เซียนหมอหญิงยอดนักฆ่า - ตอนที่ 1707 ไม่รู้สึกอะไร ตอนที่ 1708 จะตายแล้ว

ตอนที่ 1707 ไม่รู้สึกอะไร / ตอนที่ 1708 จะตายแล้ว

ตอนที่ 1707 ไม่รู้สึกอะไร

เมื่อได้กลิ่นพลังวิญญาณอันบริสุทธิ์อันเข้มข้นที่กระจายออกมาจากผลวิญญาณลูกนั้น รวมถึงกลิ่นหอมหวนของผลไม้ที่ทำให้มันอดอยากพุ่งตัวเข้าไปกัดไม่ได้

นาทีนี้ยังจะมัวหมองเพราะพวกมันล้วนทะลวงขั้นแล้ว มีแต่มันที่ยังไม่ทะลวงขั้นเสียที่ไหน? นาทีมันคิดเพียงว่าอยากชิมเหลือเกินว่าผลไม้นี้จะมีรสชาติอย่างไร ผลไม้นี้มันหมายตาไว้ตั้งแต่นายท่านย้ายมาปลูกในนี้แล้ว มันคอยรดน้ำ และรอให้ลูกสีเขียวกลายเป็นสีแดง เพียงแต่พักนี้ไม่ค่อยได้สนใจ นึกไม่ถึงกลับสุกเสียแล้ว

เปรียบเทียบแล้วก็เหมือนกับมนุษย์ที่คอยฟูกฟักเลี้ยงดูลูกสะใภ้จนเติบใหญ่ และถึงเวลาจับขึ้นเขียงในที่สุด เหล่าไป๋มองดูผลไม้สีแดงสด มันกลืนน้ำลาย อ้าปากชะโงกหน้าไปข้างหน้า งับผลวิญญาณลูกหนึ่งแล้วดึงลงมา

วันนี้ ใครหน้าไหนก็อย่าคิดจะขัดขวางมันไม่ให้กิน!

“กร๊อบ!”

“อืม! หวาน! หอม! ช่างเป็นผลวิญญาณที่รสชาติเข้มข้นจริงๆ!” มันกัดหนึ่งคำ ผลวิญญาณก็แหลกละเอียดในปาก กลิ่นหอมหวนของผลวิญญาณกระจายทั่วปาก ราวกับกลัวว่ากลิ่นหอมจะหายไป มันรีบปิดปากแล้วเคี้ยว

ครั้นเฟิ่งจิ่วตามมาไกลๆ ก็เห็นเหล่าไป๋ยืนหันหลังให้พวกเธออยู่ใต้ต้นไม้รูปขวด หัวของมันก้มเล็กน้อย ปากเคี้ยวยุบยับ เธอเบิกตากว้าง “เหล่าไป๋ตัวดี! ข้าเคยกำชับแล้วแท้ๆ ว่าห้ามขโมยกินผลวิญญาณรี้ เจ้าเห็นคำพูดข้าเป็นแค่ลมข้างหูหรือ?”

ได้ยินเสียงข้างหลัง เหล่าไป๋เร่งความเร็วในการเคี้ยว แต่เพราะตกใจ ทำให้มันกลืนเมล็ดของผลวิญญาณลงไปด้วย รู้สึกเพียงเมล็ดเม็ดนั้นติดอยู่ในคอ จะกลืนก็กลืนไม่ลง จะคายก็คายไม่ออก จนมันหายใจไม่ออก

“แค่ก! แค่กๆๆ!”

เหล่าไป๋ก้มหัวอยากคายเมล็ดออกมา นึกไม่ถึงเมล็ดกลับติดคอไม่ยอมออกมา เท้าสองข้างคุกเข่าลง หมอบลงแล้วโอดร้องอยู่ตรงนั้น

เฟิ่งจิ่วเห็นก็ชะงัก รีบสาวเท้าเดินเข้าไปเร็วๆ “เจ้าดูเจ้า ขโมยกินของแล้วสิ!” เธอจับคางของมันแล้วยกขึ้นมา มืออีกข้างลูบคอของมัน ครั้นออกแรงกด ก็เห็นเมล็ดถูกคายออกมา

“ฟู่ว! รอดแล้วเรา!”

เหล่าไป๋ล้มตัวลงไป นอนหงายสี่ขาชี้ฟ้า มองนายท่านที่ยืนอยู่ข้างๆ รวมถึงสหายอีกสามตัว มันคลี่ปากยิ้มแห้ง “นายท่าน ผลไม้นั่นหอม หวาน กรอบ อร่อยมาก”

“อร่อยกับผีน่ะสิ!”

