหยางจื่อที่กำลังเดือดดาลพบว่าตนเองถูกพวกเขายั่วโทสะจนเดินออกมาทั้งอย่างนั้น ขนาดแส้ก็ยังลืมวาง เดินถือออกมาต่อหน้าพวกเขาด้วย เผชิญหน้ากับสายตาสงสัยของพวกเขา หัวใจเขาพลันกระตุก
ฝืนทำใจเย็น “ข้าบอกแล้วไม่ใช่หรือว่ากำลังหลอมยา? ข้ากำลังจะเอาเลือดของสัตว์วิญญาณมาใช้เป็นยาพวกเจ้าก็มาแล้ว”
“เอาเลือดของสัตว์วิญญาณมาผสมยาพวกข้าเข้าใจได้ แต่เหตุใดต้องใช้แส้ด้วย?” หนึ่งในนั้นถามด้วยความสงสัย
พวกเขาก็เคยใช้เลือดของสัตว์วิญญาณมาใช้ในการหลอมยาเหมือนกัน ยาบางชนิดจำเป็นต้องใช้เลือดสัตว์วิญญาณจริงๆ แต่จะเอาเลือดต้องใช้มีดไม่ใช่หรือ? เหตุใดจึงใช้แส้เล่า? แล้วยังเป็นแส้ที่แช่ยาอีกด้วย? เขากำลังหลอมยาอะไรอยู่กันแน่? เหตุใดจึงใช้ยาด้วยวิธีการแปลกๆ เช่นนี้?
ได้ยินอย่างนั้น สายตาของซานหยางจื่อขรึมลง เขาปั้นหน้าเครียดแล้วบอกว่า “การหลอมยาของแต่ละคนไม่เหมือนกัน วิธีการหลอมยาของข้า ย่อมต่างจากพวกท่าน มีอะไรน่าแปลกงั้นหรือ? นี่ก็ค่ำแล้ว พวกท่านรีบกลับไปเสียเถิด! หากยังรบกวนการหลอมยาของข้าเช่นนี้ต่อไป ข้าจะรายงานท่านเจ้าสำนัก! พอถึงตอนนั้น อย่าหาว่าข้าไม่เห็นแก่ความเป็นสหายร่วมสำนักเล่า!”
ได้ยินอย่างนั้น พวกเขาลังเลเล็กน้อย เขาพูดถึงขนาดนี้แล้ว พวกเขาเองก็เหมือนจะไม่มีเหตุผลให้ซักไซ้ไล่เรียงอีก เพียงแต่ มาหาเขาถึงที่นี่แต่กลับเข้าไปข้างในไม่ได้ ไม่อาจดูให้เห็นกับตาว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ในใจกลับรู้สึกค้างคาอยู่บ้าง
พวกเขามองดูถ้ำที่อยู่แค่ตรงนั้นแล้ว จะกลับไปอย่างนี้จริงๆ หรือ? หากได้เข้าไปดูว่าเขาเตรียมยาทิพย์ใดเพื่อการหลอมยาอยู่ บางทีพวกเขาอาจรู้ว่าเขากำลังหลอมยาอะไรอยู่กันแน่
เมื่อบังเกิดความคิด ขณะกำลังครุ่นคิด จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงเอะอะโวยวายดังขึ้น เสียงนั้นไม่ได้มาจากทิศทางเดียว แต่มาจากทั่วทั้งสำนัก ราวกับเกิดเรื่องใหญ่อะไรขึ้น ทำให้โกลาหลไปทั่วทั้งสำนัก
พวกเขาหันไปมอง เห็นเพียงมีควันลอยขึ้นไปบนท้องฟ้า เสียงกรีดร้องตกใจดังระงมไปทั่วทุกสารทิศ…
“แย่แล้วๆ ไฟไหม้ ไฟไหม้แล้ว รีบดับไฟเร็วเข้า! รีบไปดับไฟ…”
“ช่วยด้วย! รีบดับไฟเร็ว…”
พวกเขาหน้าเปลี่ยนสี “เกิดอะไรขึ้น? เหตุใดจึงได้ยินเหมือนมีไฟไหม้ที่ไหน?”
ในขณะนั้นเอง ลูกศิษย์หลายคนรีบวิ่งพรวดพราดเข้ามาอย่างร้อนใจ “แย่แล้วขอรับ มีไฟไหม้ทุกยอดเขาเลยขอรับ ไฟลามจากหลังเขาขึ้นไปจนถึงยอดเขาหลายยอด ในสำนักถูกไหม้ไปหลายจุดแล้ว ท่านอาจารย์รีบกลับไปดูเร็วเข้าเถิดขอรับ!”
