เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1585 ต้วนมู่ไป๋กลับบ้าน + ตอนที่ 1586 จับเจ้าแต่งออกไป

ตอนที่ 1585 ต้วนมู่ไป๋กลับบ้าน + ตอนที่ 1586 จับเจ้าแต่งออกไป

ตอนที่ 1585 ต้วนมู่ไป๋กลับบ้าน

แต่ว่าทั้งหมดนี้ล้วนเป็นเพียงความหวัง นางที่เป็นคนไวต่อความรู้สึก สัมผัสได้อย่างชัดเจนว่าท่านพ่อไม่ชอบนาง เพราะนางเป็นใบ้หูหนวกงั้นหรือ? นางอยากบอกท่านพ่อเหลือเกิน ว่าเฟิ่งจิ่วรักษานางหายแล้ว แต่ว่า…

แต่ว่าท่านพ่อไม่เปิดโอกาสให้นางเลย เพราะนางไม่อาจเผชิญหน้ากับสายตาเกลียดชังของท่านพ่อได้ ภายใต้สายตาเกลียดชังของท่านพ่อ นางไม่อาจบอกท่านพ่อว่านางหายดีแล้ว

ในอีกด้าน หลังจากที่พวกเฟิ่งจิ่วออกจากเมืองซุ่นเหยียน ก็ได้แยกทางกับกวนสีหลิ่น ฮุยหลางที่ออกมาตั้งแต่เมื่อคืนเตรียมรถม้าไว้แล้ว เขาขี่หลังเหล่าไป๋ ส่วนอิ่งอีรับผิดชอบขับรถม้า

เป้าหมายต่อไปของพวกเขาก็คือภูผาสวรรค์ ด้วยเหตุนี้ พวกเขาจึงมุ่งหน้าไปยังภูผาสวรรค์…

วันที่สามหลังจากที่พวกเขาจากไป ต้วนมู่ไป๋กลับมาถึงตระกูลต้วน ขณะเดียวกันตอนนี้ ต้วนหลินหลินที่ถูกปล่อยตัวออกมาในที่สุดกำลังโวยวาย เพราะชายที่นางหมายปองจากไปแล้ว แต่นางกลับไม่รู้แม้กระทั่งชื่อของเขา

“ท่านพ่อ นี่ท่านไม่ได้ถามเลยหรือว่าคุณชายเสื้อคลุมสีดำผู้นั้นชื่ออะไร? เป็นคนที่ไหน? ท่านว่าพวกเขาจะไปที่ใดกัน?” นางถามอย่างไม่ยอมลดละ

“เสี่ยวหลิน คนผู้นั้นเจ้าอย่าคิดถึงเขาอีกเลย พ่อจะหาคนที่พื้นเพดีๆ ให้เจ้าเอง” เจ้าเมืองต้วนโบกมือ เป็นเชิงบอกนางว่าอย่าตอแยอีก

“พื้นเพดีๆ? ท่านพ่อ ท่านคงไม่ให้ข้าแต่งออกไปส่งเดช เหมือนที่หาคนบ้านนอกให้พี่สาวของข้าหรอกนะ?”

นางพูดอย่างไม่เห็นด้วย หลังถูกปล่อย นางได้รับรู้ข่าวสารสามเรื่อง หนึ่งคือท่านปู่ของนางฟื้นแล้ว ร่างกายกำลังอยู่ในช่วงพักฟื้น สองคือคนพวกนั้นจากไปแล้ว ส่วนเรื่องที่สามคือท่านพ่อของนางจัดการหมั้นหมายให้พี่สาวที่เป็นใบ้และหูหนวกของนางไว้แล้ว และเตรียมจะแต่งนางออกไปอยู่ที่บ้านนอกเงียบๆ

นึกถึงพี่สาวที่หูหนวกและเป็นใบ้ของนาง นางก็กอดแขนท่านพ่อของนางแล้วบอกว่า “ท่านพ่อ หากท่านจะให้พี่สาวแต่งออกไป จะให้ดีรีบจัดการให้เรียบร้อยตอนที่ท่านพี่ยังไม่กลับมา หากท่านพี่ได้ยินข่าวแล้วกลับมา จะต้องห้ามท่านแน่ๆ”

“เรื่องนี้ข้ารู้ ข้าสั่งให้คนจัดการอยู่ อีกสามวันก็จะให้คนพานางไปแล้ว คนข้างนอกรู้แค่ว่าข้ามีเจ้าเป็นลูกสาวคนเดียว เรื่องการแต่งงานของนาง ข้าไม่คิดจะให้คนอื่นรู้อยู่แล้ว”

ต้วนหลินหลินได้ยินอย่างนั้นก็หรี่ตาเล็กลง ในที่สุดก็อารมณ์ดีขึ้นบ้างแล้ว ดีจริงๆ จากนี้ไป จะไม่ต้องเห็นใบหน้าที่คล้ายกับนางทุกประการอีกแล้ว

“ท่านเจ้าเมือง คุณชายรองกลับมาแล้วขอรับ” พ่อบ้านรีบเข้ามารายงาน ด้านหลังพวกเขา ต้วนมู่ไป๋ที่สวมชุดสีขาวของสำนักโอสถตะวันสาวเท้าเดินเข้ามา

เห็นผู้มา เจ้าเมืองต้วนดีใจ รีบเดินเข้ามาต้อนรับ “น้องรอง เจ้ากลับมาแล้วหรือ!”