เฟิ่งจิ่วตวัดฝ่ามือตบลงไป “ข้ามีผลไม้แค่ห้าลูก อีกอย่างไม่รู้เป็นผลวิญญาณประเภทใด เจ้าก็กินมันเข้าไปแล้วหนึ่งลูก เห็นคำพูดข้าเป็นเพียงลมข้างหูจริงๆ ใช่หรือไม่?”

“นายท่าน นี่โทษข้าไม่ได้ ผลไม้นี่ลอยเข้ามาในปากข้าเอง จริงๆ นะ” มันกลอกตาไปมา ก้มหน้าไม่กล้ามองเธอ

“นี่เป็นต้นผลวิญญาณที่เดิมทีมีฝูงงูเฝ้าอยู่ เจ้ากินไปอย่างนี้ หากเกิดอะไรขึ้นเจ้าก็อย่ามาหาข้าก็แล้วกัน” เธอกอดอกแค่นเสียง

กลับไม่ใช่ว่าให้มันกินไม่ได้ เพียงแต่ ต้นไม้รูปขวดนี้เป็นผลกวิญญาณประเภทใดกันแน่ แล้วมีประโยชน์อะไร ตอนนั้นงูฝูงนั้นเฝ้าระวังอย่างเข้มงวด จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่รู้ว่ามันมีประโยชน์อะไร แต่มันก็ขโมยกินไปเสียแล้ว

ตอนนี้จะไม่กินมันก็ขโมยกินไปแล้ว พูดมากไปก็ไม่มีประโยชน์ เธอจึงสูดหายใจลึกๆ แล้วบอกว่า “เร็วเข้า อาศัยตอนนี้ที่เจ้ายังจำได้ ลำรึกรสชาติผลไม้ที่เจ้ากินเข้าไป รวมถึงหลังจากกินผลไม้เข้าไป ร่างกายรู้สึกเปลี่ยนไปตรงที่ใดบ้างหรือไม่?”

ได้ยินอย่างนั้น เหล่าไป๋งงงัน มันกินเข้าไปแล้วก็ใช่ แต่มันรู้แค่ว่าหวานมาก หอมมาก แล้วก็กรอบมาก อย่างอื่น ก็ไม่รู้สึกอะไรแล้วนี่!

………………………………….

ตอนที่ 1708 จะตายแล้ว

“มัวอึ้งอะไรอยู่?”

เฟิ่งจิ่วเหลือบมองมัน เธอหยิบพู่กันกับกระดาษออกมาเตรียมจดแล้ว ผลไม้มีไม่มาก แต่ละลูกล้วนล้ำค่า เธอต้องจดสิ่งที่เหล่าไป๋บอกก่อน แล้วค่อยดูปฏิกิริยาของเหล่าไป๋หลังจากกินเข้าไป

เหล่าไป๋ส่ายหัว “ลืมแล้ว” ตอนนั้นมันรู้แค่ต้องรีบกินให้ไวอย่าถูกนายท่านจับได้ก่อน มีเวลาลิ้มรสอย่างตั้งใจเสียที่ไหน?

ได้ยินอย่างนั้น เฟิ่งจิ่วหน้าดำทะมึน มองมันอย่างเอือมระอา สุดท้ายก็ทำได้เพียงส่ายหน้าด้วยความจนใจ “ช่างเถิด ถามเจ้าก็ไม่ได้ความอะไร มิสู้ข้าศึกษาเองดีกว่า”

เธอเดินไปใต้ต้นไม้ มองดูผลไม้สีแดงสี่ลูกที่เหลือห้อยอยู่ระหว่างใบไม้ มันดูสะดุดตา และสวยมาก ทำให้เธอรู้สึกเสียดายหากต้องเด็ดมันลงมา

ถึงจะไม่เด็ด แม้ผลไม้จะสุกคาต้นก็ไม่ตกลงมา นี่เป็นข้อดีของจวนวิญญาณในห้วงมิติแห่งนี้ อยู่บนต้นสามารถรักษาความสดใหม่ของผลวิญญาณได้ เธอยังไม่เด็ดดีกว่า ดูปฏิกิริยาของเหล่าไป๋หลังกินก่อนแล้วค่อยว่ากัน

ด้วยเหตุนั้น เธอกำชับสองสามประโยค “ผลไม้วิญญาณเหลือสี่ลูกแล้ว พวกเจ้าฟังนะ หากข้าไม่อนุญาตก็อย่าริอาจขโมยกินอีก ไม่เช่นนั้นข้าจะลงโทษ”