ได้ยินอย่างนั้น ทุกคนหน้าเปลี่ยนสี รีบตวาดถามเสียงเกรี้ยว “ไฟไหม้ได้อย่างไรกัน? ไฟลามมาจากที่ใด?”
“เหมือนไฟจะลามมาจากห้องครัวขอรับ พอไฟลุกก็ลามไปทั่วจนคุมไม่อยู่ สัตว์วิญญาณที่รอถูกเชือดอยู่ในครัวถูกไฟครอกแล้ววิ่งออกมา ทำให้มีไฟไหม้ในสำนักหลายจุด ตอนนี้ลูกศิษย์จากทุกยอดเขากำลังช่วยกันดับไฟ ท่านเจ้าเขา ยอดเขาของเราถูกไฟไหม้ที่คลังเก็บยาทิพย์ ต้องรีบกลับไปดูแล้วขอรับ!”
เมื่อได้ยินอย่างนั้น ทุกคนต่างตื่นตกใจ สีหน้าเหมือนตกตะลึงและไม่อยากเชื่อ พวกเขาไม่กล้ารั้งอยู่ต่อ กระทั่งไม่มีจิตใจจะไปตรวจสอบแล้วว่าซานหยางจื่อกำลังทำอะไรกันแน่ รีบสาวเท้าเดินออกไปข้างนอก เพื่อกลับไปดับไฟที่ยอดเขาโดยเร็ว
หรวนจ่างชุนลอบประหลาดใจ ไฟไหม้? เหตุใดสำนักของพวกเขาจึงมีไฟไหม้ได้เล่า? นี่เป็นเรื่องที่ไม่เคยเกิดขึ้นเลยในหลายปีที่ผ่านมา ไฟไหม้ทีก็ไหม้ไปทั่วทั้งสำนัก นี่มันไม่ปกติแล้ว!
ลอบครุ่นคิดในใจ รู้สึกว่ามีอะไรไม่ชอบมาพล แต่กลับบอกไม่ถูก ในตอนนั้นเอง เสียงท่านอาจารย์ของเขาก็ดังมา
………………………………….
ตอนที่ 1500 ไอสังหารท่วมท้น
“จ่างชุน เจ้ามัวยืนทำอะไรอยู่? ยังไม่รีบไปดูอีกว่ายอดเขาของเรามีไฟไหม้ด้วยหรือไม่?”
ซานหยางจื่อจ้องเขาด้วยใบหน้าถมึงทึง ข่มกลั้นเพลิงโทสะไว้ในใจ หากไม่ใช่ว่าตอนนี้เขาไม่วางใจและไปจากที่นี่ไม่ได้ เขาก็อยากจะออกจากเขตอาคมเพื่อออกไปดูสถานการณ์ข้างนอกด้วยตนเอง
จู่ๆ จะเกิดไฟไหม้ได้อย่างไรกัน? อีกทั้งไฟยังไหม้รุนแรงถึงเพียงนั้น ถึงขั้นลุกลามไปยังหลายยอดเขาแล้ว? ยอดเขาอื่นล้วนถูกไฟไหม้ เช่นนั้นยอดเขาซานหยางของเขาจะถูกไฟไหม้ด้วยหรือไม่?
“ขอรับ ศิษย์จะรีบไปเดี๋ยวนี้” เขารับคำ สายตามองผ่านแส้ในมือของเขา สองเท้ากลับก้าวไม่ออก ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม
เห็นเขาจ้องมองแส้ในมือตนเอง ซานหยางจื่อขมวดคิ้ว แล้วเอ็ดเสียงเข้ม “ยังไม่ไปอีก?”
หรวนจ่างชุนเก็บงำดวงตา แล้วจึงสาวเท้าเดินจากไป ทุกย่างก้าว ล้วนหนักอึ้งกว่ายามเข้ามาหลายเท่านัก
เฟิ่งจิ่วที่แอบอยู่ในมุมมืดเห็นซานหยางจื่อมองรอบๆ แล้วเดินกลับเข้าไปข้างใน เธอในตอนนี้ ดวงตาเต็มไปด้วยไอสังหารจับจ้องไปยังเงาร่างของเขา แส้เส้นนั้น แส้เส้นนั้น!