“พี่ใหญ่ ท่านพ่อเป็นอย่างไรบ้าง?” ต้วนมู่ไป๋ถาม เพราะได้ข่าว เขาจึงรีบกลับมา เพียงแต่เพราะได้รับบาดเจ็บจึงต้องพักฟื้นร่างกายก่อน กอปรกับระหว่างทางเสียเวลาไปบ้าง จึงเพิ่งกลับมาถึงบ้านเอาป่านนี้

“เจ้าวางใจ ท่านพ่อไม่เป็นไรแล้ว เขาฟื้นแล้ว เจ้ายังไม่รู้ หลายวันก่อนมีเด็กหนุ่มชุดแดงคนหนึ่งนามว่าเฟิ่งจิ่วได้ข่าวว่าจวนของเรามีดอกหลิงหลงเจ็ดสี จึงมาตามหาถึงที่ เป็นเขาที่รักษาโรคให้ท่านพ่อจนหาย ตอนนี้ท่านพ่อพ้นขีดอันตรายแล้ว ร่างกายกำลังอยู่ระหว่างพักฟื้น”

“ท่านบอกว่าคนที่รักษาท่านพ่อคือเด็กหนุ่มชุดแดงคนหนึ่งงั้นหรือ? เขาชื่อเฟิ่งจิ่ว?” ต้วนมู่ไป๋ถามอย่างไม่อยากจะเชื่อ

เห็นเขาทำหน้าไม่อยากเชื่อ เจ้าเมืองต้วนจึงพยักหน้า “ใช่แล้ว มีอะไรงั้นหรือ? เจ้ารู้จักคุณชายเฟิ่งผู้นั้นหรือ?”

ต้วนมู่ไป๋ได้ยินอย่างนั้นก็เงียบไปครู่หนึ่ง เขาเพียงยิ้มขมขื่น “ไม่ได้ง่ายดายเพียงแค่รู้จัก เพียงแต่ไม่นึกว่าเขาจะมาที่ตระกูลต้วนของเรา เมื่อครู่ท่านบอกว่าเขามาเพราะดอกหลิงหลงเจ็ดสีงั้นหรือ?”

………………………………….

ตอนที่ 1586 จับเจ้าแต่งออกไป

“อืม เรื่องนี้เล่าแล้วยาว เจ้านั่งพักก่อน ข้าจะค่อยๆ เล่าให้เจ้าฟัง” เจ้าเมืองต้วนให้เขานั่งลง แล้วเล่าที่มาที่ไปของเรื่องนี้ให้เขาฟัง

ต้วนมู่ไป๋ฟังพี่ใหญ่ของเขาเล่าเรื่องเงียบๆ เขามาเพื่อดอกหลิงหลงเจ็ดสี หรือเป็นเพราะพิษในร่างหวั่นหรง? ไม่รู้ว่าตอนนี้หวั่นหรงจะเป็นอย่างไรบ้างแล้ว?

“ท่านอารอง กลับมาครั้งนี้ท่านจะอยู่บ้านนานเลยใช่หรือไม่?” ต้วนหลินหลินที่อยู่ด้านหนึ่งหาโอกาสถามแทรกขึ้นมา

“ไม่หรอก” ต้วนมู่ไป๋ส่ายหน้า

เจ้าเมืองต้วนได้ยินก็ประหลาดใจ “ในเมื่อกลับมาแล้ว จะไม่อยู่บ้านนานหน่อยหรือ?”

“อืม พักนี้เกิดเรื่องขึ้นในสำนัก พวกท่านอยู่ที่นี่ยังไม่ได้ยินข่าว แต่ความจริงที่อื่นล้วนรู้กันหมดแล้ว ยามนี้สำนักโอสถตะวันวุ่นวายโกลาหล ในเมื่อท่านพ่อไม่เป็นไรแล้ว เช่นนั้นข้าก็จะกลับพรุ่งนี้แล้ว”

ยอดเขาของพวกเขาไร้ผู้นำ มีเรื่องต้องสะสางมากมาย เขาย่อมไม่สะดวกรั้งอยู่ที่นี่ หนำซ้ำท่านพ่อของเขาก็มีพี่ใหญ่ของเขาคอยดูแลแล้ว เขาจึงวางใจได้