พวกหงส์ไฟยังดี ไม่ได้สนใจผลวิญญาณพวกนี้มาก จึงพยักหน้ารับปาก เหล่าไป๋ขโมยกินไปหนึ่งลูก ก็ไม่กล้าขโมยกินอีกแล้วเหมือนกัน มันจึงพยักหน้ารับปากอย่างว่าง่าย

“เหล่าไป๋ เจ้ามาให้ตรวจสอบหน่อย” เฟิ่งจิ่วมาที่ข้างน้ำพุวิญญาณ แล้วเรียกเหล่าไป๋เข้ามา

เห็นอย่างนั้น เหล่าไป๋รีบก้าวเข้ามาอย่างเอาอกเอาใจ “นายท่าน ครั้งหน้าข้าไม่กล้าขโมยกินอีกแล้ว จริงๆ นะ ข้ารับปาก”

เฟิ่งจิ่วกลอกตาใส่มัน “รับปากของเจ้าเชื่อถือไม่ได้”

ได้ยินอย่างนั้น เหล่าไป๋ก้มหน้ายิ้มแห้งๆ หงส์ไฟกับกลืนเมฆาที่อยู่ข้างหลังเห็น ก็อดหัวเราะไม่ได้

นิสัยไว้ใจไม่ได้อย่างเหล่าไป๋ มันรับปากแล้วเชื่อถือได้ก็แปลกแล้ว

“น่าแปลก เหตุใดจึงรู้สึกเหมือนไม่รู้สึกอะไรเลย?” เฟิ่งจิ่วตรวจสอบเหล่าไป๋ แต่กลับพบว่าร่างกายของมันไม่มีปัญหาอะไร ก็อดคิดในใจไม่ได้ หรือผลไม้นั่นเป็นเพียงผลวิญญาณธรรมดาที่ช่วยเสริมพลังวิญญาณเท่านั้น

หากเป็นผลวิญญาณธรรมดา เหตุใดตอนนั้นฝูงงูจึงพยายามปกป้องถึงเพียงนั้น แต่หากไม่ใช่ แล้วเหตุใดเหล่าไป๋กินแล้วไม่เป็นอะไรเลยเล่า?

“นายท่าน ถ้าอย่างไรท่านก็กินลูกหนึ่งเถิด! กินแล้วก็จะรู้เองว่ามีประโยชน์อะไร”

เหล่าไป๋แนะนำอย่างจริงใจ แล้วพูดอีกว่า “แต่ข้ารู้สึกว่าผลไม้นั่นกรอบกว่าผลไม้อื่น หอมแล้วก็หวานกว่าด้วย รูปร่างก็สวยกว่า นอกนั้นก็ไม่มีอย่างอื่นแล้ว”

“ช่างเถิด ออกไปกันก่อนเถิด!” เธอเอ่ย ตั้งใจว่าออกไปก่อนแล้วค่อยว่ากัน ผลวิญญาณนั่นจะมีประโยชน์อะไร ช้าเร็วก็ได้รู้เอง

“ขอรับ!” เหล่าไป๋สะบัดหางเตรียมจะตามเธอออกไป แล้วค่อยออกไปขโมยเหล้ากินที่ห้องเก็บเหล่าสักสองถ้วย ใครจะรู้ เดินไปสองก้าว จู่ๆ ก็รู้สึกร่างกายผิดปกติไป

“อึก!”

มันร้องครวญออกมา ล้มลงไปทั้งตัว ร่างกายกระตุกสั่น เสี่ยวเฮยกับกลืนเมฆาที่อยู่ข้างๆ ตกตะลึง

ได้ยินเสียงข้างหลัง เฟิ่งจิ่วหันมาดูก็ตกใจ รีบเข้ามาหา “เหล่าไป๋? เจ้าเป็นอะไรไป?”

เหล่าไป๋ร่างกายกระตุกสั่น มันมองเฟิ่งจิ่ว กล่าวว่า “นายท่าน ขะ ข้าอาจต้องตายแล้ว…”

เฟิ่งจิ่วหน้าเครียด “ไม่หรอก เจ้าวางใจ แม้จะถูกพิษ ข้าก็ช่วยเจ้าได้”

“นายท่าน ข้าจะตายแล้ว ข้า ข้าทรมานไปทั้งตัว…มะ เหมือนร่างกายจะฉีกเป็นชิ้นๆ โอ๊ย…”

ร่างกายของมันท่วมเหงื่อ มันพูดพร้อมกับอาการกระตุกสั่น พลันนั้น ประกายแสงเส้นหนึ่งพุ่งออกจากตัวมัน ดีดเฟิ่งจิ่วกระเด็นออกไป

………………………………….