มือทั้งสองข้างของเธอกำหมัดแน่นด้วยความโกรธ ข้อต่อกระดูกดังกร๊อบแกร๊บ แม้จะเก็บซ่อนกลิ่นอายพลัง แต่ไอพิฆาตนั้นยังคงไหลทะลักออกมาอย่างไม่อาจกักเก็บ
“นายท่าน ข้ากลับมาแล้ว” อสูรกลืนเมฆาเหาะมายืนข้างกายเธอ เห็นไอสังหารลอยปกคลุมรอบกายเธอ ก็อดหันไปมองที่ถ้ำนั้นไม่ได้
ที่นั่น เงาร่างของซานหยางจื่อกำลังเดินเข้าไปข้างใน
“เจ้าเฝ้าอยู่ข้างนอก ข้าจะเข้าไปเอง” เธอกำชับ น้ำเสียงชัดถ้อยชัดคำ เห็นได้ชัดว่ากำลังสะกดกลั้นไอสังหารอยู่
“ขอรับ นายท่านระวังตัวด้วย” อสูรกลืนเมฆารับคำ แล้วเตือนเธอ
เฟิ่งจิ่วไม่พูดอะไรอีก เพียงเขย่งปลายเท้าเหินเข้าไปทิ้งตัวลงหน้าถ้ำอย่างเงียบเชียบ จากนั้นก็สาวเท้าเดินไปทางเขตอาคมทีละก้าวๆ
ครั้นมาถึงหน้าเขตอาคม เธอเอื้อมมือออกไป กลิ่นอายพลังวิญญาณขุมหนึ่งไหลเวียนอยู่กลางฝ่ามือ เขตอาคมที่เดิมไร้รูปร่างพลันปรากฏเป็นกระแสอากาศเรืองแสงชั้นหนึ่ง ส่วนเธอ ใช้สองมือรวบรวมกลิ่นอายพลังวิญญาณขึ้นมาขุมหนึ่ง กลิ่นอายพลังวิญญาณขุมนี้ถูกถ่ายเทเปลวไฟเข้าไป ระเบิดเขตอาคมชั้นนั้นจนแตกกระจายดังตูม
ท่ามกลางอากาศ กระแสพลังวิญญาณของผู้แข็งแกร่งระดับเซียนเหินกระจายไปทั่วเมื่อเขตอาคมแตกสลาย เสียงระเบิดดังสนั่นหวั่นไหว ทำให้ซานหยางจื่อที่อยู่ในถ้ำแตกตื่น ส่วนคนอื่นที่อยู่บนยอดเขาซานหยางไม่มีใครได้ยินเสียงนี้ที่ดังมาจากชั้นเก้าเลยสักนิด
พวกเขาบ้างก็ถูกเรียกตัวไปช่วยดับไฟ บ้างก็กำลังตรวจสอบว่ายอดเขาของพวกเขามีไฟไหม้ด้วยหรือไม่ เสียงเอะอะโวยวายดังก้องไปทั่วทั้งสำนัก ไม่มีใครได้ยินเสียงที่ดังอยู่ตรงนี้เลยสักคน
เฟิ่งจิ่วก้าวเท้าเข้าไปข้างในแทบจะในทันทีที่เขตอาคมแตกสลาย กลิ่นยาฉุนจัดลอยออกมาจากในถ้ำ รวมถึงกลิ่นคาวเลือดด้วย ไอสังหารและแรงกดดันรอบตัวของเธอถูกปลดปล่อยในเวลานี้
ในเมื่อเลือกที่จะลงมือแล้ว เช่นนั้นตอนนี้ เธอก็ไม่มีความจำเป็นที่จะต้องปิดบังอีกต่อไปแล้ว! ซานหยางจื่อกล้าลงมือกับท่านแม่ของเธอ กล้าทำร้ายท่านแม่ของเธอ เธอไม่มีทางปล่อยให้เขารอดไปได้แน่นอน!
ซานหยางจื่อรับรู้ได้ทันทีที่เขตอาคมถูกทำลาย ขณะที่เขาหมุนตัวจะเดินออกไปข้างนอก ยังไม่ทันเห็นคนที่เดินเข้ามาจากข้างนอก ก็สัมผัสได้ถึงไอสังหารอันเหี้ยมโหดพรั่งพรูเข้ามาจากข้างนอกก่อนแล้ว ไอสังหารที่กระหายเลือดนั้นเย็นเยียบไปจนถึงกระดูก ราวกับน้ำแข็งพันปีที่เย็นยะเยือกและน่าพรั่นพรึง เขาตะลึงพรึงเพริด ขณะเดียวกันก็เริ่มระวังตัวขึ้นมา
“ใครน่ะ! ออกมานะ!”
แววตาเขาตึงเครียด กำแส้ในมือไว้แน่น แส้ที่เคลือบน้ำยาไว้ บางครั้งใช้ได้ดียิ่งกว่ามีดดาบเสียอีก
………………………………….