“เรื่องอะไรหรือที่แพร่ออกไปแล้ว? แต่พวกข้ากลับไม่รู้ข่าว?” เจ้าเมืองต้วนถาม พักนี้กำลังยุ่งอยู่กับเรื่องของท่านพ่อ จึงไม่ค่อยรู้ข่าวคราวข้างนอกจริงๆ

“เรื่องนี้ข้าค่อยคุยกับท่านทีหลัง ข้าไปดูท่านพ่อก่อน” เขาลุกขึ้นบอก

“ก็ได้ เจ้าตามข้ามา” เจ้าเมืองต้วนพาเขาไปที่เรือนของท่านพ่อของพวกเขาด้วยตนเอง

ส่วนต้วนหลินหลินที่เห็นพวกเขาสองคนออกไปแล้ว ครุ่นคิดในใจ ก่อนจะมุ่งหน้าไปยังเรือนของพี่สาวที่เป็นใบ้หูหนวกของนาง เมื่อมาถึงลานบ้าน เห็นต้วนอิ๋งอิ๋งที่สวมชุดกระโปรงสีขาวดูสง่างามกำลังรดน้ำดอกไม้ ท่าทางผ่อนคลายมีความสุข นางก็หัวเราะหยัน

“ยังมีอารมณ์มารดน้ำอยู่ที่นี่อีก? อ้อ ก็จริง เจ้าเป็นใบ้หูหนวก คงไม่ได้ยินว่าข้ากำลังพูดอะไรอยู่” นางจงใจเดินอ้อมไปด้านหน้าต้วนอิ๋งอิ๋ง มองนางแล้วยิ้มกว้าง จากนั้นก็เริ่มพูด

ต้วนอิ๋งอิ๋งได้ยิน เพียงแต่นางไม่เอ่ยปากพูดอะไร เพียงมองหน้าต้วนหลินหลินอย่างไม่เข้าใจ

“เจ้ายังไม่รู้ล่ะสิ? ท่านพ่อหาคนมาหมั้นหมายกับเจ้าแล้ว อีกสามวันก็จะแต่งเจ้าออกไปเงียบๆ ได้ยินว่าคนคนนั้นอยู่ชนบท ครอบครัวมีเงินอยู่หน่อย เป็นคนธรรมดาไม่อาจฝึกวรยุทธ์ได้”

นางไม่สังเกตเห็นว่าต้วนอิ๋งอิ๋งที่ได้ยินคำพูดของนางนัยน์ตาหดลงเล็กน้อย กลีบปากขบเม้ม มือที่ถือการดน้ำกำแน่น นางก้มหน้า แล้วฟังเงียบๆ

“ที่จริงก็เหมาะสมกับเจ้ามาก เจ้าทั้งเป็นใบ้และหูหนวก อยากจะแต่งกับคุณชายตระกูลผู้ดีก็คงเป็นไปไม่ได้ คนในตระกูลอย่างนั้นไม่มีทางเอาคนหูหนวกเป็นใบ้อย่างเจ้าแน่ เจ้าต้องรู้ไว้ด้วย แม้แต่ท่านพ่อก็ยังรังเกียจและคิดว่าเจ้าน่าอับอาย ไม่เช่นนั้น คนข้างนอกจะคิดว่าจวนเจ้าเมืองมีข้าเป็นลูกสาวคนเดียวได้อย่างไร?

เหอะ ข้าเบื่อๆ ก็เลยแวะมา พูดไปเจ้าก็ไม่ได้ยิน เปลืองน้ำลายเสียจริง” นางชำเลืองมองต้วนอิ๋งอิ๋งด้วยสายตารังเกียจ จากนั้นก็หมุนตัวเดินออกไป

อาจเพราะอารมณ์ไม่ดี จึงตั้งใจมาหาความสำราญจากพี่สาวที่เป็นใบ้หูหนวกของนางคนนี้กระมัง! เห็นนางถูกต่อว่าหนึ่งยก แต่กลับไม่ได้ยินสักคำ ไม่รู้ว่านางกำลังพูดอะไร ยิ่งไม่รู้ว่าอีกไม่กี่วันจะต้องถูกแต่งออกไปแล้ว นางก็อารมณ์ดีขึ้นมาทันที

ขอแค่นางแต่งออกไป ต่อไปนางก็ไม่ต้องเห็นใบหน้าที่เหมือนกันทุกประการใบนี้อีกแล้ว

ทว่า นางที่เดินออกไปข้างนอกชะงักฝีเท้า นึกขึ้นได้ว่าต้วนอิ๋งอิ๋งแบกใบหน้าที่เหมือนนางแต่งไปอยู่กับเศรษฐีบ้านนอก นางก็รู้สึกชิงชังขึ้นมา ความคิดอันบ้าคลั่งหนึ่งผุดขึ้นมาในใจ

ในอีกด้าน ในเรือนของบิดาแห่งตระกูลต้วน สามพ่อลูกตระกูลต้วนกำลังพูดคุยกันอยู่…

………………………………….